บทที่ 60

หลังจากนั้นทั้งสองก็ค่อยๆเดินออกมาด้านหน้าของปราสาท พบอสรพิษขนาดใหญ่เกร็ดของมันสีดำแวววาว มีขนสีแดงขึ้นกลางลำตัว มันหันมาจ้องมองทั้งสองประดุจเหยืออันแสนอร่อย มันคืออสรพิษดำขนแดง มีพิษร้าย พิษของมันมีไว้สำหรับกล่อมประสาท เหยือที่ได้รับผิดจะเห็นภาพหลอน ร่างกายอ่อนแรง เนี่ยฟงโบกสะบัดมือนำดาบที่มีรูปสลักพยัคฆ์ถือไว้ในมือขวาแน่น หยางเวยก็เช่นกันนำมีดรูปร่างประหลาดถือไว้ในมือขวาเช่นกัน ไม่ถึงสามลมหายใจอสรพิษดำขนแดงก็พุ่งฉกลงมา

เปรี้ยง ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้า พุ่งทะยานเข้าหา แต่ทว่าอสรพิษดำยังคงพุ่งลงมาอย่างต่อเนื่อง ตูม ทั้งสองรีบกระโดดหลบไปทางซ้ายและขวา เนี่ยฟงส่งสัญญาณมือให้หยางเว่ยโจมตีด้านนอก ทันทีที่เห็นสัญญาณมือหยางเวยก็พุ่งทะยานออกไป ดาบพยัคฆ์ถูกฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าขนาดใหญ่หลายสิบเล่มพุ่งเข้าปะทะร่างของอสรพิษดำขนแดง ตูม ตูม ตูม ตูม ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย ตูม อสรพิษดำขนแดงใช้หางของมันฟาดลงพื้น ฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายถูกและลมพัดพาหายไปจนหมด หยางเวยถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เพราะตัวมันหาได้มีแม้แต่รอยแผล

หยางเวยคอยฟาดฟันมีดอยู่ด้านนอก ปราณมีดสีม่วงที่แฝงไปด้วยพิษพุ่งเข้าปะทะ ในช่วงเวลาที่เนี่ยฟงอยู่ในอันตราย ช่วยให้เนี่ยฟงหลบหนีออกมาได้ทัน ทั้งสองยังคงฟาดฟันดาบอยู่ไม่ลดละ ปราณดาบสีฟ้าและสีม่วงปลิวว่อน เสียงระเบิดดังสนั่น เนี่ยฟงพยายามพุ่งเข้าประชิดตัวหลายครั้งจนในที่สุดก็เป็นผลสำเร็จ ทันทีที่พุ่งเข้าประชิดก็จ้วงแทงดาบรูปพยัคฆ์ในมือ เคร้ง ดาบถึงกับหักกระเด็น เนี่ยฟงรีบกระทืบเท้าพุ่งหลบหนีออกมา มีดสั้นถูกเรียกใช้อีกครั้ง เนี่ยฟงกระโดดหลบไปมาหลอกล่อเพื่อเข้าประชิด แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะเข้าประชิดยากกว่าเดิม

ผ่านไปสองเค่อ หยางเวยอยู่ในสภาพอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด พลังปราณถูกลดทอนลงไปไม่น้อย ลำตัวของอสรพิษดำเริ่มที่จะมีรอยแตกร้าวของเกล็ดสีดำให้เห็นจากมีดสั้นในมือ ชั่วน้ำเดือนหยางเวยก็ถูกฟาดกระเด็นนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เนี่ยฟงเมื่อเห็นว่าหยางเวยสลบลงไปแล้วก็โบกสะบัดมือขวา เกราะสายฟ้าก็ปรากฏออกมาสี่อัน หมุนวนรอบกายเนี่ยฟง มีดสั้นกลายเป็นดาบ ไม่ถึงสองลมหายใจดาบในมือก็ถูกฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้ามีประกายสายฟ้าพุ่งออกไป เปรี้ยง ฟันถูกลำตัวของอสรพิษดำขนแดงอย่างถนัดถนี่ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา

อสรพิษดำขนแดงถึงกับร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด มันพุ่งฉกลงมาอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง น่าเสียดายที่มันพุ่งเข้าปะทะกับเกราะสายฟ้า เนี่ยฟงฟาดฟันดาบในมือออกไป ปราณดาบพุ่งไปยังแผลเดิมอีกครั้ง เปรี้ยง ปากแผลเปิดกว้างมากกว่าเดิม เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามลำตัวจนย้อมหญ้าที่พื้นจนเป็นสีแดง กลิ่นคาวเลือดฉุนขึ้นจมูก เมื่อมันได้รับบาดเจ็บหนักมันเลยคิดที่จะหลบหนี แน่นอนว่าเนี่ยฟงรับรู้ก่อนแล้ว เปรี้ยง เกราะสายฟ้าพุ่งเข้าไปสกัดอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าวาดผ่านลำคอของอสรพิษดำขนแดง เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดอีกครั้ง หลังจากนั้นไม่ถึงสี่ลมหายใจ อสรพิษดำขนแดงก็สิ้นใจ

