บทที่ 50
อักขระศักดิ์สิทธิ์ค่อยๆก่อตัวเป็นรูปร่าง หลังจากนั้นก็ถูกบีบอัดให้เล็กลงจนเท่ากำปั้นไม่นานก็จางหายไป ตลอดระยะเวลาสิบวันเนี่ยฟงทดลองบางอย่างกับวงอักขระศักดิ์สิทธิ์แบบใหม่ จนในที่สุดมันก็สมบูรณ์แบบ มันถูกยกระดับจนเป็นที่แน่นอนแล้วว่าหากใช้ในการต่อสู้จะไม่มีผู้ใดรับรู้ถึงมัน เนี่ยฟงยกยิ้มอย่างมีความสุขหลังจากทดสอบเป็นครั้งสุดท้าย ความรุนแรงของมันเจาะทะลวงกำแพงถ้ำจนเป็นรูขนาดใหญ่ เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็ออกจากห้องฝึกมุ่งหน้ามาที่บ้านพักเจ้าสำนัก ศิษย์สองคนรีบแจ้งถึงการมาของเนี่ยฟงไม่นานก็ได้เข้าพบ
“เจ้ามาแล้วรึ”
“คารวะท่านเจ้าสำนักขอรับ”
“เจ้าสนใจกับการประลองที่จะเกิดขึ้นหรือไม่”
“ต้องดูก่อนว่าของรางวัลในแต่ละระดับเป็นสิ่งใดขอรับ ตัวข้าหาได้อยากมีชื่อเสียง เพราะบางทีชื่อเสียงก็มักจะนำเรื่องปวดหัวมาให้อยู่เสมอ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าพอจะทราบเรื่องของเจ้า ศิษย์สำนักหลายคนให้ความสนใจเจ้าไม่น้อย เรื่องนี้เจ้าจะรับมืออย่างไร เพราะในวันประลองเจ้าจะต้องรับคำท้าประลองเพื่อแย่งชิงอันดับในทำเนียบการต่อสู้ ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะทำให้เจ้าลำบากไม่น้อย”
“เรื่องนั้นท่านวางใจได้ขอรับ ข้ามีวิธีจัดการ อีกอย่างกฎของสำนักห้ามสังหารศิษย์ด้วยกันเอง ข้าคงไม่ทำเช่นนั้นแน่ แต่มีบางส่วนแตกหักก็คงไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ”
“เห็นตามสมควรเถอะ แต่อย่าให้มันมากไปนัก เมื่อสิ้นสุดการประลองแล้วทุกคนจะได้รับรู้ว่าเจ้าคือศิษย์ของข้า ว่าแต่เจ้าสนใจสิ่งใดเป็นพิเศษ”
“อักขระศักดิ์สิทธิ์ขอรับ”
“เช่นนั้นข้ามีบางอย่างมอบให้เจ้า”
เจ้าสำนักโบกสะบัดมือขวานำหนังสือเล่มหนึ่งออกมา มันมีขนาดที่ใหญ่กว่าปกติยื่นให้แก่เนี่ยฟง ทันทีที่ได้รับมันเนี่ยฟงก็ยกยิ้มพร้อมกับกล่าวขอบคุณเจ้าสำนักเป็นการใหญ่ ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานเกือบสามเค่อ เนี่ยฟงก็ขอตัวกลับไปพักเพื่อที่จะเตรียมตัว แน่นอนว่าหยางเฟยย่อมไม่ปล่อยตัวเนี่ยฟงไปแน่ ทันทีที่ออกจากบริเวณบ้านพักเจ้าสำนัก ก็มีศิษย์สำนักสองคนเดินติดตามเนี่ยฟงไป มีหรือว่าเนี่ยฟงจะไม่รู้ค่อยๆเดินช้าๆ ไม่นานก็ค่อยๆมีศิษย์สำนักเดินตามนับสิบคน แต่ละคนจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา
เนี่ยฟงเดินตามทางเดินพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่างไม่นานก็เดินไปทางหลังเขาที่ออกไปเก็บสมุนไพร หลังจากเดินขึ้นเขามาไม่นาน ก็พบกับลานกว้างขนาดพอเหมาะมีต้นไม้ล้อมรอบ เนี่ยฟงหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไป พบศิษย์สำนักสิบสองคนจ้องมองอยู่ เสียงถอนหายใจดังออกมาพร้อมกับเอ่ยวาจาบางอย่าง
“เฮ้อ ข้าคิดว่าพวกเจ้าจะมากันมากกว่านี้เสียอีก อีกอย่างหัวหน้าพวกเจ้าไม่มาด้วยอย่างนั้นรึ ศิษย์พี่หยางเฟยอะไรนั่น”
