บทที่ 49
เปรี้ยง ตูม เนี่ยฟงถูกต่อยกระเด็นออกมา ร่างกายที่มีมัดกล้ามเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ตลอดหนึ่งเดือนครึ่งที่ผ่านมา ช่วงเวลารุ่งเช้าเนี่ยฟงจะออกจากถ้ำมาฝึกวิชากับหลินฉี แน่นอนว่าทุกๆเช้าจะถูกหลินฉีอัดกระเด็นออกมา หลังจากฝึกเสร็จก็หาแม่น้ำชำระร่างกาย ย่างเนื้อของสัตว์อสูรกินเป็นอาหาร เม็ดยาที่ปรุงไว้ตลอดช่วงสองเดือนถูกใช้จนหมดสิ้น รวมไปถึงแก่นพลังปราณอีกหลายพัน ซึ่งตอนนี้ระดับพลังปราณขึ้นมาอยู่ที่สีน้ำตาลขั้นแปด ท่าเท้าเหยียบนภา อยู่ในขั้นระดับรวมต้น ส่วนวิชาอื่น ๆอยู่ในขั้นหลอมรวมขั้นสูง
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็มุ่งหน้าเดินทางกลับสำนัก ทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาในเขตเมืองก็พบว่ามีศิษย์สำนักหลายคนยืนประจำการอยู่ที่ป้อม เนี่ยฟงก็เข้าไปแสดงตัวแจ้งกลับเข้าสำนัก ศิษย์สำนักผู้หนึ่งจ้องมองดูเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา หลังจากนั้นก็พุ่งทะยานออกไปจากป้อมอย่างรวดเร็ว เมื่อจัดการที่ป้อมเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็เดินทางขึ้นสำนัก ตลอดทางล้วนแล้วถูกจ้องมองแบบแปลกๆ เนี่ยฟงหาได้สนใจมุ่งหน้ามาที่หอภารกิจ ศิษย์สำนักยังคงอยู่กันหลายสิบคน บางคนเลือกดูกระดาษภารกิจ บางคนมาส่งภารกิจ
“ผู้อาวุโสพานเฉิงขอรับ ข้ามาส่งภารกิจ”
ผู้อาวุโสพานเฉิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นจ้องมองด้านหน้า
“เจ้าหนูไม่พบกันเสียนาน เมื่อครู่เจ้ากล่าวสิ่งใด ข้าได้ยินไม่ชัด”
“ข้ามาส่งภารกิจขอรับ”
เมื่อกล่าวจบเนี่ยฟงก็สะบัดมือขวานำนอของสัตว์อสูรแรดนอดำออกมา พร้อมกับกระดาษภารกิจมอบให้แก่ผู้อาวุโสพานเฉิง หลังจากตรวจสอบนอสีดำในมือก็พยักหน้าสองสามครั้ง หลังจากนั้นก็กล่าวออกมาเสียงดัง
“ภารกิจสังหารสัตว์อสูรแรดนอดำ สัตว์อสูรระดับสีน้ำตาล และนำนอของมันกลับมา แต้มภารกิจสองร้อยแต้มรวมของเดิมหนึ่งร้อยยี่สิบแต้ม รวมแล้วสามร้อยยี่สิบแต้ม เจ้าสนใจแลกเปลี่ยนมันเป็นอาวุธ เม็ดยาหรือว่าสิ่งใด”
“ตอนนี้ข้าหาได้สนใจทั้งสอง ขอเป็นเข้าไปฝึกที่ห้องฝึกได้หรือไม่”
“ได้หากว่าเจ้าต้องการ เข้าห้องฝึกจะเสียแต้มห้าสิบแต้มต่อหนึ่งวัน เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนกี่วัน”
“หกวันขอรับ”
“เหลือเวลาเพียงสิบกว่าวันก่อนการประลอง เจ้าคงคิดจะอยู่ที่นั่นจนถึงวันการประลองสินะ”
เมื่อกล่าวจบผู้อาวุโสพานเฉิงก็มอบป้ายไม้ให้แก่เนี่ยฟง
“มันคือป้ายที่จะให้เข้าห้องฝึก เมื่อเจ้าไปที่นั่นก็จงมอบให้แก่ผู้ดูแล รวมกับที่เจ้าเป็นศิษย์ใหม่ก็อีกสี่วัน”
“ขอบคุณขอรับท่านผู้อาวุโส”
“อีกอย่างข้ามีข่าวจะแจ้งต่อเจ้า ตลอดเวลาที่เจ้าออกไปทำภารกิจข้างนอก หยางเฟยส่งคนออกติดตามเจ้าให้ระวังตัวหน่อยก็แล้วกัน”
