ตอนที่ 14: อัศวินตะวันออก
หลังจากที่แต่งตัวเป็นซิลเวอร์แล้วเขาก็เคลื่อนย้ายไปหาลีโอ
อย่างไรก็ตาม, การใช้เวทย์เคลื่อนย้ายไปหาเป้าหมายที่เป็นบุคคลนั้นจะไปได้แค่ตำแหน่งคร่าวๆเพราะเขาไม่สามารถกำหนดตำแหน่งที่แน่นอนได้
ด้วยความที่จุดหมายมันคลาดเคลื่อน, เขาก็เริ่มบินไปหาลีโอในขณะที่พัดเมฆที่เกาะกลุ่มกันจนแตกกระจาย
เริ่มเคลื่อนไหวในเวลาแบบนี้สินะ, สมกับเป็นลีโอจริงๆ เจ้านั่นกำลังมุ่งหน้าไปที่เคียร์แถมยังเดินทางกับพวกอัศวินด้วยความเร็วสูงสุดด้วย
เขาบินลงพื้นที่ระยะห่างออกมาข้างหน้าเล็กน้อยและรอให้ลีโอมาถึง
หลังจากผ่านไปซักพัก, ลีโอก็สังเกตุเห็นตัวตนของเขาแล้วสั่งให้ม้าหยุด
“....ซิลเวอร์สินะครับ?”
“ใช่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าชายลีโอนาร์ด”
“ตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ แต่การที่เจ้าปรากฎตัวขึ้นในเวลาแบบนี้, ก็แสดงว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อเป็นกำลังเสริมสินะครับ?”
“ใช่, นั่นเป็นความตั้งใจของข้า แต่ว่า, เจ้าล้มเลิกเรื่องที่จะรีบไปที่นั่นทั้งแบบนี้เถอะ”
“หมายความว่ายังไง?”
ลีโอถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างผิดปกติ
เขาน่าจะรู้เรื่องสึนามิแล้วและไม่อยากเสียเวลาที่ต้องใช้ในการมุ่งหน้าไปที่เคียร์ อย่างไรก็ตามนี่เองก็เป็นเหตุผลที่เขาเลือกมาปรากฎตัวขึ้นที่นี่
เขาไม่สามารถปล่อยให้ลีโอมุ่งหน้าไปหาฝูงมอนส์เตอร์ด้วยอัศวินกลุ่มเล็กๆแบบนี้ได้
“ด้วยจำนวนมอนส์เตอร์ที่กำลังโจมตีเคียร์อยู่นี้, ต่อให้เจ้ามีอัศวินหลวงอยู่ด้วย, มันก็ไม่ต่างอะไรจากการเติมน้ำลงบนหินร้อนๆหรอก”
“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หลอกครับ! อย่างน้อยมันก็ฯจะมีซักชีวิตที่พวกข้าสามารถช่วยได้!”
“มันเป็นการตัดสินใจที่ฟังดูยิ่งใหญ่ก็จริงแต่เจ้าไม่สามารถช่วยผู้คนได้ด้วยความรู้สึกเพียงอย่างเดียวหรอกนะ พวกอัศวินที่อยู่กับเจ้าก็คงจะรู้ดีใช่ไหม?”
ลีโอหันไปมองอัศวินของเขา
หลังจากที่เขาได้เห็นสีหน้าเคร่งเครียดของพวกอัศวิน, เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย
ตรงจุดนี้เองซิลเวอร์ก็พูดต่อ
“ในเมื่อสึนามิมันเกิดขึ้นแล้ว, เจ้าก็จำเป็นต้องมีกองทัพเพื่อหยุดมัน”
“แล้วจะไปหากองทัพได้ที่ไหนหล่ะ....? เจ้ากำลังจะบอกให้ข้าอยู่ห่างจากเรื่องนี้เพราะข้าทำอะไรไม่ได้รึไง? ท่านพ่อ, น้องสาวและประชาชน, ที่นั่นมีผู้คนที่ข้าต้องปกป้องอยู่! ถ้าข้าละเลยพวกเขาข้าก็คงไม่สามารถอภัยให้ตัวเองได้!”
