เรื่องสยองที่ 8 : รับน้องสยองขวัญ
เสียงสายฝนที่ตกลงมาในตอนเช้าตรู่ทำเอาร่างของปูนแทบอยากล้มตัวลงไปนอนด้วยความเบื่อหน่ายอีกครั้ง เขาลุกขยับตัวจากเตียงขึ้นมานั่ง ก่อนมองไปรอบห้องที่เพื่อน ๆ ยังคงนอนขดตัวซุกอยู่ใต้ผ้าห่มหลับสบายกันอยู่ เพราะแต่ละคนไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องตื่นเช้าวันนี้ แต่สำหรับเขา ... มันมี
ขอยโว้ยขอยขนาด ...
วันนี้มีค่ายรับน้องที่คณะ มันเลยทำให้เขาต้องตื่นเช้าแบบนี้ เจ้าตัวลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจสักพัก ก่อนเปิดประตูไปด้านนอกระเบียงหลังห้อง สายตามองไปยังสายฝนที่ตกปรอย ๆ ตกมาเรื่อย ๆ เหมือนจงใจแกล้งเขา เขาไม่ชอบหน้าฝนเลย ทั้งเฉอะแฉะและเปียกเลอะเทอะไปหมด ถอนหายใจออกมายาว ๆ ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ปูนใช้เวลาอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวเพียงสิบนาทีก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ เจ้าตัวเลือกใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนตัวเก่ง ก่อนพับขากางเกงขึ้นมานิดหน่อย เพราะคิดว่าเดี๋ยวมันต้องมีน้ำฝนปนโคลนกระเด็นมาใส่เวลาเขาเดินแน่ ๆ สายตาเหลือบไปมองรองเท้าผ้าใบสีขาวของตัวเองก่อนจะคิดได้ว่ามันคงไม่เหมาะกับสภาพอากาศแบบนี้แน่ ๆ ขืนใส่ไปลุยน้ำกลับมาต้องเอามาซักอีก เลยลากรองเท้าแตะออกมาใส่ พร้อมกับคว้าร่มที่อยู่แถวประตูห้องแล้วเดินออกมา
ตัวเขาเองไม่ได้เอารถยนต์หรือรถมอเตอร์ไซค์มาใช้ที่มหาวิทยาลัยเพราะคิดว่าการเดินทางในมหาวิทยาลัยมีรถของมหาวิทยาลัยคอยวนรับส่งรอบมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว อีกอย่างเขาเองก็อยู่ปีหนึ่ง ชีวิตช่วงแรกแทบจะคลุกตัวอยู่แต่ในมหาวิทยาลัยตามคำบอกเล่าของพี่อิฐ เลยคิดว่าเอาไว้ปีสองตอนไปอยู่หอนอกค่อยเอารถมาใช้ก็ยังได้
แต่ตอนนี้เขาพบว่า ... ตัวเขาเองคิดผิด
รถที่วิ่งรอบมหาวิทยาลัยแน่นขนัดอย่างกับรถอัดปลากระป๋อง จำนวนคนกับจำนวนรถมันไม่พอดีกันเลย อาจเป็นเพราะมหาวิทยาลัยยังไม่เปิดเทอมด้วย นี่เขายืนรอที่จุดรับนักศึกษาหน้าหอในมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ตอนนี้เหลือกันอยู่สี่ห้าคน น่าจะเป็นกลุ่มสุดท้ายที่จะได้ไปพอดี เท่านั้นยังไม่พอ ฝนที่หยุดตกไปแล้วเริ่มเทลงมาใหม่ ทำให้ปูนยกร่มของตัวเองขึ้นมากางอีกครั้ง ตื่นเช้าแถมยังเป็นวันที่ฝนตกแบบนี้ด้วย ยิ่งทำให้อารมณ์ตอนนี้ของเขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาคิดว่าตอนนี้เขาต้องไปถึงที่คณะเลทแน่ ๆ
