USB:บทที่ 7 การค้นพบของฺฮวงเฟิง

USB:บทที่ 7 การค้นพบของฺฮวงเฟิง

"ตกลง ! คนแพ้จะต้องเป็นคนเลี้ยงที่ร้าน ตี๋ฮ่าวคลับ!"

"นั่นคือ ข้อตกลงของเรา"

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของบรูซ ดวงตาของพวกเขาก็สว่างจ้าขึ้น ราคาอาหารที่นั่น จัดว่าไม่ธรรมดา "ตี๋ฮ่าวคลับ" นั้นเป็นคลับและร้านอาหารที่มีระดับ พวกเขามักจะไปที่นั่นเพื่อเที่ยวเล่น แต่ตอนนี้ บรูซกลับใช้สถานที่นี้ ในการพนันการแข่งขันของพวกเขา

ในความคิดของทุกคน กำลังคิดว่าตนเองจะไม่ยอมพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้อย่างแน่นอน ด้วยสภาพของบรูซที่เป็นแบบนี้ เขาจะโยนโอกาสดีนี้ทิ้งไปอย่างคนโง่เหรอ? ดูท่าทางบรูซคงไม่ได้วิ่งหรอก แค่เดินยังจะเหนื่อยแล้วเลย แล้วจะวิ่งแข่ง โดยที่สามารถเอาชนะพวกเขาทุกคนได้นั้น ย่อมไม่มีทางเด็ดขาด? พวกเขาจะพลาดโอกาสเหรอ? แน่นอนว่าไม่มีทาง

" เอาล่ะ! หัวเราะกันให้เต็มที่ ก่อนที่พวกนายจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้น แล้วเรามาดูกัน" บรูซเขย่าร่างอ้วน ๆ ของเขา พลางคิดในใจ

อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ผลการแข่งขันนั้น แตกต่างจากที่บรูซจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง ความเร็วในการวิ่งของเขา ใกล้เคียงกับปกติ และหลังจากเริ่มวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขานั้น เริ่มมีเหงื่อออกแล้ว

และการหายใจของเขาก็เร็วขึ้นตามลำดับ ร่างกายของเขาก็เริ่มเหนื่อยล้า

เมื่อเห็นว่าทุกคนวิ่งไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ความโกรธบนใบหน้าของบรูซ ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อทุก ๆ คนที่วิ่งแซงเขาไป จากนั้นทำท่าทีเยาะเย้ย บรูซรู้สึกว่าเขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

เขาถูกหลอก! ให้ตายสิ!

“แกกล้ามาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” ฉันจะเอาแกให้ตาย! “ บรูซหยุดฝีเท้าของเขาลง เพราะเขารู้ว่าไม่มีทางชนะได้ และสิ่งที่เขาคิดก็คือ เขาถูกอีกฝ่ายหลอกแล้วจริง ๆ รองเท้าไฮเทคบ้าอะไร นี่มันเป็นขยะชัด ๆ! มันเลวร้ายยิ่งกว่า ขยะทุกถังมาเทรวมกัน!

"เฮ้....บรูซ ทำไมนายไม่วิ่งต่อล่ะ เราพึ่งจะเริ่มวิ่งกันเองนะ ยอมแพ้แล้วเหรอ?" เพื่อนคนหนึ่งของบรูซทักขึ้นเป็นคนแรก

"ถูกต้องแล้ว บรูซมาวิ่งไล่เราเร็ว ๆ ถ้านายตามเราทัน เราจะปล่อยนายไป ฮิฮิ!"