“เห้อ....ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าทอดทิ้งพวกเขาซักหน่อย ข้าก็แค่จะบอกให้เจ้าเตรียมตัวให้ดีก่อนจะไป”
“.....?”
ลีโอกำลังฉุนเฉียวแต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดวกไปวนมาของเขาลีโอก็ค่อยๆใจเย็นลง
ในที่สุด, เขาก็ตัดเข้าประเด็นหลัก
“เจ้าชายลีโอนาร์ด, อัศวินของตะวันออกไม่ได้มีแค่อัศวินหลวงที่อยู่รอบตัวเจ้านะ”
“....เจ้ากำลังบอกให้ข้าขอความช่วยเหลือจากลอร์ดในพื้นที่นี้หรอ?”
“ช่างเป็นข้อเสนอที่โง่จริงๆ! จะใช้อัศวินที่อยู่ภายใต้การดูแลของลอร์ดท้องถิ่นเนี่ยนะ, ต่อให้เป็นคำสั่งของเจ้าชายมันก็ยังเกินอำนาจอยู่ดี! และถึงแม้พวกเขาจะหลับหูหลับตาและยกอัศวินให้, เจ้าคิดว่ามันต้องใช้เวลากี่วันกันกว่าจะรวบรวมอัศวินพวกนี้ได้!”
หัวหน้าอัศวินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
เขาคงคิดว่าข้อเสนอแบบนี้มันดูเป็นไปไม่ได้ เอาเถอะ, มันก็จริงที่ต้องใช้เวลาหลายวันในการระดมกำลังจากอัศวินพวกนั้น
อย่างไรก็ตามถึงแม้มันจะดูเป็นไปไม่ได้แต่สำหรับเขานั้น, เขาสามารถทำให้มันกลายเป็นจริงได้
“เรื่องวิธีเดี๋ยวข้าจัดการเอง คำถามก็คือเจ้าชายจะเอาด้วยรึเปล่า แต่ว่าเจ้าอาจจะถูกตำหนิหลังจากที่เรื่องทุกอย่างจบลงได้ เจ้าจะยอมรับความเสี่ยงนั้นไหม? เจ้าจริงจังแค่ไหนในตอนที่บอกว่าอยากช่วยครอบครัวและประชาชนของเจ้า?”
“....ถ้าข้าช่วยพวกเขาได้ข้าก็ไม่สนใจเรื่องตำแหน่งของข้าหรอก เจ้าสามารถระดมพวกอัศวินภายใต้ชื่อของข้าได้เลย เพราะงั้นบอกมาซิเจ้าจะทำยังไง”
“องค์ชายครับ!?”
“นี่มันเรื่องเร่งด่วน ถ้าเพื่อปกป้ององค์จักรพรรดิแล้ว, ข้าสามารถทนได้ทุกอย่าง ไม่มีปัญหาหรอก เอาหล่ะซิลเวอร์, บอกมาซิว่าข้าจะช่วยพวกเขาได้ยังไง”
“....เป็นความมุ่งมั่นที่ยอดเยี่ยมมาก ส่วนวิธีการนั้นก็ง่ายๆ ข้าจะใช้เวทย์เคลื่อนย้ายเพื่อเปิดประตูบนเนินเขาใกล้ๆกับเคียร์ ด้วยการใช้ประตูพวกนี้, เจ้าก็จะพูดคุยกับพวกเขาได้ เจ้าแค่อธิบายให้พวกอัศวินและชี้ทางพวกเขามาที่ประตูก็พอ”
มันเป็นวิธีการที่ดูน่าขบขัน
หลักฐานที่ว่าเขาเป็นเจ้าชายจริงๆก็ไม่มี, เขาต้องโน้มน้าวอัศวินที่กำลังสับสนอยู่ให้กระโจนเข้ามาในประตูเวทมนตร์ที่ดูน่าสงสัย
เจ้านายโดยตรงของพวกเขาก็คือลอร์ด ถ้าลอร์ดของพวกเขาสั่งไม่ให้พวกเขาทำทุกอย่างก็จะจบลง
