บทที่ 42

เปรี้ยง อุ้งเท้าหน้าด้านขวาซัดเข้าหาร่างของเนี่ยฟงอย่างถนัดถนี่ กระเด็นออกไปทางซ้ายถึงหกก้าว แขนด้านซ้ายปวดชาไปชั่วขณะ แต่หน้าตายังคงแสยะยิ้มอย่างมีความสุขเพราะอุ้งเท้าหน้าด้านขวาของหมีสีน้ำตาลใช้การไม่ได้แล้ว ทันทีที่เข้าปะทะเนี่ยฟงก็ต่อยออกไปด้วยเช่นกัน ตู้ตงกวางไม่เปิดโอกาสที่มีหลุดลอยไปรีบพุ่งเข้าหาเนี่ยฟง พร้อมกับซัดฝ่ามือออกไปด้านหน้า ปราณสีขาวก่อเกิดเป็นฝ่ามือขนาดใหญ่พุ่งออกไป เปรี้ยง ตูม ปราณหมัดสีฟ้ามีประกายสายฟ้า การปะทะกันเสียงดังสนั่น เนี่ยฟงพุ่งเข้าประชิดตัวตู้ตงกวาง แน่นอนว่าตู้ตงกวางรับรู้อยู่ก่อนแล้วจึงซัดฝ่ามือขวาออกไป

ตูม ปราณฝ่ามือสีขาวพุ่งผ่านร่างของเนี่ยฟงไป ปะทะกับพื้นลานประลอง เปรี้ยง เนี่ยฟงกระโดดเตะไปที่ก้านคอของตู้ตงกวาง ใบหน้าสะบัดออกไปพร้อมกับเลือดพุ่งทะลักออกจากปาก อีกทั้งกระเด็นออกไปหลายก้าว หมีสีน้ำตาลรับรู้ว่าผู้เป็นนายได้รับบาดเจ็บกำลังจะเข้ามาช่วย เปรี้ยง เนี่ยฟงพุ่งติดตามตู้ตงกวางง้างหมัดขวา ต่อยเข้าที่ใบหน้าของตู้ตงกวาง หมีสีน้ำตาลกลายเป็นแสงพุ่งเข้าหาร่างของตู้ตงกวางที่นอนสลบอยู่บนพื้นลานประลอง เนี่ยฟงยกมือซ้ายกวักเรียกคนต่อไปขึ้นมาบนลานประลอง

ตลอดช่วงบ่ายเนี่ยฟงได้ยาเพิ่มพลังปราณถึงหนึ่งร้อยสี่สิบเม็ด ข่าวของศิษย์ใหม่ที่ชนะอย่างต่อเนื่องโด่งดังชั่วข้ามคืน ศิษย์มีอันดับมากมายต่างให้ความสนใจกับข่าวที่ได้รีบ แน่นอนว่ารวมไปถึงเหล่าอาจารย์ด้วยเช่นกันที่อยากรู้จักเนี่ยฟงมากยิ่งขึ้น ตึกปรุงยาต้องหมดยารักษาบาดแผลจำนวนไม่น้อย สภาพแต่ละคนมีรอยไหม้ติดมาด้วย จางเถียนหลังจากตื่นขึ้นมาก็นิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใดสภาพร่างกายเริ่มที่จะฟื้นฟู หน้าตาปูดบวมนอนอยู่บนเตียงไม้ ด้านข้างมีชิเฉียงนั่งเฝ้าอยู่

รุ่งเช้าเนี่ยฟงออกจากบ้านพักมุ่งหน้าไปที่หอภารกิจ ด้านหน้ามีศิษย์จำนวนเยอะพอสมควร ที่เข้ามาเลือกภารกิจแต่เช้า เนี่ยฟงเดินเข้ามาด้านหน้ามีกระดานไม้ขนาดใหญ่มีกระดาษหลากหลายสีแปะอยู่ ในกระดาษมีข้อความเขียนไว้ ด้านข้างซ้ายขวาด้วยเช่นกัน ด้านข้างมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งหัวโล้น ตัวอ้วน ยืนบรรยายให้แก่ศิษย์ใหม่หลายสิบคนที่ยืนฟังอยู่ ไม่รีรอเนี่ยฟงเดินเข้าไปเพื่อรับฟัง

