Chapter 38

ชายหนุ่มพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่โซฟาหลังจากที่เธอสงบสติอารมณ์ได้ หรือสงบลงได้เพราะไม่มีแรงมากกว่ารึเปล่าก็ไม่รู้

นั่งตรงนี้นะคะเดี๋ยวเฮียไปเอาน้ำส้มมาให้เห็นมีอยู่ในตู้เย็น"

ปลาวาฬไม่พูดอะไรมองตามชายหนุ่มไปตรงห้องครัวอย่างเร่งรีบ ทำไมเวลาเขามาอยู่ใกล้เธอเธอรู้สึกอยากอ้วกยังไงก็ไม่รู้ก่อนหน้านี้เธอยังไม่เป็นเลย หรือว่าเธอเหม็นขี้หน้าเขาอย่างนั้นเหรอ

"น้ำส้มมาแล้วค่ะ :)"

เขายิ้มให้เธอก่อนจะส่งแก้วน้ำส้มมาให้ ปลาวาฬเอามือปิดปากทำท่าจะอ้วกอีกรอบเขารีบถอยห่างเธอทันที

"ยังเหม็นขี้หน้าเฮียอยู่เหรอ"

เขาเอ่ยถามเสียงเบาไม่รู้ว่าที่ปลาวาฬพูดเพราะเธอแค่ไม่อยากเห็นหน้าเขาแค่นั้นหรือว่าเธอเหม็นจริงๆแต่เวลาที่เธอกำลังทานอะไรแล้วเขาเข้าไปใกล้เธอจะอยากอ้วกทันที

"ก็ใช่นะสิเมื่อไหร่จะกลับไปสักที"

"ปลาวาฬเป็นหนักขนาดนี้เฮียจะไปไหนได้ยังไงล่ะ ถ้าเฮียไปแล้วใครจะดูแลปลาวาฬ"

"เยอะแยะคนอยากดูแลปลาวาฬนะ"

"รวมถึงเจ้านายเราด้วยใช่มั้ย"

ปลาวาฬหันไปมองหน้าเขาอย่างหมั่นไส้ไม่ทันไรก็มากระแหนะกระแหนเธอแล้วตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาหึงหวงเธอไม่ทราบ

"มีสิทธิ์อะไรมาถามไม่ทราบคะ?"

"ก็ปลาวาฬเป็นเมียเฮียทำไมจะหวงไม่ได้"

"ได้ข่าวมาว่าเราสองคนเลิกยุ่งเกี่ยวกันแล้ว อ่อ ไม่ใช่สิไม่ได้เลิกเพราะไม่ได้สถานะแต่แรกอยู่แล้ว"

เธอเอ่ยออกมาติดน้ำเสียงน้อยใจถ้าเขาให้เกียรติเธอมากกว่านี้คงไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก นี่อะไรแอบนอนด้วยกันทุกวันแต่ไม่มีสถานะอะไรทั้งนั้นเอาแต่ให้รอโดยไม่รู้ว่าจะได้เปิดตัวตอนไหนเป็นใครจะรู้สึกดีบ้าง

"ปลาวาฬ.. โธ่! เฮียขอโทษนะที่รักเฮียผิดไปแล้วเรามาเริ่มกันใหม่นะเฮียจะทำให้มันถูกต้อง"

"ไม่อ่ะฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว ผู้ชายมีตั้งเยอะตั้งแยะแบบบอสก็น่าจับอยู่นะทั้งหล่อ ทั้งรวย แถงเก่งอีก"

"ปลาวาฬไม่พูดแบบนี้นะเฮียจะไม่ยอมให้เราไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นแน่นอนถ้าคิดจะทำแบบนั้นฆ่าเฮียให้ตายก่อนเถอะ!!!"

