LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 2 - ชุดเครื่องแบบนักเรียนที่เปลี่ยนหญิงสาวให้กลายเป็นพวกเฉิ่ม
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/Lovecodebyshark/
เล่มที่ 1 ตอนที่ 2 - ชุดเครื่องแบบนักเรียนที่เปลี่ยนหญิงสาวให้กลายเป็นพวกเฉิ่ม
แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะร่างกายเปื้อนฝุ่น แต่ฉันก็มองเห็นดวงตาอันแสนสดใส ฉันไม่เคยเห็นสายตาผู้ชายคนใดที่อายุเท่าฉันเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะเพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ของฉันบ่แม่นตา ฉันเคยเห็นลักษณะดวงตาแบบนี้ในหมู่เด็กๆเท่านั้น แต่ดวงตาของพวกเด็กๆดูไม่มีจิตวิญญาณและพลังเท่ากับชายคนนี้ ดวงตาของเขาดูราวกับมีไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ภายใน แต่ในขณะเดียวกันมันก็เต็มไปด้วยความโกรธและความระแวง เขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรซึ่งก็พอเข้าใจได้
และเขาก็เป็นเจ้าของเสียงที่ฉันได้ยิน ถึงแม้ว่าเขาจะแต่งตัวซอมซ่อ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงความหล่อเหลาเหมือนพระเอกหนัง บางคนแค่เพียงมองเธอไม่ต้องสนตัวตนก็รู้สึกได้ถึงความดึงดูด เช่นเดียวกับเหล่าทหารหน่วยรบพิเศษ ที่ผ่านเข้าไปในแอ่งน้ำซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ราบลุ่ม ไม่ว่าพวกเขาจะสกปรกเพียงใด พวกเขาก็ยังน่าดึงดูดกว่าคนอื่น
ผู้ชายคนนี้….เหมือนกับนักรบ!!
ส่วนชายอีกคนนึงลักษณะการแต่งตัวแตกต่างจากคนนี้มาก เขาสวมเสื้อโค้ทสีขาวสะอาดที่เหมือนทำมาจากวัสดุคุณภาพสูง ตัวเสื้อผ้าหนาแต่กระชับ ปกเสื้อ แขนเสื้อ และซับในของเสื้อโค้ทถักทอด้วยด้ายสีแดงเข้ม ตัวเสื้อโค้ทสีขาวส่องประกายแวววาวเหมือนผ้าไหม - ตัวของเขาเองก็ค่อนข้างหล่อเหลา อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นกลับนอนขดอยู่ที่มุมกรง เอามือกุมหัวบ่นพึมพำว่า "อย่ากินข้า….."
"ไม่……"ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ชายที่พูดกับฉันลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ผนังกรงด้วยความโกรธ ฉันลุกขึ้นยืนด้านข้างประตูกรง และเห็นชายติดอาวุธสกปรก 2 คนกำลังลากใครบางคนที่คล้ายเด็กผู้หญิงเดินผ่านพวกเราไปพร้อมรอยยิ้มแห่งความใคร่
เอ๋….ทำไมฉันถึงบอกว่าเธอคล้ายกับเด็กผู้หญิงล่ะ?
ฉันเดาว่ามันเป็นเพราะ…...ทุกคนที่ถูกขังในกรงเนื้อตัวสกปรกมอมแมม แม้แต่สองคนที่ร่างหญิงสาวก็ร่างกายสกปรกเสื้อผ้าขาดวิ่น หากไม่ใช่ว่าเสียงของเธอคล้ายกับเด็กผู้หญิง ก็คงไม่มีใครบอกเพศของเธอได้ด้วยตาเปล่าทันที บริเวณหน้าอกของเธอยังคงเล็ก เธอคงยังเด็กไม่น่าจะใช่วัยรุ่น
ความสนใจทั้งหมดของฉันพุ่งเป้าไปที่ชายถือปืน ปืนเหล่านั้นแปลกตา ไม่เหมือนกับปืนที่ฉันเคยเห็นเลย
มันเกิดอะไรขึ้น?
