LCEW เล่มที่ 1 ตอนที่ 1 - เดินทางไปยังจุดจบของโลก
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/Lovecodebyshark/
เล่มที่ 1 ตอนที่ 1 - เดินทางไปยังจุดจบของโลก
เทศกาลสอบกลางปีกลับมาอีกครั้ง!!
ศาลผู้ศรัทธาเจ้าแม่กวนอิม ผู่ถัวซานหนาแน่นไปด้วยผู้คนและกลิ่นธูป!! ในช่วงเวลานี้ของปี ผู่ถัวซานจะมีผู้คนแน่นขนัดปลามากกว่าตอนเทศกาลปีใหม่ นั่นเป็นเพราะเหล่านักเรียนกำลังจะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมต้นหรือไม่ก็มหาลัย
"เห้อออ…."ฉันถอนหายใจ ขณะที่ฉันยืนอยู่ข้างรถยนต์พร้อมกระเป๋าสะพายหลัง ฉันรู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดผ่านเส้นผมสั้นๆ
ฉันเป็นพวกวัตถุนิยม แล้วกำลังจุดธูป อธิษฐานขอพรอยู่ในผู่ถัวซาน
ฉันจะปล่อยให้พวกลัทธิมาร์กซ์และอุดมการณ์ทางการเมืองทำให้ฉันผิดหวังจริงๆหรือ?
เนื่องจากที่จอดรถเต็ม พ่อแม่ของฉันต้องรอคอยนานมากกว่าจะมีที่จอดว่าง ฉันอดไม่ได้ที่จะต้องท่องบทกวีขณะมองรถที่เอ่อล้นลานจอดรถ
อะแฮ่ม!!
"นี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เวลาสอบเข้ามัธยมต้นมาถึง
ฉันขอจุดธูปบูชาผู่ถัวซาน
ฉันจะไม่ภาวนาขอให้สอบผ่านข้าราชการพลเรือน!!
แต่ฉันขออธิษฐานให้ตายในสงคราม!!"
เพี๊ยะ!! ใครบางคนตบเข้าที่หลังหัว "แกกำลังพูดอะไร?"เสียงโวยวายของพ่อดังขึ้น ขณะที่พ่อสุดหล่อกำลังเดินมายืนข้างๆฉัน
พ่อเคยเป็นทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษ ซึ่งในความคิดของฉัน ท่านน่าทึ่งมาก หลังจากเกษียณ ท่านก็เริ่มก่อตั้งบริษัทรักษาความปลอดภัย แล้วยังมีรถหุ้มเกราะเป็นของตนเอง!! ท่านพ่อเจ๋งไปเลย!!
"หยุดตีเธอ!! ดูตัวคุณเองสิ!! คุณฝึกฝนเธอราวกับว่าเธอเป็นเด็กผู้ชาย และตอนนี้เธอก็ไม่ได้จริงจังกับอะไรทั้งสิ้น!!" แม่ของฉันเข้ามาช่วยชีวิตฉัน แม่สวมกอดฉัน และพ่อกำลังจะตีฉันอีกที
พ่อขมวดคิ้ว "ผมต้องการให้เธอสอบเข้าทหาร!!"
แม่ปล่อยตัวฉันและเดินออกไปข้างหน้า ดวงตาของเธอเบิกกว้างและเริ่มโต้เถียง "เป็นทหารแล้วมันดียังไง? คุณยังเห็นเธอเป็นลูกสาวของเราจริงๆหรือ? ทำไมคุณถึงอยากให้ลูกของเราต้องทุกข์ทรมาน เดินไปบนเส้นทางที่แสนยากลำบาก?"
"ถ้าหากคุณปรารถนาสิ่งที่ดีที่สุด คุณจะต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากและฝ่าฟันผ่านพ้นมันไปได้"
"เด็กผู้หญิงก็ควรจะทำตัวเหมือนกับเด็กผู้หญิง ร้องเพลง เต้นรำ หรือไม่ก็เป็นนักแสดงหญิง!! ดูลูกสาวของเราให้ดีๆ เธอสวยกว่าดาราในทีวีมาก แต่ตอนนี้ เธอเป็นยิ่งกว่าทอมบอย ไปไหนมาไหนกับพวกผู้ชาย เอาแต่เล่นบาส ฟุตบอล แม้กระทั่งต่อสู้ พระเจ้าช่วย!!" แม่ของฉันไม่แม้แต่จะสามารถยกพัดลมขึ้นจากพื้นได้ ในทางปฏิบัติ เธอคงจะเป็นลมทันทีหากอยู่ในจุดเดียวกับฉัน
"แล้วเธอไม่คิดว่ากลุ่มทหารจี20แต่ละคนมีหน้าตาที่หล่อเหลาบ้างหรือ? แถมพูดดาราส่วนใหญ่ก็ทำหน้าที่แค่นอนกินอยู่ในกองเท่านั้น!! เมื่อพิจารณาถึงข้อเท็จจริงเหล่านี้ ผมคุณจะถามคนที่เป็นแม่อย่างคุณมากกว่า!!"
