บทที่ 40

เสียงตะโกนดังลั่นไปด้วยความโกรธ ด้านหน้าทางเข้าห้องฝึกมีกลุ่มของชิเฉียงยืนขว้างอยู่ เป็นชิเฉียงเองที่ตะโกนพร้อมกับชี้นิ้วมาทางเนี่ยฟง ด้านข้างมีชายหนุ่มผู้หนึ่งหน้าตาโหดเหี้ยมผิวคล้ำจ้องมองเนี่ยฟงอย่างไม่วางตา ส่วนศิษย์ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าสองคนยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มหน้าตาโหดเหี้ยมไม่กล่าวสิ่งใดรีบพุ่งทะยานเข้าหาเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว หมัดขวามีปราณสีแดงห่อหุ้มอยู่พุ่งเข้าหาใบหน้า ไม่ถึงสองลมหายใจหมัดซ้ายที่ห่อหุ้มด้วยปราณสีฟ้าพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง ทั้งสองแยกออกจากกัน มือขวาสั่นสะท้าน

“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเป็นใคร แต่ในเมื่อคิดทำร้ายข้าก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนกันบ้าง”

เมื่อกล่าวสิ้นเสียงเนี่ยฟงก็พุ่งทะยานเข้าหาชายหนุ่มหน้าตาโหดเหี้ยมด้านหน้า ทั้งสองพุ่งเข้าปะทะกัน เสียงหมัดและเท้าดังสนั่นลั่นออกมา ผัวะ ผัวะ ผัวะ ผัวะ ไม่นานทั้งสองก็แยกออกจากกัน ทั้งสองต่างยืนจ้องกันอย่างไม่วางตา ไม่นานชายหนุ่มหน้าตาโหดเหี้ยมก็โบกสะบัดมือขวานำกระบี่ออกมาเล่มหนึ่ง

“เจ้าเป็นคนแรกที่ข้าต้องใช้อาวุธ”

“เหอะ ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกเจ้าถึงชอบกล่าววาจาใหญ่โตนัก จะกระทำสิ่งใดก็รีบเข้าเถอะ ข้าไม่มีเวลาว่างพอจะเล่นกับพวกเจ้า”

“บัดซบไอ้ลูกหมา ปากดีนักนะข้าจะหักแขนเจ้า”

“ผายลม”

“ศิษย์พี่จางเถียน รีบจัดการมันเถอะ ข้าอยากได้ยินเสียงมันร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด”

ไม่มีเสียงใดกล่าว ออกมาจากทั้งสองอีก กระบี่ถูกชักออกจากฝัก แสงสว่างวาบออกมาจากใบกระบี่ที่สะท้อนกับแสงตะเกียง กระบี่ถูกฟาดฟันออกมาอย่างรวดเร็ว เนี่ยฟงพุ่งทะยานเข้าหาพร้อมกับโยกตัวหลบคมกระบี่ที่ฟาดฟันเข้ามา แรงลมจากการฟันกระบี่ทำให้เสื้อผ้าที่สวมใส่ถึงกับสะบัดไปมา ช่วงจังหวะที่กระบี่ถูกฟันจากบนลงล่าง เนี่ยฟงเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้าย ต่อยหมัดขวาเข้าที่หน้าท้องของจางเถียนอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง จางเถียนถึงกับตัวงอเป็นกุ้ง ผัวะ ผัวะ ผัวะ หมัดซ้ายและขวากระหน่ำต่อยอย่างเมามันไปที่ใบหน้าและลำตัว เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากปาก กระบี่ในมือขวาถึงกับหลุดร่วงลงสู่พื้น

“ศิษย์พี่จางเถียน”

เสียงตะโกนดังลั่นมาจากด้านหน้า สภาพของจางเถียนหน้าตาแตกยับเยิน เลือดสีแดงสดไหลย้อยลงมาหยดลงพื้น ไม่มีเสียงกล่าวตอบใดๆจากจางเถียน ได้ยินเพียงแค่เสียงหอบหายใจด้วยความอ่อนล้า เนี่ยฟงปล่อยให้จางเถียนลงไปนอนกับพื้นแล้วค่อยๆเดินออกมา พวกของชิเฉียงถึงกับยืนตัวสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว

“ข้าไม่อยากที่จะทำร้ายใคร ที่ข้าลงมือนั่นเพราะพวกเจ้าหาเรื่องใส่ตัวเอง หากมีครั้งต่อไปอีก ข้าจะหักแขนของพวกเจ้าคนละข้าง หากพวกเจ้าไม่เชื่อเราคงได้พบกันอีก”

เมื่อกล่าวข่มขู่เสร็จเนี่ยฟงก็เดินจากไป ทิ้งให้ลูกน้องของชิเฉียงเข้าไปแบกร่างของจางเถียนออกมา ทั้งหมดรีบนำจางเถียนไปรักษา รุ่งเช้าข่าวของจางเถียนกระจายอย่างรวดเร็ว ศิษย์ผู้มีระดับที่สี่สิบในทำเนียบการต่อสู้ตอนนี้ถูกร่วงมาอยู่ที่สี่สิบแปด ส่วนอันดับสี่สิบถูกแทนที่ด้วยชื่อของเนี่ยฟง ศิษย์ผู้มาใหม่ใช้เวลาไม่ถึงหกวันก็มีชื่ออยู่ในทำเนียบการต่อสู้ แน่นอนเหล่าศิษย์รุ่นพี่ต่างให้คนออกสืบหาว่า เนี่ยฟงเป็นใคร แต่ทันทีที่รู้ประวัติก็ได้แต่ส่ายศีรษะไปมา มีหลายคนไม่เชื่อว่าเป็นคนคนเดียวกัน กับเนี่ยฟงแห่งหมู่บ้านเมฆหมอกที่เมื่อครั้งอดีต วัดระดับพรสวรรค์ได้เพียงสีขาว ถูกเรียกว่าเป็นขยะของตระกูล

คนที่จะยืนยันได้ว่าเป็นตัวจริงในสำนักแห่งนี้ มีเพียงผู้อาวุโสลู่ซวงและผู้อาวุโสลู่ช๋วนแต่ว่าทั้งสองยังไม่กลับจากการออกไปทำภารกิจ ส่วนเนี่ยเหวินนั้นไม่ได้ผ่านการเดินขึ้นบันได และผู้อาวุโสเถียนอู่ซวงแห่งตึกปรุงยา อีกคนเป็นเด็กสาวผู้สวมชุดสีม่วงเมื่อครั้งเดินขึ้นบันได ด้านหน้าบ้านพักของเนี่ยฟง มีศิษย์สำนักมากมายทั้งชายและหญิงต่างยืนล้อมอยู่ด้านหน้า ตะโกนด่าทอเสียงดังลั่น หวังเรียกเนี่ยฟงออกมาต่อสู้เพื่อที่ตนจะได้มีชื่อในทำเนียบการต่อสู้แทน