“กระดานไม้ขนาดใหญ่ที่มีกระดาษติดอยู่ที่พวกเจ้าเห็นด้านหน้า มันคือภารกิจต่างๆที่พวกเจ้าจะได้รับ ส่วนสีของกระดาษมันเป็นระดับความยากง่าย ข้าไม่ต้องบอกหรอกนะว่ามันต้องนับระดับอย่างไร ส่วนแต้มที่จะได้รับอยู่ที่ระดับของภารกิจ ในเมื่อพวกเจ้าเข้าใจแล้ว ก็เลือกภารกิจของพวกเจ้าเถอะ”

เนี่ยฟงเดินออกมาเลือกกระดาษไม้ด้านขวา ไม่นานก็แสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยกระโดดขึ้นไปดึงกระดาษภารกิจออกมาแล้วเดินเข้าไปหาผู้อาวุโสท่านนั้น

“ผู้อาวุโสขอรับ ข้าขอเลือกภารกิจจากกระดาษใบนี้ขอรับ”

เนี่ยฟงยื่นกระดาษภารกิจกระดาษสีขาวให้แก่ผู้อาวุโส

“ข้ามีนามว่าพานเฉิง เป็นคนดูแลหอภารกิจแห่งนี้ มีศิษย์จำนวนไม่น้อยที่ไม่มีใครสนใจกระดาษภารกิจใบนี้ เหตุใดเจ้าถึงเลือกมัน”

“ข้าพอมีความรู้เรื่องสมุนไพรเล็กน้อย อีกอย่างมันไม่ได้จำกัดเวลา ขอเพียงเก็บมาให้ได้มากที่สุดก็พอ”

“ดี ดี เช่นนั้นหากเจ้าเก็บสมุนไพรมาครบชนิดในเวลาสองวันขัาจะเพิ่มแต้มให้แก่เจ้าเป็นสองเท่าก็แล้วกัน อีกอย่างเจ้าเดินขึ้นเขาด้านหลังไป สมุนไพรที่เจ้าตามหามันอยู่ด้านหลังเขาอีกลูกหนึ่ง แต่ระวังสัตว์อสูรด้วยละ”

“ขอบคุณผู้อาวุโสพานเฉิงขอรับ”

เนี่ยฟงรับกระดาษภารกิจคืนแล้วรีบเดินออกจากหอภารกิจทันที ในระหว่างทางที่กำลังเดินกลับบ้านพัก

“เจ้าหนู ข้าว่าเจ้าต้องมีอะไรบางอย่างเป็นแน่”

“ข้าคิดว่ามันคงเหมาะต่อข้า อีกอย่างสมุนไพรสิบต้น เท่ากับหนึ่งแต้ม แต่ถ้าหากข้าเก็บมาได้มากกว่าสิบต้นละ”

“บัดซบ ไอ้หนูเจ้าเล่ห์นัก”

“เป็นท่านเองไม่ใช่หรือไง ที่กระซิบบอกข้าให้เลือกกระดาษแผ่นนั้น เมื่อข้าอ่านข้อความก็เข้าใจ ว่าแต่เหตุใดท่านถึงให้ข้าเลือกกระดาษผ่านนั้นละ”

“บัดซบ ข้าหาได้ให้เจ้าเลือกข้าแค่ให้เจ้ามองไปที่กระดาษแผ่นนั้น เจ้าไม่สังเกตหรืออย่างไร กระดาษใบนั้นมันหาได้เป็นสีขาว ช่างเถอะว่าแต่เจ้าจะออกเดินทางเมื่อไหร่”

“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะเดินทางตอนนี้”