บทที่ 52

เสียงตะโกนโห่ร้องเสียงดังลั่น เมื่อมีศิษย์สำนักผู้หนึ่งกระโดดขึ้นมาที่ลานประลอง ขวานคู่ถูกเรียกออกมาถือไว้ในมือทั้งสอง สัตว์อสูรแกะตัวใหญ่เขาของมันโค้งไปทางด้านหลัง มีเขาสีเงินขนาดเล็กโผล่ออกมาด้านหน้า ลำตัวมีเขาสีเงินโผล่ออกมาเช่นกัน ทั้งสองยืนจดจ้องกันตรงกลางลานประลอง ชั่วน้ำเดือนศิษย์สำนักที่ถือขวานก็เอ่ยวาจาออกมาเสียงดัง

" ข้ามีนามว่าฉางจวิ้น ข้าขอท้าประลองเนี่ยฟงอันดับสามสิบของทำเนียบการต่อสู้ "

เนี่ยฟงยกมือซ้ายขึ้นมาด้านหน้ากวักเรียกฉางจวิ้น

" อย่ากล่าวสิ่งใดไร้สาระ เจ้าจะเข้ามาให้ข้าทุบตี หรือจะให้ข้าเข้าไปทุบตีเจ้า "

" บัดซบไอ้ลูกหมา เพียงแค่ชนะไม่กี่คนทำเป็นอวดดี ดีข้าจะสั่งสอนเจ้าว่าอย่าคิดอวดดีและเป็นศัตรูกับศิษย์พี่หยางเฟย "

" หยางเฟยอีกแล้วรึ วันนี้ข้าเองจะเป็นคนสั่งสอนมันเอง "

" ไอ้ลูกหมาแกกล้ารึ "

" กล้าหรือไม่เดี๋ยวเจ้าก็คงจะรู้ "

เมื่อกล่าววาจาเสร็จสิ้น เนี่ยฟงไม่ปล่อยโอกาสให้ฉางจวิ้นได้กล่าวสิ่งใด ดาบสีดำไร้คมในมือขวาก็ถูกฟาดฟันออกไปอย่างรวดเร็ว ปราณดาบสีฟ้าพร้อมกับประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาฉางจวิ้นอย่างรวดเร็ว เปรี้ยง สัตว์อสูรแกะใช้เขาด้านหน้าเข้าต้านรับ ทันใดนั้นฉางจวิ้นก็พุ่งเข้าประชิดเนี่ยฟง เสียงลมดังหวีดหวิวเมื่อขวานทั้งสองในมือถูกฟาดฟัน ปราณสีขาวปลิวว่อนไปทั่วลานประลอง ตูม ตูม ตูม ตูม ปราณสีขาวจากขวานคู่ของฉางจวิ้นพุ่งผ่านร่างของเนี่ยฟงปะทะกับพื้นลานประลองเสียงดังสนั่น

ฉางจวิ้นเองก็ตื่นตกใจเช่นกัน แต่ทว่าเพียงแค่ชะงักไปชั่วครู่ทำให้เปิดช่องว่างขนาดใหญ่ เนี่ยฟงโยกตัวไปข้างหลังเตะเท้าขวาออกไป เปรี้ยง หน้าของฉางจวิ้นสะบัดไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว สัตว์อสูรแกะเมื่อเห็นผู้เป็นนายถูกทำร้ายก็รีบพุ่งเข้าชน เนี่ยฟงหลังจากตั้งหลักได้ก็รีบเก็บดาบ ง้างหมัดขวาต่อยเข้าที่ศีรษะของสัตว์อสูรแกะ เปรี้ยง สัตว์อสูรแกะกลายเป็นแสงพุ่งเข้าร่างของฉางจวิ้น ท่ามกลางสายตาที่มีแต่ความสงสัยของผู้คนด้านล่าง มีเพียงเจ้าสำนักที่ยกยิ้มอย่างดีใจ

ฉางจวิ้นถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นสัตว์อสูรของตนกลายเป็นแสง เนี่ยฟงไม่รีรอรีบจบการต่อสู้ทันที ดาบสีดำไร้คมกลับมาอยู่ในมือขวาอีกครั้ง ถูกฟาดกระหน่ำอย่างรุนแรง เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง ขวานคู่ในมือทำได้เพียงต้านรับ เสื้อผ้าที่ฉางจวิ้นสวมใส่ถูกปราณดาบฟาดฟันจนฉีกขาด ร่างกายมีแต่บาดแผล ไม่นานฉางจวิ้นก็รีบกล่าวยอมแพ้ สิ้นเสียงกล่าวยอมแพ้เนี่ยฟงก็หยุดมือ เดินออกมายืนที่กลางลานประลองเช่นเดิม ปล่อยให้ฉางจวิ้นถูกศิษย์สำนักสองคนพยุงเดินลงไป ไม่ถึงสามลมหายใจก็มีศิษย์สำนักผู้หนึ่งกระโดดขึ้นมา

ผ่านไปถึงหกคน แต่ละคนถูกเนี่ยฟงจัดการอย่างรวดเร็วไม่แม้แต่จะทันออกกระบวนท่าใดๆ ทันทีที่แนะนำตัวเสร็จสิ้น เนี่ยฟงก็พุ่งทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว ต่อยหมัดขวาเข้าที่ใบหน้าอย่างถนัดถนี่ หรือบางคนถูกปราณสีฟ้าฟาดฟันจนตกลานประลอง เป็นหยางเฟยที่เจ็บแค้นมากกว่าเดิม ลูกน้องมือดีถูกจัดการไปจนหมด เนี่ยฟงยังคงยืนอยู่บนลานประลองอยู่เช่นเดิม หลังจากเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อ เมื่อไม่มีผู้ใดขึ้นมาประลองอีก เนี่ยฟงก็ขอตัวลงจากลานประลอง

