ภาค3บทที่30 ก็แค่ตัดสึนามิเอง (ฟรี)
ภาค3บทที่30 ก็แค่ตัดสึนามิเอง
“หวาาาาา!?”
ลูกเรือหนึ่งคนหายไปในทะเล และบนดาดฟ้าเรือก็เต็มไปด้วยความโกลาหล
และในตอนนั้นเอง เรือก็โคลงเคลงหนักกว่าเก่า
หลายคนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า
“อะ อะไรน่ะ?”
“หยาาาาา”
วัตถุคล้ายๆหนวดปรากฏขึ้นมาจากทะเล
ไม่ใช่แค่อันเดียว
มันส่ายไปมาเหมือนกับงู และหลายๆอันกำลังโอบรัดและขยับอยู่รอบๆตัวเรือ
ถ้าปล่อยไว้เรือคงจะพลิก
“คระ คราเคนนี่!”
“มันใหญ่มากเลย!”
ลูกเรือบอกว่ามันเป็นมอนสเตอร์ที่หน้าตาดูคล้ายกับปลาหมึก
ถึงมันจะเล็ก แต่ความยาวมันก็เกินสิบเมตร และบางอันก็กำลังลากเรือให้จมสู่ทะเล
“นี่! ตัดเชือกเร็ว! รีบๆตัดหรือไม่ไอ้หนวดนั่นมันจะจมเรือลำนี้! ทุกคนด้วย!”
กัปตันตะโกนให้ผมตัดเชือก
“ไม่จำเป็น แค่ฉันก็พอ”
ผมเข้าไปหาหนวดที่กำลังจะบีบเสากระโดงเรือ
ฉับ~
“หา?? ไอ้หนวดหนาๆนั่นถูกตัดทันทีเลยเหรอ!?”
“มองดาบไม่ทันเลย!?”
และผมก็ตัดหนวดอื่นอีกด้วย
“! มะ มันหยุดสั่นแล้ว...?”
“มันหนีไปแล้ว...!”
“หละ เหลือเชื่อ เขาจัดการคราเคนด้วยตัวคนเดียว...”
ดูเหมือนว่ามันจะหนีลงทะเลไปแล้ว
“อืม อย่างที่คิดเลยว่าสู้ใต้น้ำมันยาก....”
ผมตามจับไม่ทัน
และในตอนที่ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้
เงาขนาดยักษ์พุ่งขึ้นมาจากทะเลลึก
มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุด
ซูมมมมมมมมมมมมม!!!
มันปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมๆกับเสาน้ำที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า
มันไม่ใช่คราเคน มันเป็นอะไรที่ใหญ่กว่ามาก
และมันก็กำลังงับคราเคนที่ยาวกว่าสิบเมตรไว้ในปากของมัน
ขนาดแกลเลียนลำนี้ยังดูเหมือนกับเรือเล็กๆเลย
และถึงขนาดนั้น นี่ก็ไม่ใช่ทั้งร่างมัน
ร่างของมันส่วนใหญ่ยังอยู่ใต้ทะเล
มันเป็นงูขนาดมหึมา
เมื่อมันกลืนคราเคนเข้าไป มันก็มองมาที่เรือจากไกลๆ ในขณะที่เกล็ดสีฟ้ามรกตของมันกำลังส่องประกายงดงาม
“นะ นี่มันมอนสเตอร์อะไรกันวะ....?”
“ไม่เคยเห็นมอนสเตอร์ขนาดนี้มาก่อนเลย...”
เหล่าลูกเรือ ที่กำลังโล่งอกเนื่องจากว่าคราเคนได้หายไปแล้ว กำลังตกตะลึงยิ่งกว่าเดิมด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวกว่าแต่ก่อน
“นะนะนะนะนี่มัน....ละละละลิเวียธาน....?”
และในตอนนั้นเอง ก็มีคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
[เฮ้ย! เธออยู่นั่นใช่ป่ะ เบฮีมอท! ออกมาซะ!]
เสียงปริศนาดังก้องมาจากที่ไหนก็ไม่รู้
[พลังเวทแบบนี้! ข้าจำได้เลยถึงจะอยู่ก้นมหาสมุทรก็เถอะ! คราวนี้ข้าจะชนะ!]
