บทที่ 43
หลังจากตัดสินใจแล้วว่าจะทำสิ่งใดต่อไป เนี่ยฟงก็มุ่งหน้าไปที่เดินไปที่เขาด้านหลัง มีศิษย์สำนักหลายคนก็เดินทางมาที่นี่ ระหว่างทางขึ้นเขาเนี่ยฟงไม่ลืมที่จะเก็บสมุนไพรไปด้วย ผ่านไปเกือบชั่วยามก็ขึ้นมาบนเขาได้สำเร็จ เมื่อมองเขาอีกลูกด้านหน้าสภาพเป็นป่าดิบชื้น มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นปกคลุม มีเสียงร้องคำรามของสัตว์อสูรดังเป็นระยะ เมื่อเดินขึ้นเขาอีกลูกด้านหน้าก็พบเจอกับหมอกสีขาวเขตแดนของอักขระศักดิ์สิทธิ์สำหรับป้องกันสัตว์อสูรหลุดเข้ามา ทันทีที่ข้ามผ่านเขตแดนไปสภาพป่าอุดมสมบูรณ์กว่าด้านนอก มีสมุนไพรหลากหลายชนิดขึ้นตามพื้นอย่างเห็นได้ชัด
สมุนไพรค่อยๆถูกเก็บไว้ในแหวนที่มือขวา เนี่ยฟงยกยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเดินเท้าเข้าไปอีกประมาณสี่ลี้ก็พบเจอน้ำตกขนาดใหญ่ ด้านล่างที่เป็นแอ่งน้ำมีสัตว์อสูรหลากหลายชนิดมาดื่มน้ำที่นี่ เนี่ยฟงนั่งพักอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ มองภาพอันสวยงามด้านหน้า เมื่อหายเหนื่อยแล้วก็เดินทางต่อ ไม่นานก็พบเจอกับสวนสมุนไพรขนาดใหญ่ ไม่รีรอรีบลงไปจัดการอย่างรวดเร็ว สมุนไพรส่วนใหญ่เป็นสมุนไพรในภารกิจที่ต้องตามหา เกือบสองชั่วยามทุกอย่างก็เสร็จสิ้น เนี่ยฟงรีบมุ่งหน้ากลับสำนักทันที
“ไอ้หนู เหตุใดเจ้าถึงรีบกลับ”
“ข้าเพียงอยากส่งภารกิจให้เสร็จขอรับท่านลุ่ยกง”
“เจ้าแน่ใจรึว่าแค่ส่งภารกิจ”
“เอ่อ”
“ที่เจ้ารีบกลับเพราะจะไปประลองรีดไถเม็ดยาใช่หรือไม่”
“แน่นอนขอรับ”
“เหอะ ไม่มีใครคิดที่จะประลองกับเจ้าอีกแล้ว”
“เพราะเหตุใดขอรับ”
“คนพวกนั้นเพียงแค่อยากจะประลองเพราะความโลภในตำแหน่งเท่านั้น อีกอย่างเมื่อวานแต่ละคนก็หาได้เก่งกาจไม่ เจ้าไม่สังเกตรึ”
“ถูกของท่านขอรับ”
“หากมีเข้ามาเจ้าต้องระวังตัวหน่อย เพราะคนมีฝีมืออาจเข้ามาทักทายเจ้า”
ตูม เสียงระเบิดดังสนั่นลั่นป่าในซ้ายมือ ด้วยความสงสัยเนี่ยฟงจึงกระโดดติดตามไปทางเสียง เมื่อมาถึงก็พบว่ามีการต่อสู้ระหว่างสัตว์อสูรและศิษย์ของสำนักสามคน เป็นชายสองหญิงหนึ่ง ทั้งสามกำลังปะทะกับสัตว์อสูรกวางตัวใหญ่ขนสีเขียว ด้านหลังมีขนสีส้ม มีเขาขนาดใหญ่ปลายแหลม งอกยาวมาถึงคอ หางที่ยาวและใหญ่ตรงปลายมีหนามแหลม มันจ้องมองคนทั้งสามอย่าไม่วางตา ไม่ถึงสามลมหายใจสัตว์อสูรกวางก็สะบัดหาง หนามแหลมมากมายพุ่งเข้าหาคนทั้งสามอย่างรวดเร็ว
