HPST ตอนที่ 28: การโจมตีครั้งแรก
HPST ตอนที่ 28: การโจมตีครั้งแรก
อีวาน,แฮรี่, และเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในปาร์ตี้ฉลองวันตายนี้ ผีนับไม่ถ้วนล้อมรอบพวกเขาไว้
“ไม่น่าเชื่อ ฉันไม่เคยเห็นผีที่น่าหลงใหลแบบนี้มาก่อนเลย” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
“ใช่ พวกเขาน่าหลงใหลจริงๆ” อีวานพูดขณะเดินไปตามทางเดิน “ฉันหิวแล้วล่ะ หวังว่าพุดดิ้งไม่โดนกินไปหมดแล้วนะ”
“เดี้ยวสิ พวกเราต้องไปหารอนก่อนนะ” แฮรี่กล่าว “ฉันสงสัยว่าเขาจะขอโทษเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญได้สำเร็จไหม”
“มันไม่น่าจะทำได้ง่ายๆหรอก ถ้างั้นเราไปที่ห้องน้ำหญิงแล้วดูกันเถอะ แถมฉันยังมีอะไรต้องถามเธออีก” อีวานพูดพร้อมกับเอามือลูบที่ท้อง “งานปาร์ตี้ใกล้จะจบแล้ว บางทีโคลินกับจินนี่อาจจะจำได้แล้วเก็บของกินไว้ให้พวกเราบ้างนะ”
พวกเขาทั้งสามเดินขึ้นไปตามบันได แต่แฮรี่ก็หยุดลงในไม่ช้า
“มีปัญหาอะไรหรอแฮรี่?”
“เธอไม่ได้ยินเสียงหรอ?” แฮรี่พูดพร้อมกับสีหน้าผิดปกติ
“เสียงอะไร?” เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะจ้องไปที่หน้าของเขา
“มันเป็นเสียงที่เย็นชา เต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน ฉันได้ยินมันในห้องของล็อคฮาร์ตเมื่อหลายวันก่อนเหมือนกัน” แฮรี่กล่าว “หิวเหลือเกิน…..เป็นเวลานานมากแล้ว…...”
“เวรแล้ว มันคือบาซิลิสก์!” อีวานคิดในใจ หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น “ห้องแห่งความลับถูกเปิดออก ใครเป็นคนเปิด? จินนี่?!”
“ฉันได้กลิ่นเลือด, มันกำลังจะฆ่าใครบางคน” แฮรี่จ้องไปบนเพดาน “มันกำลังเคลื่อนที่ เร็วเข้า รีบตามฉันมา”
หลังจากนั้น แฮรี่รีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน พวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะดังก้องมาจากปาร์ตี้วันฮาโลวีนในห้องโถงใหญ่
“แฮรี่ พวกเรากำลังจะไปที่ไหน?” เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะหายใจหอบ
“ชู่ว!” แฮรี่ฟังเสียง
เขาได้ยินเสียงอีกครั้งและอีกครั้ง
“แฮรี่ เร็วเข้าหน่อย มันอยู่ที่ไหน?” อีวานพูดอย่างร้อนรนขณะเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขา
“พวกนายกำลังมองหาอะไร? ฉันไม่เห็นจะได้ยินเสียงอะไรเลย?”เฮอร์ไมโอนี่กล่าว เธอกำลังเหนื่อยหอบและอ้าปากเพื่อสูดอากาศ ทันใดนั้นเธอก็ชี้ไปที่ทางเดิน
“ดูนั่น!”
มีบางอย่างเปร่งแสงเป็นประกายอยู่บนผนังด้านหน้าพวกเขา พวกเขาเดินเข้าไปใกล้กำแพงช้าๆ พวกเขาหลี่ตาของพวกเขาลงในความมืดเพื่อพยายามระบุว่ามันคืออะไร ตรงกลางระหว่างสองหน้าต่าง และสูงหนึ่งฟุตจากพื้น มีคำหลายคำกระพริบภายใต้แสงจากคบไฟที่กำลังดผาไหม้
“ห้องแห่งความลับเปิดแล้ว ศัตรูแห่งทายาทพึงระวัง” ขณะที่อีวานอ่านเขารู้สึกว่าเขากำลังจะเป็นลม
“อะไรที่ถูกแขวนอยู่ใต้คำพูดนั่น?” เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะที่เธอกำลังจับไหล่ของอีวานอยู่
“ฉันก็ไม่รู้ เข้าไปใกล้ๆแล้วดูเถอะ”
พวกเขาเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง มีแอ่งน้ำแอ่งใหญ่อยู่บนพื้นซึ่งเกือบจะทำให้แฮรี่ลื่นล้ม
ทั้งสามคนเข้าไปใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น แต่เมื่อพวกเขาได้เห็นว่ามันคืออะไร พวกเขากระโดดกลับไปด้านหลังซึ่งทำให้น้ำสาดกระเซ็นออก
ถึงแม้อีวานจะรู้สิ่งที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า แต่มันยังคงน่ากลัวอยู่ที่ได้เห็นคุณนายนอร์ริสแขวนอยู่บนผนัง หางของเธอถูกแขวนไว้กับที่วางคบเพลิง ร่างของเธอแข็งเหมือนไม้กระดาน ดวงตาที่เปิดกว้างราวกับว่าเธอกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนกำลังมาจากทางเดิน ซึ่งมันทำให้ทั้งสามคนตกใจกลัวจนหัวใจของพวกเขาแทบจะกระโดดออกมาจากอกของพวกเขา
เสียงนั่นคือรอนที่กำลังออกมาจากห้องที่ปลายทางเดิน เขาจ้องมาที่ทั้งสาคนด้วยตาที่โตและหน้าที่ซีดขาว
“แฮรี่ เกิดอะไรขึ้น?” เห็นได้ชัดว่ารอนกำลังหวาดกลัว “นี่พวกนายทำอะไรกับแมวของฟิลช์?”