“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสอีกครั้ง เช่นนั้นข้าของตัวก่อนขอรับ”
เนี่ยฟงรีบออกจากหอภารกิจ มุ่งหน้าไปที่บ้านพักเจ้าสำนัก เมื่อมาถึงที่ด้านหน้าก็ถูกกันตัวโดยศิษย์สำนักสองคนที่เคยพบเจอ
“เจ้ากลับมาแล้ว ตอนนี้คงเข้าพบเจ้าสำนักไม่ได้ มีแขกจากด้านนอกมาเยี่ยมท่านเจ้าสำนัก เจ้าจะรอพบท่านเจ้าสำนักหรือไม่”
“ไม่เป็นไรขอรับ เช่นนั้นข้าขอฝากท่านทั้งสองแจ้งต่อท่านเจ้าสำนักด้วยขอรับ อีกอย่างหลังจากนี้ข้าจะเข้าไปที่ห้องฝึกเป็นเวลาสิบวัน คงจะออกมาก่อนจะถึงเวลาประลองแน่นอน เมื่อข้าออกมาข้าจะเข้าพบท่านเจ้าสำนักเองขอรับ”
เมื่อกล่าวจบเนี่ยฟงก็มุ่งหน้ามาที่ห้องฝึกด้านหลังของลานประลอง ในระหว่างที่เดินอยู่ก็พบเจอศิษย์สำนักสามคนยืนขวางทางด้านหน้า
“ศิษย์พี่ทั้งสาม รบกวนหลีกทางด้วยขอรับ”
“อย่ากล่าววาจาใด พวกข้าทั้งสามมาเชิญตัวเจ้าไปพบศิษย์พี่หยางเฟย”
“ต้องขออภัยศิษย์พี่ทั้งสาม เวลานี้คงไม่เหมาะเพราะข้าได้รับมอบหมายจากผู้อาวุโสพานเฉิงให้มาจัดการธุระที่ห้องฝึกขอรับ หากข้าเสร็จสิ้นจากที่นี่เมื่อไหร่ ข้าจะติดตามไปพบศิษย์พี่หยางเฟยเองขอรับ เพราะตัวข้าเองก็อยากจะพบเจอตัวอยู่เช่นกัน”
“บัดซบ ข้ากล่าวว่าเจ้าต้องไปพบศิษย์พี่หยางเฟยเดี๋ยวนี้”
ในระหว่างที่กล่าววาจาพูดคุยกับศิษย์สำนักทั้งสาม แน่นอนว่าศิษย์หลายคนเริ่มให้ความสนใจ เพราะเสียงในประโยคสุดท้าย มันดังจนหลายคนได้ยินในสิ่งที่กล่าว แน่นอนว่าเนี่ยฟงก็คงปฏิเสธ จนในที่สุดศิษย์ทั้งสามก็คิดลงมือสั่งสอนศิษย์ใหม่ด้านหน้า ศิษย์สำนักผู้หนึ่งง้างหมัดขวาพุ่งเข้าหาพร้อมกับต่อยหมัดออกไป เนี่ยฟงแสยะยิ้ม ยกมือซ้ายเข้าต้านรับพร้อมกับบีบหมัดขวาในอุ้งมือ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ศิษย์สองคนที่เหลือก็พุ่งทะยานเข้าหาเช่นกัน
เพียะ เพียะ เพียะ เพียะ เสียงตบหน้าดังสนั่น ศิษย์สองคนที่พุ่งเข้ามาถูกเนี่ยฟงตบหน้าจนสะบัด เลือดสีแดงสดอาบเต็มใบหน้าลงไปนอนกับพื้น เนี่ยฟงก้มตัวลงกระซิบข้างๆหูศิษย์ที่ถูกบีบหมัดไว้ที่มือซ้าย
“ข้าว่าเจ้ารีบพาคนของเจ้าออกไปจากที่นี่เถอะ ฝากบอกศิษย์พี่หยางเฟยของเจ้าด้วยว่า อย่าคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่ จะสั่งให้ใครเข้าพบก็ได้ หากแน่จริงอย่างมุดหลบหนี เอาไว้วันประลองข้าจะเล่นสนุกด้วย”
เสียงกระดูกแตกดังลั่นออกมาจากมือซ้ายของเนี่ยฟง พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนดังออกมา เนี่ยฟงหลังจากจัดการศิษย์ทั้งสามก็มุ่งหน้าไปที่ห้องฝึกโดยหาได้สนใจสายตาหลายสายตา ที่จับจ้องมาทางตน เมื่อมาถึงห้องฝึกก็จัดการมอบป้ายไม้ที่ได้จากผู้อาวุโสพานเฉิง พร้อมกับแจ้งใช้ห้องฝึกของเดือนนี้ด้วยเช่นกัน หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็เดินเข้าไปด้านในเลือกห้องเดิมที่เคยเข้าใช้