"บ้าเอ๊ย นายเป็นคนริเริ่มที่จะแข่งขันกับเรา ฉันคิดว่านายนั้นแอบซุ่มฝึกฝน ด้วยไม้ตายของนายซะอีก แต่โชคไม่ดีเลย

ฉันยังไม่ได้อุ่นเครื่องเลย นายจะล้มเลิกไม่ได้"

"บรูซ ตามมาเร็วๆ ฉันให้โอกาสอีกครั้ง ไปเร็ววิ่งเข้าเส้นชัยเร็ว"

เห็นได้ชัดว่าบรูซได้ยินแบบนี้ เขาจึงยิ่งโกรธ ภายในใจของเขา สาปแช่งชายคนนั้นที่มาหลอกขายรองเท้าให้เขามากกว่า และคราวนี้เขาเสียหน้าไปแล้ว และเขาเชื่อว่า อีกไม่นาน เขาจะต้องโดนล้อไปด้วยเรื่องนี้ อีกนานแสนนาน

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น บรูซก็ถอดรองเท้าออกมา และกลับมาสวมรองเท้าของตัวเอง และสำหรับเรื่องรองเท้าไฮเทคนั้น เขายอมแพ้ และทิ้งมันไว้อย่างเงียบ ๆ โดยมีลวดลายสีเงิน ที่ด้านข้างของรองเท้า สะท้อนแสงเป็นประกาย ภายใต้แสงแดด

ทางด้านฺฮวงเฟิง ที่กำลังทดสอบพละกำลังของตนเองอยู่อย่างเงียบ ๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"คุณกำลังทำอะไรน่ะ?" ในขณะทีฺ่ฮวงเฟิงกำลังคิดว่าเขาจะเดินไปทดสอบเพิ่มเติมที่ไหนดี จู่ ๆ เสียงของผู้หญิงก็ดัง เข้ามาในหู

ฺฮวงเฟิง หันหน้าไปรอบ ๆ และพบกับ ผู้หญิงคนหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้น เธอกำลังพูดกับเขาอยู่

"โอ้.... ผมไม่ได้ทำอะไรหรอก วันนี้เป็นวันแรกของผมที่มาทำงานที่นี่ ดังนั้นก็อยากรู้นิดหน่อยถึงสภาพแสดล้อมในการทำงานของผม" ฺฮวงเฟิงไม่รู้จักตัวตนของอีกฝ่าย แต่เขาก็ยังคงอธิบายสิ่งที่เขากำลังทำ

แน่นอนสำหรับจางหยุนแล้ว เธอสามารถจดจำคนที่อยู่ตรงหน้าได้ เพราะเธอเป็นคนจัดการเอกสาร ให้กับฺฮวงเฟิง และเนื่องจากบริษัทรักษาความปลอดภัยได้เลือกเขามา ดังนั้นจางหยุนจึงจำเขาได้ในทันที

อย่างไรก็ตาม ในวันนี้เมื่อจางหยุน และรองประธานบริษัท ออกไปทำงานร่วมกัน พวกเขาก็รู้ว่ารองหัวหน้าซู ของบริษัท อยากรู้ว่าฺฮวงเฟิงคือใคร? จางหยุนไม่ได้ถามรายละเอียดมากมาย เกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่เธอกลับจดจำเขาไว้อย่างเงียบๆ

เธอเพิ่งผ่านมาที่นี่เมื่อสักครู่ และเห็นว่าฮวงเฟิงอยู่ในอาการงุนงง เธอจึงริเริ่มที่จะพูดคุยกับเขา

"อ้อ" จางหยุนกล่าวว่า ว่าเธอเข้าใจ จากนั้นเธอถามขึ้นว่า: "โอ้...คุณเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนใหม่ที่ชื่อว่า ฺฮวงเฟิง ใช่มั้ย?"

"ใช่ครับ คุณรู้จักผมเหรอ?" ฺฮวงเฟิงรู้สึกว่ามันแปลกเล็กน้อย เพราะเขาเพิ่งมาทำงานในวันนี้ และพบกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยเท่านั้น ไม่น่าจะมีคนที่รู้จักเขา แล้วเธอคนนี้ รู้จักเขาได้อย่างไร?

