บทที่ 77 หยุนปิงผู้ลังเล

หยุนปิงขยี้ดวงตาอันอ่อนล้าทั้ง 2 ข้างอย่างใจลอย  ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อ 8 ปีที่แล้วเธอก็ไม่เคยกลับไปปักกิ่งอีกเลย  และด้วยเหตุการณ์นั้นเองก็ทำให้แฟนของเธอขอแยกทาง  ส่วนคนที่ทำร้ายเธอก็ยังอยู่อย่างสุขสบายในปักกิ่งจนถึงทุกวันนี้  แม้แต่ลูกสาวของเธอถิงถิงก็ยังถูกครอบครัวของแฟนเก่าบังคับเอาตัวไปอีก

สาเหตุที่ทำให้คืนนี้เธอไม่ได้นอนก็เพราะแฟนเก่าของเธอ...เฝิงหรงกลับมาจากอเมริกาแล้ว  เมื่อ 8 ปีก่อนหลังจากที่เกิดเรื่องนั้น…เฝิงหรงก็ไม่ได้ปรากฏตัวให้เธอเห็นอีกเลย  เธอค่อยมารู้ภายหลังว่าเขาเดินทางไปอเมริกาแล้ว  ตอนนั้นเธอรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก เวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด...เขากลับจากไปโดยไม่แม้แต่จะบอกลา

ทว่าวันนี้เขากลับมา...ทั้งยังชวนให้เธอกลับไปปักกิ่งด้วย  คอมพิวเตอร์ตรงหน้าของเธอกำลังแสดงอีเมลของเฝิงหรงที่เพิ่งส่งมา  เขาบอกเธอว่าตอนนั้นเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอแม้แต่น้อย…นั่นเพราะวันถัดมาเขาก็ถูกครอบครัวส่งตัวมาอเมริกาโดยไม่บอกอะไรสักคำ  หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อหาเธอไม่ได้อีกเลย  สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากกลับมาคือตามหาเธอ  อีเมลแอดเดรสของเธอเขาก็ยังต้องถามหาจากคนอื่นหลังจากกลับมาถึงปักกิ่งแล้วเลย

เขาบอกกับหยุนปิง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่เก็บมาใส่ใจทั้งนั้น ตัวเขาเฝิงหรงยังรักเธออยู่เสมอ

ครั้งแรกที่หยุนปิงเห็นอีเมลของเฝิงหรง…ความคิดแรกที่แวบขึ้นมาในหัวคือลบมันซะ!  แต่เมื่อเห็นเนื้อหาที่สื่อว่าเขายังรักเธออยู่  แถมตอนนั้นก็ยังเป็นรักแรกที่บริสุทธิ์ของเธอ  นั่นทำให้หยุนปิงเกิดรู้สึกลังเลขึ้นมาเล็กน้อย  เธอกลัวคนที่ทำร้ายเธอในวันนั้น  หากเฝิงหรงยังรักเธอจริงอย่างปากว่าล่ะก็...เขาคงจะพาเธอไปอเมริกาด้วยได้  และบางทีเธออาจจะลืมเรื่องเลวร้ายนั้นไป

ครั้งที่แล้วหากเธอไม่ได้รู้ว่าตัวเองเข้าใจเย่โม่ผิดไปล่ะก็...เธอคงจะเดินทางกลับไปปักกิ่งแล้ว  แต่เพราะยังรู้สึกผิด...เย่โม่ช่วยชีวิตเธอไว้  หยุนปิงคิดอยากจะพูดขอบคุณเย่โม่ต่อหน้า  น่าเสียดายที่ตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ไม่มีโอกาสได้เจอเย่โม่อีกเลย