ฉันรู้สึกเหมือนกับกำลังตกอยู่ในแหล่งกบดานขององค์กรก่อการร้าย
"ไม่ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย อ๊ากกกก!!"หญิงสาวถูกลากออกไปอย่างโหดเหี้ยม เธอร้องไห้และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เธอดิ้นรนและเตะสะบัดขาด้วยกำลังทั้งหมดที่มี น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มทิ้งร่องรอยเส้นสีขาว 2 เส้นไว้บนใบหน้า
ชายสองคนที่รักเธอยิ้มเหมือนพวกบ้าตัณหา "ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมพวกเราถึงโชคดีอย่างนี้ โชคดีที่จับตัวหญิงได้?"
"มาชิมกันเถอะ นี่ก็นานมากแล้วที่พวกเราไม่ได้สัมผัสผู้หญิงเลย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า เราค่อยแจ้งให้คนอื่นทราบหลังจากที่พวกเราเอาส่วนแบ่งออกไปแล้ว"
"ดีเลย เรามาผลัดกัน"
"แต่...หลังจากที่พวกเราเล่นกับเธอ พวกเราจะรายงานท่านราชาว่าอย่างไรดี!!?"
"เราก็แค่นำเธอไปขายในตลาดมืด พวกผู้หญิงมันมีค่ามากจนน่าเหลือเชื่อเลยล่ะ!!"
"เยี่ยมไปเลย!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!"
ฉันขนลุกทันทีที่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ฉันรีบมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่า...ทุกคนที่นี่จะเป็นผู้ชาย? หัวใจของฉันเต้นระรัวอีกครั้ง มือของฉันสัมผัสเส้นผมอันสั้น และรู้สึกขอบคุณกฎของโรงเรียนอันแสนน่ารำคาญที่ไม่ยอมให้ฉันไว้ผมยาวหรือผมเปีย
ในรสนิยมแฟชั่นแบบเพศไหนก็แต่งได้ มันเป็นเรื่องยากมากที่จะแยกระหว่างชายกับหญิง พวกผู้ชายอาจจะบอกว่าพวกเรานั้นเป็นเหมือนเพื่อนกันจริงๆ แต่ฉันก็ยังดูเหมือนไม่เท่าเทียม เนื่องจากพวกเขาเรียกฉันว่าน้องปิง แม้ว่าชื่อของฉันจริงๆแล้วจะเป็นหลัวปิง
ด้วยอิทธิพลของเพลง boy love จากสื่อ พวกผู้ชาย...จึงมีภาวะกลายเป็นหญิงมากขึ้น? นี่คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้พ่อของฉันหงุดหงิดมาก
จากนั้นฉันก็เริ่มสัมผัสหน้าอกของตัวเอง
โชคดีจริงๆที่ยังสวมชุดนักเรียนอยู่ ชุดเครื่องแบบนักเรียน คุณรู้อะไรไหม? นี่คือสิ่งของมหัศจรรย์ที่ทำให้โฉมงามกลายเป็นพวกเฉิ่มได้!! มันทั้งหลวมและสามารถสวมใส่ตัวเดิมได้เป็นเวลาหลายปีโดยไม่ต้องกังวล ฉันยังมีชุดแจ็คเก็ตที่สวมทับชุดนักเรียนของฉันอยู่ และสิ่งที่อยู่นอกเหนือจากชุดเครื่องแบบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นมือ ใบหน้า และเส้นผม ทุกอย่างล้วนสกปรกมอมแมม……
ดังนั้น….เมื่อฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นตรงหน้า ผนวกกับบทสนทนาของชาย 2 คน ฉันจึงรู้สึกมีความสุขและโชคดีที่สุดที่พวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย!!
มันโคตรโชคดีเลย!!
"บ้าเอ้ย!!" ผู้ชายที่อยู่ด้านข้างปล่อยกลมด้วยความโกรธ ทำไมเขาถึงมีอารมณ์ร่วมขนาดนั้น? หรือว่าหญิงสาวคนนั้นจะเป็นแฟนของเขา?
เขาโกรธเกรี้ยวเหมือนกับสัตว์ร้ายที่ติดกับดัก เขาพูดด้วยความโกรธว่า "หญิงสาวคนนั้นน่าสงสารจริงๆ เธอกำลังจะถูกสัตว์ร้ายย่ำยีจิตใจ!!"
