ตอนที่ 27 ฤทธิ์เบียร์ทำให้อารมณ์ขึ้นง่าย ♡

บทที่ 6 – 2/5

ตอนที่ 27 ฤทธิ์เบียร์ทำให้อารมณ์ขึ้นง่าย ♡

รุ่งเช้าในอ้อมกอดควี

“เมื่อคืนชั้นนอนทับแขนคุณทั้งคืนเลย คุณต้องปวดแขนแน่ๆ”

“ไม่เห็นรู้สึกนะ บอกแล้วว่าข้าแข็งแรงเจ้าไม่ต้องห่วง ถ้าไม่เชื่อไว้คืนนี้มาลองนอนทับทั้งตัวเลยไหม” ควีพูดไปซื่อๆ แต่ทำให้ซูยองกลับคิดลึก

“ตาบ้า > <” เธอทุบอกควีเบาๆ ด้วยความเขิน

“^^” พอซูยองเขินอาย เขาถึงพึ่งรู้ว่าที่พูดไปนั้นฟังดูล่อแหลม

“วันนี้คุณอยากกินอะไรคะ เดี๋ยวไปทำให้กิน” เธอพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“ข้าอยากกินเจ้า ยังคิดถึงสัมผัสอุ่นๆอยู่เลย” พูดเสร็จควีก็โน้มตัวเข้ามาจูบที่ปากซูยองทันที แต่ก่อนที่อารมณ์จะเลยเถิด ซูยองจึงรีบลุกหนีออกมา

ซูยองเดินไปที่กระเป๋า พร้อมกับหยิบอุปกรณ์และซองเครื่องปรุงต่างๆ มาวางเรียงตามลำดับ เธอตั้งใจอยากจะมาทำอาหารให้คนที่เธอรักกิน

“งั้นวันนี้เดี๋ยวจะทำก๋วยเตี๋ยวให้กินนะ คุณช่วยไปหาปลาให้หน่อยได้ไหมคะ^^” ซูยองถามพร้อมกับส่งยิ้ม

“^^” ควียิ้มให้ พร้อมกับลูบหัวนางเบาๆ แล้วเดินออกไปตกปลาตามคำของของสาวน้อยทันที

เวลาผ่านไปไม่นาน ควีก็กลับมาเอาปลาที่จับได้มาวางไว้ให้ แล้วเขาก็โอบด้านหลังของซูยอง โดยใช้มือสอดมาประสานเอวเข้าที่ด้านหน้า แล้วซุกลงบนต้นคอขาวเนียนเบาๆ

“คุณทำชั้นเขินนะ > <” พอซูยองหันตัวไปหาจะเพื่อจะผลักเขาออกไปหน่อย แต่ควีก็ชิงจังหวะเข้ามากอดและจูบเข้าที่ปากโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

“จุ๊บ อยากให้ถึงคืนนี้ไวๆ จัง” เขาพูดพร้อมโอบเธอไม่ปล่อย

“ตาบ้า บ้าๆๆ > <” ซูยองทุบควีเบาๆ แต่รัวด้วยความเขิน

“ฮ่าๆ อารมณ์ยังขึ้นง่ายอยู่เลย ข้าว่าเพราะฤทธิ์เบียร์แน่ๆ” ควียิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

ซูยองแล่ปลา แล้วเอาเนื้อไร้ก้างหั่นใส่ในก๋วยเตี๋ยวเส้นกึ่งสำเร็จรูป แค่ต้มในน้ำเดือด 3 นาที ใส่เครื่องปรุงก็กินได้

“สูตรนี้ชั้นทำกินเองที่บ้านบ่อยๆ แต่ที่นี่ไม่มีผัก ใส่เนื้อผลไม้หั่นชิ้นเล็กๆ แทนผักแล้วกันนะคะ” ซูยองทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว เธอดูมีความสุขในสิ่งที่ทำ เพราะมื้อนี้จะเป็นมื้อแรก ที่เธอทำให้ควีกิน

“เสร็จแล้ว ก๋วยเตี๋ยวปลาดิบสูตรซูยองค่า” เธอตักให้ควีชิมด้วยความตื่นเต้น

“อร่อยจัง” ควีเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้กินคำแรก

“ยิ่งเจ้าป้อนยิ่งอร่อย ^^” ควีทั้งเอาใจและดูสุขใจ

“แหมคุณแวมไพร์นี่ปากหวานนะเนี่ย ปกติกินแต่เลือดไม่ใช่เหรอคะ แล้วไม่เคยกินอาหาร อยู่ๆ มากินไม่รู้สึกว่ารสมันแปลกๆ เหรอคะ ?”