ขณะที่ปูนกำลังรอรถวนมารับอยู่ ร่าง ๆ หนึ่งก็วิ่งออกมาทางฝั่งหอหญิงด้วยท่าทางเร่งรีบ มือเล็กสองข้างยกขึ้นมาบังฝนปรอย ๆ ที่ยังคงตกลงมาไม่หยุด เจ้าตัวคงไม่คิดว่าฝนจะเทลงมาอีกครั้งเพราะเมื่อกี้มันหยุดตกไปสักพักแล้ว ผมของเจ้าตัวปลิวไสวตามแรงลม ไม่นานร่างเล็ก ๆ นั่นก็วิ่งมาถึงบริเวณจุดที่ปูนยืนอยู่
ป๊าดโท๊ะ ฮั่นมันคนหรือนางฟ้า
ปูนเดินขยับตัวเข้าไปใกล้โดยอัตโนมัติพร้อมส่งยิ้มให้ ร่มของเขายื่นไปบังฝนให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย คนถูกเอาร่มมาบังฝนให้เงยหน้าขึ้นมามองเนื่องจากสูงแค่เพียงอกของเขา ดวงตาเรียวนั่นกำลังมองมาที่หน้าเขา ริมฝีปากบางกำลังขยับปากพูดอะไรสักอย่าง ดาเมจติดคริติคอลแบบนี้เขาควรจะทำยังไงดี
ทำไมหูของเขาถึงได้อื้อขนาดนี้นะ ...
"ห้ะ อะหยั๋งนะครับ เอ้ย อะไรนะครับ” ปูนพูดออกไป
“นายเหยียบเท้าฉัน”
เหมือนของอะไรล่วงลงมาแตกกระจาย ปูนก้มลงไปมองรองเท้าแตะที่นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ตัวเองหนีบอยู่ ด้านล่างของเท้าเขามีเท้าของคนตรงหน้าอยู่ข้างใต้จริงด้วย ปูนยิ้มแหย ๆ ก่อนรีบชักเท้าออกมา
“ขอโทษนะครับ” เขาพูด
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก รถมาพอดีเลย ขอบใจนายนะที่เอาร่มมาบังฝนให้” เจ้าตัวพูด ปากเล็ก ๆ ยิ้มให้เขาก่อนจะเดินขึ้นรถไป
แล้วเขาจะนิ่งอึ้งอีกนานไหม ... เดินขึ้นรถตามไปซิ
คนที่ขึ้นมาก่อนเดินไปนั่งที่ที่นั่งริมหน้าต่างรถ ตอนนี้เขารู้สึกโชคดีมากที่ไม่ได้รีบขึ้นรถที่แน่นขนัดไปด้วยคนคันก่อนหน้า เพราะตอนนี้รถทั้งคันว่างโล่ง ปูนเลยตัดสินใจเดินไปนั่งข้างคนตรงนั้น
“นี่ ... เรียนคณะอะไรหรอครับ” ปูนทักออกไป ถือวิสาสะนั่งลงข้าง ๆ เธอที่มองออกไปที่หน้าต่างนอกรถหันหน้ากลับมาหาเขา เจ้าตัวหรี่ตาที่จะปิดมองผู้ชายที่เพิ่งมานั่ง ทำไมจะไม่รู้ว่ามาลักษณะแบบนี้คือต้องการอะไร
“เราเรียนนิเทศอะ”
“อ้าว จริงดิ ผมก็เรียนนิเทศ ผมชื่อปูนนะ ชื่ออะไรหรอครับ”
นั่นไง เธอว่าแล้ว ...
