PTH31 งานประมูล

รุ่งเช้ามาเยือน หมอกเบาบางปกคลุมเมืองจิตวิญญาณสูงสุด นกกระเรียนและนกนานาชนิดโผบิน เปล่งเสียงร้องเป็นสัญญาณของวันใหม่ บรรยากาศในยามเช้าเช่นนี้ทำให้เมืองจิตวิญญาณสูงสุดดูราวกับสรวงสวรรค์

ภายในบ้านหลังน้อยของเว่ยสั่ว อัสนีขนาดเท่านิ้วหัวแม่มีสิบสายส่งเปรี๊ยะๆ ไม่นานพวกมันทั้งหมดก็ผสานเข้าด้วยกันกลายเป็นอสรพิษอัสนีตัวโต

เว่ยสั่วขยับมือชี้ไปยังพื้นบริเวณมุมห้อง อสรพิษอัสนีเคลื่อนไหว มุ่งตรงเข้าจู่โจมตามที่สั่ง

“ฮ่าฮ่า” เว่ยสั่วหัวเราะด้วยความพอใจก่อนจะสะพายกระเป๋าหนังคู่กาย มุ่งไปยังพลับหลาหยกทองที่อยู่ทางใต้ของเมือง

วันนี้คือวันที่พลับพลาหยกทองจจะจัดงานประมูล เว่ยสั่วที่ได้รับเชิญย่อมไม่พลาด ในช่วง 3 วันที่ผ่านมา เว่ยสั่วทุ่มเวลาไปกับการฝึกฝนวิชาลับอัสนีอสรพิษทองคำจนบรรลุกระบวนท่าที่ 2… ก่อนจะจากลากับเหล่าสหายในวันนั้น หนานกงยู่ฉิงเป็นผู้ที่เก็บป้ายหยกเข้างานเอาไว้ ดังนั้นเว่ยสั่วที่ไปถึงงานแล้ว ต้องรอพบนางเพื่อเข้างานไปพร้อมกับนาง

สถานที่ประมูลอยู่ภายในเขตของพลับพลาหยกทอง เป็นอาคารที่สร้างขึ้นเพื่องานประมูลโดยเฉพาะ ประดับตกแต่งอย่างงดงาม ภายนอกมีกำแพงสูงล้อมซึ่งถูกสลักไว้ด้วยลวดลายของเมฆา ให้ความรู้สึกราวกับสถานที่แห่งนั้นตั้งอยู่บนท้องนภา

เว่ยสั่วไปถึงสถานที่จัดงานก่อนที่งานจะเริ่มครึ่งชั่วยาม เห็นร้านค้ามากมายตั้งอยู่หน้าทางเข้า จึงคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ในหมู่ผู้ที่มา มีผู้ที่เว่ยสั่วไม่อาจสัมผัสระดับพลังได้ราว 8 คน คนเหล่านั้นสมควรอยู่เขตขั้นวัฏจักรสวรรค์

ผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมางานประมูลไม่ได้เพื่อร่วมงาน แต่มาเพื่อตั้งร้านแลกเปลี่ยนค้าขาย ทำให้สถานที่จัดงานประมูลดูคึกคักมากขึ้น

“ภาพวาดของเจ้าไม่ได้เรื่องเลย!”

ในขณะที่เว่ยสั่วกำลังรอหนานกงยู่ฉิงอยู่บริเวณทางเข้างาน ได้ยินบางคนส่งเสียงโวยวายราวกับทำการค้าไม่ลงตัว

“รอตั้งนานแล้วทำไมนางยังไม่มา?”

ในขณะที่เว่ยสั่วคิดถึงหนานกงยู่ฉิงอยู่นั้น เสียงของนางก็ดังขึ้น

“เว่ยสั่ว!”

เสียงของนางดังมาทางด้านหลัง

“หนานกงยู่ฉิง!” เว่ยสั่วหันหลังกลับไปเห็นใบหน้าที่กำลังยิ้มให้ นางยืนอยู่ไม่ไกลเขามากนัก

วันนี้นางไม่ได้สวมชุดเกราะหนังรัดรูป นางมาในอาภรณ์ขาวงดงาม แต่ยังไม่อาจบดบังหน้าอกคู่งามที่ตั้งตระหง่านราวกับภูเขาหิมะ ด้วยความที่อาภรณ์ของนางเป็นแบบที่นิยมในหมู่สตรีของแคว้นสวรรค์ลึกล้ำ บริเวณหน้าอกจึงถูกออกแบบมาให้เว้าโค้ง เผยให้เห็นเนินอกที่ขาวผ่องงดงามน่าสัมผัส นอกจากนี้ อาภรณ์ยังถูกออกแบบมาให้แสดงสัดส่วนที่น่าหลงไหลของสตรี บริเวณเอวจึงคอดเข้า เห็นส่วนเว้าโค้งของร่างกาย นับเป็นความงามในอีกด้านที่แตกต่างจากยามที่นางสวมเกราะหนังรัดรูป

