HPST ตอนที่ 54: ห้องแห่งความลับ

HPST ตอนที่ 54: ห้องแห่งความลับ

อีวานและรอนจับรอนไว้อย่างแน่น, มันเหมือนกับว่าพวกเขากำลังอยู่บนรถไฟเหาะ

เนื่องจากท่อน้ำนั้นแคบมาก อีวานจึงต้องอยู่ใกล้กลับบาซิลิสก์มาก

ทุกครั้งที่พวกเขาหักเลี้ยว เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัวของเขา

เขาไม่เคยคิดว่าฮอกวอตส์จะมีโครงสร้างท่อประปาที่ซับซ้อนแบบนี้

ไม่นานพวกเขาก็เลี้ยวและเข้าไปในท่อน้ำที่ดูเก่าแก่, อีวานคำนวณว่าพวกเขาน่าจะอยู่แถวๆหอคอยของเรเวนคลอ, สถานที่ที่สูงที่สุดของโรงเรียน

บาซิลิสก์พาพวกเขาไปที่ห้องทรงวงรีแปลกๆ, มีผ้าม่านสีฟ้าอ่อน, หนังสืออยู่อีกด้านหนึ่งของห้องและมีฝุ่นหนาเกาะอยู่ทุกหนทุกแห่ง แน่นอนว่ามันไม่มีใครมาที่แห่งนี้นานแล้ว

ทอม ริดเดิ้ลที่ยังคงควบคุมรอนอยู่รู้สึกประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

“บ้าเอ้ย!” ทอมกล่าวในเสียงฟ่อ

เขาต้องการให้บาซิลิสก์หยุดแต่มันกำลังหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดโดยเสียงร้องของไก่ ดังนั้นมันจึงไม่ฟังคำสั่งของทอม หลังจากนั้นมันรีบหนีอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วสูงสุดของมัน

ผ้าม่านสีฟ้าหายไป, อีวานคว้าสิ่งของที่มีโซ่ยาวคล้องไว้อย่างรวดเร็ว

เขาจับมันไว้แน่นและก่อนที่เขาจะได้ก้มมอง, บาซิลิสก์ก็พาพวกเขามายังอีกสถานที่หนึ่ง หลังจากนั้นสักครู่ บาซิลิสก์พุ่งชนเข้ากับท่อและเข้าไปในห้องน้ำหญิงชั้นสาม

ทันใดนั้นอ่างล้างมือก็เปล่งแสงแวววาวออกมา, มันเริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว

ไม่นานอ่างล้างมือก็หายไปจากสายตา, จากนั้นอีวานก็เห็นท่อน้ำที่หนาเป็นอย่างมาก, บาซิลิสก์รีบเข้าไปข้างใน

มันดูเหมือนว่าจะเป็นท่อที่เตรียมให้มันเป็นการพิเศษ, และอีวานยังเห็นว่ามีท่อน้ำมากมายจากทุกทิศทุกทาง แต่พวกมันไม่หนาเหมือนท่อที่บาซิลิสก์ลงมา

ท่อบิดและหมุนประมาณเจ็ดหรือแปดรอบ, มันมีความลาดชันมากตลอดทางที่ลงมา

อีวานรู้ว่าพวกเขาลงไปที่ส่วนลึกของโรงเรียน, ลึกยิ่งกว่าดันเจี้ยนใต้ดิน พอเขาเริ่มที่จะคุ้นชินกับการเลี้ยวที่กระชั้นชิด พวกเขาก็รอ่นลงบนพื้นเปียกๆ

พวกเขาได้ออกมาจากท่อ, แฮร์รี่และอีวานสูญเสียที่ยึดเกาะและล้มลงไปกับพื้น, พวกเขาเห็นบาซิลิสก์และทอมหายไปในระยะไกล

พวกเขาอยู่ในอุโมงค์หินที่ทั้งใหญ่และมืด

“ที่นี่ที่ไหน?” แฮร์รี่กล่าวขณะที่เขายืนขึ้นและปัดก้น

“พวกเราถูกพาลงมาหลายไมล์ใต้ดิน”

เสียงของอีวานก้องไปทั่วทั้งอุโมงค์มืดๆนี้, “ถ้าฉันเดาไม่ผิด, พวกเราน่าจะอยู่ใต้ทะเลสาปอันกว้างใหญ่”

จากนั้นเขาก็หลี่ตาขณะมองกำแพงที่มืดสลัว

“ลูมอส” ไม้กายสิทธิ์ของเขาสร้างแสงสว่างจางๆ

โดยใช้แสงอ่อนๆ, อีวานมองที่สิ่งของที่เขาพึ่งคว้ามา, มันดูเหมือนกับนาฬิกาพกพา, แต่มันมีเข็มเพียงเข็มเดียวโดยไม่มีตัวเลขบอกเวลา

“มันคืออะไร?” แฮร์รี่ถาม

“ฉันก็ไม่รู้” อีวานตอบ “ฉันคว้ามันมาจากห้องที่บาซิลิสก์ผ่าน” อีวานลังเลที่จะสัมผัสกับเข็มของนาฬิกา