“ฉันชื่อกี้”
“แล้วนี่ไปรับน้องใช่ปะ พวกเราเลทแล้วแน่เลย” ปูนพยายามชวนคุย
“ก็ว่างั้นแหละ ฉันลืมตั้งปลุก ฝนตกอีก นอนเพลินเลย” กี้ตอบกลับไป ดูท่าทางคนตรงหน้าก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร นี่คงจะเป็นเพื่อนคนแรกในคณะของเธอกระมัง
ไม่นานรถของมหาวิทยาลัยก็วนมาถึงหน้าคณะนิเทศศาสตร์ ปูนลุกจากที่นั่งเดินลงมาจากรถพร้อมกับกางร่มขึ้นมาอีกครั้ง เขายิ้มให้กับร่างที่เดินตามลงมาก่อนกวักมือเรียกให้มาเดินด้วยกัน คนถูกเรียกมองเขาเป็นเชิงไม่แน่ใจแต่ก็เดินเข้ามาอยู่ในร่ม อยู่ดี ๆ เพลงหนึ่งก็ดังขึ้นมาอยู่ในหัวของปูน
เธอมากับฝน สวยตรงที่เดิน ตากฝน
ตัวเปียกฝน เธอก็ยังสวยดี
เธอมาจากไหน ฝนจึงเป็นใจอย่างนี้
เจอแบบนี้ ใจมันเลยร้อนรน ...*
เธอมากับฝน - Superbaker*
สำหรับวันนี้ ... เขาให้อภัยสายฝนที่มันตกลงมาก็ได้
ในที่สุดวันที่พี่น้ำต้องเป็นผมเข้าไปร่วมกิจกรรมพี่แฝงก็มาถึงจนได้ ถึงตอนนี้พี่น้ำดูจะเนียนกับการเป็นผมมากแล้วก็เถอะ แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดีว่าพี่เขาจะหลุดสาวแตกขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว เพราะครั้งนี้ไม่ใช่แค่คนในครอบครัวผมอีกแล้ว นี่มันเหมือนกับการเอาผมไปเปิดตัวต่อสาธารณะชน ถ้าพี่น้ำพลาด รับรองว่าภาพลักษณ์ผมที่เคยเป็นหนุ่มสุดคูลแห่งภาควิชาได้เละเป็นโจ๊กเอาแน่ ๆ
“พี่น้ำ พี่จะไม่โป๊ะแตกใช่ไหมครับ” ผมถามย้ำพี่น้ำอีกครั้ง ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีควันบุหรี่ของผม ผมบนหัวถูกเซตขึ้นเล็กน้อย มองเห็นตัวเองแล้วเท่สุด ๆ ไปเลยตอนนี้ แต่เสียงที่ตอบกลับมานั้น ...
“แหม ค่า พี่จะไม่ทำให้น้องอิฐเหลนรหัสเสียชื่อเสียงเด็ดขาด” พี่น้ำพูดขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มหวานกวน ๆ ให้ผม แล้วท่าทางแบบนั้นคืออะไร
โอ๊ย ... ผมจะบ้าตาย
“ผมเห็นตัวเองตอนนี้แล้วไม่แน่ใจเลยว่ะพี่ สาวมากอะ” ผมร้องออกไป เรียกเสียงหัวเราะจากไอ้คีย์กับไอ้ชาที่เพิ่งเดินตามมาด้านหลัง
“วันนี้พี่น้ำต้องขึ้นรถมหาวิทยาลัยไปคณะเองนะครับ ถ้าติดรถผมไปเดี๋ยวมีน้องเห็นจะสงสัยเอา เดี๋ยวผมวนไปส่งที่หน้าหอใน” ไอ้คีย์พูด
“โอเค” พี่น้ำตอบไอ้คีย์ไป
