บทที่ 76 ยอดฝีมือ

“เย่โม่!  แกนี่เอง!”  ชายที่ชื่อหูจำเย่โม่ได้ทันที  รูปภาพของเย่โม่เขาเคยเห็นมาแล้วไม่รู้ตั้งกี่รอบ   โดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่นิดปล่อยหมัดออกไปทันที  แรงหมัดที่ปล่อยออกมารวมศูนย์อยู่ ณ จุดๆ เดียว

เย่โม่แค่มองก็รู้ว่าชายตรงหน้าเหมือนกับที่เขาคิดเอาไว้...เป็นยอดฝีมือ  เขาเองก็อยากจะลองทดสอบดูว่าแรงหมัดของตัวเองนั้นมีมากเท่าไหร่กันแน่  จึงปล่อยหมัดออกไปปะทะเช่นเดียวกัน

กร๊อบ! เสียงกระดูกหักดังขึ้น  เย่โม่ถอยหลัง 2 ก้าวจนไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูอีกครั้ง  ส่วนพี่หูก็ถอยหลังไป 2 ก้าวเช่นเดียวกัน  เขาถอยไปกระแทกเฉ่าถานที่อยู่ด้านหลัง

จากการปะทะหมัดกันทำให้กระดูกมือของชายทั้ง 2 หัก  แววตาของเย่โม่เย็นเยียบขึ้นมา  เขารู้ตัวเองแล้วว่าพลังของเขาตอนนี้ไม่อาจนับเป็นอะไรได้ในโลกใบนี้  ถึงแม้เขาจะเพิ่งฟื้นมาพลังกลับมาได้เพียง 7 ส่วน แต่คนที่เก่งกว่าพี่หูคนนี้แน่นอนว่าต้องมีอยู่

“ระดับเหลือง  ขั้นปลาย...”  ภายในดวงตาของพี่หูฉายแววหวาดกลัวออกมา  หลังจากกระดูกมือของเขาหักก็ไม่กล้าเข้าปะทะกับเย่โม่อีก  สาเหตุก็เพราะเขาไม่มีพลังฟื้นฟูร่างกายด้วยลมปราณเหมือนกับเย่โม่  หรือต่อให้เขามีพลังปราณจริงก็คงต้องใช้เวลาร่วมเดือนกว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

เฉ่าถานเมื่อเห็นว่าเย่โม่มีฝีมือทัดเทียมกับพี่หู  แววตาก็ฉายแววตื่นตระหนกขึ้นมาทันที  เห็นได้ชัดว่าตัวเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าเย่โม่จะมีฝีมือร้ายกาจขนาดนี้  พูดกันตรงๆ แล้วเขายังไม่เคยเห็นใครมีฝีมือทัดเทียมกับพี่หูเลยแม้แต่คนเดียว  เขาเคยได้ยินมาว่าพี่หูเป็นลูกศิษย์ของผู้ฝึกยุทธโบราณ  การที่เย่โม่หยุดหมัดของพี่หูได้แบบนี้เขาย่อมต้องตื่นตระหนกอยู่แล้ว

ถึงแม้จะไม่รู้ว่า ‘ระดับเหลืองขั้นปลาย’ นั้นหมายความว่ายังไง  แต่เย่โม่ก็คิดว่ามันคงเป็นคำเรียกวัดระดับฝีมือของคนในโลกนี้

เมื่อเฉ่าถานเห็นเย่โม่มีฝีมือร้ายกาจ  เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกทันที  เย่โม่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าชายคนนี้เป็นคนจากตระกูลซ่ง  ทั้งยังมีหน้าที่ตามจับตัวเขาโดยเฉพาะ...เย่โม่ไม่มีความคิดที่จะไว้ชีวิตชายคนนี้แต่แรกแล้ว  มือของเขาซัดตะปูออกไปตัวหนึ่ง

เฉ่าถานยังไม่ทันได้กดเบอร์...ตะปูตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาปักหว่างคิ้วของเขาเสียแล้ว

“แกฆ่าเฉ่าถานไปแล้ว?”  พี่หูเห็นเย่โม่แค่ยกมือซ่งเฉ่าถานก็ตายแล้ว  แววตาฉายแววตกตะลึงและโกรธแค้น

เย่โม่หัวเราะเสียงเย็น  “ซ่งเฉ่าเหวินผมก็ฆ่าแล้ว  ทำไม?  ไม่พอใจหรือไง?”

แววตาของพี่หูกลับเป็นปกติอีกครั้ง  จริงสิ...แม้แต่ซ่งเฉ่าเหวินเย่โม่ก็ฆ่าไปแล้ว  แค่ฆ่าซ่งเฉ่าถานอีกคนสำหรับชายคนนี้แล้วคงไม่อาจนับเป็นอะไรได้อีก

“ถ้าหากนายยอมตอบคำถามผมสัก 2-3 ข้อล่ะก็…ไม่แน่ว่าวันนี้ผมอาจจะไว้ชีวิตนายก็ได้”  เย่โม่พูดจบก็จ้องมองพี่หูคนนี้ด้วยสายตาเย็นเยียบ

“ฮ่า!ฮ่า!  ไว้ชีวิตหูชิวคนนี้?  เมื่อครู่แกไม่ได้เปรียบไปกว่าข้าเลย!  ในเมื่อวันนี้มาแล้วก็อย่าหวังจะได้กลับออกไปอีก!”  มืออีกข้างที่ยังดีอยู่ของหูชิวหยิบแส้ขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่รู้  เขากระโดดทันที  แส้ในมือคล้ายจะเปลี่ยนเป็นเงาแส้ฟาดไปยังเย่โม่!

