BB ตอนที่ 5 จิตวิญญาณอาวุธสหายคู่ชีวิต

BB ตอนที่ 5 จิตวิญญาณอาวุธสหายคู่ชีวิต

ชิงเป่ยไม่สนใจนาง กลับก้าวเท้ามาข้างหน้าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบ “ข้าเป็นคนกินแก่นเพลิงเยือกแข็งเอง จะสังหารหรือเฉือนเนื้อข้าทิ้งก็แล้วแต่ท่านจะพอใจ ทว่าชิงอวี่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย”

ชิงอวี่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างกายเขา “เจ้าเสียสติไปแล้ว”

นางทุ่มเทไปมากกว่าจะรักษาเจ้าคนง่อยเปลี้ยเสียขาแถมยังขี้โรคผู้นี้จนหายดี แต่สุดท้ายเขากลับตอบแทนนางเช่นนี้หรือ?

“เจ้าทำเพื่อข้ามามากพอแล้ว ข้าไม่อาจเป็นตัวภาระให้เจ้าต่อไปได้”

“ตัวภาระอะไร? เจ้ากำลังรนหาที่ตายชัด ๆ!” ตัวเขาหรือก็เล็กนิดเดียว รับฝ่ามือคนเหล่านี้ไปสักฝ่ามือคงไม่อาจทนไหว

เมื่อเห็นใบหน้าไม่พอใจจนคิ้วขมวดเช่นนั้นของนาง มุมปากชิงเป่ยพลันปรากฏรอยยิ้มจางขึ้น เดิมทีเขาเองก็เป็นเด็กหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์มากมายนัก ยามเมื่อรอยยิ้มละลายธารน้ำแข็งพลันปรกฏขึ้นเช่นนี้ ชิงอวี่จึงตกใจไม่น้อย

“ชิงอวี่ เจ้าคอยบอกอยู่ตลอดว่าเจ้าไม่ใช่พี่สาวข้า แต่ทุกครั้งเจ้าก็คอยปกป้องข้าจากอันตรายต่าง ๆ เพราะเหตุใดจึงต้องทำเช่นนั้น?” ชิงเป่ยหลุบสายตาลงเล็กน้อย พยายามปิดบังอารมณ์ที่ซ่อนเร้นอยู่ “ไม่ใช่พี่สาวข้าแล้วอย่างไร? คนที่ดีกับข้า ปกป้องข้า ก็มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้น”

เจ้าเด็กนี่รู้สึกเช่นนี้มานานแค่ไหนกัน ความจริงข้อนี้เขาอาจล่วงรู้ตั้งแต่ที่นางช่วยเขาออกมาจากกองเพลิงในตอนนั้นแล้วก็เป็นได้!

ทว่าเขาไม่ต้องการทำลายสิ่งที่ทั้งคู่มีร่วมกัน ถึงจะไม่ใช่ความจริง แต่มันก็เป็นเรื่องลวงหลอกที่ช่างอบอุ่นและปลอบประโลมจิตใจเขายิ่งนัก…..

ชิงอวี่ยังคงตกตะลึงอยู่ ตอนที่เจ้าเด็กที่สูงยังไม่เท่านางดึงนางไปด้านข้าง นางกลับไม่เอ่ยอะไรแม้แต่น้อย เขายังกล่าวขึ้นว่า “ครั้งนี้ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ในเมื่อปัญหานี้เกิดขึ้นเพราะเขาเป็นต้นเหตุ เขาก็ควรเป็นคนที่ออกไปแก้ปัญหานี้เอง

ร่างผอมบางของเขาดูราวกับจะสูงขึ้นเล็กน้อยในพลัน เต็มไปด้วยความกล้าหาญและความโดดเดี่ยว บรรยากาศโดยรอบตัวเขาพลันเยือกเย็นขึ้น

เจ้าเด็กคนนี้คือคมในฝักโดยแท้ นางตาบอดไปจริง ๆ

ชิงอวี่เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ ไม่รู้สึกกังวลมากเท่าเมื่อครู่ นางเอนหลังพิงกำแพงด้านข้างอย่างสงบ ทำท่าไม่สนใจบรรยากาศเยือกเย็นอันตรายที่ประกายไฟเพียงนิดก็อาจทำให้เปลวโพลงโหมลุกขึ้นได้

“ฮ่า ๆ~ ในที่สุดเจ้าก็ยอมให้เจ้าเด็กนั่นลงมือ ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดที่ผ่านมาเจ้าถึงต้องคอยปกป้องเขาอยู่ตลอด…..” น้ำเสียงเกียจคร้านฟังดูแหบน้อย ๆ ราวกับคนเพิ่งตื่นจากนิทราอันยาวนานพลันดังขึ้นในหัว

