HPST ตอนที่ 9: บินไปฮอกวอตส์
HPST ตอนที่ 9: บินไปฮอกวอตส์
ในวันสุดท้ายของวันหยุดฤดูร้อน คุณนายวีสลีย์ทำมื้อเย็นมื้อใหญ่
ทุกๆคนมีเวลาที่ดีร่วมกันกินพุดดิ้งยักษ์ฝีมือคุณนายวีสลีย์ ดูเฟรดกับจอร์จโชว์ดอกไม้ไฟที่พวกเขาทำมาอย่างยากลำบาก ดอกไม้ไฟพวกนี้พึ่งจะถูกพัฒนาโดยพวกเขา พลุสีส้ม สีแดง สีน้ำเงิน ลอยเต็มไปหมดในห้องครอบ กระเด้งกับเพดานและผนังอย่างน้อยก็ครึ่งชั่วโมงได้
สี่ทุ่ม หลังจากกินดื่มนมช๊อคโกแล็ตร้อนแก้วสุดท้ายเสร็จ ทุกคนก็ลุกไปที่เตียงนอนของพวกเขา
เพราะว่าแฮรี่กับอีวานแชร์เตียงนอนด้วยกัน อีวานสัมผัสได้ว่าแฮรี่พลิกได้ไปมาตลอด นั้นทำให้เขาไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่เวลานอน
เช้าวันต่อมา แฮรี่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยใบหน้าคล้ำหมอง
“อีวาน ฉันฝันว่าฉันเป็นงูตัวใหญ่แล้ว….ช่างเหอะ ฝันนี่โคตรแย่”
“แฮรี่ นายแค่กังวลเกี่ยวกับการเปิดเรียน” อีวานถอนหายใจ
“ฉันหวังว่าวันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีนะ” แฮรี่พูดขึ้น
เห็นได้ชัดเลยว่าคำขอของเขาเห็นผล หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ ทุกคนวิ่งไปมาเหมือนกับไก่ถูกตัดหัว คุณนายวีสลีย์วิ่งวุ่นไปทั่วหาถุงเท้ากับปากกาขนนก, คู่แฝดวิ่งชนกันเองบนบันได ขณะที่คุณวีสลีย์วิ่งไปเก็บกระเป๋าของจินนี่ที่หลังรถ แต่ก็สะดุดกับไก่ในสวนหัวทิ้มเกือบคอหัก
ทุกคนขึ้นไปบนรถ คุณวีสลีย์สตาร์ทแล้วขับออกไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเขากลับมาที่บ้านมากกว่า 3 ครั้ง ทุกครั้งที่จินนี่ขึ้นมาบนรถ ทุกคนคลั่งจนแทบจะเป็นบ้า (จินนี่ลืมของ 3 ครั้งนั้นเอง)
พอพวกเขามาถึงสถานี King’s Cross พวกเขาเหลื่อเวลาแค่ 5 นาทีก่อนรถไฟจะออก
“พวกเราไม่เหลือเวลาพอที่จะเข้าไปแล้ว รีบเข้าไปเลยแต่อย่าให้มักเกิ้ลสังเกตเห็นพวกเราล่ะ” คุณณายวีสลีย์มองไปทีึ่นาฬิกาด้วยสีหน้ากังวล “เพอร์ซีคนแรก!”
