USB:บทที่ 6 ท้าวิ่งแข่ง
USB:บทที่ 6 ท้าวิ่งแข่ง
หญิงสาวที่ขับรถ มองไปที่ฮวงเฟิงอีกครั้ง และจดจำหน้าตาของเขาไว้ หลังจากนั้นเธอก็ไม่พูดอะไร และขับรถออกจากบริษัท
ฮวงเฟิงไม่รู้ว่า หญิงสาวทั้งสองคน ที่เพิ่งขับรถออกไป กำลังพูดถึงเขา หลังจากรถออกไปแล้ว เขาก็ปิดประตูไฟฟ้า และกลับไปที่ตำแหน่งของเขา
อาจกล่าวได้ว่า การเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั้นค่อนข้างน่าเบื่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำหรับคนอย่างเขา ที่สุภาพเรียบร้อย เขาไม่สามารถวิ่งไปรอบ ๆ ได้อย่างที่ใจอยาก ไม่เช่นนั้นผู้จัดการหลิว จะต้องถูกดุแน่นอน
อีกไม่นาน ก็ได้เวลาอาหารกลางวัน เนื่องจากการปฏิบัติหน้าที่ ฮวงเฟิงและพี่หวัง จึงกินอาหารช้ากว่า คนอื่น ๆ เล็กน้อย
"ไปกันเถอะ ได้เวลากินข้าวแล้ว" ทันใดนั้นพี่หวัง ก็เดินออกมาจากห้องปฏิบัติหน้าที่ และพูดกับฮวงเฟิง แน่นอนว่า ทั้งสองคนที่สวมเครื่องแบบเดียวกัน เดินไปโรงอาหารพร้อมกัน
"ได้เลย" ฮวงเฟิงตอบ
ภายใต้การนำของพี่หวัง ฮวงเฟิงมาถึงห้องอาหารของ เฮฟเว่นไพร์กรุ๊ป ต้องบอกว่า การทำงานใน เฮฟเว่นไพร์กรุ๊ป เป็นสิ่งที่ดี การรักษาก็ดี แม้กระทั่งอาหารก็ต้องดี ห้องอาหารของบริษัทนั้น ตกแต่งได้สวยงาม มีอาหารหลากหลายประเภท และราคาก็ไม่แพงเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ราคาถูกกว่าร้านอาหารเล็ก ๆ ข้างนอกบริษัท
ฮวงเฟิงถอนหายใจอีกครั้ง ในความโชคดีของเขา ที่สามารถเข้าทำงานในบริษัทที่ดีเช่นนี้ได้ ดีกว่าหลาย ๆ
บริษัททั้งหมดที่เขาเคยทำงานด้วย เขายังคิดว่า คราวนี้เขาจะต้องทำได้ดี ไม่ว่ายังไง เขาจะต้องไม่โดนไล่ออกง่ายๆ
เพราะเขาชอบกินอาหารแปลกๆ ดังนั้นฮวงเฟิงจึงโชคดีไม่น้อย โชคดีมาก อาหารที่นี่ไม่ต้องเสียเงิน เขาจึงกินอะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ฮวงเฟิงใช้บัตรรับประทานอาหารของตัวเอง สั่งอาหารสองอย่าง ซุปเนื้อและผักซึ่งดูน่าอร่อย
ยิ่งไปกว่านั้น ปริมาณก็ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป แต่ก็เพียงพอสำหรับเขาที่จะกินในหนึ่งมื้อ สิ่งนี้ ย่อมดีกว่าอาหาร
ที่เขากินเวลาปกติอย่างมาก และเขามักจะใช้ชีวิตไปกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้ผ่านไปแต่ละมื้อ
เนื่องจากเป็นช่วงเวลาอาหารกลางวัน มีคนน้อยมากในโรงอาหาร บางครั้งเขาจะเห็นว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่นั่งคุยกันหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว
