ตอนที่ 3 ปลาราคาหลักล้าน?
ตอนที่ 3 ปลาราคาหลักล้าน?
ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนทั้งมหาลัย' เงียบมากและมีนักศึกษาไม่มากนักที่อยู่ในมหาลัย'
โรงอาหารของมหาลัย'ยังไม่เปิดและหวังเสียนมักออกไปทานข้างนอก
อย่างไรก็ตามมหาวิทยาลัยเจียงเฉิงไม่เหมือนมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ที่อยู่ในเขตชานเมือง
มหาวิยาลัยเจียงเฉิง ตั้งอยู่ใน อาณาเขต มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง และ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มีหนึ่งมหาวิทยาและมีวิทยาลัยสามแห่ง และโรงเรียนมัธยม สองแห่ง
เมืองนั้นเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมากรอบ ๆ มหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มีถนนโบราณที่มีชื่อเสียงของที่นี่ ว่ากันว่าเป็นถนนและหมู่บ้านโบราณ แต่ในความเป็นจริงมันเป็นสถานที่สร้างใหม่แต่เลียนแบบสถาปัตยกรรมและรูปทรงแบบบ้านโบราณเท่านั้นเอง
ถนนโบราณเป็นถนนที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเขตรอบนอกของมหาวิทยาลัยเจียงเฉิง มันเป็นบ้านพักของนักเรียนจากทั้งเขต มหาวิทยาลัยนอกจากนี้ยังมีผู้คนละแวกใกล้เคียงคนระดับสูงหลายจากหลายแห่ง เข้ามาเที่ยวและพักผ่อน แม้ในช่วงวันหยุดฤดูร้อนก็ยังมีคนมากมายมาที่นี่
แต่วันนี้ฝนตกหนักมีคนไม่มากนักบนถนน
หวังเสียนมองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ เขาคิดขึ้นมา
"กินอาหารดีๆสักมื้อแล้วกัน"
ในอดีตเขาเคยกินแต่อาหารราคามากที่สุดก็แค่สิบห้าหยวน ซึ่งส่วนมากเป็นประเภทอาหารจานเดียวหรือไม่ก็เป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น
แต่วันนี้เนื่องจากโอกาสดีจึงคิดว่าควรตอบสนองกระเพาะสักหน่อย แม้ตอนนี้เขามีเงินไม่มาก แต่เขาได้คิดหาวิธีสร้างรายขึ้นมาได้แล้วและมันก็จะเป็นรายได้ที่ค่อนข้างมากอีกด้วย
เขามองไปที่ร้านอาหารรอบ ๆ ตัวเขาเห็นร้านอาหารชื่อ อี้ปิง ซีฟู๊ด
(ร้านอาหารทะเลชั้นหนึ่ง)
ร้านอาหารอี้ปิง เป็นร้านอาหารที่แพงที่สุดบนถนนสายนี้ เขาฟังเพื่อนร่วมห้องในหอพักพูดว่าเมื่อพวกเขามากินที่นี่อย่างน้อยต้องมีเงินมาหกหรือเจ็ดร้อยหยวน
การทานอาหารที่นี่ต่อหัวประมาณสามหรือสี่ร้อยหยวนอย่างแน่นอน
เป็นราคาที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดจะเข้ามากิน
แต่ก็เป็นเพราะอาหารที่นี่เป็นร้านอาหารดีที่สุดบนถนนสายนี้
"ที่นี่ล่ะกัน"
หวังเสียนตัดสินใจกินอาหารดีๆ
"ยินดีต้อนรับค่ะ"
พนักงานต้อนรับสองคนที่ประตูทักทาย
"คุณค่ะกรุณาวางร่มของคุณที่นี่นะคะ"
เสียงที่สดใสคมชัดดังมาจากพนักงานทางด้านขวา
"โอเคครับ"
หวังเสียนพยักหน้า
“ฮืม?”
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวใบหน้าของเขาดูประหลาดใจ
หญิงสาวเห็นเขาจ้องมองที่ตัวเองเลยยิ้มรับอย่างสุภาพ
"กวน ชูชิง สาวงามในคณะ"
หญิงสาวที่ต้อนรับเขาเธอเป็นหญิงสาวในคณะและเรียนชั้นปีเดียวกับเขา
เธอเป็นหนึ่งในดาวมหาลัยและเธอค่อนข้างเรียบร้อยและประวัติดี กวนชูชิง
อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้อยู่ในห้องเรียนเดียวกันและอีกฝ่ายไม่รู้จักเขาและเขาก็ไม่เคยคุยกับเธอ
กวนชูชิงมีผู้คนจำนวนมากในมหาลัยไล่ตามเธอ สิ่งที่น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าคือชายหนุ่มรุ่นสองที่ร่ำรวยคนหนึ่งเปิด ท้ายรถ เฟอร์รารี่ และมีดอกไม้ในท้ายรถเต็มไปหมด กระนั้นในที่สุดชายหนุ่มก็ยังถูกปฏิเสธโดย กวนชูชิง
"ฉันไม่เคยคิดเลยว่า กวนชูชิงจะทำงานในช่วงวันหยุดฤดูร้อนด้วย"
หวังเสียนคิดอยู่ในใจว่าผู้หญิงสวยอย่างเธอถ้าต้องการเงินน่าจะหาได้ง่ายมากเพราะมีเด็กหนุ่มรวยๆมากมายไล่ตามเธอ ... แต่เธอคนนี้ ...
"และนี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมหลายๆคนถึงชอบเธอ"
หวังเสียนส่ายหัวเล็กน้อย เขาไม่ได้สนเรื่องต่าง ๆ ในมหาลัยมากมายนักดังนั้นเขาจึงไม่รู้สถานการณ์
"กี่ที่ดีค่ะ?" บริกรเดินมาต้อนรับและถามเขา
"คนเดียวครับ"
"ทางนี้ค่ะ"
บริกรพาเขาไปด้านใน หวังเสียนมองไปรอบ ๆ และมีคนนั่งทานอยู่มากมาย ธุรกิจที่นี่ดีมาก
เมื่อเขามาถึงที่นั่งข้างในหวังเสียนมองดูเมนูอาหาร
"แน่นอนว่านี่เป็นร้านอาหารชั้นเฟิร์สคาสพวกเขายังมีหอยเป๋าฮื้อสองหัวมูลค่า 200,000 หยวน "
หวังเสียนจ้องที่ราคาอาหาร
นอกจากเป๋าฮื้อสองหัวราคาแพง ยังมีซาซิมิราคาเจ็ดหรือแปดร้อยหยวนและคาเวียร์หลายพันหยวน
นอกจากนี้ยังมีกุ้งมังกรออสเตรเลียหนักสามหรือสี่ปอนด์มูลค่าเกือบสองพัน
"มันแพงจริงๆ!"
หวังเสียนกรีดร้องในใจเขาสั่งหอยนางรมสองจานและซุปครีมหนึ่งถ้วย รวมแล้วกว่าสองร้อยหยวน
"กรุณารอสักครู่นะค่ะ"
บริกรกล่าวอย่างอ่อนน้อม
"ครับ"
หวังเสียนพยักหน้า ร้านอาหารที่ดีก็มีบริการที่ดีแม้แต่บริกรก็ยังเป็นเด็กสาวที่ค่อนข้างสวย
ในไม่ช้าอาหารก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้ หวังเสียนกินอาหารของเขาด้วยความดีใจ ตัวเขาซึ่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทบทุกมื้อ สารพัดรสชาติของบะหมี่สำเร็จรูปเขากินมาหมดแล้ว รสเนื้อตุ๋น, รสมะเขือเทศ,รสเนื้อเผ็ด,รสผักดองสารพัดที่มีขาย แค่เขานึกถึงบะหมี่สำเร็จรูปเขาก็อยากจะอ้วกแล้ว
วันนี้ฉันสามารถยกระดับการกินอาหารของฉันได้ในที่สุด
หลังอาหาร หวังเสียนอิ่มแล้วต่อด้วยการดื่มชาสักถ้วยสองถ้วย
"อาหารอร่อยจริง ๆ หลังจากฉันมีเงินฉันจะพาน้องสาวมากินทุกวัน"
หวังเสียนกล่าวในใจของเขา
"เช็คบิลด้วยครับ"
หวังเสียนเรียกเก็บเงิน การจ่ายเงินมากกว่า 200 หยวนสำหรับอาหารหนึ่งมื้อนี้ เทียบเท่ากับมื้ออาหารของเขาทั้งสัปดาห์
หลังจากจ่ายเงินเสร็จเขาลุกขึ้นกำลังจะกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"โครมมม!"
