บทที่ 45
ผู้คนด้านล่างต่างนิ่งเงียบ ยืนมองฉากการต่อสู้อันน่าตื่นเต้น ในขณะที่ชิโจวหวินต่อยหมัดขวาออกไป เนี่ยฟงก็แสยะยิ้มโคจรลมปราณต่อยหมัดขวาออกไปเช่นกัน ทันทีที่หมัดทั้งสองปะทะกัน ชิโจวหวินก็หน้าตาเหยเกไปด้วยความเจ็บปวดที่หมัดขวา กระดูกนิ้วมือแตกทิ่มออกมาจากมือ เลือดสีแดงสดไหลหยดลงพื้น ชิโจวหวินถึงกับหน้าถอดสีนั่งอยู่กับพื้น ส่วนผู้ชนะเดินถือดาบสีดำไร้คมเดินเข้ามาใกล้ๆ ชิโจวหวินร้องตะโกนเสียงดัง
“ข้ายอมแพ้ ข้าขอยอมแพ้”
เนี่ยฟงถึงกับส่ายศีรษะไปมา
“บัดซบแท้ เหตุใดเจ้าถึงได้กล่าวยอมแพ้ง่ายดายเช่นนี้ ข้ายังทุบตีเจ้าได้อีกหลายครั้ง”
“ไม่ ไม่ ไม่ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ”
“เหอะ เป็นเจ้าเองไม่ใช่รึ ที่ประกาศว่าจะจัดการกับข้า เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้กันละ ข้าจะบอกอะไรเจ้าสักอย่าง พิษที่สัตว์อสูรของเจ้ามันทำอะไรข้าไม่ได้ และสิ่งที่ข้าทำเพียงเพื่อตบตาเจ้า”
เมื่อกล่าวจบเนี่ยฟงก็เตะขาซ้ายเข้าที่ใบหน้าของชิโจวหวินอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง ไม่มีเสียงร้องใดๆออกมา ชิโจวหวินนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นลานประลอง ฟันหลุดกระเด็นออกมา ศิษย์สำนักสองคนรีบขึ้นมาบนลานประลองแบกร่างของชิโจวหวินลงไป เช่นเดียวกับเนี่ยฟงที่กำลังเดินลงจากเวทีการประลอง ศิษย์สำนักหลายคนคิดจะขึ้นไปท้าเนี่ยฟงขึ้นประลอง แต่เพราะมีศิษย์สำนักหลายคนถูกซ้อมเมื่อวานจึงไม่มีผู้ใดกล้าคิดลองดี ส่วนผู้มีระดับสูงกว่าส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการทำภารกิจและเพิ่มพูนลมปราณของตนเพื่อตัดผ่านระดับใหม่ ทันทีที่ลงมาถึงพื้น ศิษย์สำนักสองคนรีบเดินเข้ามาหาเนี่ยฟงด้วยความรีบร้อน
“ศิษย์น้องเนี่ยฟง ศิษย์พี่หยางเฟยต้องการพบเจ้า”
เนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วทั้งสองขึ้นด้วยความสงสัย
“ต้องขออภัยด้วยศิษย์พี่ทั้งสอง ตัวข้าหาได้รู้จักศิษย์พี่หยางเฟยเหตุใดจึงต้องไปพบ หากต้องการพบข้า ก็ให้มาหาข้าเอง เช่นเดียวกับสัตว์อสูรมักเดินทางมาที่แหล่งน้ำ หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัว”
“บัดซบเจ้าไม่รู้จักศิษย์พี่หยางเฟยอันดับสิบห้าของทำเนียบการต่อสู้”
“ใช่ข้าไม่รู้จัก และไม่อยากรู้จักด้วย ข้าขอตัวก่อน”
เมื่อกล่าวเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็เดินออกไปจากลานประลองเดินมุ่งหน้ามาที่หอคัมภีร์เพื่อนำคัมภีร์ไปคืน ทิ้งให้ศิษย์สำนักทั้งสองยืนกำหมัดไปด้วยความโกรธ เมื่อมาถึงก็พบกับชายชราเสิ่นเย่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“ท่านผู้เฒ่าเสิ่นเย่ขอรับ ข้านำคัมภีร์ทั้งสองมาคืนขอรับ”
ชายชราเสิ่นเย่เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามองศิษย์ผู้หนึ่งด้านหน้า ผ่านไปสี่ลมหายใจก็ยกยิ้มขึ้น
