ตอนที่ 21 : ปะทะ

กล้ารักกันต์ โดย ศศิศิลป์

ตอนที่ 21 : ปะทะ

___________________________________________

- ปาณัสม์ -

"กล้าครับ.." กินข้าวเสร็จด้วยความอึมครึม จะให้คิดยังไงวะ เดินลงมาจากบ้านเห็นเมียนั่งอยู่กับเพื่อนสนิทที่เคยมาสารภาพว่าชอบเมียตัวเองนั่งลูบกันอยู่อะ

"กล้า..."

"....."

"จะไม่คุยใช่มั้ย? กูผิดอะไรขนาดนั้นอะ กับคนอื่นมึงไม่เห็นจะอะไรเลย กับปราบก็เถอะ...แล้วนี่ต๊อดก็เพื่อนมึง มันแค่จับท้องแค่นี้..."

" หึ " แค่นี้หรอ

แค่นี้? แม่งจะน้อยใจใครดีวะ อยู่กับผมลูกยังไม่เคยดิ้นแรงอย่างที่มันว่าเลยด้วยซ้ำ นี่คนที่ชอบมันได้ลูบเอาลูบเอา

"ไร้สาระชิบหาย"

"เออกูมันไร้สาระ ไม่ให้มันมาเป็นพ่อเลยอะ เหมือนไอ้ปราบอะ"

เชี่ย พูดอะไรออกไปวะ

"กล้า!! ส้นตีนเหอะ เอาเรื่องเก่ามาโยงอีกแล้วนะ!" มันปากล่องทิชชู่ใส่ผม

"มันชอบมึง"

"ห้ะ?"

"ไอ้ต๊อดมันชอบมึง!"

ชัดยัง!! ว่าจะไม่บอกมันหรอก แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่ว่าผมอยากจะพาลไปหมด

"พูดบ้าอะไร ทำไมกูไม่เคยรู้เลย"

"จะไปรู้อะไรล่ะ มันมาสารภาพกับผัวมึงนี่ แล้วทีนี้บอกทีกูต้องคิดยังไงที่มันนั่งลูบท้องมึงอยู่" มันดูตกใจมาก แต่น่าจะตกใจเพราะความจริงที่ถูกปิดไว้

"ไปเรียกมันมานั่งลูบนั่งคลำกันอีกสิ..."

"อยากให้ทำจริงใช่มั้ย?"

อ้าวเวร โดนย้อนกลับ... มันลุกเดินขึ้นไปบนบ้าน

"กันต์~" ง้อสิ...รออะไรอะ กอดคนที่นั่งอยู่บนเตียงแน่นๆ

"ยอมเข้าหน่อยนี่กลับมาปากไวใส่กันอีกแล้วนะ!" มันหันมาค้อน

"ขอโทษ....ก ก็ ก็กล้าหวงของกล้าอะ"

"คนที่ต้องพูดมันกูมั้ย!" มันปามือถือใส่ผมดีที่นั่งอยู่บนเตียงเลยเด้งไม่ตกพื้น

"อะไรอะ" ผมถาม

มันส่งสายตาให้เปิดดู คือข้อความของเอ้ยที่ส่งมาให้กันต์

"เฮ้ย! ทำไมน้องทำแบบนี้..." แต่ละข้อความทำเอาผมทึ่งไปเลย ที่เอ้ยล้ำเส้นขนาดนี้

"ถ้าตอนกูยังใช้อารมณ์มากกว่านี้นะ...คงโทษมึงไปแล้ว ไม่สิ เผลอๆ กูบอกเลิกไปเลย ดีนะที่กูคิดเป็นแล้ว..." มันบอก

ก็จริง...กันต์ใจเย็นขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็กว่าแต่ก่อนที่เจอกันแรกๆ

"ขอโทษนะ จะไปบอกเอ้ยให้นะ ว่าอย่ามาวุ่นวาย"

"ไม่ต้อง!"

"แล้วไม่ต้องไปคุยไปตอบโต้ เคยบอกไปแล้วถ้าเด็กคนนั้นจะฟังแล้วทำตามน่ะทำไปแล้ว ...นี่ดูก็รู้ว่าหาเรื่อง"

"แต่...สัญญาแล้วนะกันต์ ว่าจะไม่เอาตัวเอ..."

