บทที่ 32

ยามบ่าย ในระหว่างทางที่สองปู่หลานเดินทางกลับร้านยา มู่ซุนกวนได้ส่งชายฉกรรจ์สองคนที่พอมีกำลังฝีมือ แอบติดตามเพื่อคุ้มกันทั้งสองอย่างลับๆ เพราะทั้งสองสร้างเม็ดเงินจำนวนมหาศาลให้แก่หอการค้ามู่ชิงหลง อีกทั้งยังมีเม็ดยานำมาฝากขายอีก ยี่สิบเม็ด หลังจากที่กลับมาถึงร้านยาสองปู่หลานก็แยกย้ายกัน ชายชราเนี่ยกังมุ่งหน้าไปที่ห้องปรุงยาสำหรับตรวจสอบสมุนไพรที่ได้มา ส่วนเด็กหนุ่มเนี่ยฟงกลับไปที่ห้องของตนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้อง รีบเดินไปที่ห้องปรุงยาอย่างรวดเร็ว

“ท่านปู่ ข้าจะออกไปฝึกวิชาบนเขาหลายวันกว่าจะกลับ ท่านรักษาตัวด้วย”

ชายชราเนี่ยกังที่ตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการตรวจสอบ และจัดเก็บสมุนไพรอยู่หันมามองผู้เป็นหลานด้วยความเป็นห่วง

“หือ ลูกฟง เจ้าจะไปกี่วัน”

“อย่างต่ำก็คงเจ็ดวันขอรับ”

“ระวังตัวด้วยล่ะ หากมีสิ่งใดที่คิดว่าอันตรายให้หลบหนี ชีวิตเจ้าสำคัญต่อปู่มากนัก”

“ขอรับท่านปู่ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

เมื่อร่ำลาผู้เป็นปู่เสร็จสิ้น เด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็รีบออกจากร้านยาอย่างรวดเร็ว เดินทางออกจากเมือง เด็กหนุ่มแวะสอบถามและทักทายทหารที่ป้อม อยู่นานพอสมควรเกี่ยวกับข้อมูลที่อยู่ของสัตว์อสูร หลังจากนั้นก็มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกขึ้นเขาไป ระหว่างทางเด็กหนุ่มพบเจอกับสัตว์อสูรหลายตัวเช่นกัน เพียงแต่ว่าเด็กหนุ่มหลีกเลี่ยงที่จะเข้าไปสังหารมัน เพราะเป้าหมายที่แท้จริงมันคือ สัตว์อสูรลิงขนแดง แน่นอนถึงมันจะไม่ใช้สัตว์อสูรลิงแขนยาว แต่ก็เป็นสัตว์อสูรสายพันธุ์มีความดุร้ายน้อยกว่าและระดับของสัตว์อสูรไม่ได้มีสูงเกินไป ขอเพียงไม่เจอกับราชาของพวกมัน เด็กหนุ่มมีความมั่นใจว่าจะสังหารได้อย่างแน่นอน

หลังจากเดินทางอยู่นานเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็หยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ และยังไม่ลืมที่จะใช้เกราะสายฟ้าป้องกันตัวจากอันตราย หนึ่งชั่วยามผ่านไปในระหว่างที่นั่งโคจรลมปราณก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ ดังแว่วมาทางขวามือของตน เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นพุ่งทะยานออกไปทางขวามือ ชั่วน้ำเดือดก็พบเจอฝูงสัตว์อสูรลิงขนแดงประมาณสิบตัวยืนรอบกลุ่มคนสี่คนอยู่ เป็นชายหนุ่มสามคนและเด็กหนุ่มอีกหนึ่งคน มีชายหนุ่มผู้หนึ่งในกลุ่มสวมชุดสีเทาขลิบดำได้รับบาดเจ็บที่แขนซ้ายอยู่ด้วย

ไม่ถึงสามลมหายใจ สัตว์อสูรลิงขนแดงก็พุ่งเข้าหากลุ่มคนทั้งสี่ เปรี้ยง หมัดขวาของชายผู้หนึ่งสวมชุดสีน้ำตาลปะทะกับท้องของสัตว์อสูรลิงขนแดงอย่างถนัดถนี่ กระบี่เล่มงามจากชายหนุ่มสวมชุดสีดำตวัดฟันอย่างว่องไว สัตว์อสูรลิงขนแดงหลายตัวต่างได้รับบาดเจ็บ เด็กหนุ่มสวมชุดสีเทายืนแอบอยู่หลังชายที่ได้รับบาดเจ็บจ้องมองการต่อสู้อย่างไม่วางตา ไม่นานจำนวนที่มีน้อยกว่าทั้งสามก็ต้านไว้ไม่ไหว เด็กหนุ่มเนี่ยฟงจึงรีบพุ่งเข้าไปช่วย

เปรี้ยง เสียงฝ่าเท้าขวาถีบเข้าที่ศีรษะของสัตว์อสูรลิงขนแดงอย่างถนัดถนี่ตกตายไปทันที เมื่อลงสู่พื้นก็รีบพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็วพร้อมกับมีดสั้นในมือขวา ฉับ มีดสั้นวาดผ่านลำคอของสัตว์อสูรลิงขนแดงอีกตัว ไม่ทันที่จะได้ส่งเสียงร้อง เลือดสีแดงก็พุ่งออกมา กลุ่มคนทั้งสี่จ้องมองผู้มาใหม่อย่างดีใจที่เข้ามาช่วยเหลือ เสียงร้องคำรามด้วยความโกรธดังลั่นไปทั่วบริเวณ ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว เสียงหน้าไม้ยิงติดต่อกันอย่างรวดเร็วสามดอก สัตว์อสูรลิงขนแดงตกตายไปอีกสาม ทุกดอกเสียบกลางศีรษะอย่างแม่นยำ เมื่อเห็นท่าไม่ดีสัตว์อสูรลิงขนแดงที่เหลือก็พากันหลบหนี ไม่นานก็ได้ยินเสียงกล่าวขอบคุณดังมาจากกลุ่มคนทั้งสี่

“ขอบใจเจ้ามากที่เข้ามาช่วยเหลือพวกข้า แต่ว่าเจ้าเป็นคนของสำนักไหนกัน ถึงได้เก่งกาจถึงเพียงนี้”

“ข้ายังไม่ได้เข้าสำนักขอรับ”

กลุ่มคนทั้งสี่ล้วนแล้วแต่แปลกใจ เพราะส่วนใหญ่ที่มีฝีมือและเป็นเด็กมักจะมีสำนักสังกัดอยู่ เพื่อฝึกวิชาและได้รับยาสำหรับเพิ่มพลังปราณ เพราะหากซื้อเองคงเป็นไปไม่ได้เพราะราคาของมันแพง