“เจ้าตื่นแล้วหรือ?” เจ้านี่หลับไปกว่าสองเดือนแล้ว แต่ตื่นมาครั้งนี้ จากเด็กวัยเดินเตาะแตะไม่รู้ประสากลับกลายเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างกำยำคนหนึ่ง ทั้งน้ำเสียงและร่างกายเปลี่ยนไปไม่น้อย

“ฮ้าว….. ตื่นแล้ว เกิดอะไรขึ้นหรือ? จะสู้กันหรือไม่? ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?” หลังจากปรับตัวและมองดูสถานการณ์เบื้องหน้าแล้ว เขาพลันรู้สึกตื่นเต้นโดยไร้สาเหตุ ทำให้อารมณ์ของชิงอวี่ผันผวนเช่นเดียวกัน

นางส่งสายตาเย็นชาให้ในทันใด “อย่าสร้างปัญหาให้ข้า ในเมื่อเจ้าตื่นแล้วก็ไปบำเพ็ญเพียรต่อเถอะ ข้าไม่อยากมีขยะไร้ค่าเป็นจิตวิญญาณอาวุธ”

“มีขยะไร้ค่าเป็นจิตวิญญาณอาวุธ?? นี่เจ้ากำลังพูดถึงข้าหรือ?!”

“แล้วเจ้าคิดว่ายังมีขยะชิ้นอื่นอีกหรือ? หากไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นตัวถ่วงขาข้า ด้วยการบำเพ็ญตนของข้าแล้ว ข้าก็คงไม่ต้องมาติดอยู่ในสถานที่ประหลาดเช่นนี้หรอก! ใครจะไปรู้ว่าเจ้าตามข้ามาจนวิญญาณถูกกลืนหายไปกว่าครึ่งกัน? หากไม่ใช่เพราะสัญญาเลือดระหว่างข้ากับเจ้า ข้าก็คงสลัดเจ้าทิ้งไปนานแล้ว…..”

“หยุด หยุด หยุดเลย เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารับรู้ความผิดแล้ว ข้าจะไปบำเพ็ญเพียรเดี๋ยวนี้ แต่บัดซบเอ๊ย เจ้าเป็นนายหญิงของข้า ทั้งชีวิตนี้เจ้าก็เป็นนายหญิงของข้า ไม่สิ….. ไม่ว่าจะชีวิตไหนเจ้าก็มีเพียงข้าเป็นจิตวิญญาณอาวุธเท่านั้น ฉะนั้นไม่ว่าเจ้าจะรังเกียจข้ามากมายขนาดไหน เจ้าก็ยังต้องทนข้าต่อไปอยู่ดี!”

น้ำเสียงเขาดูเจ็บปวดไม่น้อย หลังจากแผดน้ำเสียงไม่พอใจเสร็จก็ไม่ออกมาแอบดูเหตุการณ์อีกแม้แต่น้อย  ดูท่าจะไปบำเพ็ญเพียรจริงจังเสียแล้ว

มุมปากชิงอวี่ยกขึ้น ทว่าในใจกลับสัมผัสได้ถึงระลอกคลื่น

เจ้าหมอนี่อยู่ในร่างนางมาตั้งแต่นางเกิด หลังจากนางตายแล้วก็ยังตามนางมายังโลกประหลาดใบนี้อีก สำหรับนางแล้วเขาคงเป็นผู้เดียวที่นางมิอาจตัดขาดได้อย่างสิ้นเชิง

หากแต่เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถทิ้งนางไปหาเจ้านายใหม่ที่เก่งกาจกว่านี้ได้

“นายหญิง พวกเรามิอาจถูกแยกจากกันได้อีก จะให้ข้าไปหาเจ้านายใหม่ก็เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นเจ้าไม่ใช่เพียงเจ้านาย แต่เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตของข้า เจ้าเป็นคนให้ชีวิตข้า เปลี่ยนข้าจากจิตวิญญาณอาวุธเย็นเยียบให้มีเลือดเนื้อเช่นนี้ หากทิ้งเจ้าไป ข้าก็เป็นได้เพียงอาวุธไร้ค่าชิ้นหนึ่ง”

หากจิตวิญญาณอาวุธอยู่กับมนุษย์นานมกาพอ พวกเขาจะสามารถพัฒนาขึ้นจะมีอารมณ์เฉกเช่นมนุษย์ ทว่าเรื่องที่น่าเจ็บปวดใจที่สุดคือเรื่องที่มนุษย์ที่มีสายเลือดเดียวกันแท้ ๆ กลับ…..