ในขณะที่ฉันจ้องมองเขา เขาก็ตะคอกใส่ฉันว่า "คุณมองอะไร!!?" เขาระบายความโกรธใส่ฉันแทน
ทันใดนั้น เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อฉัน ฉันรีบจับคอเสื้อตนเองด้วยสัญชาตญาณ ฉันทั้งประหม่าและกลัว กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าฉันเป็นเด็กผู้หญิง เขาจ้องเขม็งมาที่ฉัน "คุณนักผจญรังสี คุณไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์หรือ? ทำไมไม่ใช้พลังประหลาดของคุณ!! ทำไม!?"
ฉันต้องมองเขาด้วยความตกตะลึง เขา….สูงมาก สูงประมาณ 178 เซนติเมตร เขามีรูปร่างที่สมส่วนแม้ใบหน้าจะสกปรก แต่ฉันก็มองเห็นถึงความหล่อเหลาที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสกปรกเหล่านั้น
"ถึงจะเป็นนักผจญรังสี แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพวกเหนือมนุษย์…"ชายที่นอนขดตัวอยู่มุมกรงกล่าว แม้น้ำเสียงจะนุ่มนวลแต่ร่างกายก็ยังสั่นเทาด้วยความกลัว "ก่อนหน้านี้….พวกเขา...ตรวจสอบหนุ่มคนนี้แล้ว…..และคงตระหนักได้ว่า เขาไม่มีพลังเหนือธรรมชาติ อย่าทำให้เขากลัวเลย ดูสิ เขากำลังกลัว…."
หืม!! ผู้ชายที่คว้าคอเสื้อผลักฉันออกไป เขากำหมัดแน่นต่อยลูกลง "ถ้าหากผมไม่อดทนอดกลั้น ผมก็คงจะฆ่าพวกมันหมดแน่ๆ"
ฉันยังคงยืนอึ้ง ความโกรธของเขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร!! ฉันบอกได้เลยว่าคำพูดของเขาไม่ได้โกหก โดยเฉพาะคำพูดที่บอกแต่ว่าจะฆ่าพวกมันทั้งหมด
"โชคดี….โชคดีที่เขาเป็นนักผจญรังสี มิฉะนั้น….เขาก็คงจะถูกกินด้วย….."ผู้ชายที่ร่างกายสั่นเครือกล่าวเสริมด้วยคำพูดตะกุกตะกัก ฉันถึงกับสะดุ้ง อะไรนะ? ถูกกิน?
จริงป่ะเนี่ย!?
เขาหมายถึงว่า….แม้ฉันจะเป็นผู้ชาย ฉันก็จะถูกกิน!?
ฉันรีบสอดส่ายสายตามองพื้นที่โดยรอบด้วยความประหลาดใจ พื้นที่รอบข้างเหมือนโกดังเก่าขนาดใหญ่ที่เคยผ่านสงคราม นอกจากนี้มันยังไม่มีไฟฟ้าเนื่องจากหลอดไฟเหนือศีรษะไม่ได้ถูกใช้งาน กลับกัน มันมีกองไฟอยู่ด้านหน้าให้ความสว่างแบบเบาบางแทน
"คุณ คุณชื่ออะไร?"ชายที่อยู่มุมกรงถาม ฉันกลับมายังโลกแห่งความจริงและจ้องมองเขา เขาแอบมองฉันผ่านช่องว่างใต้อ้อมแขนของเขา
ตัวของฉันยังคงตกอยู่ในอาการตกใจ ความฝันนี้มันเหมือนภาพยนตร์หนังฮอลลีวูดมาก และตอนนี้ก็มีนักแสดงสมทบช่วยแสดงอีก 2 คน!!
"ผม ผมชื่ออาซิง เขาชื่อเหอเล่ย คุณ.แล้วคุณล่ะ?"เขากล่าวถามด้วยความเหนียมอาย เขาชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนที่กำลังโกรธ แม้จะไม่เงยหน้า ฉันก็บอกได้เลยว่าดวงตาของเขาสดใส ผมของเขามีสีดำขลับ ในบรรดาพวกเราทั้งหมด เขาคือคนที่สะอาดที่สุด!!
"หลัวปิง"ฉันตอบกลับด้วยคำพูดสบายๆ อย่างไรก็ตาม ถ้าหากมันยังเป็นแค่ความฝัน แล้วทำไมร่างกายของฉันถึงยังเจ็บปวดอยู่? เดี๋ยวก่อนนะ!! เดี๋ยวก่อน ทำไมเสียงของฉันแหบห้าว?!