พอเพอร์ซีวิ่งเข้าไปแล้ว คุณวีสลีย์ก็คว้ากระเป๋าของเขาวิ่งตามเข้าไป แล้วตามด้วยเฟรดกับจอร์จ
“แม่จะพาจินนี่เข้าไปก่อน หลังจากนั้นพวกเธอก็ตามมานะ” คุณนายวีสลีย์พูดกับอีวาน แฮรี่ และรอน หลังจากนั้นเธอก็จับมือของจินนี่วิ่งเข้าไปในนั้น
“พวกเราไปพร้อมกันเถอะ นับสามพร้อมกัน” รอนพูด
“เฮ้อ แล้วจะให้พวกเราทำอะไรได้” อีวานคิดในใจ เขาอยากจะไปพร้อมกับเพอร์ซีมากกว่า แค่ใครจะไปรู้ว่ารถที่พวกเขาขับกันมาจะช้าแบบนั้น และไม่รู้ว่าคุณนายวีสลีย์จะจัดให้เขาอยู่กับแฮรี่และรอน
ถ้าจำไม่ผิดกำแพงนี่น่าจะถูกผนึกไปแล้ว
“อีวานมาอยู่กับฉัน ไม่ต้องกังวลไป เหมือนที่ฉันเคยบอกนายไปแล้ว ชานชะลาอยู่ข้างในกำแพงนี่” “ถ้านายกลัวนายวิ่งเข้าไปได้เลย” แฮรี่พูด
รอนและแฮรี่ทั้งคู่วิ่งไปที่กำแพงด้วยความมั่นใจแล้วก็พุ่งเข้าไปอย่างจัง
อีวานทนเห็นพวกเขาทำแบบนั้นไม่ได้ เขาเลยรีบหลับตาอย่างรวดเร็ว จากที่ได้เห็นพวกเขาวิ่ง เขารู้ได้ทันทีว่ามันจะเจ็บขนาดไหน
ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาได้ยินพวกเขาชนเข้ากำแพง
กระเป๋าของรอนร่วงลงพื้นเสียงดัง ขณะเดียวกันแฮรี่ก็ล้มลงไปที่พื้น และกรงของเฮ็ดวิคร่วงลงไปกับพื้น เธอร้องอย่างดุร้าย หลายๆคนจ้องมาที่พวกเขา ขณะรปภ.ตะคอกใส่พวกเขา “พวกเธอทำบ้าอะไรกันอยู่?”
“ขอโทษครับ รถเข็นของเราเสียการควบคุม” แฮรี่ตอบพร้อมครางด้วยความเจ็บปวด
อีวานรีบวิ่งไปหยิบกรงของเฮ็ดวิคขึ้น ไทยมุงหลายๆคนตะโกนว่าพวกเขาเป็นพวกทารุณสัตว์
“ทำไมพวกเราถึงเข้าไปไม่ได้” แฮรี่กระซิบกับรอน
“ฉันไม่รู้!” รอนเดินออกไปแล้วผลักที่กำแพง “มันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เราตกรถไฟแน่ๆ”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมทางเข้ามันถึงถูกผนึก…..”
แฮรี่มองไปที่นาฬิกา แล้วผลักรถเข็นไปที่กำแพงอย่างระมัดระวัง แค่เข้าก็ไม่สามารถผ่านเข้าไปได้เลย
“ดูเหมือนมันถูกปิดด้วยเพราะมีอะไรมาขวางไว้ เห็นได้ชักเลยว่ามีคนทำมันโดยเจตนา” อีวานพูดขณะที่ตรวจสอบไปที่กำแพง ด้วยระดับพลังเวทย์มนต์ของพวกเขาตอนนี้ ไม่มีทางที่จะสามารถทำลายมันได้
“ใครกันที่อยากให้พวกเราตกรถไฟ?”
“มันต้องเป็นมัลฟอยแน่ๆ!” รอนพูดขึ้น “มันจบแล้ว รถไฟออกจากสถานีไปแล้ว แถมพ่อกับแม่ยังมารับเราไปไม่ได้ด้วย พวกนายมีเงินมักเกิ้ลติดตัวกันไหม?”
“เดอสลีย์ไม่เคยให้ฉันสักแดงเลย!” แฮรี่ตอบ
“ฉันแลกเงินทั้งหมดเป็นเงินโลกพ่อมดหมดและใช้ที่ตรอกไดแอกอนหมดแล้ว” อีวานทำล้วงกระเป๋า และรู้ตัวว่าเขาควรเหลือเงินติดตัวไว้บ้าง
“ฉันไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่พ่อกับแม่จะกลับมาหาพวกเรา แล้วเราจะทำยังไงกันดี?” รอนมองไปรอบๆอย่างกังวล พร้อมกับเฮ็ดวิคที่ร้องลั่น คนอื่นรอบๆก็จ้องมาที่พวกเขา
“ฉันว่าเราควรเขียนจดหมายไปที่โรงเรียน อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น” อีวานแนะนำ
“อีวานพูดถูก แต่ก่อนอื่นเลยเราต้องกลับไปที่รถ” แฮรี่พูดขณะที่กำลังสงบเฮ็ดวิคลง
“แฮรี่!” ตาของรอนขยายขึ้น “เราขับรถไปที่ฮอกวอตส์กันได้ มันถูกดัดแปลงด้วยฝีมือพ่อของฉัน มันเลยบินได้!”
