ตอนที่ 2 เอเธนส์
ตอนที่ 2 เอเธนส์
ผู้เชี่ยวชาญที่มือชื่อเสียงด้านสุขภาพ
นักโภชนาการอันดับหนึ่ง
นักกีฬาระดับประเทศ และรู้จักกันในชื่อผู้สอนการฟื้นฟูสมรรถภาพ
ทั้งสามมองทางมินฮยอคที่ร่างใหญ่โตในสระว่ายน้ำ
พ่อของมินฮยอคเป็นประธานอันฮวากรุ๊ป นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงได้ใช้ชีวิตได้อย่างหรูหรา
เขาเคลื่อนไหวอย่างสนุกสนานราวกับว่ากำลังจมน้ำอยู่ เหตุผลเดียวที่เขาทำได้แค่นั้นเพราะ
‘เข่าของเราจะพังหากวิ่ง’
มินฮยอคมีน้ำหนักเกินเกณฑ์ หากเขาวิ่งร่างกายจะต้องพังแน่นอน
แม้เขาจะออกกำลังกายอย่างหนัก เหงื่อไหลราวกับฝนตก และเผาผลาญแคลอรี่มากมาย ร่างกายก็ยังคงอ้วนเช่นเดิม
“ฮา... ฮา... ฮา...”
โอจางอุก คือเทรนเนอร์ด้านสุขภาพของมินฮยอคกำลังมองเขาหายใจอย่างยากลำบาก
“มินฮยอค พวกเราพักกันสักหน่อยไหม?”
“ไม่ ฮึบ... ฮา... ผมจะทำต่อ... ฮา... ฮา... อีกนิดหนึ่ง”
ทั้งสามไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะมินฮยอคที่ร่างกายอ้วนโต เพราะพวกเขาเองก็เห็นแล้วว่ามินฮยอคดูสิ้นหวังในการพยายามลดน้ำหนักอย่างเพียงใด
ตู้ม
เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาขยับร่างกาย พุงของเขาจะสั่น และลมหายใจจะหอบ ขณะที่พวกเขากำลังมองมา มินฮยอคนึกถึงสิ่งที่เขาคุยกับจินฮวานในโรงพยาบาล
*ย้อนความ*
‘ตอนมินฮยอคลองเล่นเกมเสมือนจริง คุณจบลงด้วยน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นอีก 20 กิโลกรัม และได้รับผลกระทบโยโย่ด้วย’
คุณจะรู้สึกอิ่มในเกม แต่จะไม่สามารถรับรสชาติของอาหารได้ และจบลงด้วยผมกระทบโยโย่ที่น่ากลัว
‘ผมควรทานอะไรล่ะ? อ๊าก ผมอยากรับรู้ถึงรสชาติของมัน’
‘จะกินอะไรดี? ให้ตายสิ! อยากรับรู้รสชะมัด’
เกมดังกล่าวทำให้พวกเขามีความปรารถนาที่จะกินเพิ่มมากขึ้น นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมินฮยอคถึงน้ำหนักขึ้นถึง 20 กิโลกรัม
มันจบลงด้วยผลเสียต่อชีวิตเขาอย่างหนัก
‘ดังนั้นหากคุณสามารถรับรสชาติข้างในนั้นได้ ผลกระทบโยโย่ที่ได้รับอาจจะแตกต่างออกไป คุณอาจต้องการลองรสชาติที่คุณกินในชีวิตจริงด้วย’
มินฮยอคทราบเรื่องนั้นดี และจำเป็นต้องเลือก
‘คุณเลือกได้หากต้องการ แต่ผมบอกไว้ก่อนนะ...’
จินฮวานมองอย่างเคร่งเครียด
‘พวกเรายังมีทางเลือกอื่นอีกงั้นเหรอ?’
จินฮวานใช้คำว่า ‘พวกเรา’ สิ่งนี้ทำให้มินฮยอครู้ว่าเขาทำเต็มที่แล้วและก็ไม่มีความมั่นใจในการรักษาอื่น พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นให้เลือกอีก
ในความเป็นจริง สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดคือ จะเกิดอะไรขึ้นหากมันผิดพลาด และผลกระทบโยโย่จะเลวร้ายกว่าครั้งก่อนไหม
*จบย้อนความ*
“ฮู”
โอจางวุก และเทรนเนอร์คนอื่นช่วยกันพยุงมินฮยอคขึ้นเมื่อเขาออกกำลังเสร็จ พวกเขายื่นผ้าเช็ดตัวให้มินฮยอค และช่วยเช็ดตัว ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกหิวอีกแล้ว
‘ความหิวบ้านี้อีกแล้ว...!’
เขาดูไม่เป็นอะไรแม้จะออกกำลังกายอย่างหนัก แต่ทันทีที่หยุดออกกำลัง ความหิวก็กลับมาอีกครั้ง
สำหรับมินฮยอค มันรู้สึกราวกับมีใครบางคนกำลังตะโกนในหัวว่าให้กิน กินและก็กิน มันช่างเป็นโรคที่น่ากลัวมาก และเช่นเคย อาหารจะถูกเตรียมไว้ในยิม
มันเป็นชามขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยสลัด ข้างในประกอบไปด้วย กะหล่ำปลี หัวหอม และอาหารลดหนักหลัก ผลเชอรี่มะเขือเทศ และมันกล่าวได้ว่าเป็นสลัดไม่มีซอส
ผลเชอรี่มะเขือเทศถูกจัดว่าเป็นแหล่งโปรตีนเดียวที่มินฮยอคสามารถกินได้
กรวบ กรวบ
มินฮยอคโยนอาหารเข้าปากเพื่อสนองความหิวที่บ้าคลั่งนี้ แต่ไม่ว่าจะกินยังไง ท้องของเขาก็ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่ดี
ทันทีที่หมดชามแรก เขาคว้าชามที่สองอย่างรวดเร็ว
หมดชามที่สองไปชามที่สาม
และชามที่สี่
เมื่อการกินของเขาเริ่มขึ้น มันจะดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกว่าเขาจะหลับหรือออกกำลังกาย
หากมินฮยอคหยุดกิน เขาจะมีอาการใกล้เคียงกับคนชัก จากนั้นจะเริ่มมีอาการวิตกกังวล หัวใจเต็นเร็วขึ้น และจะหายใจลำบาก
ในอดีต มินฮยอคเคยผ่านการบำบัดที่เลวร้ายอยู่ครั้งหนึ่ง พวกเขาขังมินฮยอคไว้ในห้องคนเดียวโดยไม่มีอาหาร ผลลัพธ์คือประสบการณ์ที่น่ากลัว และมันกระทบกระเทือนจิตใจอย่างมาก ไม่นานมินฮยอคกินกระดาษชำระในห้องนั้น
หลังจากกินสลัดไปห้าชาม เขาเดินไปหยิบกล่องใส่ผลเชอรี่มะเขือเทศต่อ
“พี่ชาย เกมเอเธนส์สนุกไหมครับ?”
“เอเธนส์?”
เขาได้ยินมาว่าโอชางวุกอยู่ระดับกลางในเกมเอเธนส์
“สนุกมากเลยล่ะ ไม่มีอะไรจะสนุกไปกว่าเกมเอเธนส์แล้ว”
“ผมจะลองเล่นมันดู”
“เอเธนส์”
โอจางวุกยิ้มเล็กน้อย จากการสังเกตของเขา ทุกอย่างที่มินฮยอคทำเหมือนกันทุกวัน
คือออกกำลัง กิน จากนั้นก็นอน
ออกกำลัง กิน จากนั้นก็นอน
เขาไม่เคยลองที่จะออกไปไหน และเล่นอะไร ดังนั้นสำหรับจางวุก เขาหวังแค่มินฮยอคจะใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติทั่วไปได้
“อะไรกัน? นี่คิดทำลายสถิติใหม่อีกแล้วงั้นเหรอ?”
“เหอะเหอะ สมกับเป็นคนเจ๋งอย่างฉันคนนี้ บางทีอาจติดอันดับก็ได้นะ?”
“นายยังไงก็สมบูรณ์แบบอยู่แล้ว มันจะดีแน่หากนายหยุดเล่นไปซะ นี่ยังมีอะไรบ้างที่นายไม่ได้มีในครอบครอง?”
“ความผอม และหุ่นดี”
“...”
จางวุกหัวเราะออกมา
บางทีเรื่องตลกของนายก็ไม่ตลกนะ”
“งั้นคุณก็ไม่ควรตลกสิ?”
ไม่ใช่อย่างนั้น...”
จางวุกบ่นพึมพำ
การหัวเราะเป็นสิ่งที่ดีกว่า”
“ฮุบ!”
มินฮยอคยืนขึ้นพร้อมยิ้มออกมา
ตอนนี้คุณรู้ไหมว่าพ่อของผมอยู่...”
ทันใดนั้นเอง ขณะที่ยืนขึ้น โลกทั้งใบเริ่มหมุน
เขารู้สึกวิงเวียน
หัวใจของเขาเต้นช้าลง และไม่สามารถหายใจได้
จากนั้น...
ตึง
เขาล้มลง
“ม... มินฮยอค!!!”
“ร... เรียกหมอเร็ว!”
ในไม่ช้าทั้งโรงยิมได้วุ่นวายไปหมด
***