"พอได้แล้ว หยุดมองซะที จำสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อเช้านี้ให้ดี อย่ามองไปรอบ ๆ ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่คนที่เราคิดอะไรเป็นอย่างอื่นได้ พวกเขาเป็นคนที่มีมาตรฐานสูง" พี่หวังกล่าว ขณะที่เขาเขย่าฮวงเฟิง
“ฉันรู้..พี่หวัง ฉันไม่ได้คิดอะไร” ฮวงเฟิงกล่าว ด้วยประสบการณ์สองปีในสังคม เขาไม่ใช่คนโง่เขลา และไร้เดียงสาเหมือนตอนที่เขา เดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัยอีกต่อไป ตอนนี้เขาเป็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัย
และผู้หญิงเหล่านี้ ล้วนเป็นพนักงานในห้องแอร์ของบริษัท ดังนั้นเงินเดือนของพวกเธอจึงสูงกว่าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว พี่หวังก็พาฮวงเฟิง ไปที่สำนักงานรักษาความปลอดภัย พื้นที่ที่นี่ ก็ไม่คับแคบ และเมื่อเปิดเครื่องปรับอากาศแล้ว มันก็สะดวกสบายกว่า การยืนเฝ้ายามอยู่ข้างนอก
เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน ฮวงเฟิงจึงไม่ได้อยากอยู่ในสำนักงาน แต่เขาขอตัวไปข้างนอก พี่หวังไม่ได้ว่าอะไร ได้แต่เพียงบอกเขาว่า อย่าเดินไปรอบ ๆ
ฮวงเฟิงออกจากห้องมา พบกับสถานที่ที่ไม่มีผู้คน และเตรียมที่จะทดสอบความเร็วของเขาอีกครั้ง เพื่อดูว่า เหตุการณ์เมื่อตอนเช้าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่
หลังจากมองไปทางซ้ายและขวา เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ฮวงเฟิง ก็เริ่มออกวิ่ง เมื่อตอนที่เขาวิ่งนั้น ความรู้สึกผ่อนคลายแบบนั้น ก็มาเยือนเขาอีกครั้ง และความเร็วของเขาก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ เพราะในเวลานี้ไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา
ฮวงเฟิงไม่ได้พยายามที่จะยับยั้งตัวเอง ดังนั้นความเร็วของเขาจึงเร็วกว่าเมื่อเช้า!
"ฟิ้วววววววว มันเป็นเรื่องจริง.....ฉันวิ่งได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" หลังจากหยุดวิ่งลง ฮวงเฟิงก็พึมพำกับตัวเอง "แต่ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ? เมื่อวานนี้เห็นได้ชัดว่ามันก็ปกติมาก ไม่ได้รู้สึกตัวมาก่อนว่า ฉันวิ่งได้เร็วอะไรแบบนี้เลย
ฮวงเฟิงมักจะชอบฝึกวิ่ง โดยเฉพาะเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เมื่อตอนที่เขาตกงาน ก่อนหน้านี้ เขาไม่มีอะไรทำ ดังนั้นเขาจึงมีนิสัยชอบวิ่ง ในตอนเช้ามาโดยตลอด
และเมื่อเช้าวานนี้ เขาไม่รู้สึกผ่อนคลาย ในการวิ่งเหมือน กับตอนนี้ เพราะความรู้สึกนั้นชัดเจนมาก
ในขณะที่ ฮวงเฟิงกำลังครุ่นคิดว่าปัญหานี้เกิดขึ้นนี้
อีกด้านนายน้อยบรูซก็อยู่กับเพื่อน ๆ ของเขา และเตรียมที่จะเริ่มการแข่งขัน