“รอน นั่นไม่ใช่ไอเดียที่ดีเท่าไหร่นะ เราใช้เวทย์มนต์นอกโรงเรียนไม่ได้” อีวานส่ายหัวอย่างรีบร้อน พยายามโน้มน้าวให้พวกเขาล้มเลิกความคิดนี้ซะ
“ไม่เอาน่า อีวาน!” ตาของรอนเป็นประกาย “พวกเราติดอยู่ที่นี่แล้ว แต่พวกเรายังต้องไปโรงเรียนอยู่ดี หรือไม่ใช่? ขนาดพ่อมดฝึกหัดยังใช้เวทย์มนต์ได้เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน ในวรรคที่ 19 หรืออะไรสักอย่างในกฏของอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน----”
“นายขับมันได้หรือเปล่า?” หลังจากได้ยินรอนอธิบาย แฮรี่เปลี่ยนจากความกังวัลเป็นความตื่นเต้น
“ไม่มีปัญหา ฉันเห็นเฟรดกับจอร์จขับมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว” รอนตอบ “เราจะตามรถไฟไปฮอกวอตส์ในพริบตา” “อีวาน โดยเฉพาะนาย นายต้องไปให้ตรงเวลาในปีนี้ นายต้องไปรับการคัดสรรเข้าบ้าน ดังนั้นนายจะไปสายไม่ได้เด็ดขาด”
“ช่าย อีวาน” แฮรี่เห็นด้วย
“มันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากนะ ที่ได้นั่งรถบินไปโรงเรียน” มองไปที่คนสองคนที่ดูตื่นเต้น อีวานก็ต้องทำตามอย่างหมดแรงต้าน
หลังจากที่พวกเขาได้ตัดสินใจกันแล้ว อีวานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากร่วมมือ ในตอนนี้อีวานก็คิดถึงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา เพราะถ้าเธออยู่ที่นี่ เธอจะคงจะหยุดสองคนนี้ได้
อีวานก็อยากลองขึ้นไปบนรถบินได้เช่นกัน แต่หลังจากคิดถึงผลที่จะตามมา เขาก็ไม่รู้สึกแฮปปี้เท่าไหร่
พวกเขาจะถูกพวกมักเกิลมองเห็น และคุณวีสลีย์อาจต้องตกงานและสำหรับนักเรียนใหม่ที่ยังไม่ได้คัดสรรบ้าน เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง
“ฉันคิดว่าพวกเรา….” อีวานลองพยายามครั้งสุดท้าย
“อีวาน ไม่เอาน่า” รอนไม่รอให้เขาพูดจบประโยค “แฮรี่ ดูลาดเลาให้ดีอย่าให้มีใครเห็น”
“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่ถนน” แฮรี่เอื้อมแขนของเขาแล้วดึงอีวานเข้ามาในรถ
ไม่กี่วิถัดมา รอนกดปุ่มเล็กๆสีน้ำเงินบนหน้าปัด พวกเขาทั้งสามกับรถก็ค่อยๆหายไป
อีวานสัมผัสได้ว่าเบาะกำลังสั่นๆ เขาได้ยินเสียงคำรามของเครื่องยนต์ ไม่ทันไรพวกเขาก็ลอยขึ้นเหนือถนนเส้นที่รถพึ่งจอดไว้
“ไปกันเลย!” รอนตะโกน
พื้นดินและอาคารทั้งสองข้างหดเล็กลงเมื่อรถบินขึ้นไปสูงขึ้นและสูงขึ้น อีกไม่กี่วินาทีต่อมาพวกเขาสามารถเห็นทั้งกรุงลอนดอนอยู่ใต้พวกเขา…