"อ๊าาา!"
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลุกขึ้นเขาก็ได้ยินเสียงจากทิศทางมาจากทางเข้าของประตู เสียงของแตกดังขึ้นและเสียงร้องที่ตื่นตกใจ
หวังเสียนลังเลและสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
เมื่อเขาออกจากประตูมาเขาเห็นตู้ปลาประมาณ 1.8 เมตรแตกอยู่ มีปลาสามตัวดิ้นอยู่บนพื้นและมีน้ำเจิ่งนองไปทั่ว
ชายวัยกลางคนตะโกนอย่างเร่งรีบ "รีบเข้า เร็วๆเอาน้ำมา ไม่ๆๆ อย่าตายนะตายไม่ได้"
ขณะที่เขาตะโกนอย่างเร่งรีบ แล้วรีบเดินไปที่ปลาทั้ง 3 ตัว ปลาสองตัวนั้นยังอยู่ดี แต่อีกตัวหนึ่งกึ่งเป็นกึ่งตายเพราะมันอยู่ตรงที่แตกของตู้พอดี
"เจ้านายฉันขอโทษ ฉันขอโทษฉันไม่ทันเห็นมัน"
พนักงานต้อนรับหน้าซีดและเอ่ยขอโทษ
"อย่าพูดขอโทษกับฉันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับปลามังกร แม้ว่าขายกระทั้งตัวคุณ คุณก็ไม่สามารถจ่ายได้"
หัวหน้าวัยกลางคนโกรธและตะโกนใส่หญิงสาวที่เป็นพนักงานต้อนรับ
ใบหน้าของหญิงสาวซีดขาวและดวงตาของเธอก็แดง
"เฮ้..นายหลี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมปลามังกรทั้งสามตัวนี้ตกลงไปที่พื้น"
ในเวลานี้ชายชราเดินเข้ามาและพูดด้วยความประหลาดใจ
นายหลี่เงยหน้าขึ้นมองชายชรา เขาพูดอย่างรวดเร็ว
"ผู้เฒ่าจ้าว ตอนคนงานกำลังย้ายตู้ปลาพนักงานหญิงชนกับตู้ปลาโดยบังเอิญทำให้ตู้ล้มลงและทำให้ปลาทั้งสามตัวตกลงกับพื้น"
“ปลามังกรทั้งสามตัว เป็นของตาเฒ่าหวังใช่หรือไม่ทั้งสามตัวมัน มีมูลค่าห้าหรือหกล้าน เฒ่าหวังรักพวกมันเหมือลูกๆ”เฒ่าจ้าวนั่งตรวจสอบปลาทั้ง 3ตัว
ในเวลานี้พนักงานของร้านอาหารรีบนำอ่างน้ำขนาดใหญ่เข้ามา
ผู้เฒ่าจ้าวก็เริ่มตรวจสอบสภาพของปลามังกรทั้ง 3 ตัว
พนักงานต้อนรับหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆได้ยินคำพูดของชายชราและใบหน้าของเธอก็ซีดขาวอีกครั้ง
เมื่อหวังเสียนได้ยินคำพูดของชายชราเขาก็ตกใจเช่นกัน ปลาสามตัวมีมูลค่าห้าหรือหกล้าน?
"ปลามังกรสามตัวมีมูลค่าห้าหรือหกล้านใช่หรือไม่งั้นตัวหนึ่งมีค่าประมาณหนึ่งหรือสองล้าน"
หวังเสียนประหลาดใจ เขามองไปที่พนักงานต้อนรับและขมวดคิ้วทันที
"กวน ชูชิง!"
………
จบบท