ชิงอวี่ทำเสียงเดาะลิ้นด้วยแววประชด

“ฮ่า เจ้าหนูที่ไม่รู้ว่าความตายกำลังถามหาผู้นี้” ไป๋จือเยี่ยนมองภาพน่าขันตรงหน้าด้วยนัยน์ตาดูถูกเหยียดหยาม “เหลียนจี ฆ่าเด็กนั่นทิ้งแล้วนำตัวอีกคนมาให้ข้า”

กล้าทำเรื่องเช่นนั้นได้ เจ้าเด็กนี่ก็ต้องกล้ารับความเจ็บปวดอันถึงที่สุด ต้องพบเจอกับชะตาที่เลวร้ายกว่าความตาย

“เจ้าค่ะ!” หญิงสาวที่เมื่อครู่ยังทำท่าออดอ้อนสีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นไร้อารมณ์ บนใบหน้าจับสัมผัสได้เพียงความมุ่งร้าย

นางเป็นเพียงข้ารับใช้ต่ำต้อยผู้หนึ่ง ทว่ากลับถือครองพลังที่ไม่อาจดูถูกได้ คนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มคนที่ไม่น่ายุ่งเกี่ยวด้วยอย่างแท้จริง

ชิงอวี่มองคู่ต่อสู้สองคนตรงหน้าไปมา เสี่ยวเป่ยไร้ประสบการณ์การต่อสู้ ต้องตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบภายในเวลาไม่นานแน่ อาจถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อใช้ขู่นางเลยก็เป็นได้

ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือชาตินี้ ชิงอวี่เป็นผู้ที่เรียบง่ายไม่หวือหวา นางมีฝีมือมากพอที่จะสำแดงให้ใต้หล้ารู้ ทว่านางเกลียดการสร้างปัญหาเป็นที่สุด หากนางสามารถแก้ปัญหาอย่างสันติได้ นางก็ไม่อยากให้ปัญหานั้นต้องลุกลามจนกลายเป็นเรื่องใหญ่

ดังนั้นเมื่อชิงเป่ยรับหนึ่งฝ่ามือจากคู่ต่อสู้และมีดาบเล่มหนึ่งกำลังพุ่งมาแทงอก ชิงอวี่จึงถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง คนอื่น ๆ พากันมองภาพการต่อสู้เบื้องหน้าไม่กล้าพูดอันใด นางกระโดดเข้าไปปัดดาบเล่มนั้น กระทั่งดาบพันปีอันเลื่องชื่อของเหลียนจีที่ถูกตีขึ้นด้วยเหล็กวิเศษยังเกิดรอยแตกขึ้น

เหลียนจียืนตกตะลึงอยู่นาน นิ้วมือนางชาไปหมด นางเข้าใจในทันทีว่าเด็กหนุ่มผู้นี้แข็งแกร่งมาก

อาวุธของนางมีจิตวิญญาณขึ้นมาแล้ว เทียบกับแต่ก่อนที่ยังไม่มีจิตวิญญาณ ทั้งพลังป้องกันและการโจมตีของนางเพิ่มสูงขึ้นมาก กระทั่งร่างกายนางเองยังแข็งแกร่งขึ้น ศัตรูมากมายนับไม่ถ้วนต้องพ่ายแพ้ให้แก่ดาบของนาง ทว่าเด็กหนุ่มคนนี้กลับสามารถทำให้นางบาดเจ็บได้…..

เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กที่น่ากลัวนัก

นัยน์ตาสีม่วงเบื้องหลังม่านส่องประกายวาบหนึ่ง เป็นแววตาประหลาดที่หาได้ยาก

บุรุษเจ้าเสน่ห์ชุดแดงนามไป๋จือเยี่ยนก็ตกตะลึงไปเช่นเดียวกัน

เหลียนจีเป็นนักฆ่า มีฝีมือล้ำเลิศด้านการลอบสังหาร นางมีความสามารถไม่ธรรมดา นางประมือกับผู้มีฝีมือสูงส่งกว่านางมานับไม่ถ้วนและไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อน ทว่ากลับถูกเด็กหนุ่มหน้าตางดงามดูไร้พิษภัยเช่นนี้เอาชนะได้

เจ้าเด็กคนนี้….. มาจากไหนกันแน่?

ไป๋จือเยี่ยนตกอยู่ในภวังค์ เขานึกย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เจ้าเด็กนี่ชิงแก่นเพลิงเยือกแข็งเยือกแข็งไป…..

ไม่สิ….. เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง!

แก่นเพลิงเยือกแข็งนั้นเติบโตอยู่ในสวนของนายท่านมาโดยตลอด นอกจากคนใกล้ตัวที่นายท่านไว้วางใจไม่กี่คน หากมีคนนอกเร้นกายเข้ามาก็ไม่มีโอกาสหนีออกไปได้เลย ยังมีหลุมพรางและกับดักมากมายที่ซุ่มซ่อนอยู่อีก หากมีผู้ใดเข้าใกล้นายท่านในระยะหนึ่งร้อยเมตรไม่มีทางรอดออกไปได้โดยไร้บาดแผลแน่นอน!