EP.76 ทำความดี

นักเรียนทุกคนได้รับคำสั่งให้นัดมาเจอกัน

ที่ประตูทางเข้าเหมือนครั้งที่แล้ว พวกเราทุกคน

ถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่มตามเมืองที่พวกเราอยู่

แต่ละกลุ่มจะต้องกลับไปที่เดิมที่เคยไล่ล่าคราวที่แล้ว

เป็นเวลาหนึ่งเดือนและใช่ รอบนี้พวกเรากำลังมุ่งหน้า

กลับเข้าไปในป่าอีกครั้ง

เมื่อพวกเราทุกคนมาเจอกันสิ่งที่ผมสังเกตุได้คืออาวุธ

ของทุกคนพัฒนากันขึ้น ทั้งแกรี่ มังค์และไคล์

ตอนนี้ก็ใช้อาวุธที่ทำมาจากเบสิคคริสตรัลที่ดีกว่า

อาวุธธรรมดาทั่วไป ส่วนซอลเวียใช้อุปกรณ์ที่ทำมาจาก

สัตว์ระดับกลางที่เธอมี

ผมไม่ได้มานั่งคิดอะไรกับคริสตรัลที่ให้เธอไปเมื่อวาน

เพราะนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอควรจะได้อยู่แล้ว และอีกอย่างแทนคำขอบคุณ

ที่เธอคอยดูแลผมตลอดมา

ในระหว่างทางที่เรากำลังเดินเข้าไปในป่า

เพื่อนร่วมห้องต่างพากันเข้ามาหาผมแล้วขอบคุณกันไม่หยุด

จนทำให้ผมงงว่ามันคือเรื่องอะไร

“เรย์ ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่านายทำสิ่งนั้นได้

ขอบคุณนายมาก”มังค์พูดขอบคุณผมเป็นรอบที่สิบได้

“นายเจ๋งจริงๆ” ไคล์พูดเสริม

“ฉันรู้ดีว่านายเป็นห่วงทุกคนอยู่แล้ว”

แกรี่พูดพร้อมเอามือแตะบ่าผม

“ถ้าฉันมีโอกาส ฉันจะชดใช้ให้นายอย่างแน่นอน”

ไอลานพูด

ผมเริ่มงงว่าอะไรเกิดขึ้นกันแน่และ

เมื่อผมมองกลับไปอีกครั้งก็เห็นมาร์ธาและซอลเวีย

เดินนำไปไกลแล้ว ผมตัดสินใจเดินไปหา

พวกเขาเพราะผมมั่นใจว่าซอลเวียจะต้อง

มีคำตอบสำหรับผมแน่นอน

“ซอลเวียๆๆ เธอดูสิคนใจดีกำลังวิ่งเข้ามาหาเรา !”

หลังจากมาร์ธาพูดจบประโยคเขาก็รีบวิ่งไปหามังค์

และปล่อยให้ผมอยู่กับซอลเวียสองคน

“เอาหล่ะ  ผมขอเดาว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันทำกับเธอรึเปล่า?”

ผมถามด้วยความสงสัย

“นายจำคริสตรัล Voli ที่ให้ฉันได้ไหม ฉันตัดสินใจขายมัน

เพราะฉันเองก็มีอาวุธที่ดีอยู่แล้วไม่ได้ต้องการอะไรอีก

ดังนั้นฉันเลยเอาเงินที่ได้ไปแบ่งเพื่อนๆทุกคนในกลุ่ม”

“โอเค แต่ทำไมทุกคนถึงมาขอบคุณผม?”

“ก็เพราะว่านั่นมันคริสตรัลของนาย นี่คือไอเดียของมาร์ธา

ที่บอกว่านี่คือของขวัญจากนายแต่นายเองก็อายจึงขอให้พวก

เราบอกทุกคนให้”

ผมยืนเงียบอยู่พักนึงแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร

เพราะเมื่อผมตัดสินใจให้คริสตรัลจากซอลเวียไปแล้ว

มันก็เป็นสิทธิ์ของเธอที่จะเอามันไปทำอะไรก็ได้

แต่มันก็แค่แอบตกใจที่ทุกคนต่างพากันมาขอบคุณ

กับเรื่องดีๆที่ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็น

สิ่งที่เลวร้อยอะไรแต่บางทีในอนาคตพวกเขาต้องคิด

ผมว่าติดหนี้ผมอยู่

ซอลเวียสังเกตุถึงสีหน้าและท่าทางของผมที่เปลี่ยนไป

เธอเองก็กลัวว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจผมรึเปล่า

“นายไม่ได้โกรธฉันใช่ไหม ?”

