บทที่ 22
บทที่ 22 นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ปั่นจักรยานรับลมทะเลแบบนี้ กีณรินยิ้มบางๆ อย่างไม่รู้ตัว เธอพยายามนึกและนับดูว่าช่วงชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาจะรู้ไหมนะว่าดวงตาสีฟ้าเข้มที่จ้องมองเธอในร้านอาหารวันนั้นติดตรึงในความทรงจำที่อ่อนหวาน จนเมื่อเธอได้มาพบตัวตนที่แท้จริง...