ถึงแม้ครั้งที่แล้วซูจิ้งเหวินจะบอกเธอว่าเย่โม่ไปหาเรื่องคนใหญ่คนโต...ทำให้ไม่อาจโผล่หน้ามาได้  แต่หยุนปิงก็ยังนึกหวังว่าจะได้เจอเขาที่หนิงไห่นี้อีกสักครั้ง  ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่อาจสงบใจได้  ที่จริงแล้วยังมีสาเหตุอีกอย่างที่ทำให้เธอยังไม่ย้ายออกจากหนิงไห่...บางทีเธออาจจะไม่อยากยอมรับ  แต่ลึกๆ ในใจแล้วเธอยังรู้สึกหวาดกลัวปักกิ่งอยู่บ้าง

มาวันนี้เมื่อเฝิงหรงกลับมา...เธอจะกลับไปหรือไม่กลับไปดี?  ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะเกลียดเขามาก  แต่ในเมื่อเขาบอกว่าตัวเองไม่รู้เรื่องเลย  และสิ่งแรกหลังจากกลับมาคือตามหาตัวเธอ...นั่นทำให้หยุนปิงรู้สึกว่าตัวเองยังถูกจดจำอยู่

ผ่านมาหลายปีแล้ว  หยุนปิงรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่มุมหลืบที่ถูกลืมเท่านั้น  ถึงแม้ภาพลักษณ์เย็นชาจะช่วยเธอหลีกเลี่ยงปัญหาได้เยอะ  แต่ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน...ภายในห้องอันเงียบเหงาก็มักจะทำให้เธอเกิดรู้สึกอ้างว้างขึ้นมา  เธอมักจะคิดถึงสิ่งเล็กๆ เมื่อครั้งที่เธอยังมีรักครั้งแรกอยู่

แต่เรื่องเมื่อครั้งนั้นเฝิงหรงไม่รู้จริงๆ หรือ?  ต่อให้เขาไม่รู้...หรือแม้แต่ครอบครัวก็ไม่บอกเขาเรื่องนี้   อีกทั้ง 8 ปีที่ผ่านมาก็ไม่ได้ติดต่อเธอเลย  เพราะอะไรกัน?  หยุนปิงเกิดรู้สึกไม่อยากคิดเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน

หลังจากคิดอยู่นานหยุนปิงก็ถอนหายใจออกมา  เธอยังรู้สึกอยากกลับไปปักกิ่งเพื่อดูให้ชัดไปเลย  ถึงยังไงถิงถิงก็อยู่ที่ปักกิ่ง  แม้เธอจะกลัวเขาคนนั้นมากแต่บางครั้งการหนีก็ไม่ใช่หนทางที่ดีที่สุดเสมอไป  เธอเปิดไฟล์ขึ้นมาเตรียมจะเขียนอีกเมลเพื่อให้ซูจิ้งเหวินส่งให้เย่โม่อีกที

ขณะที่หยุนปิงกำลังเปิดไฟล์อยู่นั้นเอง  ตรงมุมซ้ายของหน้าจอก็แจ้งเตือนข่าวขึ้นมา  ขณะที่เธอกำลังจะคลิ๊กปิด...ภาพที่กระทบสู่สายตาก็ทำให้เธอรู้สึกว่าคุ้นเคยอยู่บ้าง  ถึงแม้ภาพจะเบลอแต่หยุนปิงก็รู้สึกคุ้นเคยอยู่ดี   เธอรีบกดเปิดข่าวนั้นทันที

‘ชืออิ่ง  ยอดฝีมือจากหนิงไห่!  โค่นครูฝึกเทควันโดจากเกาหลี!’  พาดหัวข่าวและภาพข้างล่างทำให้หยุนปิงถึงกับตะลึงงัน  เธอรู้สึกว่าคนๆ นี้คล้ายกับเย่โม่จริงๆ  เพียงแต่ใบหน้าของเขาไม่ค่อยชัดก็เท่านั้น

