บทที่ 35 เส้นทางการบ่มเพาะ
บทที่ 35 เส้นทางการบ่มเพาะ
“โปรดแสดงใบอนุญาตผ่านทางด้วย!”
หญิงสาวในอาภรณ์สีฟ้ามีเรือนร่างที่งดงามนั้นกล่าวขึ้น ใบหน้าของนางที่ไร้การเติมแต่งนั้น มีความงดงามที่ราวกับถูกสรวงสรรค์สร้าง ผมยาวสลวยสีฟ้าอ่อนนั้นให้ความรู้สึกที่อ่อนโยน และอบอุ่น
กุนไท่ไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ของนางเลย แม้นางจะงดงามเพียงใดก็ตาม สำหรับกุนไท่นั้นเขาสนใจเพียงแค่การบ่มเพาะเท่านั้น การหาคู่ครองเป็นเรื่องไกลตัว ชายหนุ่มแสดงใบอนุญาต ก่อนที่จะผ่านเข้าถ้ำไปกับเจียวเหม่ย
“เหตุใดเจ้าถึงได้ไม่สนใจนางเลยเล่า นางออกจะงดงามซะขนาดนั้น!”
เจียวเหม่ยเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่สงสัย
“ข้าไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใดเลยนอกจากต้องแข็งแกร่งขึ้นเพราะข้ามีภาระหน้าที่ ที่จำต้องดูแล!”
กุนไท่ตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความแน่วแน่ และมุ่งมั่น เจียวเหม่ยไม่ได้ถามอะไรต่ออีกก่อนจะเดินเข้าไปในถ้ำ
ในสายตาของกุนไท่นั้น ภายในถ้ำน้ำตกมันราวกับสวรรค์ ทั้งพื้นและผนังทำจากวัสดุโปร่งใสดูสวยงามตระการตาไปเสียหมด ตามข้างทางมีหยกสีฟ้าที่เรียงรายอยู่ ใช่แล้ว! มันคือหยกจิตวิญญาณ!
“พี่เจียวท่านเห็นเหมือนข้าไหม?”
กุนไท่หันไปหานางก่อนจะถามขึ้น
“ข้าไม่แน่ใจ ข้าเห็นทุกอย่างเป็นเหมือนถ้ำธรรมดา แต่ข้าเห็นหยกจิตวิญญาณอยู่เม็ดหนึ่งตรงนั้น”
นางชี้ไปตรงที่มุมหนึ่งของถ้ำก่อนจะอธิบายออกมา กุนไท่เชื่ออย่างสนิทใจทันทีว่านี่คือถ้ำน้ำตกแห่งโชควาสนาอย่างแท้จริง!
เจียวเหม่ยเห็นเป็นถ้ำน้ำตกธรรมดา แต่เขาเห็นว่านี่มันไม่ใช่ถ้ำธรรมดา พื้นผนังพวกนี้มันทำมาจากวัสดุที่มีค่ามหาศาล แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตาม
“อย่าบอกนะว่าเจ้าเห็น…”
ขณะที่นางกำลังกล่าว กุนไท่ใช้มือปิดปากนางอย่างฉับพลัน กุนไท่พยักหน้า ก่อนจะทำให้นางเงียบเสียงลง แล้วหันซ้ายหันขวาว่ามีใครได้ฟังในสิ่งที่พวกเขาพูดหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขาก็โล่งใจก่อนจะเดินเข้าไปในถ้ำให้ลึกขึ้นอีก!
เบื้องหลังของกุนไท่ มีชายชราสองคน และหญิงชราอีกคนท่าทางมาจากตระกูลที่มีอำนาจ พวกเขาจับพิรุธของพวกกุนไท่ได้ พวกเขามองหน้ากันอย่างเข้าใจความหมายก่อนจะติดตามพวกกุนไท่ไป ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายก็รู้ว่าอีกฝ่ายเคยทำแบบนี้มาก่อน และมีประสบการณ์มากพอสมควร!