ไม่เพียงเว่ยสั่วที่จ้องมองนางตาไม่กระพริบ ผู้ฝึกตนโดยรอบก็ยากจะละสายตาเช่นเดียวกัน

สีหน้าและแววตาของเว่ยสั่วทำให้ใบหน้านางแดงระเรื่อ เว่ยสั่วในวันนี้เองก็ต่างไปจากเมื่อก่อน ผมที่ถูกไฟไหม้งอกขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้ดูยุ่งเหยิงเหมือนก่อน ทำให้เขาดูน่ารักในสายตานาง

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” ในขณะที่นางจ้องมองเว่ยสั่วอยู่นั้น นางกลับยกมือมุนผมของตนเองราวกับเขินอาย

การกระทำของนางต้องตาของผู้คนรอบข้าง ทำให้หลงเสน่ห์ในความงดงามของนางมากขึ้นไปอีก

“เจ้าดูเปลี่ยนไปมาก ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วันเอง” เว่ยสั่วยิ้มพลางกล่าว หันมองสายตาของผู้คนรอบข้างที่จ้องมองหนานกงยู่ฉิงด้วยความสนใจ

“เจ้าเองก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน ผมเจ้าไม่ได้ยุ่งเหยิงเหมือนก่อน” นางยิ้มพลางกล่าว “ว่าแต่เจ้าเห็นพี่เย่กับน้องเย่บ้างหรือเปล่า?”

“ไม่เห็น” เว่ยสั่วส่ายหน้า “ครั้งก่อนสองคนนั้นบอกว่าอาจจะไม่ได้มา บางทีทั้งคู่คงมาไม่ได้”

“งั้นพวกเราเข้าไปก่อนดีมั้ย? อย่างน้อยก็จะได้หาที่สงบพูดคุย” นางยิ้มพลางกล่าว “ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้าเป็นการส่วนตัว”

“เป็นการส่วนตัว!” เว่ยสั่วจ้องมองนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ รอยยิ้มบนใบหน้านางยามนี้ดูคลุมเครือ “นางไม่มีทางตกหลุมรักข้าหรอก” เว่ยสั่วกล่าวในใจ

“ไปกันเถอะ” นางยิ้มพลางกล่าว หันกายมุ่งเข้าสู่งานประมูล ผมดำขลับพริ้วไสว กลิ่นกายหอมเป็นเอกลักษณ์โชยมา จนทำให้เว่ยสั่วแทบคุมสติตัวเองไม่อยู่

“หนานกงยู่ฉิง” แต่ก่อนที่ทั้งสองจะเข้างาน กลับมีเสียงของคนผู้หนึ่งเรียกขานชื่อนาง

เมื่อเว่ยสั่วหันมอง เห็นผู้เยาว์ใบหน้าหล่อเหลาผู้หนึ่ง เดินเข้ามาหานางพร้อมด้วยรอยยิ้ม

ผู้ที่มาดูอายุไล่เลี่ยกับเว่ยสั่ว บนศรีษะประดับด้วยห่วงสีทองงดงามเข้ากับทรงผม ห่มคลุมกายด้วยชุดที่ดูมีราคา ราวกับบ่งบอกถึงสถานะว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา

เว่ยสั่วสัมผัสได้ถึงปราณที่ทรงพลัง

“เขตขั้นทะเลศักดิ์สิทธิ์ที่ 5”

วิชาสัมผัสกลิ่นอายทำให้เว่ยสั่วรู้ระดับพลังของอีกฝ่าย ปราณของคนผู้นี้รุนแรงทรงพลัง รากฐานทะเลศักดิ์สิทธิ์ไม่ธรรมดา ราวกับเป็นผู้ที่มีขุมกำลังขนาดใหญ่และมั่งคั่งหนุนหลัง ไม่ใช่ผู้ที่เว่ยสั่วจะเทียบเคียงได้

แต่สิ่งที่ทำให้เว่ยสั่วไม่พอใจ คือสายตาาของคนผู้นี้จับจ้องเพียงหนานกงยู่ฉิง ไม่สนใจเว่ยสั่วที่ยืนอยู่ข้างๆนางแม้แต่น้อย...