อีกทั้งชื่อที่เขียนไว้ข้างบนนั้นไม่ใช่เย่โม่  แต่เป็นชืออิ่ง

ตัวหยุนปิงเองถึงแม้จะไม่ใส่ใจเรื่องในมหาวิทยาลัยมากนัก  แต่เรื่องสำนักเทควันโดเกาหลีเธอก็พอจะเคยได้ยินอยู่บ้าง  อายุของเธอเองก็เลยจุดนั้นมาแล้ว  เรื่องพวกนี้แค่รับรู้ไว้ก็พอ  คิดไม่ถึงว่ามหาวิทยาลัยหนิงไห่จะปรากฏคนอย่างชืออิ่งออกมาได้  ในข่าวยังบอกว่าเขาใช้แค่กระบวนท่าเดียวโค่นผู่ตงเหวินคนนั้นเสียด้วย

โดยปกติแล้วข่าวพวกนี้หยุนปิงจะมองแค่ผ่านๆ เท่านั้น  แต่ชืออิ่งคนนี้คล้ายกับเย่โม่อยู่หลายส่วน  หยุนปิงรีบล็อคอินเข้าไปในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งหนิงไห่  เวลานี้เองเธอถึงได้เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่ามีชีวิตชีวา  เธอมาเวลาก็พบว่าตอนนี้ตี 4 กว่าๆ แล้ว  แต่ในเว็บไซต์ก็ยังเต็มไปด้วยผู้คนอยู่เลย

โพสต์ล่าสุดถูกคลิ๊กไปกว่า 1 ล้านครั้งแล้ว  คอมเมนต์ข้างล่างก็มีกว่าหลายพันคอมเมนต์

สิ่งที่เขียนไว้นั้นชัดเจน  ‘ชืออิ่ง  สุดหล่อของพวกเรา’  คอมเมนต์ข้างล่างนั้นราวกับว่าต่อให้กดรีเฟรชหลายรอบก็ยังเห็นได้อยู่ดี

‘เออ  ยอมรับก็ได้ว่าชื่นชมชืออิ่ง  แต่บอกก่อนนะว่าผมไม่ได้เป็นเกย์’---แบกปุ๋ยเข้าโรงอาหาร

‘ผมรับรองได้เลยว่าพี่ใหญ่ชืออิ่งเป็นยอดฝีมืออันดับ 1 ในหนิงไห่!’---นั่งสูบบุหรี่เหงาๆ หน้าหลุมศพ

‘ว้าว!  บอกไรอย่างหนึ่งนะ  ฉันมีลายเซ็นต์ของพี่ใหญ่ชืออิ่งด้วย  อิจฉากันไปซะ!’---น้ำใสสะอาด

‘มีที่ให้ยืนดูตรงนั้นก็ดีใจแล้ว  ชืออิ่ง  ฉันรักนายจริงๆ  วันที่เหลือฉันจะทำยังไงดี...’---ใครเปลี่ยนป้ายหน้าหลุมศพฉัน

‘งั้นใครเป็นคนถ่ายล่ะ  ถ่ายพี่ชืออิ่งของพวกเราออกมาเป็นแบบนี้  ขอคัดค้านอย่างแรง!’--- ใส่กางเกงใน

..........

ยังมีคอมเมนต์ต่อข้างล่างอยู่อีกหลายพันคอมเมนต์  หยุนปิงไม่เสียเวลาไปนั่งไล่ดูทีละคอมเมนต์  เธอคลิ๊กไปดูคอมเมนต์ที่อยู่บนสุด

ฉากที่เย่โม่ประลองกับผู่ตงเหวินปรากฏขึ้นมาทันที  เห็นได้ชัดว่าถ่ายได้คมชัดมาก  ภาพของผู่ตงเหวินนั้นชัดเจน…แต่ใบหน้าของเย่โม่กลับเลือนราง  การปะทะกันครั้งนั้นสั้นเอามากๆ  การประลองเริ่มได้พักเดียวผู่ตงเหวินก็ถูกถีบจนลอยเสียแล้ว

หยุนปิงจ้องมองวิดีโอตรงหน้าด้วยอาการตะลึงงัน  ถึงแม้วิดีโอจะสั้นแต่เธอก็รู้ทันทีว่าคนๆ นี้คือเย่โม่   แต่ทำไมในเมื่อถ่ายเวลาเดียวกัน...ใบหน้าของผู่ตงเหวินนั้นชัดเจนแต่ของเย่โม่กลับเลือนรางแบบนั้น?

