บทที่ 68 เย่โม่กลับมาแล้ว

“เย่โม่  นายกลับมาแล้ว!?”  เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเย่โม่  เขากำลังตกตะลึงกับรอยเลือดเหล่านี้จนไม่รู้ตัวว่าซู่เวยได้เดินเข้ามาแล้ว

“ซู่เวย…วันนี้เธอไม่ไปทำงานหรือ?”  เย่โม่มองซู่เวยอย่างประหลาดใจ  ปกติแล้วเวลานี้เธอต้องอยู่ที่ทำงานแล้วไม่ใช่หรือ

สีหน้าของซู่เวยดูเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย  เธอส่ายหัว  “เมื่อวานตอนเช้าชิงเชวี่ยถูกตีจนได้รับบาดเจ็บ   ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาลยังไม่พ้นอาการโคม่าเลย  ฉันเองก็เพิ่งกลับมาจากเยี่ยมเธอ  ทำไมฉันไม่เห็นนายเลยล่ะ?”

เย่โม่ตะลึงไปพักหนึ่ง  หนิงชิงเชวี่ยถูกทำร้าย?  เป็นไปได้อย่างไร?  อีกอย่างทำไมซู่เวยถึงรู้เรื่องนี้ได้?  คิดถึงจุดนี้เย่โม่จึงถามขึ้น  “ทำไมเธอถึงรู้ว่าหนิงชิงเชวี่ยถูกทำร้าย?”

“นายไม่รู้หรือไง?”  ซู่เวยถามเย่โม่อย่างประหลาดใจ  ตอนแรกเธอคิดว่าที่เย่โม่กลับมาก็เพราะรู้ว่าหนิงชิงเชวี่ยได้รับบาดเจ็บ  ไม่นึกว่าเย่โม่จะไม่รู้เรื่องแบบนี้

เย่โม่ถามอย่างมึนงง  “หนิงชิงเชวี่ยได้รับบาดเจ็บ...แล้วทำไมผมถึงต้องรู้ล่ะ?  เธอบาดเจ็บหนักมากไหม?”

ถึงแม้กับหนิงชิงเชวี่ยแล้วเขาจะไม่ได้มองเธอในแง่ดีนัก  แต่ตอนที่หนิงชิงเชวี่ยรู้สึกทุกข์ใจนั้นคล้ายกับอาจารย์ลั่วอิ่งมาก  ดังนั้นเขาจึงยังพอจะรู้สึกเป็นห่วงหนิงชิงเชวี่ยอยู่บ้าง  ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางยอมช่วยเธอตั้งแต่แรกแล้ว

“ที่ผ่านมาหนิงชิงเชวี่ยจะนั่งอยู่ตรงนี้  นายคิดว่าฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ?”  ซู่เวยเชื่อว่าเย่โม่ไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ จึงได้พูดขึ้น

เย่โม่ขมวดคิ้ว  หนิงชิงเชวี่ยพักอยู่ที่นี่?  เขาก็เดินทางไปที่อื่นแล้ว  ละครบทนั้นก็แสดงจบลงไปแล้ว   ทำไมเธอยังอยู่ที่นี่ต่ออีกเล่า?  จากฐานะครอบครัวเธอแล้ว...คงไม่ใช่ว่าเธอไม่มีที่อยู่อื่นหรอกนะ?

เห็นท่าทีสับสนมึนงงของเย่โม่  ซู่เวยก็ได้แต่พูดอีกครั้ง  “หลังจากชิงเชวี่ยมาอยู่ที่นี่  เธอก็พักอยู่ในห้องที่นายเคยอยู่  น้อยครั้งที่เธอจะออกไปข้างนอก  ทุกวันก็จะนั่งคุยกับดอกไม้อยู่ตรงนี้  บางครั้งเธอนั่งอยู่อย่างนี้ตั้งแต่เช้ายันเย็นเลย”

หนิงชิงเชวี่ยชอบดอกไม้?  เย่โม่มองดอกไม้พวกนี้ด้วยความประหลาดใจ  สาเหตุที่ตอนแรกเขาชอบดอกไม้ก็เพราะ ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ก็เท่านั้น  แล้วทำไมหนิงชิงเชวี่ยชอบดอกไม้?  ถ้าเธอชอบดอกไม้จริงๆ...ทำไมตอนที่เธออาศัยอยู่กับเขา 20 กว่าวันเขาถึงไม่เห็นเธอเข้าใกล้ดอกไม้เหล่านั้นเลยล่ะ?

คราบเลือดบนดอกไม้พวกนี้ดึงดูดความสนใจของเย่โม่  ถึงมันเพิ่งจะงอกออกมาแต่เย่โม่ก็รู้ได้ทันทีว่ามันคือ ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’  วินาทีที่เย่โม่เห็น ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นยินดีขึ้นมาทันที  ดินที่นี่ไม่เพียงปลูก ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ได้เท่านั้นแต่ยังทำให้มันงอกได้อีกด้วย

เย่โม่คิดขึ้นมาได้ทันที  สาเหตุที่หนิงชิงเชวี่ยปลูกดอกไม้แบบนี้...หรือว่าเธอจะเป็นผู้ฝึกปราณ?  แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจได้...ตรงจุดนี้คงจะเป็นจุดที่เขาทิ้งเมล็ดเอาไว้ก่อนหน้านี้นั่นเอง  ไม่คิดว่าจะงอกได้แบบนี้

แต่หนิงชิงเชวี่ยรู้ได้อย่างไรว่ามันคือ ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ?  ทั้งยังดูแลมันดีขนาดนี้อีก?