เขาทำหน้าจริงจังมากในคำพูดของตัวเอง เธอเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะจิบน้ำส้มเย็นๆ ทำมาหึงมาหวงน่าหมั่นไส้!!! โอ๊ยย แล้วความรู้สึกนี้มันคืออะไรก่อนหน้านั้นฉันยังโกรธเขาอยู่เลยนะพอเขามาหามาขอแต่งงานทำไมถึงรู้สึกใจเต้นแปลกๆ >///<

"หิวมั้ย"

"ไม่ค่ะ!ฉันง่วง ฉันเหนื่อยมากอ้วกเพราะเหม็นขี้หน้าคุณรีบๆออกไปเลยฉันจะนอน"

ปลาวาฬลุกขึ้นก่อนจะเซล้มลงไป เรารีบพยุงตัวเธอไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว

"นี่!! ปล่อยนะ"

"เฮียจะพาหนูไปนอนที่เตียงไม่ทำอะไรหรอกอย่าดื้อกับเฮียตอนนี้เลยนะไว้ถ้าปลาวาฬหายเหนื่อยมีแรงเมื่อไหร่เดี๋ยวค่อยมาด่าเฮียใหม่ :)"

เขาเอ่ยออกไปยิ้มๆพาเด็กแสบของเขาไปนอนบนเตียงนอน เขาดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ก่อนจะกุมมือเล็กไว้แน่น

"พักผ่อนนะคะเฮียจะไม่กวนหนู"

ปลาวาฬกระพริบตาปริบๆมองเฮียภูของเธอที่นั่งลงข้างๆเตียงนอนกุมมือเธอแน่น เอาเป็นว่าตอนนี้เธอขอพักผ่อนก่อนแล้วเดี๋ยวตื่นมาค่อยคิดหาวิธีต่อว่าจะเอายังไงกับเขาดี

"หวังว่าตื่นมาจะไม่เจอนะคะ"

"เจอแน่นอนไม่ต้องหวัง :)"

ปลาวาฬจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะหลับตาลงช้าๆ เธอเหนื่อยสะสมสภาพร่างกายของเธอใช้งานหนักมากจริงๆ ทั้งคิดมากเรื่องของเขาทั้งโหมงานหนักอีก อาการใหม่มาตอนนี้คือเห็นหน้าเฮียภูแล้วอ้วก เห้ออออ

ส่วนชายหนุ่มเขานั่งมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ต้องไปตามหาเด็กแสบของเขาแล้วแต่ต้องหาวิธีทำให้เธอยอมกลับมาคืนดีกับเขาให้อภัยเขาอีกครั้ง

ตู๊ดดดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่นมาสักพักแล้วล่ะแต่เขาไม่ได้สนใจมัวแต่ง้อเมียอยู่ เขาหยิบมันออกมาก่อนจะกดรับสายเพราะคนที่โทรศัพท์เข้ามาคือน้องชายของเขาเอง

"ว่าไงผา"

(เฮีย!! หายไปไหนเนี้ยผมรอเฮียมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะหายไปไหนโทรศัพท์ไปหาก็ไม่ยอมรับสาย)

น้องชายของเขาดูจะหัวเสียมากที่เขาหายไปโดยไม่บอก เขาก็แค่บอกเขาว่าเดี๋ยวมาแล้วก็วิ่งออกมาเลยจะมาตามเมียนั้นแหละเจอปลาวาฬจนลืมอะไรไปทุกอย่างเลย

"ลืมบอกโทษที คือเฮียมาหาปลาวาฬอยากจะคุยกันให้มันรู้เรื่องนะ"

(แล้วปลาวาฬอยู่ที่ไหน เฮียเจอน้องแล้วเหรอ)

"อืม พักอยู่โรงแรมเนี้ยแหละตอนนี้ปลาวาฬกำลังนอนหลับอยู่ "

(เคลียร์กันเสร็จแล้วเหรอเฮีย?)

