บทที่ 39

ผู้คนด้านล่างลานประลองต่างนิ่งเงียบ ชิเฉียงไม่แม้แต่จะทันได้ต่อสู้ ลงไปนอนกองกับพื้นลานประลอง จมูกหักฟันหลุดร่วงไปหลายซี่ ด้านหน้ามีรอยไหม้จากสายฟ้า เด็กหนุ่มเนี่ยฟงไม่แม้แต่จะหันไปมอง ทันทีที่ต่อยหมัดขวาออกไปปะทะกับใบหน้าของชิเฉียง ก็หันหลังเดินลงจากลานประลองมุ่งหน้าไปที่ห้องฝึกวิชาด้านหลังของลานประลอง ลูกน้องของชิเฉียงตัวสั่นสะท้านน้ำสีเหลืองไหลลงจากเท้าส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว ผู้คนต่างโห่ร้องขับไล่ให้ออกจากลานประลอง ด้านบนกิ่งไม้ใหญ่มีเจ้าสำนักยืนกอดอกมองดูอยู่

เมื่อมาถึงด้านหน้าของห้องฝึกวิชาอยู่ด้านหน้าถ้ำขนาดใหญ่ มีศิษย์สำนักสองคนนั่งอยู่บนท่อนไม้ขนาดใหญ่ด้านหน้า

“คารวะศิษย์พี่ทั้งสอง ข้ามีนามว่าเนี่ยฟงเป็นศิษย์ใหม่ อยากจะขอใช้ห้องฝึกตามคำแนะนำของผู้อาวุโสเถียนอู่ซวงขอรับ”

เดิมทีศิษย์ทั้งสองคิดจะรีดไถเด็กหนุ่มเนี่ยฟง แต่เพราะว่าถูกกล่าวอ้างจากผู้อาวุโสจึงต้องให้คำแนะนำอย่างดี

“ได้แน่นอน เมื่อเจ้าเข้าไปด้านในจะมีห้องแบ่งออกหลายสิบห้อง มีทั้งหมดหกชั้น แต่ละชั้นจะมีพลังปราณหนาแน่นต่างกันเป็นระดับ และมีระดับแรงดันปราณด้วยเช่นกัน เรื่องนี้เจ้าต้องระวังหน่อย หากรับแรงดันปราณไม่ไหวให้รีบออกมา เพราะเมื่อเข้าไปในห้องแล้วผู้ที่อยู่ด้านนอกจะเข้าไปไม่ได้”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”

“ดีเช่นนั้นเจ้าเข้าไปเถอะ เจ้าสามารถอยู่ด้านในได้สี่วัน สำหรับเด็กใหม่ เมื่อเข้าไปด้านในห้องจะมีกลไกอยู่ด้านผนังห้อง เจ้าเพียงแค่แตะมันเท่านั้น”

หลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็เดินเข้าไปด้านใน พบการใช้ตะเกียงไฟให้แสงสว่าง และมีแสงจากด้านบนส่องลงมา ชั้นแรกมีห้องว่างพอสมควร ไม่นานก็เลือกห้องชั้นหนึ่งด้านในห้องหนึ่ง เมื่อเข้ามาถึงก็สัมผัสไปที่กลไกปิดหน้าห้อง ทันทีที่ปิดสนิทก็เกิดแสงสว่างด้านในห้องจากอักขระศักดิ์สิทธิ์ ไม่นานก็เกิดแรงดันปราณกดดันออกมา เสียงโบกสะบัดมือ ประกายสายฟ้าพุ่งไปมารอบตัว ไม่นานก็พุ่งเข้าไปที่พื้นห้อง ค่อยๆก่อตัวเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์

“เจ้าหนู เจ้าคิดที่จะแก้ไขมันรึ”

“แน่นอนท่านลุ่ยกง ข้าจะปรับเปลี่ยนแรงดันปราณเพิ่ม”

“เหอะอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าคิดที่จะเพิ่มระดับปราณในห้องด้วยใช่หรือไม่”

เด็กหนุ่มไม่กล่าวสิ่งใดเพิ่มรีบใช้สมาธิจ้องมองดูอักขระศักดิ์สิทธิ์ไม่นานก็ค่อยๆแก้ไขวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ด้านหน้า แรงดันปราณค่อยๆเพิ่มขึ้นไม่นานเด็กหนุ่มก็โบกสะบัดมือวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ก็หายไป เด็กหนุ่มนั่งลงกับพื้น ขวดยาสีขาวนวลสามขวดวางอยู่ด้านหน้า หลังจากนั้นก็ถูกเทเม็ดยาออกมาขวดละเม็ด ไม่นานเม็ดยาทั้งสามก็อยู่ในกระเพาะ

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มเนี่ยฟงฝึกอยู่ในห้องฝึก ชิเฉียงหลังจากฟื้นขึ้นมา ก็รีบมุ่งหน้าไปหาชายหนุ่มผู้หนึ่งในบ้านพักหลังใหญ่ในเขตบ้านพักของผู้มีระดับในทำเนียบ

“พี่ใหญ่ ท่านต้องจัดการแก้แค้นให้ข้า”

“เหอะ เรื่องของเจ้าจัดการเองเถอะ บัดซบแท้แพ้แม้กระทั่งศิษย์ใหม่ อีกอย่างข้าก็ไม่เห็นด้วยที่เจ้าให้คนของเจ้าไปรีดไถ่ศิษย์ใหม่ เจ้าไม่อายบ้างหรือไงกัน ชิเฉียง”

ชิเฉียงยืนตัวสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธที่พี่ใหญ่ของตนไม่ช่วยเหลือ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ยกยิ้มอย่างดีใจ

“เจ้าไปขอให้ไอ้บ้าจางเถียนเถอะ บอกว่าข้าให้มันมาช่วยเจ้าก็แล้วกัน”

“แน่นอนที่สุดขอรับพี่ใหญ่ ข้าจะไม่ทำให้เรื่องลามมาถึงท่านแน่นอน หากไม่มีสิ่งใดแล้วข้าขอตัวก่อน”

“เจ้าคงจะรีบไปหาไอ้บ้าจางเถียนสินะ มันยังไม่ออกมาจากห้องฝึก คงอีกสามหรือสี่วัน เจ้าไปรอมันที่บ้านพักของเจ้าเถอะ”

ในระหว่างสี่วันในห้องฝึกเด็กหนุ่มค่อยๆเพิ่มระดับแรงดันปราณอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับกินยาเพิ่มพลังปราณ ระดับตอนนี้อยู่ที่สีน้ำตาลขั้นสาม อีกทั้งยังฝึกระดับดาบตัดสายฟ้าขึ้นเพิ่ม ถึงขั้นหลอมรวม เพราะคัมภีร์ดาบตัดสายฟ้าที่สมบูรณ์ ทำให้การฝึกง่ายขึ้นกว่าเดิม

“เจ้าหนู ครบสี่วันแล้ววันนี้เจ้าต้องออกไปจากที่นี่”

เด็กหนุ่มเนี่ยฟงค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากนั้นก็โบกสะบัดมือขวา ประกายสายฟ้าค่อยๆพุ่งลงไปที่พื้นก่อตัวเป็นวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ เด็กหนุ่มแก้ไขวงอักขระศักดิ์สิทธิ์ให้กลับมาเป็นแบบเดิม หลังจากนั้นก็เปิดกลไกในห้องเพื่อออกมาด้านนอก

“เจ้าบัดซบนั่นมันออกมาแล้ว”