และเบฟฟี่ก็เดินหาวออกมาจากห้องพักลูกเรือ
“หาวววว.... อืม ไม่ได้เจอกันซักพักแล้วเนอะ”
เธอยกมือขวาขึ้นทักทายเบาๆ
“คนรู้จักเหรอ”
“อืม นั่นลิเวียธาน ประมาณซักพันปีได้แล้วใช่มั้ยถ้าจำไม่ผิด? พวกเราเคยสู้กันมาก่อน”
อย่างที่คิดว่านั่นเป็นลิเวียธาน
ไม่คิดเลยว่ามันจะมาหาด้วยตัวมันเอง
ช่วยลดปัญหาได้เยอะเลย
[เบฮีมอท! คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมาที่ทะเล! ที่นี่เป็นถิ่นข้า! ไม่มีทางที่เธอจะชนะได้หรอก!]
“ไม่ได้อยากจะสู้อยู่แล้ว มันน่ารำคาญ”
[หา? พูดอะไรของเธอ! งั้นมาที่ทะเลทำไมล่ะ!]
“ไกด์?”
เธอไม่ได้ทำตัวให้ดูเหมือนไกด์แม้แต่นิดเดียว
“ฉันนี่แหละที่มีธุระกับนาย ลิเวียธาน”
[อะไรน่ะ แกเหรอ? มนุษย์มีธุระกับข้าเหรอ?]
ลิเวียธานจ้องมาที่ผมด้วยความสงสัย
ผมพยักหน้า
“ใช่แล้ว อยากจะให้นายมาเป็นอสูรรับใช้น่ะ”
ลิเวียธานทำเสียงขึ้นจมูก แทบจะทำให้กระโดงเรือหักเนื่องจากลมแรงเลย
[คาดไม่ถึงเลยจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีคนอะไรโง่เช่นนี้ ข้าจะจมเจ้าไปพร้อมๆกับเรือเดี๋ยวนี้แหละ!]
และทันใดนั้น ผืนน้ำก็ดันตัวขึ้นราวกับกำแพงปราสาท
มันเป็นคลื่นสึนามิลูกใหญ่ที่สูงหลายสิบเมตร
“เวทฟ้าเหรอ”
ดูเหมือนว่า ไม่ใช่แค่จะใช้ทะเลเป็นที่อยู่อาศัย แต่ก็ยังควบคุมน้ำได้ด้วยเวทด้วย
มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะว่ายน้ำอย่างอิสระในทะเลด้วยร่างกายขนาดยักษ์แบบนั้นโดยที่ไม่ใช้เวทเข้ามาช่วย
[ไปคุยกับรากสาหร่ายซะ!]
คลื่นสึนามิลูกยักษ์เคลื่อนตัวเข้ามา
ถ้าหากว่าเรือลำนี้ถูกอะไรแบบนั้นพัดเข้าล่ะก็จบแน่ๆ มันคงจะแตกเป็นชิ้นๆแหละ
“อ๊าาาาาาาา!”
ดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยความโกลาหลและเสียงกรีดร้อง
มีเพียงแค่เบฟฟี่ ที่กำลังง่วงนอนและหาวออกมา และใจเย็นอยู่เหมือนเดิม
“ถ้าเรือจมก็แย่สิ”
ผมอยู่ที่หัวเรือ ผมชูดาบขึ้นและฟันมันลงมาด้วยแรงเต็มที่ใส่สึนามิยักษ์ที่กำลังเคลื่อนเข้ามา
ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!
สึนามินั่นแยกออกเป็นสองส่วน และหลบเรือได้พอดี
เหล่าลูกเรือ ที่เตรียมตัวจะตายแล้ว มองมาที่ผมด้วยสีหน้าตกตะลึง
“สะ สึ สึ....”
“สึนามิมัน...”
“ถูก....ตัด.....?”
ลิเวียธานก็ตกตะลึงเช่นกัน
[แกทำอะไรลงไปน่ะ?]
“ก็แค่ตัดสึนามิเอง”
[มนุษย์ที่ไหนมันจะไปทำได้!?]
“ก็ทำไปเมื่อกี้แล้วนี่ไง”
ผมกระโดดลงจากหัวเรือสู่ทะเล แน่นอนว่าผมไม่คิดจะดำน้ำ ผมกำลังบินด้วยเวทเขียว จะให้สู้บนเรือก็ไม่ได้ ยังมีคนอื่นนอกจากพวกลูกเรือ น่าเสียดายที่ยังมีพวกคนที่ถูกลักพาตัวมาอยู่ด้วย
“งั้นเรามาเริ่ม”การฝึก“กันดีกว่ามั้ย?”
