HPST ตอนที่ 32: ลูกบลัดเจอร์ที่ไร้การควบคุม
HPST ตอนที่ 32: ลูกบลัดเจอร์ที่ไร้การควบคุม
หลังจากเหตุกาณืที่เกิดขึ้น รอนดูเหมือนมีความคิดที่จะไม่คุยกับอีวานหรือเพอร์ซี่ และหลบหน้าพวกเขาให้มากเท่าที่เขาจะทำได้ ซึ่งมันทำให้แฮรี่กับเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกกระอักกระอ่วน
เมื่อเวลาผ่านไป ก็ไม่มีใครพูดถึงเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญอีก
การพูดคุยเรื่องของห้องแห่งความลับก็น้อยลงเรื่อยๆ ทุกคนมีความคิดเหมือนกับรอน ไม่ว่าใครจะเป็นทายาท ถ้าเขาทำได้แค่สาปให้แมวกลายเป็นหิน ถ้างั้นพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้กังวล
เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการอ่านหนังสือ เธออ่านหนังสือเล่มหนาเพื่อที่ลงรายละเอียดของเหตุการณ์ในฮอกวอตส์เพื่อหาเบาะแสเกี่ยวกับห้องแห่งความลับ อีวานใช้เวลาฝึกการร่ายคำสาปในห้องขณะที่ยังไม่มีใครมา
มันเข้าใกล้การแข่งขันควิดดิชรอบแรกของแฮรี่ขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นตารางฝึกควิดดิชของแฮรี่ก็เข้มข้นขึ้นเช่นกัน
ทุกๆวันหลังอาหารค่ำ เขาต้องถูกวู้ดลากตัวไปที่สนามควิดดิช
ต้องขอบคุณมัลฟอยสำหรับการสนับสนุนให้ควิดดิชของสลิธิรีน ไม้กวาดทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นนิมบัส 2001 ซึ่งดีกว่าไม้กวาดของกริฟฟินดอร์มากๆ
ด้วยที่พวกเขาไม่สามารถจะหาไม้กวาดแบบเดียวกันได้ วู้ดเลยตัดสินใจเพิ่มความเข้มข้นของการฝึกอีก พวกเขาบินในทุกสภาพอากาศที่สามารถจินตนาการได้ เขาหวังว่ามันจะอุดช่องว่างระหว่างสองทีมที่เกิดจากไม้กวาดได้
ตั้งแต่การต่อสู้ระหว่างสองทีม ความขัดแย้งระหว่างบ้านทั้งสองเริ่มใหญ่ขึ้น นักเรียนกริฟฟินดอร์และสลิธีรินจำนวนมากจึงหวังที่จะให้เป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ การแข่งขันควิดดิชที่กำลังจะมาถึงเป็นเพียงการเพิ่มเชื้อเพลิงให้กับกองไฟเท่านั้น
วันก่อนการแข่งควิดดิช มีการเผชิญหน้ากันอย่างดุเดือดระหว่างทั้งสองบ้าน แต่นับตั้งแต่การต่อสู้ครั้งใหญ่ครั้งแรก ศาสตราจารย์ในโรงเรียนก็ได้ตื่นตัวและหยุดพวกเขาก่อนที่จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
เพียงแค่กระพิบตา มันก็เป็นเช้าวันเสาร์แล้ว
อีวานและโคลินไปที่ห้องโถงเพื่อทานอาหารเช้า อีวานสัมผัสได้ถึงบรรยากาศความหดหู่ได้จากรอบๆทีมควิดดิชบ้านกริฟฟินดอร์ วู้ดให้พวกเขากินเท่าที่พวกเขาจะกินได้ แต่เขากลับไม่ได้กินอะไรเลย และเมื่อทุกคนกินเสร็จ พวกเขาก็ออกไปยังสนามควิดดิช