เร็วจริง!  เย่โม่มองเงาแส้ที่มีมากมายละลานตา  ตอนนี้เขาไม่กล้าจะเข้าปะทะพลังตรงๆ  หากเป็นก่อนหน้าที่เขาจะรักษาหนิงชิงเชวี่ยล่ะก็เขาคงสามารถรับแส้ตรงๆ ได้  แต่ตอนนี้ถึงเขาจะฟื้นพลังได้ 7 ส่วนแล้วมันก็ยังไม่พอ  เขารู้สถานการณ์ของตัวเองดีจึงก้าวเท้าหลบไปด้านข้าง

เพียงแต่ห้องที่พวกเขาต่อสู้กันนั้นเล็กเกินไป  หลังของเย่โม่จึงถูกแส้ฟาดเข้าอย่างจัง  เกิดเป็นความเจ็บปวดราวกับถูกไฟลวก  เขารู้ทันทีว่าแส้เส้นนี้อย่างน้อยก็ฟาดเข้าผิวหนังของเขาไปชั้นหนึ่งจนเป็นรอยเลือดลึก

เมื่อเห็นว่าแส้ของตัวเองได้ผล  หูชิวก็ยิ่งฮึกเหิมกดดันเย่โม่ต่อ  เขาหมุนตัวกลับมาพร้อมกับแส้ในมือที่ถูกวาดเข้าใส่เย่โม่อีกครั้ง

เย่โม่จำต้องยอมรับว่าวิชาแส้ของคนแซ่หูคนนี้ถือว่าไม่ธรรมดาจริงๆ  เขารู้ดีว่าการต้องหลบแส้ในห้องแคบแบบนี้ตัวเขาจะเสียเปรียบเสียเปล่าๆ  ถ้าอย่างนั้นเข้าไม่สู้เข้าปะทะตรงๆ เสียจะดีกว่า  เย่โม่เร่งเร้าพลังปราณขึ้นมาอีกครั้ง  มือข้างหนึ่งซัดตะปูออกไป 3 ตัว  ส่วนอีกข้างก็เตรียมหาจุดที่เหมาะสมเพื่อจับปลายแส้

หูชิวตกตะลึงในใจ  เขาคิดไม่ถึงว่ายังมีใครหน้าไหนกล้าคว้าจับแส้ของเขาท่ามกลางการโจมตีอันรุนแรงแบบนี้!

“รนหาที่!”  หูชิวยิ้มหยัน  แส้ในมือของเขายิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก  เงาแส้ที่ปรากฏยิ่งละลานตา  ยากที่ใครจะมองเห็นได้ชัด

ตะปูทั้ง 3 ตัวที่ถูกซัดออกมานั้นหูชิวสัมผัสพวกมันได้  เขาเข้าใจแล้วว่าเย่โม่คิดจะโจมตีแลกกันไปเลย  เขาจำเป็นต้องชักแส้กลับ...ไม่อย่างนั้นตะปูทั้ง 3 ตัวคงปักเข้ามาที่ตัวเขาเป็นแน่

หูชิวหัวเราะเสียงเย็น  คิดจะแลกเลือดกับข้าอย่างนั้นรึ!?  เขาไม่ได้ชักแส้กลับแต่เอี้ยวตัวหลบแทน   เขาหลบตะปูไปได้เพียงตัวเดียวเท่านั้น  ส่วนอีก 2 ตัวปักเข้าไปตรงอกซ้ายของหูชิวอย่างแม่นยำ

ถึงหูชิวจะถูกตะปู 2 ตัวซัดเข้าใส่แต่ก็ไม่ได้ชักแส้กลับแต่อย่างใด  เขารู้ดีว่าเย่โม่มีฝีมือร้ายกาจจึงเสี่ยงเอาตัวเข้ารับแบบนี้...เพื่อแลกกับแส้ที่ฟาดออกไปเพียงครั้งเดียวเท่านั้น!  แส้ของเขาแฝงไว้ด้วยแรงมหาศาล   ความเร็วก็เป็นเลิศ  เขาเชื่อว่าเย่โม่ไม่มีทางคว้าจับได้แน่นอน  ทั้งยังต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการฟาดครั้งนี้แน่นอน  และแผลนั้นจะต้องไม่ใช่อะไรที่ตะปูแค่ 2 ตัวจะเทียบได้แน่

ทว่าตัวหูชิวนั้นไม่ใช่ผู้ฝึกปราณ  เขาไม่รู้จัก ‘จิตสัมผัส’  กว่าเขาจะตั้งตัวได้  เย่โม่ก็คว้าจับปลายแส้ได้เสียแล้ว