เนื่องจากพลังบ่มเพาะของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งเกินไป ทำให้กุนไท่ไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ แม้จะมีจิตสัมผัสที่แข็งแกร่งกว่าปกติมากนัก แต่ก็ไม่สามารถตรวจจับผู้ที่แข็งแกร่งกว่าตนเป็นอย่างมากได้!
ทั้งสองเดินกันมาสักพักแล้วแต่กลับไม่ได้พบอะไรเลยแม้แต่น้อย กุนไท่นั้นรู้สึกได้ว่าที่ปลายสุดของที่แห่งนี้ ต้องมีบางสิ่งบางอย่างรอพวกเขาอยู่เป็นแน่!
“นี่ก็เดินมาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่พบสิ่งใดเลย เจ้าจะยังคงไปต่ออีกหรือ?”
เจียวเหม่ยถามขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า
“พี่เหม่ยท่านเชื่อข้าเถอะ แม้ท่านจะเหนื่อยกว่านี้แต่สิ่งที่รอท่านอยู่ก็นับว่าคุ้มค่า!”
กุนไท่ตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ
อืม!
เจียวเหม่ยพยักหน้าตอบพลางเดินต่อไป เพราะเหตุใดไม่รู้นางถึงได้เชื่อกุนไท่อย่างสนิทใจ!
ที่มุมหนึ่งทางด้านหลังของกุนไท่ และเจียวเหม่ยนั้น มีชายชราทั้งสอง และหญิงชราอีกคนกำลังแอบติดตามทั้งสองอยู่
“ผู้อาวุโสสิบหก พวกเราตามเจ้าพวกเด็กนี่มาได้สักพักแล้ว ก็ไม่เห็นมันจะพบสิ่งใดเลย อย่ามัวเสียเวลาเลย เรากลับกันเถอะ!”
หญิงชรากล่าวขึ้นก่อนจะหันไปหาชายชราผู้หนึ่ง
“ข้าเชื่อสัญชาตญาณของข้าว่ามันต้องถูกต้องอย่างแน่นอน เจ้าเด็กนี่อาจจะเจอสมบัติสวรรค์ก็เป็นได้ ข้ากับกับผู้อาวุโสสิบสี่จะตามไปเอง ส่วนผู้อาวุโสยี่สิบไม่ต้องตามไปก็ได้ หากท่านอายุมากแล้วจะเหนื่อยง่ายขนาดนี้!”
ผู้อาวุโสสิบหกกล่าวเย้ยหยันหญิงชราออกมา นางเป็นผู้อาวุโสยี่สิบ ผู้อาวุโสสิบสี่พยักหน้าเห็นด้วย เขาเป็นสหายของผู้อาวุโสสิบหก เขาจึงเห็นด้วยกับอีกฝ่าย พวกเขาทำแบบนี้มาเยอะแล้ว และสำเร็จทุกครั้ง เพราะสัญชาตญาณของผู้อาวุโสสิบหกนั้นแม่นยำมาก
ผู้อาวุโสยี่สิบทอดถอนหายใจ หากนางต้องการส่วนแบ่งละก็ จะต้องเชื่อฟังผู้อาวุโสสิบหก นางตัดสินใจติดตามทั้งสองไปด้วย
กุนไท่กับเจียวเหม่ยยังคงกล่าวเดินต่อไป แต่แล้วก็ปรากฏแสงสีขาวตรงข้างหน้า เพียงมองดูก็รู้ว่าตรงจุดนั้นคือแสงจากทางออกของถ้ำ ทั้งสองเดินจนถึงปลายทางที่แสงส่องมา
ภายในเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่มาก ตรงส่วนข้างหน้าพวกเขามีทางที่แตกออกไปอีกสองทาง ทางหนึ่งเรียกว่า ‘สวรรค์’ ส่วนอีกทางเรียกว่า ‘นรก’ แน่นอนว่าคนเราก็ต้องเลือกทางที่ชื่อว่าสวรรค์อยู่แล้ว ทันใดนั้นเกิดเสียงที่เก่าแก่ และโบราณดังขึ้น
“ยินดีกับพวกเจ้าด้วยที่สามารถมาถึงที่นี่ได้ ที่นี่คือเส้นทางการบ่มเพาะ พวกเจ้าทั้งสองคือผู้ที่มีโชควาสนาที่ดี จงเลือกเส้นทางมาคนละหนึ่งเส้นทาง!”
