บทที่ 46
บ้านพักหลังหนึ่งในส่วนที่พักของผู้ระดับในทำเนียบ ชายผู้หนึ่งหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง ในมือขวาถือพัดไม้ไผ่นั่งดื่มชาอยู่บนเก้าอี้ไม้อยู่ภายในบ้านพัก ด้านข้างมีศิษย์สำนักสองคนยืนก้มหน้าอยู่ ทั้งสองยืนตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว ไม่นานก็มีศิษย์สำนักอีกสองคนรีบเดินเข้ามา
“เรื่องที่ให้พวกข้าทั้งสองไปสืบ มันมีนามว่าเนี่ยฟงเป็นคนที่โด่งดังเมื่อหลายปีก่อน เด็กหนุ่มผู้วัดระดับพรสวรรค์สีขาว เป็นขยะของตระกูลเนี่ยจากหมู่บ้านเมฆหมอก ข่าวที่ว่าตัวมันถูกหลอกล่อให้เข้าไปในป่ามรณะเป็นเรื่องจริง ตัวมันออกจากป่ามรณะไม่กี่วันก็ออกจากตระกูลเดินทางมาที่นี่พร้อมปู่ของมัน และปู่ของมันเปิดร้านยาในเมืองขอรับ”
“เรื่องพวกนี้ข้าพอรับรู้อยู่บ้าง แล้วระดับพลังปราณของมันละ”
“ยังไม่ทราบแน่ชัด หากมันชนะชิโจวหวินได้ คงมีระดับสีน้ำเงินขั้นห้าขอรับ”
“ดี ในเมื่อมันท้าทายข้าผู้นี้ ส่งคนไปเชิญตัวก็ปฏิเสธ เช่นนั้นข้าจะสั่งสอนมัน แจ้งคนของเราหากเจอตัวมัน ให้ลงมือทุบตีได้เห็นแต่สมควร”
“แล้วพวกศิษย์ใหม่คนอื่น ๆละขอรับ”
“ค่อยดูว่ามีใครพอมีฝีมือก็ให้ดึงมาเข้ากลุ่ม แต่หากไม่แล้วก็ส่งคนไปจัดการ ระวังพวกสิบอันดับแรกด้วยก็แล้วกัน ข้ายังไม่อยากมีปัญหากับเจ้าพวกนั้นเสียเท่าไร”
ไม่ได้มีเพียงหยางเฟยเท่านั้นที่ให้ความสนใจแก่ศิษย์ใหม่นามว่าเนี่ยฟง บรรดาผู้มีระดับในทำเนียบการต่อสู้ตั้งแต่ระดับยี่สิบเก้าขึ้นไปเริ่มให้ความสนใจ ส่งคนออกสืบข้อมูลต่างๆของเนี่ยฟง รวมไปถึงบรรดาผู้อาวุโสที่แอบมาชมการประลอง ต่างให้ศิษย์รับใช้ออกสืบข้อมูลด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าเจ้าตัวหาได้สนใจเข้าไปฝึกในห้องฝึกเช่นเดิม ผ่านไปอีกสี่วันในห้องฝึกเนี่ยฟงปรับแรงดันปราณจนถึงระดับสูงสุดมีมากกว่าปกติหลายสิบเท่า แน่นอนว่าพลังปราณก็มีมากด้วยเช่นกัน
เนี่ยฟงจัดการกับพลังปราณที่มากมายโดยการโคจรดูดมันเข้ามาในร่าง รวมถึงกินเม็ดยาเพิ่มระดับพลังปราณที่ตนปรุงมาเมื่อครั้งอยู่ที่ป่ามรณะ ระดับพลังปราณพุ่งขึ้นถึงระดับสีน้ำตาลขั้นหก เนี่ยฟงยังคงไม่เปิดเผยระดับ ยังคงจำกัดอยู่ที่สีน้ำเงินขั้นห้า เช่นเดียวกับระดับที่เปิดเผยตอนต่อสู้กับชิโจวหวิน เมื่อออกจากห้องฝึก มีศิษย์สำนักหลายคนยืนรออยู่ด้านหน้า หลายคนเมื่อเห็นว่าผู้ใดเดินออกมาก็รีบพุ่งทะยานเข้าหาพร้อมกับตะโกนเรียกเสียงดัง
“ศิษย์น้องเนี่ยฟง ศิษย์พี่จางเฉิน ต้องการพบเจ้า”
“ศิษย์น้องเนี่ยฟง ศิษย์พี่จงเหรินป้า ต้องการพบเจ้า”