"คุยแล้วแต่น้องใจแข็งมากไม่ยอมคุยดีๆด้วยเลย แล้วก็ท่าทางจะพักผ่อนน้อยคิดมากด้วยเอาแต่อ้วกจนเหนื่อยสลบไปแล้ว"

(พาไปหาหมอมั้ยเฮีย หรือจะให้หมอไปหา)

"ไม่เป็นอะไรถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเฮียพาไปเอง ยังไงช่วงนี้เฮียคงไม่กลับไปนอนที่บ้านนะถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรศัพท์มาเอา เฮียอยากจะอยู่กับปลาวาฬก่อนท่าทางจะง้อยาวเลย"

(มีอะไรให้ช่วยบอกแล้วกัน แค่นี้แหละเฮียผมกลับละ)

เขาหันไปมองร่างเล็กที่นอนซุกผ้าหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยท่าทีคิดหนัก ปกติปลาวาฬจะยอมเขาตลอดไม่เคยต่อต้านเขาแบบนี้มาก่อนเขาก็เลยไม่รู้วิธีการง้อเธอในแบบนี้

เขาเดินไปนั่งลงข้างล่างเตียงมือใหญ่ยื่นไปกุมมือเล็กไว้หลวมๆ

"เฮียขอโทษนะปลาวาฬจากนี้ไปปลาวาฬไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อเฮียแล้วนะ เฮียจะเป็นคนพยายามเอง :)"

สองชั่วโมงต่อมา...

เขายังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนมองเด็กแสบนอนบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนอย่างมีความสุข เวลานี้ดีจังเลยได้นั่งมองคนที่เขารักนอนหลับมันมีความสุขดีจัง

"อื้อออออ อ๊ะ!!!"

ปลาวาฬลืมตาขึ้นสบตาเข้ากับเขาก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่ทันที

"นึกว่าตื่นมาแล้วจะไม่เจอซะอีก"

"บอกแล้วไงว่าไม่มีทางไปไหน จะเฝ้าเมียอยู่ที่นี่แหละกลัวหายไปอีก ^///^"

"ใครเป็นเมียกันขี้ตู่ ชิ!! ว่าแต่หิวอ่ะไปซื้ออะไรให้กินหน่อยสิคะ"

ปลาวาฬยิ้มมุมปากอย่างมีแผนการณ์ เธอจะล่อให้เขาออกไปซื้อของให้แล้วจะปิดประตูล็อคไม่ยอมให้เขาเข้ามาอีกแค่นี้ก็ไม่ต้องทนเห็นหน้าเขาแล้ว

"หิวเหรอคะงั้นรอแปปนะเฮียจะไปซื้อของให้"

เขาเดินไปหยิบของบนโต๊ะก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที ปลาวาฬรีบลุกจากเตียงเดินออกไปยังประตูด้านหน้าของห้องแล้วรีบกดล็อกประตูอย่างไว หึ!! แค่นี้ก็เข้ามาไม่ได้แล้ว เธอยิ้มอย่างสะใจที่ได้แกล้งชายหนุ่ม หลังจากที่เธอได้พักผ่อนก็รู้สึกดีขึ้นเธอเดินไปนั่งลงตรงโซฟากดเปิดทีวีดูไปพลางๆ เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเสียงประตูเปิดขึ้นเฮียภูกับถุงพะรุงพะรังเต็มมือเขานั้นทำให้ปลาวาฬตกใจอย่างสุดขีด

"คุณ!!! มาได้ยังไง"

เขาทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมจะเข้ามาไม่ได้ค่ะ เฮียก็เปิดคีย์การ์ดเข้ามาไง"

เธออ้าปากค้างแล้วก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองฉลาดไม่ทันเขาแล้ว นี่ออกไปไม่พอหยิบคีย์การ์ดห้องเธอไปด้วยอีก

"หมายความว่าตอนลงไปคุณหยิบคีย์การ์ดไปด้วย"

"ใช่ค่ะ เฮียต้องเอาไปด้วยถ้าไม่เอาไปแล้วกลับมาปลาวาฬไม่ยอมเปิดประตูให้เฮียก็ไม่ได้มาหาเมียนะสิ :)"

'พลาดแล้วปลาวาฬเอ้ย!! T^T'