พูดง่ายๆก็คือแผนการนี้ขึ้นอยู่กับลีโอทั้งหมด
ถ้าเขารวบรวมอัศวินมาได้แค่เล็กน้อยเขาก็จะสูญเสียเวลาและพลังเวทย์อันมีค่าไปเปล่าๆ
อย่างไรก็ตาม, มันยังคุ้มที่จะลอง เทศกาลยังคงดำเนินอยู่
คาร์ลอสที่เป็นที่หนึ่งน่าจะหมดคุณสมบัติไปแล้วเช่นเดียวกับเขาที่เป็นที่สอง ตอนนี้ที่สามคู่ก็คือลีโอกับกอร์ดอน ถ้าเขาสามารถระดมกำลังอัศวินและล่าพวกมอนส์เตอร์ได้เขาก็น่าจะเป็นผู้ชนะ ยิ่งไปกว่านั้น, ด้วยการจัดระเบียบพวกอัศวินที่กำลังสับสนพวกเขาก็จะสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ในเวลาเดียวกัน
ปัญหาเดียวในตอนนี้ก็คือเคียร์จะทนจนกว่าจะถึงตอนนั้นไหวรึเปล่า นี่คือสาเหตุที่เขาส่งเอลน่าไปที่นั่น ซึ่งฝั่งนั้นน่าจะไม่มีปัญหาอะไร อย่างไรก็ตาม, ถ้าสถานการณ์มันยากลำบากถึงขนาดที่เอลน่ายังรับมือไม่ค่อยไหว, การที่ลีโอบุกเข้าไปด้วยอัศวินจำนวนเท่านี้มันก็คงไม่ได้ช่วยแก้ไขอะไรเลย
“เจ้ามัวลังเลอะไรอยู่? ไม่มั่นใจหรอ?”
“ใช่.....ข้าไม่ได้มีความมั่นใจขนาดนั้นหรอก แต่, ข้าจะลองดู ถ้าท่านพี่อยู่ด้วยเขาก็คงจะบอกให้ข้าลองเหมือนกัน”
“ข้านึกภาพเจ้าชายไร้ค่าทำแบบนั้นไม่ออกเลย”
“เจ้าก็แค่ไม่รู้จักเขา การตัดสินใจของท่านพี่นั้นโดดเด่นจริงๆ แม้กระทั่งตอนนี้, เขาก็ต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างไปแล้วแน่ๆ”
พอได้ยินแบบนี้, ดวงตาที่อยู่ภายใต้หน้ากากก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
ไม่นึกเลยนะว่าลีโอจะคิดกับเราแบบนี้
แต่ก็ไม่ได้แย่อะไรนะ
“เข้าใจแล้วหล่ะ.... ถ้างั้นมาลองกัน”
พอพูดจบเขาก็ผสานมือของตัวเองเข้าด้วยกัน สิ่งที่เขากำลังจะใช้ในตอนนี้ไม่ใช่เวทย์เคลื่อนย้ายที่เข้าใช้กับตัวเอง มันคือเวทมนตร์ที่จะเปิดรูให้คนอื่นผ่านเข้ามาได้
หลังจากผ่านไปครู่นึง, รูที่เชื่อมต่อกับเนินเขาก็สำเร็จ มันใหญ่พอที่จะให้คนประมาณสิบคนเข้ามาได้ในครั้งเดียว
อย่างไรก็ตามรูที่ดูไม่เสถียรแบบนี้คงไม่ใช่สิ่งที่จะมีใครอยากกระโดดเข้าไปหรอก ดังนั้น, เขาก็เลยกระโดดเข้าไปคนแรก
จากนั้นโดยไร้ซึ่งความลังเล, ลีโอก็ตามมาพร้อมกับพวกอัศวินคนอื่นๆ
ในรูเวทย์เคลื่อนย้ายนั้นทัศนิวัสัยจะถูกบิดเบือนไปพักนึงแต่หลังจากนั้นก็จะมาโผล่บนเนินเขา
“นี่คือเวทย์เคลื่อนย้ายสินะ....”
