ตอนที่ 2 เครื่องรางค์สำหรับชายหนุ่ม
ตอนที่ 2 เครื่องรางค์สำหรับชายหนุ่ม
เย่มู่ตบหน้าผากตัวเองอย่าหงุดหงิดใจ นางลืมไปได้เช่นไร! ร่างกายของนางในตอนนี้ยังเป็นแต่เด็กตัวน้อย ๆ ดังนั้นนางจึงอนุมานได้ว่าตนเองกำลังอยู่ในจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดในนิยายเล่มนี้
ตัวเอกในนิยายเรื่องนี้จะต้องหลบหนีไปยังประเทศเย่วแผ่นดินใหญ่และได้ตกเป็นทาสผู้ต้อยต่ำอย่างคาดไม่ถึง ครั้งนี้เขาใช้ชื่อจริง ๆ หรือไม่?
"อ่อใช่สิ ชื่อนั่นคือชื่อของทาสที่มีลักษณะนิสัยเรียบร้อยและมีผิวที่เงางาม นอกจากนี้ยังมีไฝที่ใต้ตา เขาเป็นเด็กชายที่ดูบอบบาง... และก็เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน" นางจำได้ว่าก่อนที่นางจะย้ายวิญญาณมาอยู่ในร่างนี้ เจ้าของร่างคนเก่าก็ได้ทำร้ายและจัดการกับเด็กหนุ่มตัวเอกนั่นไปเรียบร้อยแล้ว!
"นายหญิงน้อย... ที่ท่านพูดมา... ใช่อชิหรือไม่เจ้าคะ?" ใบหน้าของสาวรับใช้เปลี่ยนเป็นซีดเซียวในทันที "มะ... ไม่ใช่ว่าเขาทำให้นายน้อยโกรธแล้วในตอนนี้เขาก็ถูกส่งไปที่ห้องโถงหลักเพื่อรับแขกหรือเจ้าคะ?"
หญิงรับใช้คนนี้ดูไม่ค่อยอย่างพูดถึง คำพูดที่ว่า 'ช่างโชคร้ายเสียจริงที่นายพลหลิวผู้โด่งดังจากการ "ชอบ" ย่ำยีเด็กป่วย!' ติดอยู่ที่ลำคอของนาง
ทว่าก่อนที่สาวรับใช้จะได้พูดออกมา เย่มู่ก็รีบเดินออกไปตามหาพระเอกของเรื่องทันที
สาวใช้ตกใจอย่างมากเมื่อเห็นเย่มู่ออกตามหาทาสผู้นั้นอย่างมุ่งมั่น
"นายหญิงน้อย! ท่านจะไปทำอะไรหรือเจ้าคะ? ท่านนายพลกำลังต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์อยู่ ท่านไปไม่ได้!"
เย่มู่คิดอย่างโมโห มันก็แค่เรื่องที่นางไม่จำเป็นต้องสนใจหรือเมินเฉยไปเลยก็ได้!
นางก็แค่อยากกลับไปยังโลกของตนเอง โลกที่ทันสมัยกว่าโลกนี้ นอกจากนี้นางไม่อยากทิ้งงานสำคัญเอาไว้ในโลกของความเป็นจริง นางยังมีงานที่ต้องรับผิดชอบในฐานะทหารที่ต้องรับมือกับเหตุการณ์สำคัญ หรือเหตุการณ์ร้ายแรงที่คุกคามชีวิตคนทั่วไป
ไม่ใช่ว่านางต้องการจะกลับไปยังโลกเดิมเพราะความต้องการของตนเองเท่านั้น ทว่านางไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่าการกลับไปใช้ชีวิตปกติในโลกแห่งความเป็นจริง สำหรับเรื่องนี้นางคงได้เพียงแต่พูดขอโทษในใจกับเด็กชายที่นางยังไม่เคยพบคนนั้นเท่านั้น
บ้านพักของนายพลสุดแสนจะกว้างขวาง ทุกพื้นที่ที่นางเดินผ่านในบ้านหลังนี้ต่างตกแต่งอย่างหรูหราและสวยงาม ทุกการตกแต่งนี้ประดับไปด้วยเครื่องเรือนราคาแพงและโอ่อ่าแปลกตา ทุกการตกแต่งนี้ช่างดูฟุ่มเฟือย เสมือนการอวดร่ำอวดรวยโดยผ่านเครื่องเรือนภายในบ้าน
และระหว่างทางที่เย่มู่เดินผ่านข้ารับใช้ภายในบ้าน ทุกคนล้วนจะต้องคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัวแล้วทิ้งตัวลงที่พื้นแทบเท้าในทันทีที่เห็นนาง
ราวกับว่านางมิใช่เด็กน้อยอายุหกขวบ ทว่าเป็นปีศาจที่แผ่รังสีความน่ากลัวไปทั่วทั้งห้องโถง
ซึ่งเย่มู่รู้ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้หวาดกลัวนาง แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวที่เกิดจากนางบำเรอซึ่งสามารถการันตีได้เลยว่าชีวิตของนางต้องเผชิญความน่ากลัวและไม่มั่นคง แต่ตัวนางกลับกล้าหาญและปราศจากความกลัวโดยสิ้นเชิง ตอนนี้นางยังอายุน้อยแต่ความไร้ความปราณีและการกระทำอันอื้อฉาวต่าง ๆ ได้แพร่กระจายไปทั่วแล้ว ดังนั้นภาพลักษณ์และชื่อเสียงในวัยเยาว์ของนางจึงเสื่อมเสียเป็นอย่างมาก
ทว่าสิ่งที่เย่มู่คนเก่าเคยทำไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนางตอนนี้เลย นางเอาแต่คิดว่าฝันร้ายที่แปลกประหลาดและเหนือจริงทั้งหมดนี้จะจบลงก็ต่อเมื่อนางสามารถฆ่าตัวละครเอกได้! ดังนั้นนางจึงวิ่งตามหา นางจับกระโปรงของตนด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ ของตน นางตัดสินใจโดยทันทีที่จะวิ่งตรงไปยังสถานที่ที่มีเสียงเพลงดังที่สุดในบ้าน
ทันทีที่นางมาถึงห้องโถงที่เป็นทางเดินเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ สีหน้าของนางก็ได้เปลี่ยนไปทันที
ประตูสีแดงสดที่ดูเหมือนเป็นโชคร้ายตั้งตระหง่านสูงอยู่ด้านหน้าของนางแล้ว หลังประตูบานนั้นมีเสียงหัวเราะของชายและหญิงจำนวนมากพร้อมกับเสียงเพลงสัปดนดังขึ้นมาปะปนไปกับเสียงร้องของเด็ก ๆ ทันใดนั้นเองนางก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนั้น
จากความเข้าใจของนาง ยุคนี้มีความสำส่อนและมั่วชั่วช้าอยู่มากนัก โดยปกติแล้ว... เมื่อมีแขกผู้สูงศักดิ์มาเยี่ยมเยียน พวกเขามักจะรับชมการแสดงที่สวยงามจากนักแสดงที่มีฝีมือ ถ้าหากว่านักแสดงเหล่านั้นสะดุดตาบรรดาขุนนางที่สูงส่งและขอให้กลับไปกับพวกเขา เจ้าบ้านที่จัดงานเลี้ยงคงจะมีความสุขเป็นอย่างมาก ทว่า ในแง่มุมของผู้หญิงผู้ถูกเลือกนั้นคงจะถึงจุดจบแล้ว!
ในหนังสือนิยายได้กล่าวไว้ว่าพ่อของนาง (นายพลหลิว) ได้ครอบครองเครื่องรางค์สำหรับชายหนุ่มเอาไว้ ซึ่งวันนี้ตัวละครที่นางต้องการเจอคงอยู่ที่นี่ใช่หรือไม่!?