เนี่ยฟงรีบฝ่านำแก่นพลังปราณออกมาหลังจากนั้นก็ใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ ประทับไปที่แก่นพลังปราณดึงวิญญาณของสัตว์อสูรเก็บไว้ในแก่นพลังปราณ เมื่อเสร็จสิ้นแล้วก็ผ่านำดีของมันมา หลังจากนั้นก็พุ่งทะยานเข้าไปแบกร่างของหยางเวยที่นอนสลบอยู่หลบหนีออกไป เพราะหลังจากแผ่ลมปราณตรวจสอบพบว่ามีสัตว์อสูรระดับสูงหลายตัวพุ่งมาทางนี้ ผ่านไปเกือบสองเค่ยเนี่ยฟงก็มาหยุดที่ปากถ้ำบนเขา รีบเข้าไปสำรวจด้านในพบว่าไม่มีสัตว์อสูรอยู่ จึงรีบวางหยางเวยสะบัดมือขวาประกายสายฟ้าพุ่งออกไปก่อตัวเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ ไม่นานก็กลายเป็นม่านป้องกันด้านหน้าถ้ำ

เนี่ยฟงรีบป้อนเม็ดยาให้แก่หยางเวยหลังจากนั้นก็เดินถอยออกมานั่งโคจรลมปราณ เกือบหนึ่งชั่วยามหยางเวยก็รู้สึกตัว ตอนนี้เริ่มที่จะมืดลงแล้ว เนี่ยฟงโยนแก่นพลังปราณให้แก่หยางเวย

“เจ้ารับไปสิ วิญญาณของสัตว์อสูรยังอยู่ข้าใช้ อักขระศักดิ์สิทธิ์สลักไว้ เจ้าสามารถทำพันธสัญญากับมันได้”

“ขอบใจเจ้ามากเนี่ยฟง”

“คืนนี้ก็พักที่นี่ก็แล้วกัน เจ้ารีบจัดการมันเถอะ”

หยางเวยโคจรลมปราณไปที่มือขวาที่กำก้อนแก่นพลังปราณ ไม่ถึงสี่ลมหายใจก็มีแสงสีดำแดงพุ่งออกจากแก่นพลังปราณประทับที่ด้านหลังของหยางเวย ชั่วน้ำเดือดหยางเวยก็ลงไปนอนดิ้นทุรนทุราย แต่ในมือยังถือแก่นหลังปราณไว้อยู่ เนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจ

“ใจเย็นๆก่อนไอ้หนู เพื่อนของเจ้ากำลังได้รับบางอย่างจากสัตว์อสูร”

“มันคือสิ่งใดขอรับ”

“หากข้าเดาไม่ผิดมันคงเป็นพิษร้ายจากอสรพิษดำขนแดงเป็นแน่”

“แล้วหยางเวยจะไม่เป็นอะไรหรือขอรับ”

“ไม่หรอกอีกอย่างมันดีต่อเพื่อนของเจ้าไม่น้อย เจ้าลองสังเกตระดับพลังปราณของเพื่อนเจ้าสิ”

เนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบพลังของหยางเวยก็ตกใจไม่น้อย ระดับพลังเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็หาได้สนใจในตัวหยางเวยนั่งหลับตาโคจรลมปราณต่อจนถึงเช้า แสงอรุณเริ่มทอแสงอีกครั้ง ทั้งสองก็ออกจากถ้ำ

“เนี่ยฟงข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง”

อยู่ๆหยางเวยก็กล่าววาจาออกมาพร้อมกับพุ่งทะยานออกไปทางขวามือ เนี่ยฟงก็พุ่งติดตามไป ทั้งสองวิ่งทะยานไปตามกิ่งไม้เช่นเดิม ไม่ถึงสองเค่อก็กลับมาที่ด้านหน้าปราสาท เศษซากการต่อสู้เมื่อวานยังมีให้เห็น แต่ซากศพของอสรพิษดำขนแดงนั้นหายไปแล้ว หยางเวยนำเนี่ยฟงเดินลัดเลาะไปตามซากปรักหักพัง ในที่สุดก็เจอโพรงขนาดใหญ่ หยางเวยเดินนำเข้าไปไม่นานก็พบเจอกับกองสมบัติขนาดใหญ่ มีอาวุธมากมายกองอยู่ หยางเวยตะโกนกู่ร้องอย่างดีใจ

“หากข้าเดาไม่ผิดคงเป็นสัตว์อสูรของเจ้าใช่หรือไม่ที่บอกที่นี่”

“ใช่แล้วเนี่ยฟง ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ และพี่ชายเสอไป๋ฝากมาบอกว่าเขาขอบใจเจ้าด้วย”

“ช่างเถอะ ว่าแต่จะแบ่งกันยังไง”

“ข้าให้เจ้าเลือกก่อน”

เนี่ยฟงแสยะยิ้มรีบพุ่งไปที่กองอาวุธทันที ไม่นานก็พบเจอกับดาบเล่มหนึ่ง ตัวดาบสลักรูปมังกรด้ามดาบมีลูกแก้วฝังเอาไว้ เนี่ยฟงทดลองกวัดแกว่งไปมาพบว่ามีขนาดพอเหมาะ ทดลองโคจรลมปราณเข้าไปพบว่ามันสามารถดูดซับพลังปราณไว้ที่ลูกแก้วที่ฝังที่ด้ามดาบ เนี่ยฟงชื่นชอบดาบเล่มนี้ไม่น้อย