“ของจริงมันหลังจากนี้ต่างหาก
หลังจากที่พูดจบ, ซิลเวอร์ก็เปิดรูที่เหมือนกันนี้อีกเจ็ดรูในเมืองใหญ่ๆเจ็ดเมืองที่อยู่รอบเคียร์
ตอนนี้, ทุกอย่างขึ้นอยู่กับลีโอแล้ว
“ข้าใช้เวทย์ขยายเสียงกับเจ้าแล้ว เจ้าเริ่มพูดได้เลย”
“...อัศวินของฝั่งตะวันออกที่ได้ยินเสียงของข้า, ขอร้องหล่ะช่วยฟังข้าหน่อย ข้าคือลีโอนาร์ด เลคส์ แอดเลอร์ เจ้าชายลำดับแปดของจักรวรรดินี้”
ลีโอพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
เขารู้ว่าเขาจะล้มเหลวไม่ได้ โดยไม่เร่งรีบ, เขาก็พยามทำให้มั่นใจว่าทุกคนจะได้ยินคำพูดของเขาอย่างถูกต้องชัดเจน
ลีโอดูเยือกเย็นมาก นี่อาจจะได้ผลก็ได้นะ
“ณ ตอนนี้, มีสึนามิเกิดขึ้นในตะวันออกและเคียร์ก็อยู่ท่ามกลางเส้นทางของมัน, พวกเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นอันตราย ตอนนี้, ข้ากำลังรวบรวมอัศวินที่พร้อมจะไปที่นั่นกับข้า ถ้าพวกเจ้าได้ยินเสียงของข้า, ข้าอยากให้พวกเจ้าเข้ามาในรูเวทย์เคลื่อนย้ายที่อยู่ใกล้ๆแล้วเข้าร่วมกับเข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องขออนุญาตจากลอร์ดของพวกเจ้า ข้าอยากให้พวกเจ้าตัดสินใจด้วยตัวเอง และข้าจะเป็นคนแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดเอาไว้เอง”
แม้ว่าสุนทรพจน์จะจบลงแล้ว, แต่ลีโอก็ยังสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วชักดาบออกมา
จากนั้นเขาก็ประกาศด้วยน้ำเสียงที่ทั้งดังและฟังดูน่าปลาบปลื้ม
“เพื่อปกป้องเคียร์! อัศวินที่ยังมีหัวใจอยู่! อัศวินที่ยังมีความกล้าอยู่! เหล่าผู้ที่มีอุดมคติเดียวกับข้า, จงมาเข้าร่วมกับข้า!! ข้าคาดหวังในการตัดสินใจของพวกเจ้า!”
ในตอนที่ลีโอพูดคำประกาศสุดท้ายนั้น, เขาดูเหมือนกับองค์จักรพรรดิตอนที่อยู่บนสนามรบเลย
อัศวินหลวงที่อยู่ข้างกายเขาต้องได้รับผลกระทบด้วยแน่ๆ, พวกเขากำลังจ้องลีโอด้วยความหวั่นเกรง
อย่างไรก็ตาม, ลีโอนั้นแค่กำลังจ้องไปที่รูด้วยสีหน้าจริงจัง
มันไม่มีใครออกมาเลย
ในตอนที่เขาคิดว่าล้มเหลวแล้ว ชายหนุ่มคนนึงก็ปรากฎตัวขึ้นจากรูแห่งนึง
ชายหนุ่มคนนี้รู้สึกประหลาดใจเพราะเป็นครั้งแรกที่เข้ามาในเวทย์เคลื่อนย้ายแต่ในตอนที่เขาได้เห็นลีโอ, เขาก็รีบลงจากม้าและก้มหัวลง
“ข้าชื่อฮานส์, อัศวินแห่งเฮซเซ่น! ขอรายงานตัวครับ! ข้ารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เข้าร่วมกับท่าน, เจ้าชายลีโอนาร์ด!”
