HPST ตอนที่ 34: แสงสว่างของเหล่าเอลฟ์ประจำบ้าน
HPST ตอนที่ 34: แสงสว่างของเหล่าเอลฟ์ประจำบ้าน
“ทำไมนายถึงทำร้ายแฮรี่ด้วยลูกบลัดเจอร์?” อีวานถาม
“อีวาน นั่นหมายความว่าอะไร!”
แฮรี่กลับมาโกรธอีกครั้ง “นี่นายพยายามจะฆ่าฉันด้วยลูกบลัดเจอร์?”
“ผมไม่เคยคิดที่จะฆ่านายท่าน!” ด๊อบบี้กล่าว “ด๊อบบี้แค่พยายามช่วยชีวิตของท่านแฮรี่ พอตเตอร์ ท่านที่ควรจะเจ็บตัวมากกว่าอยู่ที่นี่”
“ด๊อบบี้อยากให้ท่านบาดเจ็บหนักจนท่านได้กลับบ้าน!” ด๊อบบี้กล่าวด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย “แต่ด๊อบบี้ก็พลาด , เพื่อนของท่านแฮรี่ พอตเตอร์โจมตีด๊อบบี้ด้วยคาถา ดังนั้นด๊อบบี้จึงต้องระงับการใช้เวทย์มนต์”
“โชคดีนะ ที่อีวานเป็นคนโจมตีนาย” แฮรี่กล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว “ถ้าไม่อย่างงั้น ฉันได้ถูกส่งกลับบ้านไปแล้ว”
“ผมอยากให้ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ได้รับรู้!” ด๊อบบี้กล่าวพร้อมน้ำตาอาบสองแก้มจนหยดลงบนปอกหมอนขาดรุ่งริ่งของเขา “ผมอยากให้ท่านรู้ว่าท่านมีความหมายเพียงใดกับเผ่าพันธุ์ทาสที่ต่ำต้อยในโลกแห่งพ่อมด! ก่อนคนที่ไม่ควรเอ่ยนามได้พ่ายแพ้ พวกเราเอลฟ์ประจำบ้านได้รับการปฏิบัติเหมือนกับเนื้อร้าย!”
อีวานได้ยินที่ด๊อบบี้พูดและเรื่อง้รายๆที่เอลฟ์ประจำบ้านได้รับ เขารู้สึกย่ำแย่ เขายังเห็นคิ้วของเฮอร์ไมโอนี่ขมวดหนักกว่าเดิม
“แน่นอน พวกเขายังคงทำร้ายเราอยู่” ด๊อบบี้กล่าวขณะที่เขาเช็ดน้ำตาบนปลอกหมอน “แต่โดยรวมแล้วชีวิตของเราก็พัฒนาขึ้นเป็นอย่างมากตั้งแต่ที่ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ได้เอาชนะคนที่ไม่ควรเอ่ยนาม นี่เหมือนกับแสงสว่างในความมืดสำหรับคนที่คิดว่าวันที่มืดมิดนี้จะไม่มีวันจบลง ท่านแฮรี่ พอตเตอร์นั้นสว่างไสวเหมือนกับแสงแห่งความหวังในความมืดมิด”
“แต่นี่เป็นวิธีที่ตอบแทนผู้มีพระคุณหรอ?”
“ท่าแฮรี่ พอตเตอร์ไม่เข้าใจ สิ่งที่น่ากลัวกำลังจะเกิด ด๊อบบี้ไม่สามารถทิ้งท่าแฮรี่ พอตเตอร์ไว้ที่นี่ไม่ได้ เพราะประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีกครั้งเนื่องจากห้องแห่งความลับได้ถูกเปิดอีกครั้ง...”
“นายพูดว่าห้องแห่งความลับ?” แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน
จากนั้นด๊อบบี้ก็ปรากฏตัวขึ้นที่โต๊ะเรียนและเริ่มสร้างความเจ็บปวดอย่างรุนแรงต่อตัวเขาเอง แต่อีวานก็หยุดการทำร้ายตัวเองของด๊อบบี้
“ด๊อบบี้แย่ ด๊อบบี้แย่ ด๊อบบี้แย่ ด๊อบบี้แย่จริงๆ” ด๊อบบี้พึมพำ
“นายรู้มากแค่ไหนเกี่ยวกับอะไรที่อยู่ข้างในห้องแห่งความลับ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างกระตือรือร้น
“ฉันจะอยู่ในอันตรายได้ยังไง ฉันไม่ใช่คนที่เกิดจากมักเกิ้ล?” แฮรี่ถาม
“ด๊อบบี้มะ...ไม่สามารถบอกได้ อย่าถามอีก อย่าคิดถึงมันอีก!” ด๊อบบี้พูดติดอ่าง
“กล่าวโดยสั้นก็คือ มีคนวางแผนบางอย่าง บางอย่างที่จะทำให้ท่านแฮรี่ พอตเตอร์กับเพื่อนตกอยู่ในอันตราย ท่านแฮรี่จะต้องไม่อยู่ที่นี่ ได้โปรดกลับบ้าน ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ กลับบ้าน! ท่านไม่ควรจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันอันตรายเกินไป!”
“ใครเป็นคนเปิดห้องแห่งความลับ? ใครเป็นผู้วางแผนสมรู้ร่วมคิด?”