“เจ้าหนูที่ยืมคัมภีร์ตัดสายฟ้าใช่หรือไม่ มีสิ่งใดรึ”
“ข้านำคัมภีร์มาคืนขอรับ”
“เกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าทนการฝึกของมันไม่ไหวสินะ เห้อ ข้าบอกเจ้าแล้ว”
“เปล่าขอรับ ข้าเพียงแค่จดจำมันได้ทั้งหมดแล้ว อีกอย่างข้าฝึกตัดสายฟ้าถึงขั้นหลอมรวมแล้วขอรับ”
“หลอมรวม ข้าไม่เชื่อเจ้าไอ้หนู อย่ามาโกหกข้า ข้าอยู่ดูแลที่นี่ตั้งแต่หกสิบปีก่อน ยังไม่มีผู้ใดกระทำได้เช่นเจ้าแม้แต่ตัวเจ้าสำนักรุ่นแรกก็ยังไม่สามารถทำได้”
“หากข้าแสดงให้ท่านเห็น หากข้าสามารถไปถึงขั้นหลอมรวมตามที่กล่าว ท่านมีสิ่งใดตอบแทนในความไม่เชื่อของท่าน”
“ข้าจะให้เจ้าฝึกที่ห้องฝึกเป็นเวลาห้าวัน แต่หากเจ้าทำไม่ได้อย่างที่เจ้าว่า ข้าจะไม่ให้เจ้าเหยียบที่นี่อีกต่อไป”
“ได้ขอรับ ท่านมีสถานที่ให้ข้าทดสอบหรือไม่”
“มี เชิญด้านหลัง”
ชายชราเสิ่นเย่รีบเดินนำเนี่ยฟงเข้าไปที่ด้านหลังของหอคัมภีร์ มีประตูขนาดเล็กอยู่ เมื่อเปิดออกไปจะเป็นบ้านพักหลังหนึ่งด้านหน้าเป็นลานดิน ด้านข้างมีหุ่นไม้ตั้งอยู่ชายชราเสิ่นเย่รีบชี้ไปที่หุ่นไม้ เนี่ยฟงไม่กล่าวสิ่งใดพยักหน้าให้พร้อมกับนำดาบสีดำไร้คมออกมา ไม่ถึงสองลมหายใจก็ฟาดฟันดาบดาบออกไป ปราณสีฟ้าที่มีประกายสายฟ้าพุ่งเข้าหาหุ่นไม้อย่างรวดเร็ว เปรี้ยง หุ่มไม้ถูกผ่าแยกเป็นสองท่อน พร้อมกับมีรอยไหม้จากสายฟ้าชายชราเสิ่นเย่ถึงกับยืนอ้าปากค้าง
“ท่านผู้เฒ่า ท่านผู้เฒ่า ข้าออกไปได้แล้วหรือไม่”
“รอก่อน เจ้ายังไปไหนไม่ได้”
ชายชราเสิ่นเย่เมื่อรู้สึกตัวก็กล่าวห้ามเนี่ยฟงไว้ นำคัมภีร์ออกมาอีกหนึ่งเล่ม ยื่นให้แก่เนี่ยฟง ด้วยความสงสัยเพราะด้านหน้าไม่มีสิ่งใดเขียนทิ้งไว้
“มันคือสิ่งใดขอรับ”
“มันคือคัมภีร์ท่าเท้าเหยียบนภา ตัวข้าได้มันมานานแล้ว เจ้านำมันไปฝึกเถอะ อาจจะมีประโยชน์ต่อเจ้าในอนาคตก็เป็นได้ อีกอย่างเจ้าได้แสดงวิชานี้ให้ใครได้เห็นหรือยัง”
“ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ข้าใช้มันในการประลอง”
“เช่นนั้นเจ้าต้องระวังศิษย์ผู้หนึ่งให้ดี”
“ผู้ใดขอรับ”
“มันผู้นั้นนามว่าหยางเฟย อันดับสิบห้าของทำเนียบการต่อสู้ มันผู้นี้ชื่นชอบจัดการกับศิษย์ใหม่ที่มีความเก่งกาจเกินหน้าตาและชื่อเสียงของมัน มีศิษย์สำนักหลายคนถูกมันลอบทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสมาแล้ว”
“เหอะ ปลาใหญ่กินปลาเล็กสินะ ข้าต้องขอบใจท่านขอรับท่านผู้เฒ่าเสิ่นเย่ เพราะก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ มีศิษย์สำนักสองคนเข้ามาแจ้งให้ข้าเข้าไปพบกับคนที่ชื่อหยางเฟยนั่น เห็นทีคำเตือนของท่านจะช้าไปเสียแล้ว เช่นนั้นข้าขอคืนคัมภีร์ทั้งสองเล่มขอรับ”
เมื่อคืนคัมภีร์เสร็จ เนี่ยฟงก็ได้จดหมายมาฉบับหนึ่งจากชายชราเสิ่นเย่
“เจ้านำจดหมายไปที่ห้องฝึก เจ้าจะได้ใช้ห้องฝึกเพิ่มอีกห้าวัน”
