บทที่ 48

ไม่รีรอสิ่งใด เนี่ยฟงรีบเดินออกจากสำนัก มุ่งหน้าไปที่ทางออกจากเมือง ในช่องทางอีกทางหนึ่งที่ใกล้ที่ตั้งสำนัก ในระหว่างทางพบเห็นศิษย์สำนักจำนวนสองกลุ่มมุ่งหน้ามาทางนี้เช่นกัน ไม่นานก็มาถึงป้อมขนาดใหญ่เพื่อออกจากเมือง มีทหารและศิษย์สำนักยืนเฝ้าประจำการอยู่ เมื่อมาถึงเนี่ยฟงก็แจ้งต่อศิษย์ของสำนักผู้หนึ่งที่ยืนประจำการ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็ออกจากเมืองมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ เนี่ยฟงแอบแผ่ลมปราณตรวจสอบ ไม่นานตรวจพบว่ามีศิษย์สำนักสามคนแอบติดตามตนเองมา

เนี่ยฟงหาได้สนใจพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว การเดินทางไม่ได้ยากเท่าไรนัก เดินไปตามทางรถม้าด้านซ้ายและขวาเป็นป่าไม้ตลอดทาง ช่วงเวลากลางคืนก็หยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ หลังจากทานอาหารเย็นจนอิ่มก็กระโดดขึ้นมานอนบนกิ่งไม้ แน่นอนว่าคอยแผ่ลมปราณตรวจสอบอยู่เสมอยังพบศิษย์สำนักทั้งสามคนที่แอบติดตามอยู่เช่นเดิม

“ไอ้หนู เจ้าจะทำอย่างไรกับพวกมันทั้งสาม”

“รอดูท่าทีไปก่อนขอรับท่านลุ่ยกง ข้ายังไม่อยากที่จะสังหารผู้ใดในตอนนี้ อีกอย่างข้ายังไม่รู้ว่าคนทั้งสามเป็นคนของผู้ใด ตัวข้าไม่อยากมีปัญหาในตอนนี้”

“แล้วเหตุใดเจ้าไม่เข้าไปสอบถามเล่า”

“ยังไม่ถึงเวลาขอรับ”

“แล้วแต่เจ้าเถอะ”

รุ่งเช้า แสงอรุณเริ่มทอแสงอีกครั้ง เหล่านกน้อยขับร้องเสียงดังในเวลาหิว เนี่ยฟงพุ่งทะยานลงจากกิ่งไม้ใหญ่รีบเสาะหาแหล่งน้ำชำระร่างกาย เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นก็มุ่งหน้าขึ้นเขา ตลอดทางได้ยินเสียงร้องของสัตว์อสูรดังมาเป็นระยะๆ ต้องคอยหลบเลี่ยงอยู่ตลอดเวลา แต่หากมีตัวไหนหลบเลี่ยงไม่ได้ก็เข้าสังหารอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเนี่ยฟงเลือกสังหารสัตว์อสูรที่ระดับไม่สูงมาก เพื่อไม่เป็นการเปิดเผยวิชาฝีมือมากเกินไป เพราะศิษย์สำนักทั้งสามยังคงติดตามอย่างไม่ลดละ

การเดินทางข้ามเขาลูกแล้วลูกเล่า จนเวลาผ่านไปสี่วัน ในที่สุดก็พบเจอทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ระหว่างช่องเขา ไม่รีรอเนี่ยฟงรีบลงไปสำรวจไม่นานก็พบเจอรอยเท้าขนาดใหญ่เป็นกีบคี่ มุ่งหน้าไปทางด้านในของทุ่งหญ้า ระหว่างสำรวจก็แผ่ลมปราณตรวจสอบพบว่าไม่มีสัตว์อสูรอยู่ในบริเวณ แต่ยังมีศิษย์สำนักทั้งสามติดตามอยู่เช่นเดิม เนี่ยฟงแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พุ่งทะยานออกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พบเจอสัตว์อสูรแรดนอดำที่เป็นเป้าหมาย มือขวากำชับดาบสีดำไร้คมแน่นฟาดฟันออกไป ปราณดาบสีฟ้าพุ่งทะยานเข้าหา ตูม ไม่ถูกเป้าหมายสัตว์อสูรแรดนอดำกระโดดหลบอย่างทันท่วงที

มันจ้องมองมาที่ศัตรูด้านหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ เท้าคู่หน้ากระทืบพื้นพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงแสยะยิ้มหันหลังพุ่งทะยานหลบหนี ศิษย์สำนักทั้งสามที่กำลังติดตามอยู่ถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าเนี่ยฟงวิ่งหนีสิ่งใดมา ทั้งสามรีบหันหลังพุ่งทะยานหลบหนีด้วยเช่นกัน ในระหว่างที่หลบหนีเนี่ยฟงก็โบกสะบัดมือขวา ประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมือ ค่อยๆก่อตัวเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ ไม่นานทั้งเนี่ยฟงและวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็จางหายไป สัตว์อสูรแรดนอดำจึงวิ่งติดตามศิษย์สำนักทั้งสามไป

เกือบสองชั่วยามสัตว์อสูรแรดนอดำก็กลับมาอีกครั้ง เนี่ยฟงที่รอคอยอยู่ก็เดินออกจากใต้ต้นไม้ถือดาบสีดำไร้คมไว้ในมือแน่น ค่อยๆยกมือซ้ายขึ้นมากวักเรียก ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรแรดนอดำจะจดจำได้ว่าด้านหน้าคือผู้ใด มันส่งเสียงร้องคำรามเสียงดัง พุ่งทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว เสียงย่ำเท้าหนักๆค่อยๆดังขึ้นเรื่อย ๆ เนี่ยฟงกระโดดหลบออกไปทางซ้ายเพื่อหลบสัตว์อสูรแรดนอดำที่พุ่งเข้ามา เปรี้ยง ตูม ต้นไม้ใหญ่ขนาดสี่คนโอบหักโค่นลงมาเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงแผ่ลมปราณตรวจสอบอีกครั้งเมื่อพบว่าไม่มีผู้ใดก็โบกสะบัดมือขวาเบาๆ

เกราะสายฟ้าค่อยๆหมุนรอบกายสี่อันสลับกันไปมา เปรี้ยง นอสีดำปะทะกับเกราะสายฟ้า ปราณดาบสีฟ้ากรีดไปตามลำตัว ไม่มีแม้แต่รอยแผล เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เนี่ยฟงถึงกับกระโดดหลบออกมา เพราะต้องส่งปราณไปที่วงอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่เกราะสายฟ้า สัตว์อสูรระดับสีน้ำตาลมีความแข็งแกร่งไม่น้อย หลังจากผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อเนี่ยฟงกระโดดออกมาอีกครั้ง ดาบสีดำไร้คมถูกเก็บแทนที่ด้วยมีดสั้น ไม่ถึงสามลมหายใจก็กลายเป็นดาบ เนี่ยฟงแสยะยิ้มอีกครั้งพร้อมกับพุ่งทะยานเข้าหา

ผ่านไปสามวัน รุ่งเช้าของวันที่สี่เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เกราะสายฟ้าสี่อันรับการโจมตีจากสัตว์อสูรแรดนอดำ บริเวณรอบตัวมีแต่รอยกรีดเฉือนยาว เลือดสีแดงสดไหลย้อยลงมาตามบาดแผล ปราณดาบสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้า ฟาดฟันเข้ากับร่างของสัตว์อสูรแรดนอดำ เปรี้ยง เลือดสดๆพุ่งกระฉูดออกจากบาดแผล เสียงร้องคำรามดังลั่น ตลอดสี่วันเนี่ยฟงฟาดฟันดาบในมือนับไม่ถ้วน ปราณดาบสีฟ้าค่อยๆเฉือนไปที่ผิวหนังของสัตว์อสูรแรดนอดำ เลือดสีแดงสดกระเซ็นย้อมพื้นหญ้าจนเป็นสีแดงฉาน กลิ่นคาวเลือดฉุนขึ้นจมูก

ตูม ในที่สุดการต่อสู้ก็จบลง สัตว์อสูรแรดนอดำล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยสภาพลมหายใจรวยริน ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล เนี่ยฟงค่อยๆแทงดาบเข้าไปที่ใต้คางเพื่อดับลมหายใจ ดาบค่อยๆผ่านผิวหนังเข้าไป เลือดสีแดงสดไหลออกมาที่ด้ามดาบ ไม่นานสัตว์อสูรแรดนอดำก็สิ้นใจ เนี่ยฟงรีบฝ่าศีรษะเพื่อนำแก่นพลังปราณออกมา พร้อมกับตัดนอสีดำของมันออกมาด้วย เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเนี่ยฟงรีบพุ่งทะยานออกไป ลัดเลาะไปตามสันเขาไม่นานก็พบเจอถ้ำขนาดเล็ก เนี่ยฟงเข้าไปสำรวจพบว่ากำลังเหมาะพอดี หลังจากนั้นก็กางวงอักขระศักดิ์สิทธิ์เพื่อปิดปากถ้ำ