"ไม่เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย! รู้แล้ว! แต่ถ้ามันกัดไม่ปล่อย-"

"ไม่ต้อง!! เตงนั่นแหละที่ไม่ต้องอะ เค้าจัดการเอง...." มันเงียบหน้าแดงขึ้นมาน้อยๆ

"เป็นไรอะ..." ผมเอามือแปะๆ แต่มันสะบัดออก

"สรรพนามพ่อง!" มันด่าแล้วทำท่าจะลุกหนี

"เขินหรอ? หืม? เตงเขินเค้าหรอ?" ผมจับมันนั่งลงที่ตักแล้วกระซิบซ้ำๆข้างหู

"งือออ กกล้าาา" เสียงแบบนี้ตบะจะแตกเอานะเมีย แล้วยิ่งดิ้นบนตักแบบนี้อีก

"กล้า! หื่นว่ะ!" มันคงรับรู้ได้

"รู้แล้วก็อยู่นิ่งๆสิ" มันยอมหยุด

"ไหน ขอพ่อจับหน่อยสิ หืม? ทำไมกับพ่อหนูไม่ดิ้นแรงๆบ้างนะ?" ผมกอดคนบนตัก มือเอื้อมไปลูบท้องเบามือ

"สงสัยจะไม่รักพ่อแน่เลยอะ ฮ่าๆๆ"

"กันต์! อย่ามาพูดว่าลูกไม่รักนะ!" ผมดุมัน ไม่ชอบเลยให้ตาย ขนาดลูกยังไม่ออกมาลืมตาดูโลกก็ไม่อยากได้ยินแล้ว

"โอ๋ๆ ลูกรักพ่อที่สุดเลย" มันแกล้งแซวแล้วเอามือผมลูบท้อง

"โอ๊ะะ อื้มหืมม ตอบรับกันดีจริงๆว่ะ" กันต์มันบ่น มีแรงถีบจากท้องอย่างแรง ผมยิ้มปากจะถึงรูหูอยู่แล้ว

"เก่งมากเลยลูกพ่อ ต้องงี้สิ...พูดง่าย"

"นี่ขนาดว่ายังไม่คลอดก็เป็นพวกกันแล้วซะแล้วเนอะ" กันต์บ่น

"ไม่ดีรึไงพ่อลูกรักกัน..."

"ไม่รู้..." มันบอกแค่นั้นแล้วเหม่อไป

"เป็นอะไร"

"กันต์ไม่เคยมีพ่อ ไม่รู้ว่าการโตมาแบบพ่อแม่ลูกเป็นแบบไหน แล้วพ่อลูกรักกันเป็นยังไง" โถ่เอ้ย จี้ใจดำมันเข้าให้แล้ว

"ไม่เห็นเป็นไรเลยกันต์ มีเค้านี่ไงจะเป็นพ่อ แม่กันต์ แล้วก็ลูก" ผมชี้ไปที่เราสามคนแต่ละจุดแล้วไปหยุดที่ตัวเล็กในท้อง

"แล้วถ้-"

"หยุดเลย!! ไม่ทิ้ง ไม่เลิก ไม่ไปไหน เลิกคิดไปได้เลย!"

"แล้วหายแล้วหรอเนี่ย ห้ะ?"

"จริงด้วย สงสัยโมโหจนลืมไข้ไปเลย"

"เออดีเนอะ! งั้นไปหาแม่ละ"

"ไม่เอาาา~ อยู่ด้วยกันก่อนนะครับ น้าา..." ผมอ้อมซุกหน้าลงกับคอขาว

"กล้า...ไม่ใช่ละ" มันรู้ว่าผมกำลังต้องการอะไร

"นะ น้าาา นะๆ...." แล้วคนอย่างกันติทัตที่ไฟจุดติดเร็วเสียยิ่งกว่าอะไรจะตอบผมอย่างไรละครับ อยากจาก.....

- กันติทัต -

ใครบอกว่าท้องแล้วจะทำให้สามีมีปัญหาเรื่องทำการบ้าน ผมจะขอเถียง มันไม่เคยเกิดขึ้นกับกล้าเอาเสียเลย ดูเช้านี้สิ เขายังไม่ปล่อยผมไปไหน.....