“เขาค่อยมาดูว่ามันคืออะไรทีหลัง เราต้องรีบตามหารอน” เเฮร์รี่พูดขึ้นอย่างร้อนรน

“ใช่ ใช่!” อีวานกล่าวขณะที่เขายัดของประหลาดนี้ลงไปในกระเป๋าของเขา, พวกเขาต้องรีบเพราะทอมกำลังดูดกลืนพลังชีวิตของรอน, ยิ่งพวกเขาใช้เวลานานเท่าไร รอนก็ยิ่งจะแย่ลง

ทั้งสองคนวิ่งผ่านอุโมงค์ชื้นๆ , หลังจากนั้นพวกเขาได้ยินเสียงดังสนั่น

รอบพวกเขานั้นมืดสนิท ดังนั้นพวกเขาเห็นได้แค่เพียงไม่กี่ฟุตด้านหน้า

แสงอ่อนฉายออกมาจากไม้กายสิทธิ์ทั้งสอง

“แฮร์รี่, ไม้กายสิทธิ์ของทอมนั้นพังอยู่ ดังนั้นมันต้องใช้เวลาเพื่อร่ายเวทมนตร์ที่ทรงพลัง” อีวานพูดขณะพวกเขากำลังเดิน “ฉันจะดึงความสนใจของเจ้าบาซิลิสก์ ส่วนนายต้องไปหาสมุดไดอารี่”

“ไดอารี่?” แฮร์รี่หยุด

“ไดอารี่เป็นต้นกำเนิดพลังของทอม จำไว้ ถ้านายเจอมัน, พยายามทำลายมันซะ, และริดเดิ้ลยังไม่รู้ว่าพวกเรารู้เรื่องนี้ ดังนั้นมันคือโอกาสเดียวของเรา”

“โอเค!” แฮร์รี่พยักหน้า, ทันใดนั้นเขาก็คว้าที่ไหล่ของอีวาน, “ดูสิ ไม่ใช่ว่ามันคือ…….”

อีวานยื่นไม้กายสิทธิ์ของเขาออกไป, และด้วยแสงสลัวๆ เขาเห็นร่างของงูขดตัวนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน

“นี่คือหนังของบาซิลิสก์”

ข้างหน้าของคนทั้งสองคือผิวหนังของงูขนาดยักษ์, มันมีสีเขียวอ่อน, ขดไปทั่วทั้งอุโมงค์, มันเป็นโพรงและยาวประมาณยี่สิบฟุต เห็นได้ชัดว่ามันเกิดเมื่อครั้งบาซิลิสก์ได้ลอกคราบ

พวกเขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง,พวกเขาเดินเลี้ยวอย่างระมัดระวังที่หัวมุม, ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือกำแพงที่มีงูสองตัวขดพันกันและพวกมันต่างก็มีดวงตาสีเขียวมรกต

“แฮร์รี่, ลองพูดกับมันด้วยภาษาพาร์เซล” อีวานกระซิบ

ขณะที่แฮร์รี่เข้าไปใกล้, เขารู้สึกเหมือนคอเขาแห้งผาก

เขาพยามยามจินตนาการว่างูหินสองตัวนี้มีชีวิตแต่เขาไม่จำเป็นต้องพยายาม,ดวงตาของมันเหมือนกับว่าพวกมันยังมีชีวิต

“จงเปิด!” แฮร์รี่พูดด้วยของเสียงงูเบาๆ

งูทั้งสองตัวแยกออกจากกัน, กำแพงหินถูกแยกออกจากตรงกลสงและพวกมันค่อยๆเลื้อยออกจากกันและหายไป

อีวานรีบเข้าไปข้างใน,ข้างหน้าพวกเขาเป็นห้องที่มีแสงสลัวๆ เสาหินจำนวนมากถูกแกะสลักเป็นรูปงูที่พันกัน สูงตระหง่านไปถึงเพดาน, พวกเขาหายเข้าไปในความมืดและสร้างเงาไปทั่วทั้งห้อง

“นี่คือห้องแห่งความลับ!” อีวานกระซิบ

ห้องลับนี้เงียบสงัด, ทั้งสองจับไม้กายสิทธิ์ของพวกเขาและค่อยๆเดินไปข้างหน้าช้าๆ

แต่ละก้าวของพวกเขาจะยิ่งระวังตัวขึ้นกว่าก้าวก่อนหน้า

ขณะที่เขาผ่านเสาหินคู่สุดท้าย, พวกเขาเห็นรูปปั้นสูงเท่ากับความสูงของห้อง, มันตั้งชิดอยู่กับกำแพงสีดำมืด, อีวานมองขึ้นไปและเห็นใบหน้าขนาดใหญ่, มันเป็นคนแก่ หน้าเหมือนลิง

ที่เท้าของรูปปั้นคือรอนที่กำลังนอนอยู่ที่นั้นเหมือนกับคนตาย