บทที่ 68

ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นาน โดยส่วนใหญ่เนี่ยฟงจะบอกกล่าวถึงเหตุการณ์ด้านในป่าเสียมากกว่า เจ้าสำนักจางหลินทำได้เพียงจ้องมองเนี่ยฟงด้วยสายตาชื่นชม เพราะเด็กหนุ่มอายุไม่ถึงสิบห้าก็อยู่ในระดับสีส้มแล้ว นับว่าเป็นปีศาจน้อยที่ไม่เคยพบเจอที่ไหนเช่นกัน ก่อนจากเจ้าสำนักมอบภารกิจบางอย่างให้แก่เนี่ยฟง เป็นภารกิจกำจัดกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่งที่ออกปล้นผู้คนที่ผาสายลม เป็นเส้นทางระหว่างเขตสายลมและเขตไฟ หัวหน้ากลุ่มโจรระดับสีน้ำตาลขั้นสูง เดินทางอีกสองวัน สามารถนำศิษย์สำนักติดตามได้ ซึ่งเนี่ยฟงกล่าวตอบจะนำหยางเวยติดตามไปเท่านั้น

หลังจากร่ำลาเสร็จสิ้น เนี่ยฟงก็กลับมายังบ้านพักเดิมโดยที่ยังไม่ได้ย้ายเข้าไปพักในเขตผู้มีชื่อในทำเนียบ ตลอดทางมีศิษย์สำนักจำนวนไม่น้อยที่จ้องมองหลันเช่อที่เดินตามเนี่ยฟงมาด้วยความสงสัย ทันทีที่เดินมาถึงหน้าบ้านพัก สิ่งแรกที่กระทำคือตะโกนเรียกหยางเวย

" หยางเวย หยางเวย ไอ้บ้าหยางเวย เจ้าอยู่หรือไม่ "

" บัดซบผู้ใดกันตะโกนเรียกข้า "

ทันทีที่หยางเวยเปิดประตูบ้านพักออกไปเนี่ยฟงก็ชี้มือไปที่หยางเวย หลันเช่อที่เดินตามหลังมาก็พุ่งเข้าไปขย้ำหยางเวยทันที

" โอ๊ย เจ้าแมวบ้าหลันเช่อปล่อยนะโว้ย ไอ้บ้าเนี่ยฟงเจ้าสั่งให้มันหยุดเดี๋ยวนี้ "

แทนที่จะสั่งให้หลันเช่อหยุด กลายเป็นเนี่ยฟงยืนหัวเราะเสียงดังลั่น

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

" หยุดกัดข้าได้แล้วเจ้าแมวบ้า เจ้ามีสิ่งใดกันถึงเรียกหาข้า ไม่ใช่ว่าเจ้าถูกเจ้าสำนักเรียกตัวเข้าพบรึ "

" แน่นอน อีกอย่างข้ามีบางอย่างจะกล่าวต่อเจ้าเป็นภารกิจที่รับมาจากเจ้าสำนัก "

" ได้แต่เจ้าให้เจ้าแมวบ้านี้ออกจากตัวข้าได้หรือไม่ "

" พอได้แล้วหลันเช่อ "

สิ้นเสียงกล่าวหลันเช่อก็กระโดดออกจากร่างหยางเวย เดินกลับมาหาเนี่ยฟงนำศีรษะมาถูที่มือขวา พร้อมกับหรี่ตามองหยางเวยดั่งผู้ชนะ

" อีกสองวันเตรียมตัวออกเดินทาง กำจัดกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่งที่ออกปล้นผู้คนที่ผาสายลม "

" บัดซบแท้ ข้ากลับมายังไม่ทันหายเหนื่อย เจ้าก็ชักชวนข้าออกไปด้านนอกเสียแล้ว เจ้ามันตัวโชคร้ายชัดๆ "

" เจ้าไม่ไปก็ได้ แต่ของรางวัลจากภารกิจเป็นเม็ดยาและแต้มภารกิจจำนวนไม่น้อยทีเดียว "