พวกเรามาถึงคณะตามเวลาที่นัดหมาย พี่น้ำก็ไปเข้าร่วมกิจกรรมตามปกติ ส่วนผมก็ลอยไปลอยมาอยู่กับพี่น้ำบ้าง อยู่กับพวกไอ้คีย์บ้าง กิจกรรมส่วนใหญ่ก็เหมือนที่พวกเราเคยทำกันมาในปีที่แล้ว ไอ้ชาเป็นพี่บ้านที่ฮอตเป็นพิเศษ น้อง ๆ อยากไปอยู่บ้านมันมาก แต่ทุกคนก็ต้องเกรงกลัวกับออร่าสีดำมืดที่คอยคุมอยู่ข้างตัวไอ้ชาไม่ห่าง ใยไหมยิ้มเย็น ๆ ให้สาว ๆ รุ่นน้องที่คอยเข้ามาหาพี่ชาตลอด ทุกคนเลยถึงกับต้องถอยห่าง ส่วนไอ้คีย์ที่เป็นประธานรุ่นก็คอยดู คอยจัดการเรื่องขนมเบรก เรื่องอะไรต่าง ๆ เดินวุ่นไปทั่วเลย
สำหรับพี่น้ำเองก็ดูจะสนุกกับบทพี่แฝง ดูเจ้าตัวร่าเริง เข้ากับคนอื่นได้ดีมาก มองไปก็เหมือนเห็นตัวเองในอีกมุมหนึ่ง เจ้าตัวคอยเอนเตอร์เทนน้อง ๆ พูดคุยได้กับทุกคน เชียร์อัพให้ทำกิจกรรม แต่เหมือนจะมีแต่รุ่นน้องสาว ๆ มาคุยด้วยตลอดเวลา สงสัยผมคงจะดูฮอตในสายตารุ่นน้องเหมือนกัน
ผมคิดว่าถ้าผมไปทำเอง และยืนอยู่ตรงนั้น ผมคงจะทำได้ไม่ดีเท่าพี่น้ำ ผมเป็นคนเชียร์อัพใครให้ทำกิจกรรมไม่เป็น แถมตัวเองก็ไม่ค่อยชอบเข้ากิจกรรมด้วย คงเข้าหาเพื่อนและรุ่นน้องได้ไม่เก่งเท่ากับพี่น้ำ สงสัยตอนปิดค่ายเฉลยมาว่าเป็นพี่ปีสอง ผมคิดว่าหลายคนคงตกใจน่าดู ผมเองก็ได้แต่รอดูต่อไป
การรับน้องสามวันสองคืนดำเนินมาอย่างราบรื่นจนถึงวันสุดท้ายจนได้ ในวันนี้มีกิจกรรมไม่มาก เห็นไอ้คีย์บอกว่าแค่ให้น้องมานั่งดูวีดีโอประมวลภาพกิจกรรมที่เราทำ แล้วก็มีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาพูดคุยแนะนำการใช้ชีวิต การเรียนในมหาวิทยาลัย เป็นการพูดคุยแบบเฮฮา ขำ ๆ แล้วก็ปิดค่ายไป
ตอนนี้ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องเข้ามารวมตัวกันอยู่ในห้องสโลปของภาควิชา วีดีโอประมวลภาพกิจกรรมกำลังขึ้นแสดงโชว์ให้พวกน้อง ๆ ดูกัน บางภาพก็เล่นเอาแต่ละคนขำกันดังลั่นไปทั้งห้อง มันก็เป็นอีกหนึ่งความทรงจำดี ๆ ที่พวกเราช่วยกันสร้างขึ้นมาให้กับน้อง ๆ น้องหลายคนก็ได้ทั้งเพื่อนใหม่และมิตรภาพดี ๆ จากค่ายครั้งนี้
หลังจากวีดีโอจบลงทุกคนก็ตบมือให้กับคนทำ สักพักไอ้คีย์ที่เป็นประธานรุ่นก็ขึ้นมาพูดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนบอกว่ากิจกรรมต่อไปเป็นกิจกรรมสุดท้าย ซึ่งจะให้รุ่นพี่ที่จบจากคณะเราไปแล้วมาพูดคุย เล่าเรื่องของตัวเองสมัยเรียนอยู่ พร้อมกับให้ข้อคิดต่าง ๆ กับน้อง ๆ
“เอาละครับ งั้นเรามาพบกับรุ่นพี่คนเก่งของเราเลยครับ ขอเชิญพี่เอก เอกพงษ์ จงใจรัก ขึ้นมาพบกับน้อง ๆ เลยครับ” ไอ้คีย์พูด