“บัดซบ กล่าวเอ่ยวาจาเช่นนั้นรึ ครั้งก่อนทำพวกข้าไว้เจ็บแสบนักนะไอ้ลูกหมา วันนี้เจ้าอย่าคิดว่าจะเดินออกจากเขาลูกนี้โดยครบ”
เปรี้ยง ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดต่อศิษย์สำนักผู้หนึ่งถูกต่อยกระเด็นออกไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นหญ้า ที่เหลืออีกสิบเอ็ดคนต่างตื่นตกใจรีบกระโดดถอยออกมา พร้อมกับนำอาวุธออกมาด้วยเช่นกัน
“เจ้าพวกโง่ ดีแต่เอ่ยสิ่งใดไร้สาระ พวกเจ้าเข้ามาพร้อมๆกันเถอะ ข้าอยากทดลองอะไรบางอย่าง”
เป็นเนี่ยฟงเองที่พุ่งทะยานเข้าหาศิษย์สำนักทั้งสิบเอ็ดคนแทน เปรี้ยง เท้าขวาประเคนเข้าที่ใบหน้าของศิษย์สำนักผู้หนึ่งกระเด็นออกไป เมื่อเท้าแตะพื้นก็พุ่งออกไปทางขวา เปรี้ยง ต่อยหมัดซ้ายเข้าที่หน้าอกอย่างถนัดถนี่ เสียงหมัดและเท้าปะทะกับใบหน้าและหน้าอกเสียงดังสนั่น ไม่ทันแม้แต่จะออกกระบวนท่าใดๆทุกคนก็ลงไปนอนกองกับพื้น ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมาระงมป่า ก่อนจากเนี่ยฟงรีดไถเม็ดยาจากศิษย์สำนักพวกนั้นมาหลายร้อยเม็ด แต่ละคนมีไม่ต่ำกว่าสามสิบเม็ดอยู่ในตัว
หยางเฟยถึงกับประกาศจะจัดการกับเนี่ยฟงในวันประลอง หวังล้างอายที่คนในสังกัดที่ถูกจัดการไป แน่นอนผู้ใดได้ยินก็ส่ายศีรษะไปมา มันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น เนี่ยฟงหาได้สนใจใช้เวลาส่วนใหญ่ในบ้านพักศึกษาเกี่ยวกับอักขระศักดิ์สิทธิ์จากหนังสือเล่มใหญ่ที่ได้มาจากเจ้าสำนัก ช่วงเวลาสำคัญก่อนวันการประลองผู้คนส่วนใหญ่ในสำนักต่างปิดบ้านพักเงียบ เก็บตัว และมีบางส่วนที่ยังคงอยู่ในห้องฝึกอยู่
“ไอ้หนูเจ้าคิดว่าจะได้อันดับที่เท่าไร”
“เรื่องนั้นข้าก็ยังไม่ทราบขอรับ ต้องรอดูพรุ่งนี้เช้า ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าหยางเฟยนั่นมันจะส่งใครมาจัดการข้า ข้าคิดว่ามันคงไม่ลดตัวลงมาแน่ เพราะอันดับมันสูงกว่าข้าขอรับ”
“ว่าแต่เจ้าศึกษาพวกมันจบแล้วอย่างนั้นรึ”
“ขอรับ ส่วนใหญ่แล้วเนื้อหามาจากคัมภีร์ที่ข้าศึกษาอยู่แล้วขอรับ”
“ว่าแต่เจ้าแน่ใจรึว่าจะไม่เรียกหลินฉีออกไปตอนสู้ เพราะข้าว่าศิษย์พวกนั้นต้องเรียกสัตว์อสูรมาช่วยต่อสู้เป็นแน่”
“อย่าดีกว่าขอรับ หากให้พี่ชายหลินฉีออกไป คงเกิดเรื่องวุ่นวายเป็นแน่ สัตว์อสูรระดับสีส้ม อีกทั้งยังมีธาตุสายฟ้าอีก ข้าไม่อยากให้เรื่องปวดหัวเข้ามาอีก”
“เรื่องนี้ข้าก็ลืมคิดไป เจ้าอยากหาสัตว์อสูรมาเพิ่มหรือไม่”
“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าคิดว่าคงไม่มีปัญหาใดๆ อีกอย่างท่านก็เห็นที่ห้องฝึกใช่หรือไม่ ข้าจะต่อยมันให้ร่วงทุกตัวที่ถูกเรียกออกมาบนลานประลอง”
“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถอะ หวังว่าพรุ่งนี้ข้าจะได้เห็นอะไรสนุก ว่าแต่เกราะไหมของเจ้า เจ้าจะไม่ลงสลักอักขระศักดิ์สิทธิ์รึ”
“เรื่องนั้นข้าจะทำมันในคืนนี้”
