USB:บทที่ 4 ความเร็วเกินโอลิมปิก

USB:บทที่ 4 ความเร็วเกินโอลิมปิก

"หยุดนะ.....คนที่สวมเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ ข้างหน้า!" ฮวงเฟิงชี้ไปที่ชายคนนั้น และตะโกนขึ้น

หลังจากที่ชายคนนั้นได้ยินคำพูดของฮวงเฟิง เขาก็หันหน้าไปมองฮวงเฟิง อย่างไรก็ตาม ด้วยความรวดเร็ว เขาก็เริ่มออกวิ่งอย่างจริงจัง สิ่งนี้ทำให้ฮวงเฟิงมั่นใจมากขึ้น

ว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัย เมื่อเห็นดังนั้นฮวงเฟิงออกวิ่งไล่ ไปข้างหน้าทันที แต่น่าเสียดาย ที่มีคนจำนวนมากเกินไป ที่จุดจอดรถที่ป้ายรถเมล์นี้ เขาถูกบีบให้อยู่กลางฝูงชน และใช้ความพยายามอย่างมาก

ในการบีบตัวเองออก แต่ในเวลานี้ ขโมยนั้นอยู่ห่างออกไปร้อยเมตร

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฮวงเฟิงจึงตัดใจ...ที่จะยอมแพ้ แม้ว่าเขาจะวิ่งเร็วขึ้นเล็กน้อย ด้วยระยะทางที่ไกลขนาดนั้น เขาก็ไม่สามารถตามทัน นอกจากนี้เขายังต้องไปทำงาน เพื่อรายงานตัว แต่เมื่อเขามองเห็นใบหน้าของผู้หญิง

ที่ถูกขโมยกระเป๋าเงินของเธอไป อย่างหมดหนทาง เขาก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

แต่เพียงไม่กี่ก้าว ทำให้ฮวงเฟิงนั้นตกตะลึง เพราะเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาเบาขึ้นมาก และเขาไม่ได้ใช้ความพยายามเลยในการวิ่ง ยิ่งไปกว่านั้นความเร็วของเขา ยังเร็วกว่าเดิมมาก และฮวงเฟิงที่ค่อนข้างมึนงง

ก็วิ่งไปสองสามก้าวอีกครั้งทันที เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้ ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่เขาวิ่งเร็วกว่าปกติมาก

โดยไม่มีเวลาไตร่ตรอง ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ฮวงเฟิงเห็นว่าโจรตรงหน้า และจงใจหยุดรอเขา และมองเขาอย่างยั่วเย้า และหัวเราะ: "ไอ้เด็กน้อย...ฉันจะบอกให้แกรู้ถึงพลังของฉัน ถ้านายกล้ายั่วโมโหฉันละก็"

จากนั้น ฮวงเฟิงก็ยกเท้าขึ้น และวิ่งต่อไปในทิศทางของโจร เมื่อเห็นว่าฮวงเฟิงยังคงไล่ตามเขา หัวขโมยก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม เขาหยุดชั่วขณะ จากนั้นก็วิ่งต่อไป เขาไม่คิดว่า ฮวงเฟิงจะสามารถวิ่งตามเขาได้ทัน

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการวิ่ง และความเร็วในการวิ่งของเขาก็เร็วมาก ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่คนทั่วไปจะตามทันเขา

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงร้องเบา ๆ ของคนรอบข้าง ซึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกและประหลาดใจเล็กน้อย ผู้คนรอบข้างดูเหมือนจะมองไปที่ด้านหลังของเขา ด้วยความไม่เชื่อ ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ

เกิดขึ้นเบื้องหลังเขา โดยสัญชาตญาณ เขาหันศีรษะไปมองข้างหลัง

“เป็นไปได้ยังไง? เขาวิ่งเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? เห็นได้ชัดว่ายังอยู่ห่างออกไป 100 เมตร เพียงแค่ไม่นาน เขากลับตามฉันมาทัน” โจรกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งในใจ เพราะสิ่งที่เขาเห็นนี้ ทำให้เขาตกใจอย่างมาก

ที่ด้านหลังของเขา ฮวงเฟิงซึ่งเดิมอยู่ห่างจากเขามากกว่าหนึ่งร้อยเมตร ได้ลดระยะทางลงประมาณครึ่งหนึ่งแล้ว และในเวลานี้ มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีที่ ฮวงเฟิงออกวิ่งไล่ตามขโมยไป และเขายังคงวิ่งอยู่บนถนน ที่มีคนเดินเท้ามากมาย

มันน่ากลัวมาก ในขณะที่ฮวงเฟิงเริ่มวิ่ง เขารู้สึกว่าความเร็วของเขานั้นเร็วมาก เสียงลมดังอยู่ข้างๆหูของเขา และสิ่งรอบข้างก็ถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ เขารู้สึกว่าไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนี้มาก่อน

“ไอ้บ้า....นี่แกเป็นคนรึเปล่า?” “ทำไมแกถึงวิ่งเร็วขนาดนี้?”

“คน ๆนี้เป็นนักกีฬาใช่ไหม? เขาวิ่งเร็วขนาดนี้ได้ยังไง? ผมไม่คิดว่าแชมป์โอลิมปิกพวกนั้น จะวิ่งได้เร็วเท่าเขา”

"อ๊ะ! มันเร็วเกินไป จนเกือบจะวิ่งชนฉัน และหลบมันอย่างรวดเร็ว ราวกับพายุ"

“ที่รัก....มาดูเทพเจ้านักวิ่งเร็วๆ!”

ผู้คนโดยรอบล้วนสนใจฮวงเฟิง และทุกคนต่างก็มองเขาด้วยความตกใจ พวกเขาไม่เคยเห็นใครวิ่งเร็วขนาดนี้ นี่เขายังเป็นคนอยู่หรือไม่? นอกจากนี้ มันยังเป็นถนนที่พลุกพล่าน หากเขาได้เข้าร่วมการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก

เขาจะสามารถคว้าเหรียญทองได้อย่างแน่นอน

"ดูสิ...เขาใส่รองเท้าหนังนะ!" ในเวลานี้มีอีกคนสังเกตเห็นว่า ฮวงเฟิงสวมรองเท้าหนัง แทนรองเท้าผ้าใบ ทำให้ฝูงชนระเบิดเสียงหึ่งๆมากขึ้น คนที่สวมรองเท้าหนัง ภายใต้ฝูงชนจำนวนมาก

สามารถวิ่งได้เร็วขนาดนี้....มันไม่น่าเชื่อจริงๆ

เมื่อเห็น ฮวงเฟิงเข้ามาใกล้มากขึ้น ความเร็วของขโมย...ก็ช้าลงโดยไม่ได้ตั้งใจ เขารู้สึกว่า...ไม่ว่าเขาจะวิ่งมากแค่ไหน...เขาก็ไม่สามารถเอาชนะฮวงเฟิงได้ และหลังจากเห็นความเร็วของฮวงเฟิง ทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณวิ่งหนีทำไม....แล้วไม่วิ่งอีกต่อไปล่ะ?" คุณทำอะไรผิด? คุณต้องเป็นขโมยแน่ๆ! "ฮวงเฟิงกล่าว ขณะที่เขาคว้ากระเป๋าเงิน จากมือของขโมยมา

"เป็นไปไม่ได้....นี่มันเป็นไปไม่ได้!" โจรทำราวกับว่า เขาไม่ได้ยินคำพูดของฮวงเฟิง และยังคงพึมพำกับตัวเอง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนและตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่เข้าใจว่า ทำไมฮวงเฟิงถึงวิ่งได้เร็วขนาดนี้?

ในขณะที่เขาเป็นเป็นขโมยผู้ช่ำชองในการวิ่งราว

"แกขโมยกระเป๋าเงินของฉันไป!" ในขณะนี้ ผู้หญิงที่ถูกปล้น ก็วิ่งตามเข้ามาหอบหนัก ในขณะที่เธอเข้ามาเขาทุบหัวของโจร ด้วยกระเป๋าในมือของเธอ

การกระทำของเธอนั้น ทำให้โจรได้สติ เขาไม่ได้มองไปที่หญิงสาวคนนั้นเลย แต่กลับมองไปที่ ฮวงเฟิง และถามว่า "คุณทำอย่างนั้น...ได้อย่างไร?"

"เกิดอะไรขึ้น?" ฮวงเฟิงรู้ว่า..ขโมยคนนั้นถามว่าอะไร แต่เขาก็แสร้งทำเป็นโง่ เพราะเขาเองก็สับสนเช่นกัน "ซื่อสัตย์กว่านี้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ตำรวจจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้"

แม้ว่าฮวงเฟิงเป็นเพียงคนเดียว ที่ไล่ตามโจร แต่ก็ยังมีคนแจ้งเรื่องนี้กับตำรวจ

อย่างไรก็ตาม โจรนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องของตำรวจ ในขณะที่เขายังคงจ้องไปที่ ฮวงเฟิง และพูดซ้ำ ๆ คำที่เขาเพิ่งพูดไป ฮวงเฟิงทำราวกับว่า เขาไม่ได้ยินเขา และไม่สนใจเขา

ทั้งขโมยคนนี้มีประวัติอาชญากรรม ที่สถานีตำรวจแห่งนี้แล้ว ทางตำรวจจึงไม่ได้ขอให้ฮวงเฟิง และผู้ที่ถูกขโมยกระเป๋าเงินไปที่สถานีตำรวจ พวกเขาเพียงแค่บอกอย่างง่ายๆว่า ให้พวกเขากลับไปได้เลย

แน่นอนว่า ฮวงเฟิงนั้นมีความสุขมากกับเรื่องนี้ เพราะเขายังต้องไปทำงานต่อ ถ้าหากเขาไปสถานีตำรวจ มันต้องใช้เวลาพอสมควร ถึงเขาจะสามารถปลีกตัวออกมาได้

คนที่โดนขโมยกระเป๋าสตางค์ไป ต้องการขอบคุณ ฮวงเฟิง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ถ้าเขาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ ยังไงเขาก็จะต้องช่วยแน่นอน

แม้ว่า ฮวงเฟิงจะรีบเดินทางมาที่ทำงาน แต่กระนั้น เขาก็ยังมาสาย เมื่อมาถึงบริษัท แม้ว่าเขาจะมาสายเพียงสองนาที แต่เขาก็มาสาย

"ผมขอโทษด้วยผู้จัดการหลิว ผมประสบอุบัติเหตุ และเกิดความล่าช้า ระหว่างทาง ต้องขอโทษด้วย ผมจะไม่ทำแบบนี้ อีกในอนาคต" เมื่อฮวงเฟิงเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขารู้ว่า เขาต้องมีปัญหาแน่นอน

เขามาทำงานสายในวันแรก และยังถูกหัวหน้าจับได้คาหนังคาเขา โชคดีจริง ๆ เลยวันนี้