ตอนนี้ก็ตี 4 กว่าๆ แล้วแต่หยุนปิงกลับยังนั่งนิ่งอยู่กับที่  หากเป็นเย่โม่จริงแล้วเธอพลาดโอกาสนี้จะทำยังไง  คิดถึงตรงนี้หยุนปิงก็รีบลงไปข้างล่าง  เธอขับรถไปมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งหนิงไห่ทันที!

ในช่วงเวลาเช้ามืดแบบนี้  ถึงแม้จะมีรถสัญจรไปมาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มีมากมายอะไร  อีกอย่างหยุนปิงก็เลือกขับไปทางลัดจึงไม่ได้เห็นคนอื่นๆ บนท้องถนนอยู่เป็นเวลานาน  ดังนั้นหยุนปิงจึงขับรถด้วยความรวดเร็ว   ทว่าเวลานั้นเองที่มีร่างๆ หนึ่งเดินโซซัดโซเซจนเกือบจะชนเข้ากับรถของเธออยู่แล้ว  หยุนปิงมองจากกระจกหลังก็เห็นว่าชายคนนั้นล้มลงกับพื้นหลังจากรถของเธอขับผ่านไปแล้ว

ถึงแม้เธอจะไม่ได้ขับชนชายคนนั้นแต่หยุนปิงก็ยังย้อนรถกลับมาอยู่ดี  เธอเปิดกระจกถาม  “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ชายที่นอนอยู่บนพื้นไม่ตอบกลับ  แสงไฟสีเหลืองสลัวๆ ตามท้องถนนทำให้เธอเห็นรอยเลือดบนตัวเขา  เธอรู้สึกตกใจ  หรือว่าเมื่อกี้เธอชนเขาจริงๆ!?

เนื่องจากกลัวว่าเธอจะขับรถชนคนเข้าจริงๆ หยุนปิงจึงรีบลงมาจากรถแล้วพยุงชายคนนั้นขึ้นมา  แต่เมื่อแสงไฟตามท้องถนนส่องหน้าเขาชัดๆ แล้วหยุนปิงก็ต้องนิ่งงัน  ชายที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเธอก็คือเย่โม่นั่นเอง!

ทำไมเขาถึงอยู่ในสภาพนี้ได้?  เสื้อผ้าบริเวณแผ่นหลังของเย่โม่ฉีกขาด  รอยเลือดที่ลากผ่านแผ่นหลังของเขานั้นยาวและลึกจนถึงกระดูก  สีหน้าของเขาก็ซีดขาว  ดวงตาของเขาปิดแน่น  เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอาการโคม่าแล้ว

หยุนปิงรู้สึกเป็นห่วงเย่โม่มาก  ถึงจะไม่รู้ว่าเขาตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไรแต่เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ของเขาตอนนี้ถือว่าเสี่ยงอันตรายมาก  เธอรีบลากเย่โม่ขึ้นรถอย่างไม่รอช้า  ความคิดแรกของหยุนปิงคือพาเย่โม่ไปส่งโรงพยาบาล  แต่ก็นึกถึงคำของซูจิ้งเหวินขึ้นมาได้...เย่โม่มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตมา  เขาไม่มีที่หลบซ่อนจึงได้แต่หนีออกจากหนิงไห่

ถ้าเธอไปส่งเขาที่โรงพยาบาลตอนนี้  คนที่ตามล่าตัวเขาอยู่จะรู้ไหม?