ตอนที่เย่โม่ยังคงครุ่นคิดอยู่นั้นเอง  ซู่เวยก็อธิบายเพิ่มเติม  “เหมือนกับว่าชิงเชวี่ยจะเอาใจใส่ดอกไม้ดอกนั้นเอามากๆ  ทั้งยังสร้างรั้วขวางเอาไว้ด้วย  ทุกๆ วันเธอก็จะนั่งมองมันอยู่อย่างนั้น  มีบางครั้งที่เธอจะมองมันอยู่ทั้งวันไม่เบื่อหน่ายเลย  เมื่อวานตอนเช้าเธอก็ทำเหมือนปกติทั่วไป  ยืนอยู่หน้าแปลงดอกไม้แล้วจ้องมองดอกไม้เล็กๆ ดอกนั้น  แต่ตอนนั้นเองที่มีชาย 2 คนบุกเข้ามา  ดูท่าทางดุร้ายเอามากๆ”

เมื่อเห็นว่าเย่โม่กำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เธอพูด  ซู่เวยจึงได้พูดต่อ  “ชาย 1 ในนั้นพอเข้ามาก็บอกว่าชิงเชวี่ยหลอกเอาเงินเขาไปแล้วยังมาซ่อนตัวปลูกดอกไม้อยู่ที่นี่อีก  ชายคนนั้นหยิบไม้ขึ้นมาท่อนหนึ่งแล้วตีไปที่แปลงดอกไม้  ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นชิงเชวี่ยเธอคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้เอาตัวไปขวางทางไม้แบบนั้น  มันตีถูกหลังของหนิงชิงเชวี่ยเข้าอย่างจัง  ตอนนั้นกระอักเลือดออกมารดแปลงดอกไม้ตรงหน้า  จากนั้นเธอจึงสลบไป”

สีหน้าของเย่โม่เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง  ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมหนิงชิงเชวี่ยถึงดูแล ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ดีขนาดนี้ก็ตาม  แต่กับไอ้คนที่มันคิดจะทำลายดอกไม้ของเขา...ตอนนี้เย่โม่รู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว

“ตรวจสอบแล้วหรือยังว่าพวกมันเป็นใคร?”  เย่โม่ใจเย็นลงแล้วจึงถามต่อ

ซู่เวยส่ายหัว  “ยังไม่รู้เลย…แต่นายต้องระวังตัวเอาไว้หน่อยนะ  ตอนที่นายจากไปคราวนั้นก็มีคนมาถามข่าวคราวของนายอยู่หลายคนเลย  รวมทั้งยังเอาคอมพิวเตอร์ควบคุมกล้องวงจรปิดไปอีก  ฉันว่าคนพวกนั้นน่าจะไม่ใช่คนดีอะไร…นายจะไปไหนก็ระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกัน”

ซู่เวยพูดถึงตรงนี้เย่โม่ก็รู้ได้ทันที  คนตระกูลซ่งคงจะรู้แล้วว่าเขาฆ่าซ่งเฉ่าเหวินจึงได้เที่ยวตามหาตัวเขาไปทั่วแบบนี้  เพียงแต่เย่โม่เองก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีกล้องวงจรปิดอยู่  เวลานั้นจิตสัมผัสของเขามีระยะอยู่แค่ 5 เมตรเท่านั้น  การที่เขาสัมผัสไม่ได้ถึงกล้องวงจรปิดก็ถือเป็นเรื่องปกติแล้ว

ในเมื่อคนตระกูลซ่งรู้แล้วว่าเขาเป็นคนฆ่าซ่งเฉ่าเหวิน  พวกที่ทำร้ายหนิงชิงเชวี่ยก็คงจะเป็นตระกูลซ่งส่งมาสอดแนมเขาแน่นอน  พวกมันคงคิดไม่ถึงว่าหนิงชิงเชวี่ยจะย้ายมาอยู่ที่นี่  พวกมันคงรอว่าเย่โม่จะกลับมาหาหนิงชิงเชวี่ยหรือไม่  หลังจากรอได้พักหนึ่งแล้วเห็นว่าเขาไม่กลับมาจึงได้คิดลักพาตัวหนิงชิงเชวี่ยแบบนี้   หลังจากนั้นหนิงชิงเชวี่ยก็เอาตัวเข้าปกป้อง ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ จึงได้เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้

เย่โม่วิเคราะห์เรื่องราวได้เกือบทั้งหมด  เขาแน่ใจแล้วว่าเป็นคนตระกูลซ่งที่ทำให้หนิงชิงเชวี่ยได้รับบาดเจ็บ  แต่สิ่งเดียวที่เขายังไม่เข้าใจก็คือ...ทำไมหนิงชิงเชวี่ยต้องเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้อง ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ด้วย็็็กดหดสา