หลังจากมันพูดจบ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามายืนอยู่ตรงกลางห้อง คนคนนั้นจัดได้ว่าหน้าตาดีเลยทีเดียวแต่ผมว่าหน้าพี่เขาคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่จำไม่ได้ พี่เอกส่งยิ้มให้กับน้อง ๆ ก่อนเริ่มพูดประสบการณ์ตอนตัวเองเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์
ทุกคนตั้งใจฟังอย่างเงียบ ๆ พี่แกมีมุกให้น้อง ๆ ขำบ้างประปราย ผมคิดว่าฟังแล้วก็เพลินดี บังเอิญสายตาผมก็เลื่อนไปมองพี่น้ำที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องสโลป ใบหน้าของพี่น้ำซีดมาก ผมลอยไปหาไอ้ชาที่ยืนอยู่ด้านข้างบอกให้เข้าไปดูพี่น้ำหน่อย เหมือนจะเป็นอะไรไม่รู้ ท่าทางเหมือนไม่สบาย
“ไอ้ชา พี่น้ำเขาโอเคเปล่าวะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น มึงเข้าไปดูดิ กูเข้าไปคุยกับเขาไม่ได้ เดี๋ยวจะมีคนหาว่ากูบ้าคุยคนเดียว” ผมพูด ไอ้ชาพยักหน้ารับก่อนเดินอ้อมไปด้านหลังของห้องเพื่อจะเข้าไปหาพี่น้ำ
แต่ยังไม่ทันที่ไอ้ชาจะเดินไปถึง พี่น้ำที่อยู่ในร่างผมอยู่ดี ๆ ก็ลุกยืนขึ้นมา
นั่นพี่น้ำกำลังจะทำอะไร ... จะไปห้องน้ำงั้นหรอ ทำไมไม่เดินออกไปประตูด้านข้าง เดินไปด้านหน้าห้องทำไม
ไม่รอช้าผมลอยข้ามห้องไปหาพี่น้ำทันที ไม่นานก็ถึงตัวพี่น้ำก่อนไอ้ชา
“พี่น้ำ พี่จะทำอะไรครับ เดินออกมาทำไม มันยังไม่ถึงคิวเฉลยพี่แฝงเลยนะ” ผมทักออกไป
“พี่น้ำ ได้ยินผมเปล่าเนี่ย คนมองหมดแล้ว”
พี่น้ำไม่สนใจฟังที่ผมพูดเลย เจ้าตัวเดินดุ่ม ๆ ไปด้านหน้าของห้อง
“น้องอิฐมีคำถามอะไรหรือเปล่าครับ เดินมาหาพี่เอกถึงด้านหน้าเลย” ไอ้คีย์ที่เป็นพิธีกรอยู่ถามไปยังพี่น้ำ มันทำหน้างง ๆ เหลือบมามองผมด้วยเหมือนกัน ซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าผมจำได้แล้วว่าเคยเห็นหน้าพี่เอกที่ไหน
คลิปผู้ชายกับผู้หญิงนัวเนียกันในมือถือพี่น้ำ !
ร่างของพี่น้ำเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพี่เอก พี่เอกส่งยิ้มให้กับร่างตรงหน้าที่เดินมาหาเขา และกว่าที่ปากผมจะได้อ้าพูดอะไรออกไป เสียงของพี่น้ำก็เปล่งออกมาก่อนด้วยความเกรี้ยวกราด
“ไอ้เลว ! นอกใจฉันทำไม !”
เพียะ !
ฝ่ามือของผมตบลงไปบนใบหน้าของพี่เอกผู้ที่มาพูดให้คำแนะนำกับน้อง ๆ อย่างรวดเร็วและรุนแรงจนหน้าของเจ้าตัวสะบัดไปอีกทาง
ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของผมแบบอึ้ง ๆ ซึ่งตอนนี้ผมก็อึ้งหนักไม่ต่างจากคนอื่น
พี่น้ำ ! โอ๊ย ! ผมอยากจะบ้าตาย ...
มันเป็นการรับน้องที่สยองที่สุดในชีวิตผมแล้วล่ะ ...
หมดกัน ภาพลักษณ์สุดคูลที่เคยสะสมมา ...