หลังจากเนี่ยฟงลงมาด้านล่าง หยางเวยก็รีบเดินเข้ามาพร้อมกับยกยิ้มอย่างดีใจ โยนถุงผ้าที่มีเม็ดยาเกือบสองหมื่นเม็ดให้แก่เนี่ยฟง หลังจากตรวจสอบดูก็เอาเม็ดยาออกมาเพียงห้าพันเม็ด ส่วนที่เหลือก็โยนคืนให้แก่หยางเวย

“เจ้าเอาไปต่อทุนเถอะ ข้าขอเพียงแค่นี้ก็พอ ตอนนี้ข้าขึ้นต่อสู้ท่าทีของหยางเฟยและจงเหรินป้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ทั้งสองคงเจ็บแค้นเจ้าไม่น้อย ดีที่เจ้าลงมือโหดเหี้ยม ทำให้ทั้งสองไม่มีผู้ใดกล้าส่งคนออกไป เพื่อให้เจ้าได้ทุบตี แต่อย่างไรก็ดีเจ้าควรระวังตัวหน่อย ข้าได้ยินมาว่า พวกมันจะจัดการกับเจ้าก่อนในรอบบ่ายที่จะถึง”

“พวกมันทั้งสองจะลงมือเองหรือไม่”

“ไม่มีทาง คงต้องให้ศิษย์สำนักคนอื่นจัดการเจ้า”

“ไม่เป็นไร ขอแค่มาข้าจะดูแลอย่างดี ว่าแต่แล้วกลุ่มอื่น ๆละ”

“ยังไม่มีกลุ่มไหนเคลื่อนไหว รอดูช่วงบ่ายเถอะ”

“ว่าแต่เจ้าไม่คิดที่จะลงประลองรึ”

“ไม่ดีกว่า ข้าไม่อยากออกไปให้ผู้อื่นทุบตี อีกอย่างลมปราณข้ามันแปลกกว่าชาวบ้านเขา”

“ลมปราณเจ้ามีพิษรึ”

หยางเวยถึงกับหันไปมองเนี่ยฟงด้วยความตกใจ

“เจ้านี้มันปีศาจชัดๆ ข้าไม่ถามหรอกนะว่าเจ้ารู้มันได้อย่างไร ใช่เป็นอย่างที่เจ้ากล่าวมา ข้าขี้เกียจสร้างยาถอนพิษ อีกอย่างระดับพลังปราณข้าก็ไม่ได้มีมากเท่าไร”

“ข้าว่าจบการประลองเจ้าต้องเป็นศิษย์ที่ร่ำรวยเม็ดยาผู้หนึ่งแน่นอน”

“เหอะ ให้มันจริงอย่างที่เจ้าว่าเถอะ”

ในระหว่างที่หยางเวยและเนี่ยฟงพูดคุยกันอย่างถูกคอ บนลานประลองก็มีชายผู้หนึ่งขึ้นมา พร้อมกับเอ่ยวาจาเสียงดังเรียกหาเนี่ยฟงอยู่ด้านบนลานประลอง

“หยางเวยถึงเวลาที่เจ้าจะร่ำรวยแล้ว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หลังจากที่ได้ยินหยางเวยหัวเราะเสียงดังลั่น เนี่ยฟงก็พุ่งทะยานขึ้นไปบนลานประลอง ตรงกลางมีศิษย์สำนักผู้หนึ่งถือกระบี่อยู่ในมือ ด้านข้างมีพยัคฆ์ขนสีแดงขนาดใหญ่นั่งอยู่ ไม่ต้องกล่าวสิ่งใดทันทีที่เหยียบเท้าลงพื้น เนี่ยฟงพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว พยัคฆ์ขนสีแดงก็ร้องคำรามออกมา โฮกกก พร้อมกับพุ่งเข้าหา มันตะปบเท้าขวาด้านหน้าออกมา เนี่ยฟงที่รออยู่ก่อนแล้วรีบกระโดดออกมาทางซ้าย แล้วกระโดดพุ่งออกไปข้างหน้าพร้อมกับง้างหมัดขวาออกมา ทันทีที่ต่อยออกไป ประกายสายฟ้าก็ก่อตัวเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ขนาดเล็กเท่ากำปั้น อยู่ที่ด้านหน้าของหมัดขวา

ด้วยความรุนแรงของพลังและเสริมด้วยอักขระศักดิ์สิทธิ์ พยัคฆ์ขนแดงกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาศิษย์ชายด้านหน้า เนี่ยฟงก็พุ่งติดตามด้วยเช่นกัน เงากระบี่พุ่งเข้าหาเพื่อสกัดกั้น ปราณสีเงินสะท้อนแสง ประสานกันเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ ดาบสีดำไร้คมอยู่ในมือขวาทันทีพร้อมกับฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้าขนาดใหญ่ที่มีประกายสายฟ้าพุ่งเข้าปะทะปราณกระบี่ ตูม ทันทีที่ปราณทั้งสองปะทะกันเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานออกไป เปรี้ยง เข่าซ้ายของเนี่ยฟงกระแทกเข้าที่หน้าอกของศิษย์ชายด้านหน้า กระเด็นออกไปด้านหลัง