คำอธิบายเดียวที่เขาพอจะคิดออกก็คือ...หนิงชิงเชวี่ยรู้ว่าดอกไม้นี้สำคัญสำหรับเขามาก  จึงได้ดูแลมันดีแบบนี้  กระทั่งว่าปกป้องมันได้โดยไม่เสียดายชีวิต  ถึงแม้คำอธิบายนี้จะลงล็อคที่สุดแต่เย่โม่ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี  เพราะหนิงชิงเชวี่ยไม่มีทางทำดีกับเขาขนาดนี้แน่

ตระกูลซ่ง  ในเมื่อมันต้องการสงคราม...ถ้าอย่างนั้นก็มาฆ่ากันเถอะ!  ถ้าตัวเขาเย่โม่ยังกลัวแค่ตระกูลเล็กๆ อย่างตระกูลซ่งล่ะก็...เขาคงไม่จำเป็นต้องฝึกฝนแล้ว  สู้เขาฆ่าตัวตายไปเลยเสียยังดีกว่า!  ไม่ว่าหนิงชิงเชวี่ยจะทำแบบนั้นเพื่อเขาหรือไม่ก็ตาม  แต่ในเมื่อเธอช่วยชีวิต ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ ของเขาไว้แล้วได้รับบาดเจ็บแบบนี้  เขาก็ควรจะแก้แค้นให้เธอเสียหน่อยแล้ว!

“ซู่เวย…ผมจะไปดูชิงเชวี่ย  แต่เธอไม่ต้องบอกชิงเชวี่ยหรอกว่าผมมา”  เย่โม่บอกลาซู่เวยแล้วตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

ถึงแม้ซู่เวยจะไม่รู้ว่าทำไมเย่โม่ถึงห้ามไม่ให้เธอบอกหนิงชิงเชวี่ย  แต่เธอก็ยังรับคำของเย่โม่อยู่ดี  นั่นก็เพราะเธอรู้ว่าตอนนี้หนิงชิงเชวี่ยเหลือเวลาในชีวิตอีกไม่มากแล้ว

เย่โม่เพิ่งมาถึงตรงประตูโรงพยาบาล  เขาก็เห็นว่ามีหมอ 2-3 คนกำลังพาหนิงชิงเชวี่ยที่นอนอยู่บนเตียงขึ้นรถไป  เย่โม่นิ่งไปพักหนึ่ง  หรือว่ากำลังย้ายโรงพยาบาล?

เย่โม่แผ่จิตสัมผัสเข้าไปตรวจสอบอาการของหนิงชิงเชวี่ย  เขารู้ทันทีว่าบาดแผลที่เธอได้รับนั้นสาหัสกว่าที่เขาจินตนาการไว้ตอนแรกมากนัก  จิตสังหารของเย่โม่พุ่งทะยานทันที!  เพื่อปกป้อง ‘หญ้าหัวใจสีเงิน’ แล้วหนิงชิงเชวี่ยถึงกับตกอยู่ในสภาพนี้  เขาไม่มีทางปล่อยตัวการไปแน่!

หนิงชิงเชวี่ยกำลังกอดกระเป๋าพยาบาลใบเล็กของเย่โม่เอาไว้อยู่  ทว่าตอนนั้นเองเย่โม่ก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง  จิตสัมผัสของเขาบอกว่าในกระเป๋านั้นมีเม็ดหยก 3 เม็ดที่เขาทำเป็นสร้อยให้ซูจิ้งเหวินอยู่  ทำไมไปอยู่กับหนิงชิงเชวี่ยได้?  แล้วทำไมถึงมีแค่ 3 เม็ด?

เย่โม่ได้แต่ถอนหายใจ  ถ้าหากหนิงชิงเชวี่ยสวมพวกมันไว้ที่ข้อมือแทนที่จะวางไว้ในกระเป๋าพยาบาลล่ะก็...บางทีเธออาจจะไม่บาดเจ็บเลยก็ได้

ขณะที่เย่โม่กำลังวางแผนจะตามรถพยาบาลคันนี้อยู่นั้นเอง  เขาก็ได้ยินพยาบาล 2 คนกำลังพูดคุยกันอยู่

“หญิงสาวคนนี้คงจะเป็นลูกหลานคนรวยล่ะมั้ง  เธอเห็นไหมว่าผอ.เดินวุ่นด้วยตัวเองเลยทีเดียว”

“นั่นสิ ว่ากันว่าเธอมีชีวิตได้อีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น  แต่เธอก็ยังไม่ยอมอยู่รักษาตัวในโรงพยาบาล อยากจะกลับบ้านท่าเดียว  ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เมื่อเทียบเวลาชีวิต 1 เดือนกับต้องนอนเตียงขยับเขยื้อนไม่ได้หลายปีแล้วค่อยตาย...บางทีก็คงจะไม่ต่างกันมากหรอกมั้ง”