ตอนที่ 17 อยากชิม !

ตอนที่ 17 อยากชิม !!!

ณ รุ่งเช้า

โอ๊ยอยู่ๆ ก็ปวดท้องบิดๆ

ไอ้ความรู้สึกปวดบิดตุบๆ นี้มัน !

เลือดดดด….. !!!

ตายละไม่รู้ตัวเลยว่าประจำเดือนมาวันนี้ เราก็ลืมไปซะสนิท ทำยังไงดีหละเนี่ย ต้องแย่แน่ๆ เลย

เช้าวันนั้นพอตื่นขึ้นมาซูยองก็รู้ตัวทันทีว่าประจำเดือนมา และเธอกลัวว่ากลิ่นเลือดจะทำให้มีปัญหา ถึงเธอจะรู้สึกดีกับควี และไว้ใจขึ้นมาก แต่อีกใจหนึ่งก็ยังคงนึกกลัว

จะทำยังไงดีนะ ฉันจะโดนกินหรือเปล่าเนี่ย กลิ่นเลือดแรงขนาดนี้ ม่ายยยยนะ !!!

ซูยองลุกขึ้นออกจากเตียง โดยค่อยๆ ก้าวออกมาให้เบาที่สุด กะว่ายังไงก็ตามต้องออกมาจากตรงนั้นให้ได้ก่อน แต่ก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ยังไม่แน่ใจว่าควรหนีกลับไปเลยหรือเปล่า เธอสับสน จึงหาทางซ่อน และเธอก็ตัดสินใจหลบอยู่ตรงสุดทางก่อนจะออกจากเขตภาพลวงตา

เรารู้สึกว่าเค้าเป็นแวมไพร์ที่ดีนะ แต่เราจะเชื่อใจสัญชาตญาณเขาได้ไหม เอายังไงดีๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดท้อง > < โอ๊ยยยยยยยยย ปวดจังเลย T_T

เมื่อควีสะดุ้งตื่นจากฝัน ไม่เห็นซูยองก็ตกใจ รีบออกตามหาทั่วทั้งถ้ำแต่ก็ไม่พบ ซูยองเห็นควีวิ่งออกมาหน้าถ้ำก็รีบหนีไปหลบหลังพุ่มไม้ทันที เธอยังตัดสินใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าควีได้กลิ่นเลือด

และทันใดนั้น ควีคิดว่าซูยองอาจไปเจออันตรายอีก จึงพุ่งตัวออกจากเขตภาพลวงตาไปตามหาทันที โดยไม่คำนึงว่าแสงจะเผาร่าง ทำให้หน้าของเขาโดนเผาไหม้อีกแล้ว

ซูยองเห็นควีพุ่งออกไป ก็ตะโกนเรียกด้วยความตกใจ

“ควี ! ! !”

แต่เธอปวดท้องมากเรียกได้แค่ครั้งเดียว ก็นั่งยองๆ กุมท้องเอาไว้ คล้ายจะเป็นลม และทันทีที่ควีได้ยินเสียงเรียก เขาก็รีบหันกลับมาตามเสียงวกกลับเข้าเขตถ้ำเพื่อมาหาซูยอง

“เจ้าเป็นอะไร” ควีถามซูยองด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นนางดูไม่สบายฟุบนั่งกุมท้องอยู่ที่พื้น เขาก็รีบอุ้มเธอเข้าถ้ำไปพักทันที

“ฮือๆ T_T” ซูยองก้มหน้า ร้องไห้สะอื้น

“เจ้าบาดเจ็บตรงไหน?” ควีวางซูยองเบาๆ ลงที่นั่ง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“…” ซูยองได้แต่ส่ายหน้า

“หรือ… เจ้าอยากกลับบ้านแล้วใช่ไหม เจ้ากลับบ้านได้นะ ข้าจะพาออกไปส่งเอง” ควีลูบหัวปลอบอย่างอ่อนโยน

“ฮือๆ ไม่ใช่อย่างนั้น”

“ฉัน…” ซูยองอ้ำๆ อึ้งๆ แต่ก็คิดว่ายังไงก็คงต้องบอก งั้นพูดไปเลยตอนนี้เลยจะดีกว่า

“คือว่าฉัน… กำลังมีประจำเดือน !!”