"อื้มม กล้า~ ปล่อย" ผมผลักคนที่นอนไม่ใส่เสื้อออก เป็นปกติเลยล่ะ ถ้าไม่ท้องโตอยู่นี่ผมก็ไม่ใส่นอนเหมือนกัน

"อีกแปปได้มั้ยที่รัก..."

เพี้ยะ

ผมตีแขนเข้าให้ อย่าหวังว่าไอ้มุกพูดเพราะๆอ้อนๆจะใช้ได้ทุกครั้ง ทิ้งมันนอนโอดครวญแล้วรีบลุกไปเข้าห้องน้ำก่อน

"ดูอะไรอะ?" ผมถามคนที่เดินเข้ามาในครัวหน้าเครียดๆ

"เปล่า.."

"มีพิรุธ!" ดูหน้ามันซะก่อน

"ไม่มีอะไร.." มันเก็บมือถือทันที

ไม่เซ้าซี้ก็ได้ ผมหยิบของตัวเองขึ้นมาบ้าง

"อย่า! เอามานี่ มาๆ กินข้าวก่อน.." มันจะแย่งไปจากมือแค่ผมกระชากกลับมาทัน

"มีอะไร!!" มันทำโมโหเข้าให้แล้ว

ผมเปิดดูซึ่งมันก็ไม่มีิอะไรนี่...

และยิ่งค้นไม่เจอก็ยิ่งสงสัย...

"จะบอกกูเองหรือจะให้รู้จากคนอื่น!?"

"ก็บอกว่าไม่มีอะไร.." มันยังตั้งหน้าจะปิดบัง

"กล้า..." ผมขู่มันด้วยสายตา

"กินข้าวก่อน.." มันนิ่งกลับไม่ยอม

ผมจำต้องกินข้าวให้เสร็จ อยากจะรู้นักว่าอะไรที่มันซ่อนไว้

"เปิด!" ออกคำสั่งหลังจากมาทิ้งก้นลงบนโซฟา

"สัญญาก่อนว่าจะใจเย็น มันไม่ใช่ความจริงไม่ต้องไปร้อน.."

"ที่ทำอยู่นี่แหละจะทำให้โคตรหงุดหงิดอะ ลีลามากนัก!" มันนั่นแหละยิ่งเร่งให้ผมอยากรู้

มันเปิดเฟชบุ๊คเอ้ยให้ผมดู ว่าทำไมไม่เห็นเพราะไม่ได้เป็นเพื่อนกับเด็กคนนี้ มีแต่ส่งข้อความเท่านั้น

Aei Aei : วันนี้มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง แฟนใหม่ของแฟนเก่านี่เขายังไงกันนะ...เป็นปกติมั้ยที่เขาจะทำให้เราเกลียดขี้หน้าอะ?

ตอนคบกับเราไอ้โน่นก็ไม่โพสต์ ไอ้นี่ก็ไม่เอา ตามดูก็ไม่เห็นจะมีใครใหม่ หรือมีก็ไม่เปิดตัว แต่คนนี้มาแรงสัญชาติญาณบอก...

เปิดตัวเก่ง โพสต์เก่ง ล่าสุดท้องก่อนแต่งด้วยว่ะ ? ยังไงซิ....ทำตัวแพง เชิด เอาจริงๆก็..ง่ายเนอะ?

อ่านจบแทบจะเขวี้ยงมือถือทิ้ง

"เสือกเก่ง.." สบถออกมาหลังอ่านจบ

"ปล่อยให้เขาพูดไป"

"พ่อพระมากมั้ง.."

"กันต์.."

"หยุด...ไม่ต้องพูด ขอตั้งสติแปป"

ไม่อยากจะทะเลาะกัน ผมกำลังโมโห

ว่าทำไมมันถึงปิดนัก เพราะมันกินประสาทแบบนี้นี่เอง

"น้องกล้า ...มีคนมาหาน่ะ.." พี่ที่เป็นผู้ช่วยอบขนมแม่เดินมาบอก

"ไปด้วยมั้ย.." กล้าถาม

"เดี๋ยวตามไป.." ขอพักหลับตาสูดหายใจลึกๆก่อน เด็กมันวอนแหละเนอะ..