“พวกเราไม่ได้เป็นคนทำ พวกเราพึ่งมาถึงเอง” แฮรี่อธิบาย
“นายมาทำอะไรที่นี่?” อีวานถาม และมองไปที่รอนด้วยความสงสัย
“จะให้เป็นอะไรไป นอกจากที่พวกนายให้ฉันไปขอโทษกับเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญล่ะ” รอนพูดพร้อมกับเสียงที่สูงขึ้น “แต่หลังจากนั้นฉันก็เห็นนายกับแมวนี่!”
“ไปขอโทษ?” อีวานพูดพร้อมกับจำได้ว่ารอนอยู่ในห้องน้ำกับเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ เขาจึงรีบถามด้วยความเร่งรีบ “มีคนอื่นอยู่ในห้องน้ำนอกจากนายไหม?”
“ฉันไม่รู้ ฉันอยู่ในห้องส้วมกับเมอร์เทิลตลอดเวลา เธอร้องไห้หนักมาก เธอทำน้ำเจิ่งนองไปทุกที่ ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากให้เธอฟัง” รอนพูดขณะที่ย่นจมูกและทำท่าทางน่ารังเกียจ “มันเป็นเรื่องที่โง่เง่าที่สุดที่ฉันเคยทำมา ถ้าเพอร์ซี่รู้ว่าฉันแอบเข้าห้องน้ำหญิง ฉันไม่รู้จะอธิบายมันให้เขาฟังยังไง ว่าฉันเข้าไปเพื่อขอโทษผีที่กำลังร้องไห้”
“รอนลองคิดดูอีกที ตอนที่นายกำลังขอโทษเมอร์เทิลอยู่ มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นไหม? มันจำเป็นนะ” อีวานกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“เอ่อ ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงดังฟ่อ แต่ฉันไม่ค่อยแน่ใจ” รอนพูดขณะที่เขาพึ่งกลืนน้ำลาย “ทำไมนายต้องถาม ห้องน้ำหญิงมันเสียอยู่ นอกจากฉันและเมอร์เทิล แล้วจะมีใครจะไปอยู่ในนั้นหรือจะมีคนอื่นอยู่ในนั้นอีก?”
“ใช่” อีวานตอบพร้อมกับพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด แต่ตอนนี้ อีวานกำลังเป็นกังวลมากกว่าเดิม
ใครบางคนได้เปิดห้องแห่งความลับออก ขณะที่รอนอยู่ห้องส้วม แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นคนอื่น ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำมัน
แม้ว่าจินนี่จะยืนยันชัดเจนว่าเธอไม่เคยเห็นไดอารี่ของ ทอม ริดเดิ้ล มาก่อน เธออาจจะโกหกก็ได้ หากเธออยู่ใต้การควบคุมของ ทอม ริดเดิ้ล ,ทอม ริดเดิ้ลก็เป็นคนที่น่าสงสัย ซึ่งมันเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
แต่ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกว่าโชคดีที่รอนอยู่ในห้องส้วม เพราะถ้าหากเขาออกมา เขาคงถูกฆ่าตายไปแล้ว
“อีวาน รอน พวกนายหยุดเถียงกันสักพักจะได้ไหม”
แฮรี่พูด “พวกเราควรดู เผื่อว่าเรายังจะช่วยแมวนี่ทัน”
“ฉันไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีนะ” รอนกล่าว “เรายังไม่ได้ทำอะไรกับแมวนั่นเลย ฉันว่าเรารีบไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่า ไม่งั้นพวกเราจะได้ไม่ถูกตำหนิ”
แต่มันก็สายเกินไป เขาพึ่งพูดจบประโยคเมื่อเขาได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากทางเดิน พวกเขาได้ยินเสียงเท้านับร้อยจากบันได และเสียงหัวเราะเฮฮามาจากผู้คน
กลุ่มนักเรียนเดินมาข้างให้โถง
เมื่อคนที่กำลงเดินนำกลุ่มเห็นแมวถูกแขวนกลับหัว พวกเขาทุกคนก็หยุด เสียงพูดคุยอย่างสุขสันต์ก็เงียบหายไป
อีวาน,แฮรี่,รอน, และเฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่กลุ่มเดียวในตรงกลางของทางเดิน นักเรียนทุกคนเงียบเสียงลง ผู้คนพยายามดูฉากที่สยดสยองนี่ อีวานเห็นจินนี่และโคลินยืนอยู่ด้วยความงุนงง พวกเขาดูเหมือนจะต้องการเขามาหา แต่พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้
บางคนได้พูดเสียงดังขึ้นมา ทำลายความเงียบลง
“ศัตรูแห่งทายาทพึงระวัง! แกคือคนต่อไป ไอ่เลือดสีโคลน!”
เดรโก มัลฟอย อยู่ตรงหน้าของฝูงชน ดวงตาที่เย็นชาของเขากำลังมองกวาดไปรอบๆพวกเขา และใบหน้าที่ปกติซีดจางเริ่มมีสีแดง
เขามองไปที่แมวที่ถูกแขวนอยู่ และมองไปที่อีวานด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่