"บรูซ นายมาที่นี่จริง ๆ ฉันคิดว่านายจะเป็นคนขี้ขลาด หดหัวอยู่ในกระดอง" ชายหนุ่มมองไปที่ร่างของบรูซ แล้วพูดขึ้น
ถูกต้องแล้วบรูซ! โดยปกตินายอาจจะเหนื่อยจากการเดิน แต่ตอนนี้ นายได้จัดการแข่งขันที่น่าเบื่อแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่ามันจะดีกว่า ถ้านายจะได้พบกับความสวยงามในการวิ่งน่ะ
“บรูซ นายจริงจังเหรอ? ฉันนึกว่าล้อเล่น”
คนที่บรูซ เรียกว่าเพื่อนนั้น ไม่มีใครที่จะเชื่อเขาเลย เดิมทีพวกเขาคิดว่า บรูซนั้นล้อเล่น พวกเขาเป็นพวกคนรวย และถ้าพวกเขามีเวลาว่าง ก็มักจะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน ใครมันอยากไปแข่งวิ่งที่น่าเบื่อแบบนั้นล่ะ
ถึงแม้ว่าร่างกายของพวกเขา ดีกว่าของบรูซมาก แต่ส่วนใหญ่ พวกกล้ามเนื้อและสารอาหารดีๆ จะถูกกลบไปด้วยแอลกอฮอล์ และสิ่งไม่ดีอื่นๆ พวกเขาเหนื่อยมากกับการวิ่ง และไม่เต็มใจที่จะทำสิ่งที่น่าเบื่อหน่าย
"ทำไมพวกนายถึงกลัวกันหมด ถ้านายกลัว ก็ปล่อยให้ฉันชนะไปก็ได้ นายจะใส่รองเท้าวิ่งหรือรองเท้าผ้าใบก็ได้ ตามใจ"บรูซมองไปที่ฝูงชนและพูดขึ้น
“กลัวเหรอ....ด้วยหุ่นหมูอ้วนอย่างนาย ฉันยังวิ่งได้เร็วกว่าเป็นร้อยเท่า” ปกติเขาชอบใช้จุดอ่อนทางด้านร่างกายของบรูซ เพื่อกลั่นแกล้งเขา และเขาก็สนใจการแข่งขัน วันนี้มาก เพื่อที่ว่าจะได้ใช้โอกาสนี้ให้การกลั่นแกล้งบรูซ
มากขึ้น
"ฮึ่ม! หวังว่านายจะพูดอะไรแบบนี้ได้ หลังจากจบการแข่งขัน แล้วรู้ผลว่าใครแพ้ใครชนะ คนแพ้จะต้องพาเลี้ยงที่
ตี๋ฮ่าวคลับ!" หลังจากบรูซพูดจบ จากนั้นก็ขอให้คนรับใช้ นำรองคู่ใหม่ของเขามา จากนั้นบรรจงสวมรองเท้าเกรดต่ำคู่นี้
หลังจากนั้นเขาจะไม่สวมมันตลอดชีวิต ดังนั้นเขาจึงสวมรองเท้าปกติของเขามา แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นรองเท้าไฮเทค
“เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกแตกต่างกับเมื่อวาน ใส่ยังไงก็ไม่สบายเลย แต่ดูเหมือนว่าจะคับไปหน่อย” เขาขมวดคิ้วทันที ที่สวมใส่รองเท้า เมื่อวานรองเท้าคู่นี้ ให้ความรู้สึกดี เมื่อเขาสวมมัน ทำไมความสะดวกสบาย จึงลดลงอย่างมาก
ผ่านไปเพียงหนึ่งคืน นอกจากนี้เบอร์รองเท้า ดูเหมือนจะหดลงเล็กน้อย
"ให้ตายเถอะ......ผู้ชายคนนี้ เขาใช้สินค้าที่มีตำหนิมาหลอกขายฉันจริง ๆ ด้วย รอฉันแข่งเสร็จซะก่อนเถอะ ฉันจะจัดการนายหลังจากนั้น" บรูซรู้สึกว่า เขาถูกหลอกขายของอย่างแน่นอน แค่ผ่านไปวันเดียวคุณภาพมันลดลงอย่างเห็นได้ชัด?
อย่างไรก็ตาม เดิมทีเขาวางแผนที่จะวิ่งในช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เขาได้พูดออกไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถถอยหลังกลับได้ ในตอนนี้….. ไม่งั้น จะไม่เป็นการตบหน้าตัวเองเหรอ?
