บทที่ 41

เสียงตะโกนโห่ร้องดังอยู่บริเวณหน้าบ้านพักของเนี่ยฟง แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ยินแม้แต่น้อย ยังคงนั่งโคจรลมปราณอยู่ข้างใน เวลาล่วงเลยมาถึงยามบ่าย เนี่ยฟงกำลังจะออกจากบ้านพัก เพื่อที่จะนำคัมภีร์ไปคืนที่หอคัมภีร์ เมื่อออกมาก็ตกใจเล็กน้อยที่มีศิษย์สำนักมากมายมายืนล้อมด้านหน้า ทั้งหมดเมื่อเห็นว่าผู้ใดออกมา ก็ตะโกนโห่ร้องอีกครั้ง แน่นอนว่าอดีตกลับไปแก้ไขไม่ได้ ดังนั้นเนี่ยฟงยังถูกเรียกว่าขยะอยู่เช่นเดิม

หลายคนเดินออกมายืนอยู่ด้านหน้า เพื่อหวังท้าประลอง

“ศิษย์น้องเนี่ยฟง ข้ามีนามว่าตู้ตงกวาง ที่ข้ามาที่นี่เพื่อจะมาท้าประลองกับเจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พอจะเข้าใจแล้วว่าคนพวกนี้มาทำไมที่นี่

“ไอ้หนู เจ้าจะทำอย่างไร”

“มีบางส่วนที่ข้ายังไม่เข้าใจ คงต้องให้คนพวกนี้ช่วยเสียแล้วละท่านลุ่ยกง”

“เจ้าอย่าทำมาเป็นกล่าววาจาเช่นนั้น ทั้งๆที่ใจจริงเจ้าอยากจะประลองใจจะขาด เจ้าคงคิดจะรีดไถพวกมันด้วยใช่หรือไม่”

เนี่ยฟงไม่กล่าวสิ่งใดตอบ ยกมือขวาขึ้นมาห้ามไม่ให้ใครกล่าวสิ่งใดอีก

“ตัวข้ามีนามว่าเนี่ยฟง หรือที่พวกเจ้าเรียกกันว่าขยะเนี่ยฟง ที่พวกเจ้ามากันที่นี่ก็เพื่อที่จะมาท้าประลองกับข้า เช่นนั้นก็ดี ข้าจะขอเก็บค่าขึ้นประลองคนละ เม็ดยาห้าเม็ด แต่ท่าหากใครชนะข้าก็เอาเม็ดยาของข้าทั้งหมดไป เอาแบบนี้ดีหรือไม่”

ศิษย์ผู้หนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ ผิวขาวมัดผมหางม้า ยกยิ้มเดินออกมาด้านหน้าพร้อมกับโยนขวดยาสีขาวนวลให้แก่เนี่ยฟง

“ข้ามีนามว่าเฉาลู่ ข้าขอท้าประลอง”

“เช่นนั้นเชิญที่ลานประลอง”

เมื่อกล่าวเสร็จเนี่ยฟงก็เดินแหวกผู้คนด้านหน้าไปที่ลานประลอง แน่นอนว่าผู้คนที่ลานประลองต่างตกใจกับผู้คนมากมายที่เดินตามเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ลานประลองยังคงว่าไม่มีใครขึ้นไป เนี่ยฟงก็กระโดดขึ้นไปที่ลานประลองทันที ไม่นานเฉาลู่ก็กระโดดขึ้นมา เนี่ยฟงยกมือซ้ายกวักเรียกเฉาลู่ที่ยืนอยู่ด้านหน้า

“เข้ามาเถอะ ข้าจะต่อให้ท่านห้ากระบวนท่า”

เฉาลู่เมื่อได้ยินเช่นนั้นถึงกับมีอารมณ์โกรธ ศิษย์ใหม่ต่อให้ศิษย์พี่ถึงห้ากระบวนท่าเสียหน้ายิ่งนัก

“บัดซบข้าจะหักแขนเจ้า”

แสงสีฟ้าพุ่งออกมาจากหัวไหล่เฉาลู่ ไม่นานก็มีพยัคฆ์ตัวใหญ่สีขาว หางเป็นลูกศรแหลมสีดำ ยืนอยู่ข้างๆเฉาลู่ เนี่ยฟงยังคงยกมือค้างไว้อยู่

“เมื่อท่านพร้อมแล้วก็เข้ามาพร้อมกับแมวตัวอ้วนตัวนั้นเถอะ”

เฉาลู่แทบจะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ไหว ชี้นิ้วไปที่เด็กหนุ่มด้านหน้า พยัคฆ์สีขาวก็คำรามออกมาเสียงดัง กระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว มันคิดตะตบเด็กหนุ่มด้านหน้าให้ตกตายในทีเดียว ตูม เมื่อฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้นมันก็คิดว่าเสียท่าเสียแล้ว เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง หมัดขวาของเนี่ยฟงต่อยเข้าที่ใบหน้าของเฉาลู่อย่างถนัดถนี่ ฟันหลุดร่วงออกจากปากพร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูดออกมา เฉาลู่หาได้ระวังตัวในยามต่อสู้เพราะคิดว่าเนี่ยฟงจะต่อให้ดังที่กล่าว จึงถูกเนี่ยฟงที่ใช้ความเร็วพุ่งเข้าหาเสียก่อน เสียตะโกนโห่ร้องด้านล่างเงียบลง ได้ยินเพียงเสียงหมัดที่ปะทะกับร่างกายเท่านั้น

พยัคฆ์สีขาวเมื่อจะหันไปช่วยเหลือนาย ก็ต้องกลายเป็นแสงเสียก่อน เพราะเฉาลู่หมดสติไปเสียแล้ว เหตุที่ไม่เหมือนกับเมื่อครั้งที่เนี่ยฟงหมดสติเพราะว่า ระดับของสัตว์อสูร หากระดับถึงสีส้มก็จะสามารถคงอยู่สภาพได้แม้แต่ผู้เป็นนายสิ้นสติเช่นเดียวกับที่หลินฉี ความเงียบเข้าปกคลุมลานประลอง มีศิษย์สองคนขึ้นมาแบกเฉาลู่ลงไป

“ใครที่จะประลองกับข้า เชิญ”

สิ้นเสียงของเนี่ยฟง ตู้ตงกวางก็กระโดดขึ้นมาบนลานประลองโยนขวดยาสีขาวนวลให้แก่เนี่ยฟง พร้อมกับเรียกสัตว์อสูรออกมา เป็นหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ด้านหลังมีขนสีแดงขนเป็นแถวยาว มีกรงเล็บยาว ไม่มีแม้แต่เสียงเอ่ยใดๆ ตู้ตงกวางและหมีสีน้ำตาลก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงกำหมัดทั้งสองแน่นมีประกายสายฟ้าออกมาพุ่งเข้าหาเช่นกัน ตู้ตงกวางอยู่ด้านหน้าส่วนหมีสีน้ำตาลยืนอยู่หลังโจมตีประสาน เนี่ยฟงต้องรับมือทั้งด้านล่างและบนทำให้ลำบากไม่น้อย เนี่ยฟงยังไม่คิดที่จะใช้เกราะสายฟ้า เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงหมัดปะทะกันดังสนั่น