HPST ตอนที่ 3 : ไม่ต้องเกรงใจ
HPST ตอนที่ 3 : ไม่ต้องเกรงใจ
“แม่!”
ดัดลีย์จับที่ก้นของเขาพร้อมกับร้องโหยหวนออกมา ก่อนจะทั้งวิ่งทั้งสะดุดลงไปชั้นล่าง
ด๊อบบี้ดูแล้วเหมือนว่าเขาจะพอใจกับผลงานของเขาเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะโค้งคำนับต่อแฮรี่ เขายังกล่าวอีกว่า “ท่านแฮรี่ พอตตอร์ จะต้องไม่กลับไปฮอกวอร์ตในปีนี้ ต้องขอประทานโทษจริงๆ แต่ด๊อบบี้ไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ”
ทันทีที่พูดจบด๊อบบี้ก็ดีดนิ้วของเขาแล้วก็ค่อยๆหายไป เหลือแต่เพียงเด็กชาย 2 คนยืนงุนงงอยู่ในห้องนั้น
“ขอโทษที ฉันหวังว่านั้นจะไม่ทำให้นายกลัวนะ” แฮรี่ถอนหายใจ
“เมื่อกี้นี้มันคืออะไร?” อีวานถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ด๊อบบี้ เอลฟ์ประจำบ้านน่ะ” แฮรี่ตอบอย่างอึดอัด
“ฉันตายแน่ๆ ลุงเวอร์นอนต้องฆ่าฉันแน่ๆ”
“แต่นายไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ฉันจะช่วยเป็นพยานให้นายเอง”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ยังไงพวกเขาก็ไม่เชื่อ” ขณะพูดแฮรี่เอามือยันกับกำแพงไว้เพื่อพยุงตัวของเขา
เขาเดาทุกอย่างได้ถูกต้อง
ครู่ต่อมา เวอร์นอน เดอสลีย์วิ่งขึ้นมาที่ห้องของแฮรี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลศนัย แววตาเหมือนปีศาจ และไม่สนเลยว่าอีวานก็อยู่ตรงนั้น เขาจ้องไปที่แฮรี่แล้วตะคอกใส่ “ไอ่หนู ฉันเตือนแกแล้วว่าอย่าใช้เวทย์มนต์กับดัดลีย์….”
“ผมไม่ได้ทำ” แฮรี่เถียงกลับ
“งั้นก็อ่านนี่!” เขาโยนจดหมายฉบับหนึ่งในมือของเขาไปที่แฮรี่แล้วพูด
“หยิบมัน แล้วก็อ่านซะ!”
เรียนคุณพอตเตอร์
เราได้รับข่าวกรองว่ามีการใช้การคาถาแปลงร่างในที่พักของคุณเมื่อเวลาแปดนาฬิกายี่สิบนาทีที่ผ่านมา
ดังที่คุณทราบพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไม่ได้รับอนุญาตให้แสดงคาถานอกโรงเรียนและหากคุณทำการร่ายคาถาอีกครั้งอาจนำไปสู่การถูกไล่ออกจากโรงเรียนดังกล่าว
นอกจากนี้เรายังขอให้คุณจำไว้ว่ากิจกรรมเวทย์มนต์ใด ๆ ที่เสี่ยงต่อการสังเกตจากสมาชิกของชุมชนที่ไม่มีเวทย์มนตร์ (มักเกิ้ล) เป็นความผิดร้ายแรงตามมาตรา 13 ของกฎหมายสากลว่าด้วยความลับแห่งเวทมนตร์
ขอให้มีความสุขในวันหยุดนี้
มาฟัลด้า ฮอบเคิร์ก
กองตรวจสอบการใช้เวทย์มนต์ในทางที่ผิด
กระทรวงเวทย์มนต์
แฮรี่พูดไม่ออกทันทีเมื่ออ่านจดหมายเสร็จ
“แกไม่ได้บอกพวกเราว่าแกไม่สามารถใช้เวทย์มนต์ได้นอกโรงเรียน” ดวงตาของเวอร์นอนเป็นประกาย “ช่างมัน! ถ้าอย่างงั้น...”