“ฉันบอกเรื่องนี้ไม่ได้ จะบอกเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด” ด๊อบบี้กรีดร้องดัง “กลับบ้าน ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ กลับบ้าน ท่านแฮรี่ พอตเตอร์”
“ฉันไปไม่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่และฉันจะไม่ไปไหน เพื่อนรักของฉันเป็นมักเกิ้ล-บอร์น*,อีวานและเฮอร์ไมโอนี่, และถ้าห้องแห่งความลับถูกเปิดแล้วจริง ถ้างั้นพวกเขาจะ….”
“ท่านแฮรี่ พอตเตอร์จะเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อเพื่อน! ช่างยิ่งใหญ่ ช่างกล้าหาญ!” ด๊อบบี้ร้องไห้ด้วยความเศร้าและความสุข แต่เขาต้องทำให้แฮร์รี่กับเพื่อน ๆ กลับบ้าน
ทันใดนั้นอีวานก็รู้สึกไม่ดีเขาเห็นว่าด๊อบบี้ยื่นนิ้วออกมาทุกอย่างในห้องเรียนสั่นสะเทือน
“ด๊อบบี้นายกำลังทำอะไร?” อีวานพูดขณะที่เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา
“ท่านแฮรี่ พอตเตอร์กับเพื่อนต้องถูกส่งกลับบ้าน ถึงแม้ด๊อบบี้จะถูกลงโทษก็ไม่สน!” ด๊อบบี้พูดในขณะที่เขาโบกมือไปข้างหน้าทำให้โต๊ะและเก้าอี้พุ่งออกไปที่ทั้งสาม
มันช่างน่าทึ่งจริง ๆ มันเหมือนกับลูกธนูที่ตกลงมาบนพวกเขา แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเอลฟ์ประจำบ้านตัวเล็กที่น่าสงสารและอ่อนน้อมตัวนี้ถึงน่ากลัวยิ่งนัก
“โพรเทโก้!”
ไม้กายสิทธิ์ของอีวานยิงแสงสีแดงออกมาและโจมตีใส่โต๊ะที่บินมาหาพวกเขาทำให้มันกระเด็นไปด้านหลังและแตก
“อย่าเอาแต่ยืนนิ่งสิ นี่ซีเรียสนะ!”
หลังจากได้ยินอีวาน แฮรี่และเฮอร์ไมโอนี่ดึงไม้กายสิทธิของพวกเขาออกมาและเริ่มร่ายคาถา
แต่มันก็ไม่ได้ผล เก้าอี้และโต๊ะกว่าแปดสิบตัวอยู่ภายใต้การควบคุมของด๊อบบี้ พวกเขาถูกล้อมรอบโดยพวกมัน พ่อมดสามคนที่ร่ายคาถาโดยไม่มีช่องว่างให้พวกเขาวิ่งหนีออกไป
ไม่กี่วินาทีต่อมา พวกเขาทั้งสามยืนเบียดกัน อ้าปากค้างเพื่อหายใจ การร่ายคาถามากเกินไปทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกับพึ่งวิ่งมาราธอนเสร็จ
“ด๊อบบี้ หยุด นายกำลังจะฆ่าพวกเรา” เฮอร์ไมโอนี่อ้อนวอน
“ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ต้องไปจากฮอวกอตส์ และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนี้” ด๊อบบี้กล่าวขณะที่เขาจ้องมาที่พวกเขาด้วยตาใหญ่ๆของเขา “สัญญา นายท่าน สัญญาว่าท่านจะจากไป หรือท่านจะเจ็บตัวแล้วถูกส่งกลับบ้าน”
อีวานไม่คาดคิดว่าคำขอของด๊อบบี้จะเล่นถึงตายแบบนี้ ไม่มีความสงสัยเลยในใจของเขาเมื่อแฮรี่ปฏิเสธ โต๊ะและเก้าอี้จะบินไปมาและโจมตีใส่พวกเขาในวินาทีต่อมา
ถ้านายโดนโจมตีใส่ มันไม่ได้ง่ายๆแค่เจ็บแน่นอน
“เขาบ้าไปแล้ว พวกเราทำไงดี?”
“นี่เป็นห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด บางทีศาสตราจารย์ล็อคฮาร์ตอาจได้ยินเสียงแล้วรีบมาช่วยเราก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมความคาดหมายอย่างมาก
“ฉันขอให้เป็นสเนปดีกว่า!”
“ขอร้องล่ะ ท่านแฮรี่ พอตเตอร์ ท่านจะอยู่ที่ฮอกวอตส์ปีนี้ไม่ได้เพราะแผนการนั่น” ด๊อบบี้พูดอีกครั้งด้วยเสียงโหยหวน
“ใครกันที่จัดการเรื่องนี้? ใครปล่อยให้เอลฟ์ประจำบ้านบ้านี้หลุดออกมา?” แฮรี่อ้าปากค้าง
อีวานมีความคิดดีๆและตะโกนออกมา “มันคือมัลฟอย เป็นลูเซียส มัลฟอยที่ส่งนายมาใช่มั้ย?”
โต๊ะและเก้าอี้ทุกตัวตกลงกับพื้น คำพูดของอีวานดูเหมือนจะทำให้ด๊อบบี้หวาดกลัว
“อย่าพาดพิงชื่อของนายท่าน ด๊อบบี้เปิดเผยความลับของครอบครัวนายท่าน ด๊อบบี้แย่ ด๊อบบี้แย่!”
ด๊อบบี้หยิบเก้าอี้ขึ้นมาและเริ่มเอาทุบตีตัวเองอย่างรุนแรงและหายไปจากสายตาทั้งสาม
อีวานแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะรีบวิ่งออกจากห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ก่อนที่ด๊อบบี้จะมีโอกาสได้กลับมา