“……”

“??? แล้วมันทำไมรึ” ควีจ้องหน้าสงสัย

“ฉันหมายถึงเออ… มีระดู เลือดของผู้หญิงที่จะออกมาประจำเดือนหน่ะ คุณไม่ได้กลิ่นเลือดเหรอ?”

“ได้กลิ่นสิ แต่แล้วยังไงกันหละ” ควียังคงไม่เข้าใจ

“ฉันกลัวว่าคุณจะกินฉันเพราะได้กลิ่นเลือดหนะสิ > <” ซูยองตอบแบบเขินอาย ผสมกังวัลใจ

“^ ^” พอได้ยินดังนัน ควีก็ยิ้มออกทันที

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว กลิ่นระดูของหญิงอันเป็นที่รัก ยิ่งทำให้ข้าอยากเสพสังวาดด้วยต่างหาก แต่ไม่ต้องห่วงข้าจะอดใจไว้นะ เพราะเจ้ายังปวดท้องอยู่” ควีจ้องมองซูยองพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

หา ! หญิงอันเป็นที่รัก เราหนะเหรอ !!

สะๆ สังวาด ! มันใช่คำอย่างที่ฉันคิดรึเปล่า

เฮ่ เธอ ก็คิดลามกเกินไปคงไม่หรอกมั้ง > <

ซูยองได้แต่ถกเถียงตัวเองในใจ ว่าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า

“ปวดท้องจังมีอะไรในกระเป๋าเหลือๆ บ้างนะ” ซูยองนั่งค้นกระเป๋าเป้ตัวเองอย่างตั้งใจอีกรอบ

ยังดีที่เราสำรองผ้าอนามัยไว้ในกระเป๋าเสมอ แต่มีแค่ไม่กี่แผ่นวันต่อไปจะทำยังไงดี…

โอ้ยยยยยย ไม่รู้ด้วยละ ปวดท้องจนมึนหัวไปหมด ช่วงนี้คิดเอาตัวรอดวันต่อวันไปก่อนละกัน

“เอ๊ะเราพกอันนี้มาด้วยหนิ ของโปรดเราเลย”

ซูยองเจอลูกอมในกระเป๋าก็รีบหยิบมาแกะอมทันที กะเพิ่มน้ำตาลในเลือด หวังว่าจะมึนหัวน้อยลง แล้วเธอก็จะหยิบลูกอมอีกห่อไปให้ควีชิม

“คุณควี ลองชิมนี่ดูสิ คุณต้องไม่เคยกินแน่ๆ”

ซูยองพูดพร้อมกับกำลังหยิบลูกอมอีกชิ้นจากในห่อ แต่ยังไม่ทันที่ซูยองจะได้หยิบ ควีก็คว้ามือเล็กๆ ของซูยองขึ้นมา แล้วค่อยๆ เลียนิ้วของเธอในด้านที่มีเศษลูกอมเปื้อนอยู่แทน

“! ! !”

ลิ้นอุ่นๆ ของควีที่กำลังเลียนิ้วเล็กๆ ของซูยอง เขาค่อยๆ ชิมรสหวานจากนิ้วของเธอ แล้วขบเบาๆ ที่ปลายเล็บด้านบน อย่างกับกำลังชิมลูกอมแสนอร่อยที่ไม่ได้กินมานาน

“! ! ! O _ O” ซูยองตกใจทำตาโต !!!

นั่นเขากำลังทำอะไรหน่ะ

แย่ละ หรือกลิ่นเราจะเย้ายวนเกินไป ถ้ามาอยู่ใกล้เขาอาจจะทนไม่ไหว !!!

ควีไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ขยับตัวเข้าใกล้ซูยองทันที

หืม ….

“ไม่นะฉันยังไม่พร้อม !!!”

นี่ฉันจะโดนกิน หรือกำลังจะโดน … XXX

ม่ายยยยยย ! ! !

โปรดติดตามตอนต่อไป…