แรงแส้อันมหาศาลถาโถมเข้ามา  เย่โม่รู้สึกได้ถึงแรงปะทุตรงกลางอกจึงรู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว  ถึงแม้เขาจะคว้าแส้เอาไว้ได้  แต่ผลข้างเคียงจากการช่วยรักษาหนิงชิงเชวี่ยก็เริ่มออกอาการแล้ว  ตอนนี้เขารู้สึกเวียนหัวอยากอาเจียนด้วยซ้ำ

เย่โม่รู้ดีว่าตอนนี้เขาสุดรั้งแล้ว  ไม่อาจลังเลได้อีก  เขาฉวยโอกาสตอนที่หูชิวยังคงตกตะลึง  รวบรวมพลังปราณเฮือกสุดท้ายถีบเข้าไปตรงกลางอกของหูชิว

ถึงตอนนี้หูชิวจึงค่อยเข้าใจได้ในที่สุด  เย่โม่ตรงหน้าสามารถมองหาตัวแส้จริงของเขาได้จากเงาแส้นับไม่ถ้วน  ทั้งยังคว้าจับได้อีก...หรือว่าจะเป็น?

“ระดับดำ...”  หูชิวชี้หน้าเย่โม่แล้วพูดออกมา  จากนั้นจึงกระอักเลือดอย่างรุนแรง  ไม่นานก็ล้มลงสิ้นใจอยู่ตรงนั้น

เย่โม่ผ่อนลมหายใจยาวๆ  วันนี้อันตรายจริงๆ เขาเกือบจะเสียท่าลงที่นี่เสียแล้ว  ตอนแรกเขาคิดจะจับตัวคนแซ่หูคนนี้มาถามอะไรสักหน่อย  ดูท่าแล้วตัวเขาคงจะประเมิณพลังตัวเองสูงเกินไป  คนเก่งๆ ในโลกนี้ที่แท้ก็มีอยู่ทุกที่  แค่ตัวเขาไม่เคยพบเจอมาก่อนก็เท่านั้น  ฟังจากคำที่ชายคนนี้พูดก่อนตายแล้ว...ยังมีระดับที่เหนือตัวหูชิวไปอีก...เรียกว่า ‘ระดับดำ’

เย่โม่รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน  เขายันกำแพงแล้วพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น  มีห้องที่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกล  ที่มีชายหนุ่มคนหนึ่งกระทำชำเราหญิงสาว 2 คน  เขาคงจะเป็นลูกชายของเชียนหลงโถว...เชียนชื่อผิง  เย่โม่ถีบประตูเข้าไปลากเชียนชื่อผิงออกมา

“แกเป็นใคร!?  กล้าดียังไง...”  เชียนชื่อผิงที่ถูกปลุกจากฝันกลางครันก็รู้สึกสับสนมึนงง  เขามองไปยังเย่โม่ที่ตอนนี้มีท่าทีอ่อนแรง  เขาคิดถึงสถานการณ์ตอนนี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“คนที่ฆ่านาย”  เย่โม่หอบหายใจ  ถีบประตูเมื่อครู่กินแรงเขาอยู่บ้าง

“ฆ่ากู?  ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!  มึงรู้มั๊ยว่ากูเป็นใคร?  ถ้ามึงฆ่ากูต่อให้หนีไปทั้งประเทศก็ไม่มีทางหนีรอด!  มึงคิดว่า...”  เชียนชื่อผิงยังไม่ทันพูดจบ  ตะปูตัวหนึ่งก็พุ่งทะลุหว่างคิ้วของเขาเสียแล้ว  แม้แต่ตอนตายเขายังไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะกล้าฆ่าเขาจริงๆ  พ่อของเขาคือเชียนหลงโถวนะโว้ย!  แต่น่าเสียดายที่สติเขาได้หลุดลอยไปเสียแล้ว

เย่โม่ไม่กล้าชักช้าอีกแล้ว  เขารู้สึกว่ายิ่งเวลาผ่านไปร่างกายของเขายิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ  เขาเดินลงไปชั้นใต้ดินก็พบกับชายทั้ง 3 คนที่นั่งคุกเข่าสำนึกผิดอยู่  เย่โม่ซัดตะปู 3 ตัวออกไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย  ทั้ง 3 คนยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ตกตายลงแล้ว  ส่วนหญิงสาว 2 คนภายในห้องในเย่โม่ไม่สนใจ  คิดว่าคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเชียนชื่อผิง

รีบหนี!  นี่คือความคิดเดียวในหัวของเย่โม่ตอนนี้  เรื่องราววันนี้เขาเสี่ยงชีวิตมากเกินไปแล้ว  ไม่คิดว่าหูชิวจะมีฝีมือร้ายกาจขนาดนี้…ถึงกับมากกว่าที่เขาคาดไว้เสียอีก  หากไม่ใช่เพราะว่าหูชิวเชื่อมั่นในแส้ของตัวเองมากเกินไป…วันนี้ตัวเขาเย่โม่คงไม่มีโอกาศเดินออกจากคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว!