บทที่ 47
ไม่มีแม้เสียงเอ่ยใดๆตอบรับกลับมา ด้านหน้ามีเพียงศิษย์ผู้หนึ่งนั่งครุ่นคิดบางอย่าง เสียงรินน้ำชาลงไปในถ้วย ไม่นานก็ได้ยินเสียงของการซดน้ำชาจากถ้วย เวลาค่อยๆไหลผ่าน ไม่นานก็ได้ยินเสียงกล่าวตอบมา
“หากข้าเป็นศิษย์ของท่าน ข้าจะได้อะไรพิเศษหรือไม่”
“เจ้าต้องการสิ่งใดรึ”
“สองเดือนก่อนการประลองข้าอยากออกไปทำภารกิจด้านนอก”
“เจ้าต้องมีระดับสีม่วงขั้นสามขึ้นไปถึงจะออกไปทำภารกิจได้”
“เรื่องนั้นไม่ใช้ปัญหาเมื่อถึงเวลาข้าจะมาลาท่าน”
“เรื่องของเจ้าข้ายังไม่เปิดเผยจนกว่าการประลองจะจบลงก็แล้วกัน”
“ขอรับ”
“ข้ามีบางอย่างจะมอบให้เจ้า”
เจ้าสำนักโบกสะบัดมือขวา สิ่งของมากมายก็ปรากฏออกมา ดาบ กระบี่ หอก ทวน ชุดเกราะ รองเท้า ถุงมือ
“เจ้าเลือกเถอะว่าจะเอาส่ิ่งใด ข้าให้สองอย่างจากของทั้งหมด”
ไม่ต้องคิดสิ่งใดเนี่ยฟงเดินไปหยิบเกราะไหมและรองเท้าหนึ่งคู่แล้วกลับมายืนที่เดิม แน่นอนว่าการกระทำของเนี่ยฟงทำให้เจ้าสำนักตกใจไม่น้อย เพราะของทั้งสองอย่างที่หยิบไป มีค่ามากกว่าของทั้งหมดที่นำออกมา เกราะไหมที่ได้ไปมันถูกสร้างมาจากใยไหมของตัวไหมฟ้า และรองเท้าถูกทำมาจากขนของพญาอินทรีขนทอง ซึ่งทั้งสองเจ้าสำนักเก็บไว้นานมากแล้ว
“หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัวก่อน คารวะท่านเจ้าสำนัก”
เมื่อกล่าวจบเนี่ยฟงก็คารวะแล้วเดินออกไปจากห้อง แน่นอนว่าศิษย์ทั้งสองเดินมาส่งเนี่ยฟงถึงบ้านพัก เนี่ยฟงนั่งมองของสองชิ้นที่ได้จากเจ้าสำนัก ไม่นานใส่เกราะไหมด้านในทับด้วยชุดของสำนักแล้วล้มตัวนอนลงไปบนเตียง
“เจ้าจะทำสิ่งใดต่อไปเจ้าหนู”
“ข้าคิดว่าช่วงเวลาอีกสองเดือนข้าจะศึกษาอักขระศักดิ์สิทธิ์ พร้อมกับปรุงยาเพิ่ม ก่อนจะออกไปทำภารกิจด้านนอก ส่วนอีกสองเดือนที่เหลือค่อยไปเพิ่มระดับพลังปราณและเพลงดาบขอรับ อีกอย่างคงต้องให้พี่ชายหลินฉีช่วยข้าฝึกด้วยขอรับ”
“เจ้าคิดจะชนะอันดับหนึ่งรึ”
“ต้องดูก่อนว่าของรางวัลมันคือสิ่งใด”
“แล้วเจ้าจะจัดการศิษย์เหล่านั้นอย่างไร”
“หากไม่ยุ่งกับข้า ก็ทางใครทางมัน”
ตลอดช่วงเวลาหนึ่งเดือนเนี่ยฟงไม่ได้ออกไปจากบ้านพักแม้แต่ก้าวเดียว ทุกวันนั่งศึกษาอักขระศักดิ์สิทธิ์และปรุงยาสลับกันไปตลอดหนึ่งเดือน แน่นอนว่ามีหลายต่อหลายคนที่ให้ความสนใจแก่เนี่ยฟงล้วนแล้วแต่แปลกใจ จนถึงวันที่ต้องไปรับเม็ดยาถึงได้พบกับเนี่ยฟงอีกครั้ง แต่ก็ได้แต่พบเห็นเพราะเนี่ยฟงรีบออกจากบ้านพักมุ่งหน้ามาที่ตึกปรุงยา เมื่อรับเม็ดยาเสร็จสิ้นก็รีบกลับมาที่บ้านพัก ถึงจะมีคนตะโกนเสียงดังลั่นด้านนอก เนี่ยฟงก็ไม่ได้ยินอยู่ดี ยังคงจดจ่อกับการศึกษาอักขระศักดิ์สิทธิ์และปรุงยาเช่นเดิม
ผ่านไปอีกหนึ่งเดือนเนี่ยฟงออกจากบ้านพักด้วยหน้าตาสดใส ทันทีที่เดินออกจากบริเวณบ้านพักได้ไม่นาน ศิษย์สองคนก็กลับมาเชิญตัวเนี่ยฟงเพื่อพบเจ้าสำนักอีกครั้ง เนี่ยฟงตอบตกลงอย่างรวดเร็วเพียงแต่ว่าขอไปที่หอภารกิจก่อน ศิษย์สำนักหลายสิบคนยืนอยู่หน้ากระดานไม้ภารกิจ เนี่ยฟงเดินหาภารกิจที่สนใจอยู่นาน ในที่สุดก็หยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งแล้วเดินมาหาผู้อาวุโสพานเฉิง ทันทีที่ยื่นกระดาษภารกิจให้ผู้อาวุโสพานเฉิงก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองว่าผู้ใดกันหยิบกระดาษแผ่นนี้มา
“เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ สังหารสัตว์แรดนอดำระดับสีน้ำตาล ไม่ใช้งานง่ายๆเช่นเก็บสมุนไพรนะไอ้หนู อีกอย่างระดับพลังปราณเจ้าอยู่ขั้นสีม่วงขั้นสามแล้วอย่างนั้นรึ”
เนี่ยฟงค่อยๆปลดปล่อยพลังปราณออกมา จนผู้อาวุโสพานเฉิงสัมผัสได้
“ข้าจะกลับมาพร้อมกับนอดำของมัน ก่อนการประลองแน่นอนขอรับ”
“เจ้าคิดที่จะไปเอง เหอะ ครั้งก่อนศิษย์สำนักรวมกลุ่มกันมากกว่าสิบยังเข้าไม่ถึงตัวของมัน”
เนี่ยฟงรับยกมือขวาขึ้นห้าม
“เรามาพนันกันดีหรือไม่ผู้อาวุโส หากว่าข้าทำได้ท่านต้องมอบแต้มให้ข้าเป็นสองเท่า แต่หากข้าทำไม่ได้ข้าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก ท่านเห็นว่าอย่างไง”
“ดี ดี ข้าชอบคนแบบเจ้า ได้ข้าจะคอยดูว่าอีกสองเดือนเจ้าจะกลับมาพร้อมกับนอของมันหรือไม่”
พร้อมกับยื่นกระดาษภารกิจคืนแก่เนี่ยฟง
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”
“ระวังตัวหน่อยก็ดันะไอ้หนู ข่าวของเจ้ามันโด่งดังมากเมื่อสองเดือนก่อน มีศิษย์สำนักหลายคนคิดจับตาดูเจ้าอยู่ เมื่อออกไปทำภารกิจด้านนอกก็ระวังถูกลอบทำร้ายเสียละ”
“ขอบคุณผู้อาวุโสพานเฉิงที่เป็นห่วงขอรับ”
เมื่อกล่าวร่ำลาเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็ออกจากหอภารกิจพร้อมกับศิษย์สำนักอีกสองคน แน่นอนเนี่ยฟงสังเหตุดูมีหลายคนจ้องมองตนอย่างไม่วางตา ระหว่างทางอีกเช่นกันมีศิษย์สำนักหลายคนแอบติดตามตนอยู่เช่นกัน ไม่นานก็มาถึงที่พักของเจ้าสำนัก
“ศิษย์เนี่ยฟงคารวะท่านเจ้าสำนัก”
“เหอะ เจ้ามาแล้วสินะ ข้าละแปลกใจกับการกระทำของเจ้าเสียจริง ช่วงเวลาสองเดือนมานี้เจ้าทำสิ่งใดกันที่บ้านพักของเจ้า”
“เรื่องนี้ข้าของปิดเป็นความลับได้หรือไม่ขอรับ ที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาแจ้งต่อท่านว่าข้าจะออกเดินทางไปทำภารกิจตามที่แจ้งไว้ขอรับ”
“เจ้าเลือกภารกิจใดมา”
“สังหารสัตว์อสูรแรดนอดำ ระดับสีน้ำตาลขอรับ”
“บัดซบ เจ้าจะนำพาตนเองไปตายหรืออย่างไร”
“ข้ามีวิธีจัดการขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนขอรับ”
“อย่าลืมเจ้ามีเวลาอีกสองเดือน อย่าทำอะไรเกินตัว อีกอย่างเจ้านำสิ่งนี้ไปด้วย มันสามารถช่วยเจ้าเดินทางได้สะดวกยิ่งขึ้น”
เมื่อกล่าวจบก็โยนป้ายสีเงินให้แก่เนี่ยฟง เนี่ยฟงรับเก็บไว้ในแหวนทำการคารวะเจ้าสำนักแล้วออกเดินทางทันที