เหมือนสุนัขอุบาทว์กำลังยิ้มเยาะอยู่ในใจ เขาพูด “ฉันมีข่าวดีจะบอกแก เจ้าหนู ฉันจะขังแกไว้ในห้อง จะได้แน่ใจว่าแกไม่ได้กลับไปที่ฮอกวอตส์อีก ถ้าแกใช้เวทย์มนต์หนีออกมา พวกเขาก็จะไล่แกออก!”
“คุณเดอสลีย์, คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้” อีวานพยายามหยุดเขาอย่างรีบร้อน “ฉันสามารถรับรองและบอกได้เลยว่าเขาไม่ได้ทำอะไรจริงๆ”
“เด็กอย่างแกไม่มีทางเข้าใจหรอก!” เวอร์นอนอ้าปากค้างเพื่อหายใจเพราะเขาพึ่งจำได้ว่าอีวานคือใคร เขาคิดว่าตัวเกือบจะหลุดปากไปเสียแล้ว
“ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด นั้นเป็นเพราะเอลฟ์ประจำบ้านเป็นคนทำ” อีวานก็ได้หันไปบอกทุกๆคนเดินเข้ามาในห้อง พ่อแม่ดูกังวลแทนเขา ตั้งแต่เห็นดัดลีย์ที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณนายเดอสลีย์ที่เอามือกุมก้นของเขาและร้องไห้จ้าละหวั่น
“มันก็ไม่ได้แตกต่างอะไรทั้งนั้น...” เวอร์นอนพึมพำ
อีวานเดินไปหาพ่อแม่ของเขาและกระซิบอะไรบางอย่าง
แฮรี่ได้แต่ยืนก้มหน้ารับชะตากรรมอย่างเศร้าโศก
เขารู้ว่าลุงเวอร์นอนจะทำมันแน่นอน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่สามารถใช้เวทย์มนต์นอกโรงเรียนได้ ก็เหมือนกับเสียอาวุธเพียงอย่างเดียวของเขาไป แถมเขายังจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนอีกถ้าถูกขังที่นี่
ถ้าเขาพยายามจะใช้เวทย์มนต์หนีออกไป หลังจากนั้นเขาน่าจะถูกไล่ออก รอนกับเฮอร์ไมโอนีอาจจะหาทางช่วยเขาได้ แต่ว่าตอนนี้ด๊อบบี้ตัดการติดต่อจากพวกเขาทั้งหมด
(TL note : ถ้าจำกันได้ ด๊อบบี้พยายามจะกันไม่ให้แฮรี่ไม่ได้รับจดหมายจากเพื่อนๆของเขา)
ด๊อบบี้อาจช่วยเขาให้พ้นจากหายนะอันน่ากลัวของฮอกวอตส์ได้ แต่เขาจะต้องสูญเสียความสุขเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของเขาไปและเขาไม่แน่ใจว่าเดอสลีย์ จะปฏิบัติต่อเขาอย่างไร เขาอาจจะอดตายอยู่ที่นี่ก็ได้
นอกจากอีวานจะช่วยเขา
แฮรี่ยังเหลือความหวังเล็กๆ เมื่อเขาได้เห็นเด็กหนุ่มอีกคนเดินไปคุยกับพ่อแม่ของเขา อีวานหยิบเอาจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากกางเกงของเขา และเอาไปให้พ่อแม่ของเขาดู
การแสดงออกของบ้านมาสันอย่างแรกคือค่อนข้างประหลาดใจ
แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกลูกชายของเขาชักชวนให้ทำอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นครอบครัวมาสันกับครอบครัวเดอสลีย์ก็เดินไปหาและกระซิบกระซาบกัน
หลังจากนั้นบรรยากาศก็ค่อยๆจะประหลาดๆขึ้นเล็กน้อย