"ฮัลโหลซี.."

"มีอะไรมึง.."

"กูมีเรื่องให้ช่วย.." ผมเล่าเรื่องให้ปลายสายฟัง หาวิธีว่าเพื่อนจะมีอะไรแนะนำและต้องการระบาย

"เอ้ากันต์...โน้นเพื่อนกล้ามาหาแน่ะ รู้จักมั้ย?" คุณวันดีถามผม ชี้ไปที่โต๊ะไม่ไกล

ไอ้เด็กเอ๋ยเอ้ย!

จะรอช้าอะไรละ ผมปรี่เข้าไปอย่างเร็ว เด็กนั่นลุกขึ้น กล้ายืนเชิงขวางผมไว้

"มาทำไม!" เสียงนี้เย็นและประคองสติได้ดีที่สุดแล้ว

"ทักทายลูกค้าแบบนี้หรอครับ?"

"ถ้าจะมาก่อกวนก็ออกไป!"

"ก่อกวนอะไรกัน ก็แค่แวะมาทักทายน่ะครับ.."

"กันต์มีอะไร?" แม่เข้ามาถาม

"ก็คนนี้แหละแม่ ที่กันต์ลงเฟชว่าทักมาหาเรื่องน่ะ.."

"พี่เริ่มก่อนเองนะ!"

"เริ่มก่อนอะไรไอ้หนู ใครกันแน่ที่พยายามมามีซีน โทรมาหา ที่ร้านกาแฟวันนั้นอีก ไหนจะข้อความมา...ต่อมขี้อิจฉากำเริบหรอ?"

"ต่อมกลัวผัวนอกใจมากกว่ามั้ง ทำไม? คนเก่าเข้ามาวนเวียนหน่อยร้อนรนหรอ?"

"ไอ้เหี้ยนี่!"

โครม!

ผมปาของใกล้ตัวใส่โดนหัวมัน ตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนอื่น ผมรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำได้ไม่ได้

"กันต์!" กล้าตะโกนห้าม เอาตัวป้องมันไว้

"กันต์หยุด!" แม่ดึงผมไว้

"ดูหน้ามันสิ ดูการกระทำมันว่าใครเริ่มอะ!" ผมชี้หน้าด่า ยิ่งตอนมันยกยิ้มที่เห็นๆกันอยู่น่ะมองจากดาวอังคารยังรู้ว่าจงใจยั่วโมโห

เคร้ง!!

ผมปาจานแตกลงบนพื้น อารมณ์ยิ่งไม่คงที่อยู่มาเจอแบบนี้มันทำท่าทางล้อเลียนผมพูด

"กันต์" ทั้งแม่ทั้งกล้าเรียกผม กล้าพยายามกันตัวมันไว้ไม่หยุด คงกลัวผมจะทำร้ายมัน

"นี่น่ะหรอแม่คน?"

"เป็นบ้าหรอ กูอยู่ของกูดีๆไม่ได้ไปแย่งใครมา! ถ้ารักกันมากแล้วมึงดีจริงเขาจะทิ้งมึงหรอ!"

"ก็จะมาเอาคืนนี่ไง!"

"เอ้ย ออกไป..." กล้าพยายามลากตัวล๊อคสองแขนจากด้านหลังมันออกไป

"ไม่ออก เอ้ยไม่ไป! มึงโพสเฟชประกาศสงครามก่อนเองนะ"

"สงครามบ้าอะไรไม่ใช่สมัยกรุงศรี.. สติหน่อยสติ!! คนมาก่อกวนนี่โพสแชร์ประสบการณ์ผิดด้วยหรอ ชื่อแซ่คำบอกใบ้ให้รู้ตัวตนก็ไม่มี...นี่ไง อยากมีซีน เอาไปเลยซีนน่าสมเพชแห่งปี!"

"กันต์พอก่อน" แม่ห้ามผม พี่ๆในร้านมาออกันทั้งคนช่วยทำขนมทั้งพนักงานในร้าน2คน ตอนนี้กรณ์เปิดประตูเข้ามาพอดีพร้อมกับเสือ

"มีอะไรกัน?" กรณ์ถาม

"อย่าคิดว่าท้องแล้วกูไม่กล้านะ.."