“ศิษย์น้องเนี่ยฟง ศิษย์พี่หวังหลิน ต้องการพบเจ้า”
“ศิษย์น้องเนี่ยฟง เจ้าสำนักต้องการพบเจ้า”
มีสี่คนที่ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น แน่นอนว่าเนี่ยฟงไม่รู้จักอีกสามคนที่แอบอ้างมาจึงปฏิเสธอีกสามคนไป แล้วเดินตามศิษย์สำนักสองคนเพื่อเข้าไปพบเจ้าสำนัก ในระหว่างทางเนี่ยฟงก็เอ่ยถามถึงคนทั้งสามที่ให้คนมาตามตนไปพบ
“ต้องขออภัยศิษย์พี่ทั้งสอง ชื่อทั้งสามที่พวกนั้นแอบอ้างว่าเชิญตัวข้าไปพบ เป็นผู้ใดกันขอรับ”
“ศิษย์พี่จางเฉิน อยู่ในอันดับสิบในทำเนียบการต่อสู้ นิสัยซื่อตรง มุทะลุ ศิษย์พี่จงเหรินป้า อยู่ในอันดับที่หก นิสัยกล้าได้กล้าเสีย ชอบแก้ปัญหาโดยการใช้กำลัง ส่วนศิษย์พี่หวังหลิน อยู่ในอันดับที่สี่เป็นเสนาธิการของห้าผู้นำในทำเนียบการต่อสู้ ข้าไม่แน่ใจว่าเหตุใดคนทั้งสามถึงพุ่งเป้ามาที่เจ้า เพราะหลายปีไม่มีผู้ใดในสิบอันดับแรก ให้ความสนใจกับศิษย์ใหม่มากนัก”
“แล้วศิษย์พี่หยางเฟยละขอรับ”
“เจ้าระวังเขาคนนี้ให้ดี ศิษย์ส่วนใหญ่ถูกทำร้ายก็เพราะเขา อีกอย่างเขาสนิทสนมกับศิษย์พี่จงเหรินป้าด้วย”
“แล้วมีใครอีกหรือไม่ที่ข้าสมควรระวังตัว”
“ศิษย์พี่หลี่จาง ศิษย์อันดับหนึ่งในทำเนียบการต่อสู้ ระดับพลังปราณสีน้ำตาลขั้นเจ็ด อายุสิบเก้าปี”
เนี่ยฟงได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มออกมาเล็กน้อย
“หากจะสอบถามเล็กน้อย พวกที่อยู่สิบอันดับแรก คงอยู่ในระดับพลังปราณสีน้ำตาลกันหมดใช่หรือไม่ขอรับ”
“ใช่ ตั้งแต่อันดับสิบขึ้นไป”
หลังจากนั้นเนี่ยฟงก็สอบถามอีกหลายอย่างเกี่ยวกับสำนัก ไม่นานทั้งสามก็เดินทางมาถึงที่พักของเจ้าสำนัก เป็นบ้านไม้ไผ่ มีลานขนาดเล็กด้านหน้า บริเวณหน้าบ้านมีโต๊ะไม้ไผ่และกระดานหมากรุก ศิษย์ผู้หนึ่งรับเข้าไปรายงานไม่นานก็ออกมา เรียกให้เนี่ยฟงเข้าไป ส่วนทั้งสองรออยู่ด้านนอก
“คารวะท่านเจ้าสำนัก ท่านให้ศิษย์พี่ไปตามข้ามามีสิ่งใดหรือขอรับ”
“ข้ามีเรื่องจะสอบถามเจ้าบางอย่างเชิญนั่งก่อนเถอะ”
“ขอรับ”
“เจ้าฝึกเพลงดาบตัดสายฟ้าถึงระดับไหนแล้ว”
“หลอมรวมแล้วขอรับ เรื่องนี้ท่านสอบถามท่านผู้เฒ่าเสิ่นเย่ได้ขอรับ”
เจ้าสำนักนิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใดออกมา ใช้เวลาครุ่นคิดบางอย่างอยู่นาน
“เจ้าได้คัมภีร์ฝ่าธรณีไปด้วยใช่หรือไม่”
“ขอรับ ส่วนคัมภีร์ทั้งสองไม่ได้อยู่ในตัวข้า ข้าได้นำไปคืนที่หอคัมภีร์แล้วขอรับ”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าอีกสี่เดือนจะมีการประลองจัดอันดับที่ลานประลอง”
“ขอรับ”
“เจ้าสนใจมาเป็นลูกศิษย์ของข้าหรือไม่”