"คุณหลัว!! คุณก็เคยพูดแบบนี้มาก่อน!! ลูกสาวของเรากำลังฟังอยู่นะ!! คำพูดของคุณมันดูแย่จริงๆ!!?"
"ก็ผมเป็นทหาร!! ผมก็พูดแต่ความจริง!!"
พ่อและแม่ทะเลาะกันอีกแล้ว พ่อของฉันอยากให้ฉันเข้าร่วมกองทัพบกหรือไม่ก็กองทัพอากาศ ท่านคิดว่าทางเลือกที่ดีที่สุดของฉันคือการเข้าร่วมกับองค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ(องค์การนาซ่า)เพื่อเป็นนักบินเจ็ท
ส่วนแม่ของฉัน อยากจะให้ฉัน ร้องเพลงเต้นรำและกลายเป็นนักแสดง ก็เป็นไปอย่างที่ท่านพูด ทางเลือกที่ดีที่สุดของฉันคือการเข้าเรียนในวิทยาลัยการแสดงแห่งชาติจีนเพื่อการเป็นนักแสดงนำ!! แต่ทั้งหมดเหล่านี้ จำเป็นต้องชะลอไปก่อนเพราะฉันกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมสอบเข้ามัธยมต้น
พระเจ้าช่วย!! มันน่ารำคาญมาก!! เร็วเข้า รีบปลดปล่อยฉันจากโลกใบนี้ โลกใบที่ฉันไม่อาจตัดสินใจอะไรได้เลยด้วยตัวเอง
ทันใดนั้น เมฆใหญ่เกาะตัว สายลมโหมกระหน่ํา เม็ดทรายบินว่อน ก้อนหินกลิ้งไปมา!!
ลมแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะเดียวกัน แสงประกายระยิบระยับแปลกประหลาดก็ปรากฏตัวตรงหน้าฉัน มันเริ่มขยายตัว แล้วหยุดเติบโตเมื่อมีขนาดเท่าประตู แต่แล้วมันก็เริ่มหมุนวนรวดเร็วเหมือนพายุทะเลทราย
"คุณแม่!! คุณพ่อ!! ดูนั้นสิ นั่นมันมนุษย์ต่างดาว!!"ฉันร้องตะโกนอย่างตื่นเต้นขณะชี้ไปยังวัตถุทรงกลมสีเงิน 2 ประกายระยิบระยับ ก่อนจะได้ยินเสียงตอบกลับมาจากด้านหลัง "หยุดไร้สาระ!!"
ฉันหันหลังกลับไป ฉันก็มองเห็นหน้าพ่อและแม่กำลังนึ่ง พวกท่านเองก็เห็น!!
ความรู้สึกถึงชัยชนะทำให้ฉันรีบโต้กลับไปทันที "ลูกบอกแล้วว่ามันมีมนุษย์ต่างดาว!!"แต่ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดอันแรงกล้าจากด้านหลัง ดึงจนฉันบินลอยไป ฉันตกใจอย่างมาก ฉันเห็นพ่อและแม่กำลังวิ่งตรงมาหาฉัน "เสี่ยวปิง~~"
ฉันถูกดึงเข้าไปในวัตถุทรงกลมส่องแสงประกาย ถึงอย่างนั้น ฉันก็รู้สึกได้ว่าพ่อแม่กอดฉันแน่น แต่ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่ารองเท้ากำลังหลุดลอยออกจากเท้าของฉัน ขณะที่ฉันพูดเข้าไปในวัตถุทรงกลมปริศนา ร่างกายของฉันก็บินตรงออกไปด้วยความเร็วสูง
จริงดิ!!
พระพุทธองค์บนผู่ถัวซานศักดิ์สิทธิ์จริงๆ
ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมผู้คนมากมายถึงได้มาอธิษฐานขอพรบนผู่ถัวซาน!!
หนู...หนู...หนู...หนู...หนู...หนูขอโทษ
หนูแค่ล้อเล่น
มันรู้สึกราวกับว่าฉันกำลังไถลลงมาจากสไลเดอร์แนวตั้งในสวนน้ำระดับโลก ข้ากลิ้งไปมาและล้มลง
อ๊าาาาาา!!!!!!!
ปังงง!! ข้ากระแทกพื้นอย่างจัง ร่างกายเหมือนกระดูกกำลังจะหัก หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ
อาการมึนหัวรุนแรงจนฉันไม่มีแรงลุกขึ้นยืน ปากของฉันเต็มไปด้วยดินที่มีรสเปรี้ยวขม นอกจากนี้ยังมีกลิ่นที่โคตรจะเหม็น เหม็นอย่างกับขี้หมาคลุกเคล้าไปด้วยไข่เน่า มึนหัวจนอยากจะอ้วก
"ดูนั่นสิ หัวหน้า!! พวกเราได้ตัวมาโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย สิ่งมีชีวิตตัวเป็นๆตกลงมาจากฟ้า!!"ฉันได้ยินเสียงคนพูดเบาๆ
"เขาดูเหมือนนักผจญรังสีแต่เขาไม่ได้สวมชุดรังสีด้วยซ้ำ"
"เร็วเข้า รีบไปจับตัว!! แล้วเอาไปถวายแด่ท่านราชาชูร่า!!"