“เจ้าไม่คิดที่จะไปช่วยรึ ไอ้หนู”
“ไปช่วยแน่ขอรับ เพียงแต่ข้าขอดูก่อนว่าจะเข้าไปประชิดจุดอ่อนของมันได้อย่างไรโดยที่ไม่ต้องใช้เกราะสายฟ้า”
“เจ้าก็ใช้ระเบิดควันบังสายตาสิ เรื่องง่ายๆแค่นี้ แต่เจ้าต้องระวังหน่อยก็แล้วกัน”
“ขอรับ”
เสียงโบกสะบัดมือ ลูกระเบิดขนาดเล็กก็มาอยู่ในมือ เนี่ยฟงจดจ่ออยู่กับฉากต่อสู้ด้านหน้า ชั่วน้ำเดือดก็ซัดลูกระเบิดออกไป ตูม ควันสีเทาพุ่งพวยออกมา เปรี้ยง เสียงปะทะกันระหว่างเขาขนาดใหญ่กับเกราะสายฟ้า ทันทีที่พุ่งทะยานลงมาเนี่ยฟงก็เรียกใช้เกราะสายฟ้าออกมาป้องกันด้านบน ในจังหวะที่สัตว์อสูรกวางใช้เขากระแทกลงมาปะทะกับเกราะสายฟ้า มีดสั้นในมือขวาก็กลายเป็นดาบ เส้นขีดสีฟ้าวาดผ่านลำคอ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาประดุจน้ำตก ในระหว่างนั้นหนามแหลมจำนวนไม่น้อยก็พุ่งเข้ามา เกราะสายฟ้าป้องกันได้อย่างทันท่วงที เมื่อจัดการเสร็จสิ้นเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานออกไป ทิ้งไว้เพียงซากศพของสัตว์อสูรกวาง
เมื่อควันสีเทาจางหายไป คนทั้งสามก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าสัตว์อสูรกวางตกตายไปเสียแล้ว เนี่ยฟงเมื่อพุ่งออกมาไม่นานก็แสยะยิ้มดีใจ ในมือซ้ายถือเขาขนาดเล็กติดมือมาด้วย แน่นอนว่ามันคือเขาอ่อน เอาไว้สำหรับเป็นส่วนผสมของการปรุงยา ทันทีที่ลงจากเขาเนี่ยฟงก็รีบมุ่งหน้ามาที่หอภารกิจ เมื่อเข้ามาถึงแทบจะไม่หลงเหลือใครในหอ มีเพียงผู้อาวุโสพานเฉิงและศิษย์สำนักสองสามคน เนี่ยฟงรีบเดินเข้าไปหาผู้อาวุโสพานเฉิงพร้อมกับมอบกระดาษภารกิจ
“ข้ามาส่งภารกิจขอรับ”
“หือ เหตุใดถึงรวดเร็วนัก”
“ข้าเพียงแค่โชคดีพบเจอพวกมันบ่อยครั้งจึงได้มาครบชนิดขอรับ”
“เช่นนั้นเจ้านำพวกมันออกมาเถอะ ข้าจะนับแล้วให้แต้มแก่เจ้า ได้เท่าไรข้าเพิ่มให้เป็นสองเท่า”
เสียงสะบัดมือขวาสมุนไพรมากมายก็กองอยู่เต็มโต๊ะไม้หล่นลงพื้นอีกเช่นกัน ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับใดๆจากผู้อาวุโสพานเฉิงเพราะยืนนิ่งค้างด้วยความตกใจ