หยางเวยเมื่อได้ยินเช่นนั้นรีบกล่าวออกมาเสียงดังลั่น

" ข้ารับปาก ข้าจะไปกับเจ้า "

" เหอะ เจ้ามันตัวโลภโดยแท้ เมื่อครู่ยังกล่าวว่าข้าคือตัวโชคร้าย "

" ไม่เอาน่าเนี่ยฟง เจ้าถึงอย่างไรเจ้าก็คือตัวโชคดีของข้าเสมอ "

“อีกสองวันเดินทาง”

“ได้ อีกสองวันเจอกันที่นี่ก็แล้วกัน”

เมื่อแจ้งต่อหยางเวยเสร็จสิ้น เนี่ยฟงก็กลับเข้าบ้านพัก สิ่งแรกที่กระทำคือนำอาวุธทั้งหมดที่อยู่ในแหวนในมือขวาออกมา พลังที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ดาบที่มีอยู่รับพลังไม่ไหว

“ท่านลุ่ยกง อาวุธพวกนี้ข้าคงไม่สามารถใช้พวกมันได้อีกต่อไป ข้าจะนำไปให้ท่านปู่นำไปประมูลดีหรือไม่ แล้วอย่างนี้จะมีอาวุธใดที่ข้าสามารถใช้ได้”

“เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับเจ้าแต่หากว่าอาวุธที่รับพลังสายฟ้าของเจ้า ในอาวุธที่เจ้ามีอยู่มีอยู่ชิ้นหนึ่ง”

“ชิ้นใดขอรับ”

“อาวุธที่สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าอย่างไรละ”

หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็นั่งโคจรลมปราณจนถึงเช้า แสงอรุณสาดส่องอีกครั้ง เนี่ยฟงรีบออกจากบ้านพักมุ่งหน้าไปที่ด้านหลังเขา ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยาม ก็แผ่ลมปราณตรวจสอบบริเวณ เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่ใกล้เคียงก็โบกสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นในมือ ไม่นานก็กลายเป็นดาบ เนี่ยฟงฟาดฟันดาบออกไปด้านหน้าด้วยกำลังถึงห้าส่วน ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าล้อมรอบพุ่งทะยานออกไป เปรี้ยง ต้นไม้ขนาดใหญ่แปดคนโอบถูกทำลายจนสิ้น ถึงกับตื่นตะลึงมองมาที่ดาบในมือพบว่าไม่มีแม้แต่รอยแตกร้าวเมื่อจัดการทดสอบดาบจนเป็นที่น่าพอใจเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานกลับมาที่สำนัก

เนี่ยฟงฟงไม่ลืมที่จะแวะไปที่ตึกปรุงยาเพื่อไปรับเม็ดยาเพิ่มพลังปราณและแวะเข้าไปทักทายผู้อาวุโสเสิ่นเย่ที่หอคัมภีร์ เมื่อเข้ามาถึงเนี่ยฟงก็ถูกนำมาที่บ้านพักด้านหลัง ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานเกือบสองชั่วยาม ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเนี่ยฟงเองเสียมากกว่าที่สอบถามเกี่ยวกับอานุภาพของเพลงดาบตัดสายฟ้าและเพลงดาบผ่าธรณีอันวิชาดาบที่สร้างชื่อให้แก่เจ้าสำนักรุ่นแรก ก่อนจากเนี่ยฟงแสดงท่าเท้าเหยียบนภาระดับหลอมรวมให้ผู้อาวุโสเสิ่นเย่ได้ชมก่อนจาก

เนี่ยฟงยังแวะไปที่หอภารกิจเพื่อตรวจสอบภารกิจที่อยู่ใกล้กับผาสายลมแน่นอนว่ามีอยู่ไม่กี่อย่างเนี่ยฟงจึงตัดสินใจเลือกภารกิจมาหนึ่งอย่าง มันคือส่งมอบสมุนไพรชวนซินเหลียนอายุสองปีขึ้นไปไม่จำกัดจำนวน ซึ่งนี้เป็นข้อสำคัญที่เนี่ยฟงเลือกภารกิจใบนี้มา ก่อนจากเนี่ยฟงไม่ลืมที่จะใช้แต้มภารกิจจนหมด แลกสมุนไพรมาหลายชนิดและลูกศรหน้าไม้อีกจำนวนมาก ระหว่างทางกลับจากหอภารกิจ มีศิษย์สำนักมากมายเดินที่พบระหว่างทาง กล่าวขอบคุณที่ช่วยเหลือในงานล่าอสูร ซึ่งแน่นอนเนี่ยฟงทำได้เพียงกล่าวตอบรับ

ทันทีที่กลับมาถึงบ้านพักหลันเช่อก็พุ่งทะยานออกมาจากบ้านพักของหยางเวย มันรีบเข้ามาคลอเคลียโดยการนำศีรษะมาถูที่มือของเนี่ยฟง

“เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว เจ้าหลันเช่อทำให้ข้าปวดหัวไปหมด”

“มีสิ่งใดเกิดขึ้นรึ”

“เหอะ หากเจ้ากลับมาช้ากว่านี้ข้าคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆมันข่วนเตียงนอนข้าจนเสียหายไปหมดอีกทั้งมันยังยึดเตียงของข้าไปนอนเล่นอีกด้วย”

เนี่ยฟงแทบจะอดกลั้นหัวเราะไม่ไหว หันมามองหลันเช่อด้วยสายตาตำหนิ หลันเช่อเองก็เหมือนจะรับรู้ว่าหยางเวยกล่าวสิ่งใด มันจึงรีบนอนลงและกลิ้งไปมาด้านหน้าเนี่ยฟง

“เอาละหลันเช่อกลับเข้าบ้านกันเถอะ”

เนี่ยฟงกำลังจะเดินกลับไปที่บ้านพัก หยางเวยก็เอ่ยวาจาออกมา

“ไอ้บ้าเนี่ยฟง ว่าแต่เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน”

“ไม่มีสิ่งใดข้าเพียงแค่แวะไปรับเม็ดยา ไปที่หอคัมภีร์สอบถามเกี่ยวกับวิชาดาบและไปตรวจสอบภารกิจที่หอภารกิจ”

หยางเวยถึงกับลอบตกใจ

“บัดซบข้าลืมไปรับเม็ดยาจนได้”

“ว่าแต่เจ้าได้เก็บสมุนไพรพิษมาด้วยหรือไม่”

“ข้าเก็บมาเยอะพอสมควร”

“เช่นนั้นแบ่งมาให้ข้าบ้างข้าจะปรุงไว้สำหรับทาไว้ที่ลูกศรหน้าไม้”

สิ้นเสียงเนี่ยฟง หยางเวยก็โบกสะบัดมือขวาสมุนไพรพิษจำนวนมากก็กองอยู่ด้านหน้า เนี่ยฟงเลือกมาเพียงไม่กี่สิบต้นหลังจากนั้นก็กลับเข้าบ้านพักเหลือเวลาอีกหนึ่งวันเนี่ยฟงทำการปรุงยาจำนวนมาก เพื่อเอาไว้สำหรับทาไปที่หัวลูกศรหน้าไม้ รุ่งเช้าวันออกเดินทางหลังจากเตรียมตัวเสร็จสิ้นทั้งสองคนและพยัคฆ์สีฟ้าก็มุ่งหน้าออกจากสำนัก ทั้งสองยังไม่ออกจากเมืองเนี่ยฟงพาหยางเวยมุ่งหน้ามาที่ร้านยาของเนี่ยกัง ตลอดทางมีชาวบ้านและชาวยุทธจำนวนไม่น้อยให้ความสนใจในตัวหลันเช่อ