นี่มันบ้าอะไร….เกิดอะไรขึ้น…..
รังสีอะไร? ราชาชูร่าอะไรกัน?
ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกลาก ฉันไม่อาจมองเห็นสภาพแวดล้อมที่ชัดเจน ก่อนจะถูกกลืนกินหายไปกับความ……
พระเจ้า บ้าไปแล้ว….มันเกิดอะไรขึ้น…...
เมื่อฉันตื่นมา ฉันก็ยังรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกลาก ฉันลืมตาตื่นอย่างช้าๆ ฉันมองเห็นพื้นที่อยู่ใต้เท้ากำลังไถลถอยหลัง ในขณะที่ตัวของฉันกำลังถูกหิ้วปีกด้วยคนสองคน พวกเขาทำอย่างกับกำลังลากศพ
ฉันพยายามกระพริบตาและตระหนักว่าขนตาของฉันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดินแห้ง มันช่างน่าฉงน ฉันจ้องมองพื้นที่โดยรอบด้วยสายตาพร่ามัว และเห็นกรงขังนักโทษมากมาย!!
กรงเหล่านี้วางซ้อนกันอยู่บนรถบรรทุกที่ดูแปลกและสกปรก…...แบบที่ใช้ขนหมู คนถูกขังอยู่ในกรงขึ้นสนิม ขณะที่พวกเขามองมาหาฉัน สายตาของพวกเขาดูว่ากลัว ต่างคนต่างก็สกปรกมอมแมมสวมเสื้อผ้าขี้ริ้ว ช่างดูอดอยากและยากจนมาก
ฉันตกตะลึงไปชั่วขณะ
นี่ฉันกำลังฝันไปหรือ? หรือว่าฉันดูหนังอเวนเจอร์มากไปจนเก็บเอามาฝัน?
มันรู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังจะแฝงตัวเข้าไปในองค์กรก่อการร้าย
ปังงง!! ใครบางคนโยนฉันเข้าไปในกรงกว้างกว่าคนอื่นเล็กน้อย ร่างของฉันกระแทก ใบหน้าไถลพื้นจนเผลอกลืนเอาเศษสกปรกเข้าป่า แหวะ!! ฉันถ่มน้ำลายและรีบลุกขึ้นนั่ง แขนขาของฉันทั้งสั่นและเจ็บปวด
บ้าเอ้ย!! ฉันปวดหัวมาก….
ฉันตีหัวตัวเอง ทำไมทั้งที่อยู่ในฝันแต่ยังรู้สึกมึนงงได้? นี่มันแปลกมากเกินไปแล้ว ร่างกายของฉันเจ็บปวดไปหมด!! ฉันบิดตัวไปมา ในที่สุดความรู้สึกคลื่นไส้ก็หายไป ฉันยังคงสวมชุดนักเรียนสีฟ้าขวาที่เป็นเครื่องแบบของโรงเรียน แต่ตอนนี้ ผ้าสีขาวได้กลายเป็นสีดำเพราะคราบดิน และมีจุดสีแดงประหลาดส่งกลิ่นเหม็นเป็นหย่อมๆ
"คุณคือนักผจญรังสีหรือ?"ทันใดนั้น เสียงของผู้ชายก็ดังออกมาจากกรง เสียงของเขาดึงดูดความสนใจของฉันเพราะมันฟังดูดี ชัดเจนและดูลื่นหู
ฉันรีบมองไปยังต้นเสียงด้วยความสงสัย แล้วพบว่ามีคนอีก 2 คนอยู่ในกรงเดียวกับฉัน
นักผจญรังสีมันคือบ้าอะไรกัน?
จากชาย 2 คน คนหนึ่งสวมเสื้อผ้าซอมซ่อคล้ายกับคนข้างนอก เขาสวมกางเกงรัดรูปสีเทาที่ดูมอมแมมเต็มไปด้วยรอยปะ ฉันมองดูเสื้อผ้าของเขาเป็นเวลานาน ราวกับกำลังดูของเก่า
มีเพียงผ้าพันคอของเขาที่ดูสะอาดสะอ้าน แต่ก็ยังเก่ามาก สีเทาทำให้ผ้าพันคอดูสกปรก ดูเหมือนว่ามันถูกใช้เพื่อปกปิดใบหน้า มันสามารถดึงขึ้นมาปิดใบหน้าได้คล้ายหน้ากากที่ใช้เดินฝ่าหมอกควัน