เธอถามด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่เลย ผมแค่คิดว่าเธอเป็นหัวหน้าที่ดีคอยดูแล

ทุกคนในทีมคิดไม่ผิดเลยที่เลือกเธอมาเป็นหัวหน้า

ถ้ามันเป็นผมๆคงทำมันได้ไม่ดีเท่านี้แน่นอน”

ซอลเวียเริ่มหน้าแดงและรีบวิ่งไปหาคนอื่นทันที

หลังจากนั้นแกรี่ก็เข้ามาทักทายผมด้วยประโยคที่ว่า

“ระหว่างนายกับซอลเวีย มีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่รู้รึเปล่า ? 555555”

“เรื่องอะไร? นายหมายความว่าไงกันแน่”

“ลืมที่ฉันถามไปซะ นายมันหนักแน่นกว่าท่อนไม้ซะอีก

แค่อย่าลืมน้องสาวฉันก็พอ”

เอมี่น้องสาวของแกรี่คือคนเดียวในหมู่บ้านนั้นที่ไม่เคย

ทำเหมือนผมเป็นสัตว์ร้าย ตอนนี้เธอเรียนอยู่ที่ Roland การที่

ผมได้เจอกับซอเวียหลายๆอย่างในตัวเธอทำให้ผมนึกถึงเอมี

อยู่บ่อยครั้ง พอนึกถึงเธอก็ทำให้ผมคิดถึงเอมี่มากขึ้นทันที

เธอจะเป็นยังไงบ้างเมื่ออยู่ใน Roland

พวกเราเดินเข้ามาในป่าร่วมชั่วโมงจนในที่สุด

เราก็มาถึงทางเข้าของป่า มันน่าเสียดายที่ผม

ไม่สามารถเรียกเนียร์ออกมาใช้ได้ในเวลา

แบบนี้แค่คิดเล่นๆว่าถ้ามีเขาด้วยก็คงจะดีไม่น้อย

ครั้งนี้ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากกว่าที่ผ่านมา

เพราะทุกคนต่างรู้หน้าที่ทำให้ไม่มีใครต้องพูด

อะไรมากเท่าไหร่ และเรื่องปกติที่มักจะเกิดขึ้นอยู่แล้วนั่นก็คือ

เลนซี่ที่มักจะมองผมด้วยสายตาที่น่ากลัวเสมอ

และก็เป็นไปอย่างทุกครั้งที่เมื่อกลุ่มเราเดินผ่านเลนซี่

เขาแทบจะไม่ละสายตาออกจากพวกผมเลยสักนิด

พวกเรามุ่งหน้าเข้าไปในป่าและพร้อมกับการออกล่า

ในครั้งนี้ เราวางแผนที่จะจัดการเหล่าแมลงให้ได้มาก

ที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเป็นไปตามคาดที่ครั้งนี้ทุกอย่าง

ง่ายกว่าเดิมมากเพราะสกิลของแกรี่มีมากขึ้น หลังจากที่

ให้คริสตรัลสิบอันกับทุกคนไป ก็ดูเหมือนว่าจะทำให้ทุกคน

รู้สึกเบื่อกับการต่อสู้ในครั้งนี้

“นี่มันเป็นการต่อสู้ที่ง่ายมากเลย”

แกรี่พูดพร้อมกับฟันดาบไปที่แมลงปอที่อยู่ตรงหน้า

“เอาหล่ะ แล้วแบบไหนกันละที่พวกนายต้องการ?”

ซอลเวียถามและพร้อมที่จะสนับสนุนเขาเต็มที่

เมื่อตอนที่ผมเดินเข้ามาในป่าก็ไม่ลืมที่จะใช้ดวงตามังกรใน

การสำรวจว่าที่นี่เป็นยังไงบ้าง ที่นี่มีหลายบริเวณที่มีเหล่าสัตว์ระดับ

กลางอาศัยอยู่ ก่อนหน้านี้ผมแอบกลัวว่าถ้ามันอยู่กันเป็นกลุ่มแล้ว

พวกเราจะจัดการมันได้ไหม แต่หลังจากต่อสู้กับ หมี Voli ก็ทำให้

ผมค่อนข้างมันใจว่าพวกเราน่าจะรับมือกับมันได้ดี

ผมกล่าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับเสนอไอเดีย

“จากการที่เราเข้ามาในป่าครั้งที่แล้ว ผมพอจะรู้ว่า

บริเวณที่พวกเหล่าสัตว์ระดับกลางอยู่กันนั่นคือแถวไหน

แต่ที่ไม่ได้บอกพวกนายครั้งที่แล้วก็เป็นเพราะว่าพวกเรา

อาจจะยังไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะต่อสู้ แต่พอเห็นทีมเรา