“ขอบใจนะ, ฮานส์ ข้าซาบซึ้งมาก”
“ไม่หรอกครับ! ข้าต่างหากหล่ะที่ควรจะซาบซึ้ง! ตั้งแต่ที่ข้าได้ยินว่าองค์ชายกำลังออกเยี่ยมหมู่บ้านต่างๆ, ข้าก็หวังที่จะได้ต่อสู้ภายใต้การบังคับบัญชาของท่านครับ, เจ้าชายลีโอนาร์ด!! และคนที่คิดแบบนั้นก็ไม่ได้มีแค่ข้า! ตอนนี้พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่! ช่วยรอหน่อยนะครับ!”
สิ่งที่ดึงดูดสายตาของผู้คนและเรียกรวมพวกเขาได้อย่างเป็นธรรมชาตินั้นก็คือความสามารถพิเศษ
ตอนนี้, ด้วยคำจำกัดความนี้, ลีโอเองก็มีความสามารถนั้นเหมือนกัน
ผ่านรู, พวกอัศวินค่อยๆมารวมกันเรื่อยๆ
และท้ายที่สุด
“ข้าชื่อโฟลเกอร์, ลอร์ดแห่งอูล์ม! ข้าพาอัศวินมาเข้าร่วมกับท่านจำนวน 500 นายครับ, องค์ชาย!”
มีชายแก่ขี่ม้าคนนึงปรากฎตัวขึ้น
เขาต้องอายุเกินหกสิบแล้วแน่ๆ ร่างกายของเขานั้นยังดูแข็งแรงดีอยู่แต่ด้วยผมและหนวดสีขาวของเขามันทำให้พวกเขารู้สึกกังวล
“โฟลเกอร์, ข้ารู้สึกยินดีที่ท่านเข้าร่วมกับพวกข้าแต่ท่านจะไหวแน่นะ?”
“ข้ามีทั้งหัวใจและความกล้า! ท่านมีอะไรไม่พอใจรึเปล่าครับ!”
“....ไม่หรอก, ถ้าท่านคิดว่าไหวข้าเองก็ไม่ว่าอะไร ขอบใจที่เข้าร่วมกับเรานะ ท่านสามารถบุกโจมตีกับข้าได้ ข้าคงต้องหวังพึ่งท่านแล้วหล่ะ”
ในขณะที่มองสายตาอันกล้าแข็งของโฟลเกอร์, ลีโอก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
บางทีมันอาจจะทำให้เขาประหลาดใจ, โฟลเกอร์เบิกตากว้างแล้วตอบกลับในทันทีด้วยเสียงดังลั่น
“ฮ่า, ฮ่าฮ่า! ขอให้ข้าได้แสดงพลังให้ท่านเห็นเถอะครับ!”
“ข้าคาดหวังอยู่นะ”
อัศวินตะวันออกค่อยๆมารวมตัวกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ, ตอนนี้จำนวนของพวกเขาเกินสามพันแล้ว พวกอาจจะไม่เป็นระเบียบแต่ขวัญกำลังใจของพวกเขาสูงมากเพราะพวกเขาไม่ได้มารวมตัวที่นี่เพราะคำสั่งของคนอื่น, แต่มาจากความตั้งใจของตัวเอง
พอเห็นพวกเขา, อาร์โนลด์ก็รู้สึกโล่งใจ
ด้วยกองทัพนี้, มันก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
“ซิลเวอร์, ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะ”
“ข้าก็แค่ทำเพื่อผู้คนในฐานะนักผจญภัย และมันก็ยังเร็วเกินไปด้วยที่จะขอบคุณข้า เจ้าค่อยมาขอบคุณหลังจากที่พวกเราช่วยเคียร์ได้เถอะ เอาหล่ะ, ข้าจะล่วงหน้าไปก่อนนะ”
พอพูดจบ, เขาก็เคลื่อนย้ายไปเคียร์ด้วยเวทย์เคลื่อนย้าย
ที่นั่น, เขาเห็นภาพที่น่าเหลือเชื่อจากบนฟ้า