"เห้ย!!" เสือที่ฟังอยู่ฉุนขึ้นมา

"มึงก็มาซิ!!" ท้าทายเพราะรู้ว่าไม่มีใครในนี้ปล่อยให้ผมเป็นอะไร

"หยุด!! ปากเก่งนักนะแล้วมึงอีกแล้วนะ รอบที่แล้วก็มาหาเรื่องน้องกูใช่มั้ย? มาทำไมที่นี่!!" กรณ์โมโหมาก ผมรู้เลยว่าจากคำพูดที่ว่าจะทำผมที่ท้องอยู่

"อ๋อ นี่คิดว่ามีพี่เป็นตำรวจแล้วจะมาขู่อะไรก็ได้หรอ"

"นี่!! ลากออกไปในตอนที่แม่ยังใจดีอยู่นะ" คุณวันดีโมโหขึ้นมาแล้ว เมื่อเด็กนั่นพาลไปหมด

"เอ้ย!! ออกไป.." กล้าลากเอวมันออกไปนอกร้าน ผมเดินหาเก้าอี้นั่งทันที ...หมดแรง

"ซ่านักนะ!" กรณ์เอ็ด

"ดูที่มันทำก่อนเถอะ!"

"เกิดเรื่องบ้าอะไร! นี่เห็นจากในเฟชหรอกนะเลยมาดูกับตา...ไม่คิดเลยนะว่าจะเจอเข้าให้" เสือดูหงุดหงิดมาก

"อย่าบอกลุงนะ..." ผมนึกได้ก็ร้องขอก่อนเลย

"ไม่ทันแล้วแหละ.." เสียงทุ้มดังเข้ามา ก่อนที่ชายสูงวัยใส่เสื้อลายทางเดินเข้ามาจากหลังร้านจังหวะเดียวกับที่กล้าเปิดประตูกลับเข้ามา

"กล้ามากนะ ปล่อยให้คนแบบนั้นเข้ามาหาเรื่องกันต์ถึงที่นี่" ลุงชี้หน้ากล้า

"กล้าไมผิดซักหน่อยนะลุง เขาหาเรื่องกันต์เอง..." ผมพยายามช่วย

"เงียบ" กรณ์เอ็ดผมเบาๆ

"ไม่อะ เห็นๆอยู่ว่าไอ้นั่นมันมีปัญหาทางจิต!"

"ก็เพราะอย่างนั้นแหละ...เดี๋ยวไปเก็บเสื้อผ้าเลยแล้วไปอยู่บ้านลุง!"

"ห้ะ!!" ทุกคนตกใจมองไปจุดเดียว

"แต่...." ผมกำลังจะเถียง

"ไม่มีแต่! ไม่มีความปลอดภัยเลยเห็นกันอยู่ แล้วท้องแบบนี้เป็นอะไรขึ้นมาทำไง แม่เขาก็ทำงาน กรณ์ก็ไม่ได้เฝ้า ผัวก็ไม่ได้เรื่อง" หน้าตาลุงตอนนี้บอกว่าไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ กล้ายืนนิ่งฟัง..

"แต่เรื่องเพิ่งเกิด ยังไงเดี๋ย-"

"เสือไปช่วยน้องเก็บของไป.." ลุงไม่ฟังแม่พูดจบ ออกคำสั่งทันที ผมรู้ว่าขัดลุงไม่ได้เลยเดินตามเสือไป

"แล้ว..." กรณ์พยายามหาทางออกให้คนที่ยืนไหล่ตก

"จัดการให้เรียบร้อย! ส่วนจะไปหากันก็ไม่ได้ว่าอะไร... หรือถ้าเรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้ ไร้น้ำยาก็บอกมา..." สิ้นเสียงเท่านั้นวันดีก็พาพี่ชายเดินไปนั่งให้ใจเย็นลง ทั้งทีท่าทีไม่ได้ดูใจร้อนแต่ความน่าเกรงขามก็แผ่ไปทั้งร้าน พนักงานเก็บเศษแก้วกันตัวสั่น

กรณ์พาน้องเขยเดินเลี่ยงออกไป แม้จะไม่พอใจแต่นาทีนี้เขามีเหตุผลพอและต้องช่วยเหลือ

20.08.2020