ตอนพิเศษ 4 (ริมฝีปากที่ลืมไม่ลง)

ตอนพิเศษ 4 (ริมฝีปากที่ลืมไม่ลง)

ในวันที่ซูยองบาดเจ็บหนัก

เธอโดนโจรป่ารุมทำร้าย ถึงควีจะใช้เลือดของตัวเองรักษาแผลให้แขนที่หักได้ แต่ความบอบช้ำในร่างกายส่วนอื่นๆ ยังคงเจ็บหนักอยู่

ควีบดผลไม้ให้เป็นน้ำ แล้วป้อนมันด้วยปากกับซูยอง เพื่อให้เธอกลืนได้ง่ายขึ้น ครั้งแรกที่ป้อนด้วยปาก เขาป้อนไปโดยไม่ได้คิดมาก คิดแค่อยากให้เธอหายเจ็บไวๆ ก็พอ

แต่พอปะกบปากโดนริมฝีปากซูยองจริงๆ เท่านั้นหละ ความรู้สึกหวิวในใจเริ่มมา ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูอ่อนกำลังขยับตามริมฝีปากเขาเพื่อรับน้ำผลไม้ สัมผัสนุ่มๆ เวลาเนื้อโดนเนื้อทำเขาแทบคลั่ง

แย่ละ อยู่ๆ ก็ใจเต้นแรง นี่เราแค่กำลังจะช่วยนางนะ

ต้องไม่คิด ไม่คิด

อย่าคิดมากสิ

“ตึกตักๆ” ถึงควีจะพยายามหักห้ามใจมากแค่ไหน ข้างนอกดูเย็นชา แต่ในใจนั้นอ่อนไหว

เมื่อซูยองฟื้นมา เขาก็ดูแลใกล้ชิดไม่เคยขาด ถึงแม้จะพยายามหักห้ามใจไปด้วยตลอด แต่อยู่ๆ ก็มีสิ่งที่มาทำให้เขาหักห้ามใจไม่ได้…

“ตุบๆ โขลกๆ” (เสียงตำใบไม้)

“เจ้าเพิ่งพื้นรีบลุกขึ้นมาทำไมรึ อยากตำสีไว้วาดรูปแล้วเหรอ?”

ควีเดินมาหา พร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ เห็นซูยองกำลังทำอะไรบางอย่าง เขาได้แต่ถามอย่างสงสัย

“ม่ายช่าย สิ่งนี้ไว้ทำแบบนี้ต่างหากค่ะ” ซูยองเอาใบไม้ที่ตำมา บีบน้ำออกหมาดๆ แล้วนำมาโปะไว้ที่เหนือคิ้ว ตรงแผลที่ควีโดนแสงเผาพอดี

ควีรู้สึกถึงความใจดีของนาง ถึงเป็นแวมไพร์ ก็อยากมีใครสักคนคอยห่วงใย และเขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแสนนานละ

เขาจ้องมองซูยอง ที่กำลังเอาใบไม้ที่ตำไว้แล้ว บีบใส่มือเล็กๆ จากนั้นค่อยๆ บรรจงโปะลงที่แผลควีอย่างแผ่วเบา

ความสุขทุ้มอยู่ในใจ ♡