คุณเดอสลีย์หยุดพูดและพยายามจะทำเหมือนที่พวกเขาพึ่งคุยกัน แฮรี่ก็อยากเข้าไปคุยด้วย แต่เขาได้เห็นอีวานหันมา พร้อมเผยรอยยิ้มที่แสนจะน่าเชื่อถือ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากโต้เถียงกันได้สักพัก นี่ก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงจะได้แล้ว ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนดูเหมือนจะได้ข้อตกลงเสียที
“ไอ่หนู ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไปเอาของของแกมาแล้วก็ออกไปซะ” เวอร์นอนตะโกน ใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูนโปน
“อะไรนะ?!” แฮรี่คิดว่าเขาคงจะหูฝาดไป ลุงเวอร์นอนไล่เขาออกจากบ้าน โดยที่ป้าเพ็ตทูเนียไม่แม้แต่จะห้ามสักคำ
หากแฮร์รี่ไม่มั่นใจว่าคู่รักเมสันเป็นมักเกิ้ล เขาจะคิดว่าพวกเขาคงใช้เวทย์มนต์ทำให้ครอบครัวเดอสลีย์หลงเสน่ห์อยู่
“ไม่เอาน่ะ นายกำลังรออะไรอยู่” อีวานพูดพร้อมกับดึงแฮรี่ไป
“นี่นายทำอะไรลงไป? และทำไมฉันว่ามันมีอะไรแปลกๆเกี่ยวกับเรื่องนี้” แฮรี่รู้สึกประหลาดใจขณะมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของอีวาน
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ตั้งใจจะชวนนายไปเที่ยวบ้านฉันในหน้าร้อนนี้”
“นายแน่ใจนะ?!”เสียงของแฮรี่ดังขึ้นแล้วก็แผ่วลง “ป้ากับลุงจะต้องไม่เห็นด้วยแน่ๆ ฉันไม่สามารถไปที่ไหนได้ พวกเขาจะห้ามไม่ให้ฉันไป”
“ไม่ต้องห่วง นายก็พึ่งจะได้ยินที่ลุงนายพูดเมื่อกี้” อีวานขยิบตา “แม่กับพ่อของฉันจะต้องดีใจมากแน่ถ้านายมาที่บ้านของฉันจนกว่าจะถึงเวลาเปิดเทอม พ่อของฉันสัญญาจะซื้อเครื่องขุดเจาะของลุงนาย”
“โอ้ พระเจ้า!ขอบคุณมากอีวาน” แฮรี่ไม่เคยคาดคิดว่าจะอะไรแบบนี้เกิดขึ้นกับเขา “ฉันอยากไปแน่นอนถ้าฉันออกไปได้ แต่ว่าทำไมนายต้องช่วยฉันล่ะ พวกเราพึ่งได้เจอกันเป็นครั้งแรกนะ…..”
“ฮะฮ่ะฮะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันแค่คิดว่ารุ่นพี่ของฉันคงไม่ว่าอะไรที่จะคุยกับเพื่อนของเขาเกี่ยวกับเรื่องฮอกวอตส์”
หลังจากได้มองท่าทางที่ดูประหลาดใจของแฮรี่ อีวานก็หยิบจดหมายที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมาและพูด “ฉันของยืมเฮกวิคสักพักจะได้ไหม นายก็รู้ ฉันยังไม่มีนกฮูกที่จะนำจดหมายไปส่งที่โรงเรียน”
“อีวาน นี่นายเป็นเด็กปีหนึ่งที่ฮอกวอตส์จริงๆ นี่มันมหัศจรรย์จริงๆ” แฮรี่รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยจะคิดเลยว่าเขาจะโชคดีแบบนี้
เขารู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันดีของเขา ถึงตอนแรกจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เขาไม่ต้องถูกทำโทษ แถมไม่ต้องมาทนอยู่กับครอบครัวเดอสลีย์เป็นเดือน แต่ที่โชคดีที่สุดคือเข้าได้เจอเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ที่นี่
“รีบไปกันเถอะ แต่ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านายจะร่ำลาสักกับครอบเดอสลีย์ก่อน”