จางหยุนตรงหน้าเขา อายุประมาณ 24 หรือ 25 ปี เธอดูอายุน้อยกว่าฺฮวงเฟิงเล็กน้อย ในทำนองเดียวกัน เธอก็สวมเครื่องแบบของบริษัทนี้ด้วย

"ฉันเป็นคนจัดการ เอกสารการจ้างงานของคุณ" จางหยุนกล่าวว่า: "ใช่แล้ว.... ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อจางหยุน ฉันมาจากแผนกทรัพยากรบุคคล"

"ก็ผู้จัดการจาง สวัสดีครับ" ฺฮวงเฟิงกล่าว

"ผู้จัดการอะไรกัน.... ฉันแค่ทำงานเอกสารเล็กๆ" แม้ว่าจางหยุนจะไม่ได้เป็นหัวหน้าแผนก แต่เธอก็มีตำแหน่งบางอย่างใน แผนกทรัพยากรบุคคล แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็รู้เรื่องภายในบริษัทนี้ ดีกว่าฺฮวงเฟิง

ถ้าเธอไม่ได้รู้จาก รองหัวหน้าซู ที่รู้จัก ฮวงเฟิง เธอคงไม่มายืนทักทายเขาอยู่ตรงนี้

"โอ้ใช่ คุณเพิ่งมาที่นี่ คงยังไม่คุ้นเคยกับบริษัท คุณต้องการให้ฉันพาคุณไปรอบ ๆ หรือไม่?" จางหยุนกล่าวให้ความช่วยเหลือ

"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รบกวนผู้จัดการจางอีกต่อไป เมื่อตอนเช้า เพื่อนร่วมงานของผม ได้บอกผมคร่าวๆไว้แล้ว" ด้วยความกระตือรือร้นของจางหยุน ฮวงเฟิงรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่เขาปฏิเสธความปรารถนาดีของเธออย่างสุภาพ เขาจำคำแนะนำของพี่หวัง ในตอนเช้าได้ว่า ทำงานที่นี่ ให้ปฏิบัติตัวให้ดี เนื่องจากเขายังต้องการทำงานที่นี่ต่อไปอีกนาน เพราะฉะนั้นเขาจะไม่สร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น

"เอาอย่างนั้นเหรอ? ตกลง ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการความช่วยเหลือ ให้มาหาฉันได้ทุกเมื่อ ฉันขอตัวก่อน" จางหยุนไม่ได้โกรธอะไรฺฮวงเฟิง เธอมาที่นี่วันนี้ เพื่อทำความคุ้นเคยกับเขาเท่านั้น

หลังจาก จางหยุนจากไป ฮวงเฟิงก็เดินกลับไปทันที เนื่องจากเขาได้ทำการทดสอบแล้ว จึงไม่จำเป็นที่เขาจะต้องอยู่ข้างนอก เพื่อตากแดดอีกต่อไป ภายในสำนักงาน ยังคงสะดวกสบายมาก

พนักงานของบริษัทเฮฟเว่นไพร์กรุ๊ป ทำการติดตั้งคอมพิวเตอร์ให้ภายในสำนักงานของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ทุกคนดูเหมือนจะไม่สนใจ เพราะงานของพวกเขา ไม่จำเป็นต้องใช้คอมพิวเตอร์

ขณะที่ฮวงเฟิงนั่งอยู่ในที่นั่งของตัวเอง เขากำลังคิดถึงเรื่องของเขา นอกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนเฝ้าอยู่นอกประตูแล้ว คนอย่างเขา ในสำนักงานรักษาความปลอดภัย ก็ต้องออกตรวจตราความเรียบร้อยเหมือนกัน

อย่างไรก็ตาม มันยังไม่ถึงเวลาที่จะออกเดินตรวจตรา และตอนนี้มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ ก็นั่งอยู่ในสำนักงานด้วย

ฺฮวงเฟิงกำลังคิดถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา และครุ่นคิดเกี่ยวกับจางหยุน อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักว่าทั้งสองสิ่งนี้ ทำให้เขาสับสนไม่น้อย

โชคดีว่างานรักษาความปลอดภัยนั้น ให้เวลาเขาได้คิดมากมาย แม้ว่าเขาจะออกตรวจตราความเรียบร้อย แต่ก็ยังคง ใช้เวลาครุ่นคิดสิ่งนี้ได้พร้อมๆกัน

“เมื่อวานฉันกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และวันนี้ฉันจะกินข้าวผัดหยางโจว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันกินสองอย่างนี้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของฉัน ก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับมันเลย” ฺฮวงเฟิงเริ่มศึกษามันอย่างช้าๆ