ในวันนี้แล้วถ้าพวกนายอยากไปผมจะอาสาพานำไปเอง”

“หืมมมม มันจะเสี่ยงเกินไปรึเปล่า?” ซอลเวียถาม

ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“เอาหน่า ซอลเวียพวกเรามาขนาดนี้แล้ว

ถ้าเราเจอกับสถานการ์ณที่ดูไม่ปลอดภัยก็แค่

วิ่งกลับออกมาเท่านั้นเอง” แกรี่พูด

“เอางี้ งั้นเรามาโหวตกันดีกว่า ถ้าใครคิดว่า

เราควรที่จะไปที่ๆเรย์พูดยกมือขึ้น”

ทุกคนในกลุ่มต่างพากันยกมือขึ้นแบบไม่ลังเล

ผมรับหน้าที่โดนนำทุกคนโดยที่มีมาร์ธาเดินปิดท้าย

พวกเราเดินเข้าไปในป่าตามแสงออร่าสีแดงที่ผมเห็น

หลังจากสิบห้านาทีผ่านไปพวกเราใกล้ถึงจุดเป้าหมาย

เต็มทีแล้วผมหยุดเดินและยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้

ทุกคนหยุดและหมอบลงตรงพุ่มไม้ตรงหน้าเพราะผม

ได้ยินเสียงแมลงขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างประหลาดจน

ทำให้ผมต้องระวังตัว

เมื่อมองเข้าไปในพุ่มไม้ที่รกเต็มไปหมดสิ่งที่ทำให้

พวกเราทุกคนสะดุดตาก็คือด้วงเฮอร์คิวลิสยักษ์ที่มี

ขนาดเท่ากับแมลงเต่าทองครั้งที่แล้ว มันแสดงพลัง

ด้วยการยกแขนกล้ามปูของมันขึ้นมา แม้ว่ามันจะ

ยังไม่ได้ต่อสู้กับอะไรแต่สิ่งที่มันแสดงให้เราเห็น

คือความเร็วในการต่อสู้เมื่อมันชกลอยในอากาศ

“นายแน่ใจหรอว่านี่คือสัตว์ระดับกลาง?” แดนถาม

เพื่อความแน่ใจ

แม้ว่าผมจะไม่เคยเจอมันมาก่อนแต่ด้วยแสงออร่า

สีแดงที่ออกมาจากมันแล้วทำให้ผมมั่นใจว่าต้องใช่แน่ๆ

หลังจากที่ได้เห็นพลังการต่อสู้ของด้วงแล้วซอลเวียก็

ตอบแทนผมว่า “นายอย่าดูถูกศัตรูที่อยู่ตรงหน้าโดยเฉพาะ

พวกแมลง ถึงพวกมันจะมีขนาดตัวที่เล็กกว่าสายพันธํอื่น

แต่พวกมันอาจจะมีความสามารถที่มากกว่าเราก็ได้

โดยเฉพาะความเร็วที่เราอาจจะสู้มันไม่ได้ด้วยซ้ำ”

เพื่อความปลอดภัยของทุกคนพวกเราตัดสินใจที่จะแบ่ง

ออกกันเป็นคู่เพื่อที่จะต่อสู้กับมัน ผมและแกรี่มีเป้าหมาย

ที่จะจัดการสี่ตัวให้ได้ในวันนี้

การจับคู่แบ่งออกเป็น แดนและซอลเวีย มาร์ธาและมังค์

ไอลานและไคล์ และสุดท้ายคือผมและแกรี่

พวกเรากำลังค่อยๆเดินหน้าเข้าไปหาด้วงเฮอร์คิวลิส

ที่อยู่ตรงหน้า สิ่งที่ผมสังเกตุได้คือซอลเวียคือคนเดียว

ที่ระมัดระวังทุกเก้าที่เธอเดิน

และอยู่ๆซอลเวียก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า

“รีบวิ่งมาเดี๋ยวนี้เลย”