กุนไท่ และเจียวเหม่ยพลันรู้สึกตกใจเพราะจู่ๆก็มีเสียงพูดดังขึ้น กุนไท่ก้าวเท้าออกไปหนึ่งก้าวพลางประสานมือ ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยความเคารพว่า
“ผู้เยาว์มิอาจทราบได้ว่า ผู้ที่กล่าวนั้นมีชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่จากไหน แต่ผู้เยาว์ขอถามสักเล็กน้อยเพื่อให้กระจ่างมากยิ่งขึ้นได้หรือไม่!”
“ถามมา...” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
“ที่นี่คือที่เก็บสมบัติสวรรค์ใช่หรือไม่!”
กุนไท่กล่าวถามเพื่อความแน่ใจ
“ถูกแล้ว สถานที่แห่งนี้เอาไว้หาผู้ที่มีคุณสมบัติที่สามารถใช้สมบัติสวรรค์ได้!”
เสียงเก่าแก่ยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“เส้นทางที่ท่านให้พวกข้าเลือกนั้นคือคนละหนึ่งเส้นทางใช่หรือไม่? ถ้าอย่างนั้นข้าขอตอบว่าไม่!”
กุนไท่ตอบกลับไป เจียวเหม่ยที่อยู่ด้านข้างนั้นรู้สึกตกใจ นางสงสัยว่าทำไมกุนไท่ถึงได้ทิ้งโอกาสที่จะได้สมบัติออกมา
“เหตุใดเจ้าถึงคิดเช่นนั้น!”
เสียงที่เก่าแก่ดังขึ้นอีกครา แต่มันกลับไม่ได้โกธรหรือแสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
“แน่นอนว่าเส้นทางทั้งสอง ถ้าจะให้เลือก คนส่วนมากจะเลือกเส้นทางสวรรค์อยู่แล้ว และอาจมีบางคนที่เลือกเส้นทางนรก แต่สำหรับข้า! ต่อให้เส้นทางที่ท่านเลือกให้จะเต็มไปด้วยลาภยศสรรเสริญ”
“แต่สำหรับข้านั้นมันเป็นเส้นทางที่ซ้ำกับผู้อื่นทำให้ไม่ท้าทาย หรือตื่นเต้น ข้าขอเลือกเส้นทางที่ไม่เหมือนผู้ใด แม้จะมีเทพเจ้ามาค่อยชี้แนะให้ก็ตาม! เส้นทางการบ่มเพาะของคนเราจะต้องเลือกด้วยตนเอง แต่ท่านกลับเลือกให้ข้า!”
“ข้าไม่ยอมรับ เพราะโชคชะตาของข้า ข้าต้องลิขิตด้วยตนเอง เส้นทางการบ่มเพาะต้องพึ่งพา และฝ่าฟันด้วยตนเองเท่านั้น เพราะฉะนั้นเส้นทางของข้า ข้าต้องเลือก! มิใช่มีคนมาเลือกให้ข้า!”
กุนไท่ตอบกลับไปด้วยความเด็ดเดี่ยว แน่วแน่
“ยอดเยี่ยมมาก! เจ้ามีคุณสมบัติเงื่อนไขแรก เจ้ามีสติปัญญาที่ดี เจ้าไม่ได้สูญเสียการควบคุมเมื่อรู้ว่าจะได้สมบัติสวรรค์ และเจ้าได้ไตร่ตรองในคำพูดของข้าว่าข้านั้นกำลังทดสอบเจ้าอยู่ เจ้าผ่านแล้ว ส่วนเงื่อนไขอีกสองข้อที่เหลือนั้นขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าเป็นคนที่ห้าที่สามารถผ่านไปได้ แต่คุณสมบัติที่สองนั้น ยังมิมีผู้ใดผ่านไปได้ ขอให้เจ้าโชคดี!”
เมื่อเสียงนั้นหายไป พลันปรากฏเส้นทางอีกทางหนึ่งขึ้น มันคือเส้นทางที่สาม!