เป็นเพราะว่ารอน, อีวานจึงไม่ได้ออกไปพร้อมกับพวกเขา แต่รอให้ถึงเวลาสิบเอ็ดโมงแล้วไปสเตเดี่ยมพร้อมกับพวกอาจารย์และนักเรียนคนอื่นๆ
อีวานอยู่ในสเตเดี่ยมถัดจากโคลินและจินนี่
เกมจะเริ่มในเร็วๆนี้ มีคนบินผ่านวูบวาบในอากาศ
ในตอนเริ่มเกม คุณจะเห็นได้เลยว่าทีมไหนโดดเด่นกว่า ในเวลาก่อนสิบนาที สลิธิรีนทำประตูได้สามครั้งติดต่อกัน ไม้กวาดเฟรดกับจอร์จได้แต่บินตามคู่แข่ง ไม่เคยได้เข้าใกล้ลูกบอลแม้แต่น้อย
“ไม้กวาดของพวกเราทั้งหมดช้าเกินไป และนอกจากแฮรี่แล้วก็ไม่มีใครตามพวกสลิธิรีนทัน” โคลินกล่าวอย่างอ่อนแรง
“ฉันหวังว่าแฮรี่จะคว้าลูกสนิชได้นะ” จินนี่พูดในขณะที่ถูกรบกวนเล็กน้อย ว่ามีกี่ประตูแล้วที่สลิธิรีนได้ทำ
สถานการณ์ค่อยๆทำให้กริฟฟินดอร้ได้เปรียบ เมื่อฝนได้เริ่มตก
การฝึกซ้อมของวู้ด และ สลิธิรีนขาดการซ้อมในสภาพอากาศที่แตกต่าง ทำให้ผู้เล่นของสลิธิรีนค่อยๆช้าลง
ทุกคนก็ได้เห็นลูกบลัดเจอร์บ้าคลั่ง ที่ดูเหมือนกับว่ามันจะถูกดึงดูดด้วยพลังแม่เหล็กหาแฮรี่ ลูกบลัดเจอร์พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะกระแทกแฮรี่ให้ร่วงจากฟ้า จินนี่กรีดร้องขณะที่คว้าแขนของอีวานไว้แน่น
เพื่อที่จะลีกเลี่ยง การโจมตีที่ดุร้ายของลูกบลัดเจอร์ แฮรี่ต้องเร่งความเร็วถึงขีดสุด
เขาทั้งเลี้ยว ทั้งหมุน ทั้งควง บินเป็นทางซิกแซก แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ ลูกบลัดเจอร์ยังคอยตามเขาโดยที่ไม่ไปโจมตีคนอื่น
ขณะที่เฟรดกับจอร์จคอยปกป้องเขา สลิธิรีนได้ทำคะแนนเพิ่มอีกสอง
“พวกสลิธิรีนต้องทำอะไรบางอย่างกับบอลนั่นแน่ๆ” รอนตะโกนขณะที่ยืนเหวี่ยงหมัดด้วยความโกรธ
“อีวาน พวกเราจะทำยังไงกันดี?” จินนี่ถาม
“ไม่ต้องห่วง จินนี่!” อีวานกล่าวขณะที่ปลอบเธอ และหันไปหาทางกลุ่มคน “ใครบางคนต้องคอยควบคุมลูกบลัดเจอร์อยู่ ฉันจะไปดูสักหน่อย” นี่น่าจะเป็นฝีมือของเอลฟ์ประจำบ้าน ด๊อบบี้
อีวานไม่รู้ว่าด๊อบบี้นั้นอยู่ที่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจคือ เขาต้องซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในบริเวณใกล้เคียงนี้
อีวานเดินไปรอบสเตเดี่ยม มองไปไกลจนกระทั่งเขาพบกับสิ่งมีชีวิตที่น่าเกลียดใกล้กับอัฒจันทร์ของบ้านเรเวนคลอ ก่อนที่เขาจะได้หยุดด๊อบบี้ เขาเห็นวู้ดเรียกทุกคนในทีมมารวมตัวกัน
“เกิดอะไรขึ้น?” วู้ดถาม “นายอยู่ที่ไหนตอนที่ลูกบลัดเจอร์ขวางไม่ให้แองเจลิน่าทำคะแนน”
“ฉันอยู่ข้างล่างเธอยี่สิบฟุต ขวางไม่ให้ลูกบลัดเจอร์อีกลูกฆ่าแฮรี่” จอร์จพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครบางคนได้สับเปลี่ยนลูกบอล”
“แต่หลังจากที่เราได้ซ้อมเมื่อคืน ลูกบลัดเจอร์ก็ถูกล็อคไว้ในห้องทำงานของมิสซิสฮูชจนถึงเช้านี้….”