“อืม ข้ารู้นะว่าอันไหนอร่อย อันไหนไม่อร่อย เหมือนเรารู้ว่าดอกไม้หอม ไม่หอม เพียงแต่การกินเลือดเหมือนกับกินข้าว เราดื่มเลือดจนชินตามแวมบรรพบุรุษ พวกเราสามารถกินอย่างอื่นแทนข้าวก็อิ่มได้เหมือนกัน เพียงแต่ช่วงแรกๆ ต้องฝึกนานหน่อยให้คุ้นชิน”

“ดีใจที่คุณชอบนะคะ ไหนลองกินบ้าง” ซูยองตักอีกชามเพื่อมานั่งกินกับควี

“อ่าวไม่ป้อนข้าแล้วเหรอ^^” ควียิ้มหยอก

“^^” ซูยองยิ้ม แต่ทำตาแกล้งไม่รู้ไม่ชี้

หลังมื้ออาหาร

ซูยองหยิบมือถือขึ้นมา แล้วยื่นให้ควีอีกเครื่องด้วย เธออยากให้ควีพกเอาไว้ เผื่อมีเรื่องฉุกเฉินจะได้เบาใจ

“ถึงในนี้จะไม่มีสัญญาณ แต่ออกข้างนอกถ้ำจะใช้ได้นะ เครื่องนี้ปิดไว้ก่อนจะได้ประหยัดแบต พอจะใช้ค่อยเปิดเครื่องหรือเสียบกับแบตสำรองอันนี้นะคะ มันเก็บไว้ได้นาน 3-6 เดือนเหมือนกัน แต่ถ้านานมาก แบตอาจจะน้อยลงไปเรื่อยๆ” ซูยองอธิบายวิธีใช้มือถือให้ฟัง

“เจ้าเอาสิ่งนี้มาให้ข้าทำไมรึ” ควีถามอย่างสงสัย

“เผื่อว่าเราต้องห่างกัน มือถือจะเป็นเครื่องมือสื่อสาร เอาไว้พูดคุยกันระยะไกลได้ค่ะ” เธอเปิดมือถือแล้วกดหน้าจอให้ดู

“นี่เจ้าจะกลับแล้วรึ” ควีถามปนน้ำเสียงเศร้าและตกใจ

“ยังไม่รีบกลับนะคะ แต่เผื่อไว้ก่อน และมือถือนี่สามารถถ่ายรูปพวกเราไว้ได้ด้วยนะ เผื่อไว้ดูตอนคิดถึง เมื่อก่อนเทคโนโลยีการถ่ายรูปน่าจะยังไม่มาใช่ไหมคะ”

“อืม… เมื่อก่อนเขาใช้วาดรูปแทนหน่ะ แต่คงยากที่จะเหมือนเท่าภาพถ่าย แต่ภาพวาดก็ได้อารมณ์อีกแบบนะ”

“คุณวาดรูปบ้างรึเปล่าคะ หรือมีรูปวาดเก่าๆ บ้างไหม”

“มีสิ ในถ้ำนี้มีห้องเก็บสิ่งของโบราณอยู่นะ เดี๋ยวจะพาเดินไป”

เมื่อทานอาหารกันเสร็จ ควีก็เดินไปหยิบตะเกียง แล้วจูงมือซูยองเดินเข้าไปในถ้ำด้านใน

“โอ้โห ไม่รู้เลยว่าตรงนี้มีทางเชื่อมไปยังห้องอื่นๆ ของถ้ำอีกมากมาย” ซูยองประหลาดใจ เพราะอยู่มาหลายวันแต่ก็ไม่เคยเดินมาโซนนี้มาก่อน

“ใช่ แต่ส่วนมากไม่ค่อยได้ใช้ จะเดินไปแค่นานๆ ครั้ง เพราะฉะนั้น อาจจะมีพวกแมลง หรือสัตว์มีพิษเข้ามาอาศัยพักพิง ต้องระวัง”

“โหมีของโบราณมากมายเลย”

“แต่ ! เอ๊ะนี่มัน ?”

ว้าย !!!

โปรดติดตามตอนต่อไป …