“ฟังนะ พวกคุณบินรอบๆผมไม่ได้ ผมไม่มีโอกาสที่จะคว้าลูกสนิชถ้าหากมันไม่มาใกล้ผม”
แฮรี่เห็นทีมสลิธิรีนจ้องมาที่เขา และกล่าว “เฟรดกับจอร์จ ไปจัดการกับลูกบลัดเจอร์ลูกอื่น เดี้ยวผมจะจัดการกับอีกลูกที่คอยไล่ตามผมเอง”
“อย่าบ้าดิแฮรี่!” จอร์จพูด “มันได้มากระแทกหัวนายแน่ๆ” “มันเล็งมาแค่นาย!”
จอร์จจ้องไปที่วู้ดอย่างเกรี้ยวโกรธ “คว้าลูกสนิชให้ได้หรือไม่ก็ตายในการแข่ง นายต้องบ้าไปแล้วที่บอกแฮรี่แบบนี้!”
“แล้วจะให้ทำยังไง?” วู้ดพูดขณะที่มองไปที่แฮรี่ เฟรด จอร์จ
“โอลิเวอร์ มีเหตุผลหน่อย” อลิเซีย สปินเน็ตพูดโดยความโกรธ “นายจะให้แฮรี่จัดการมันคนเดียวไม่ได้ เราต้องร้องขอการสืบสวน!”
“ถ้าเราหยุดตอนนี้ พวกเราจะถูกตัดสิทธิ์” แฮรี่พูดขึ้นพร้อมส่ายหัว “พวกเราจะแพ้สลิธิรีนเพราะลูกบลัดเจอร์ขี้โกงนี้ไม่ได้ พวกเราฝึกเพื่อเกมนี้มาตั้งสามเดือน”
“แต่….”
“ให้ผมจัดการกับลูกบลัดเจอร์ ผมคิดว่าผมมีทางแก้ปัญหา” อีวานพูดขณะวิ่งเข้ามา เมื่อผู้เล่นควิดดิชของกริฟฟินดอร์ได้ยิน พวกเขาหันหัวของพวกเขาและมองไปที่เขา
“อีวานนายจะทำอะไร?” แฮรี่ถามด้วยความอยากรู้
“นายแค่กังวลเรื่องคว้าลูกสนิชก็พอ ที่เหลือให้ฉันจัดการเอง” อีวานกล่าว “ไม่เอาน่ะ แฮรี่! ฉันเขียนบทความว่ากริฟฟินดอร์ชนะไว้รอแล้ว นายอย่าทำให้ฉันต้องเขียนใหม่สิ”
“ดี!” วู้ดกล่าวขณะที่มองไปที่อีวานและแฮรี่ดูสายตาที่มุ่งมั่น “เฟรด จอร์จ พวกนายสองคนได้ยินที่พวกเขาพูดแล้ว แฮรี่จะจัดการกับลูกบลัดเจอร์เอง”
เมื่อมิสซิสฮูชเป่านกหวีด เกมก็เริ่มแข่งต่อ
อีวานรู้ว่าเขาต้องรีบลงมือ เขาดึงไม้กายสิทธิออกมาแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังอัฒจรรย์ของบ้านเรเวนคลอ อีวานเมินลูน่าที่กำลังยืนทักทายเขา
อีวานตะโกน “สตูเปฟาย” ทำให้แสงสีแดงพุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของเขา
เมื่อด๊อบบี้ได้ยินเสียงตะโกนของอีวาน เขาหันหัวของเขาขณะมองมาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ด๊อบบี้มองมาที่เขาได้ไม่กี่วิ แต่เขาหายตัวไปก่อนที่คาถาจะทันโจมตีใส่เขา
“แม่งเอ้ย!” อีวานพูดพร้อมกำหมัด เพราะเขาลืมไปว่าเอลฟ์ประจำบ้านสามารถปรากฏตัวที่ไหนก็ได้ในฮอกวอตส์อย่างอิสระ
ในเวลานั้นเอง เสียงอุทานก็ดังขึ้นจากภายในอัฒจรรย์
อีวานรีบขึ้นไปและเห็นแฮรี่คว้าลูกสนิชไว้ได้ แต่ก็ถูกกระแทกโดยลูกบอลที่บินมาจากข้างหลัง และร่วงลงไปที่พื้น
