ตอนที่ 16 บรรยากาศเป็นใจ ♡
ตอนที่ 16 บรรยากาศเป็นใจ ♡
ควีพาซูยองออกไปทางออกด้านหลังของถ้ำ
เมื่อนางเดินเข้าใกล้ทางออกจากถ้ำด้านหลัง ก็เริ่มเห็นเป็นแสงเรืองๆ และพอออกมาพ้นปากถ้ำ จะเห็นเป็นแสงสว่างวาบ ข้างนอกมีต้นไม้เตี้ยๆ และทางน้ำไหลเบาๆ
ถ้าเป็นในตอนเช้าจะมองเห็นเป็นป่าปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ ดูเป็นป่าธรรมดาค่อนข้างรกด้วยซ้ำ แต่พอตกดึก หินที่อยู่ริมทางน้ำ กลับเปร่งแสงในตัวออกมาพร้อมกับพวกปลาตัวเล็กๆ ที่แหวกว่ายอยู่ตามริมธาร และปลาน้อยเหล่านั้นก็มีแสงระยิบระยับเช่นกัน
“ว้าว นี่มันอะไรกันคะเนี่ย ไม่เคยรู้เลยว่ามีที่แบบนี้จริงๆ ในโลก ว่าแต่ ทำไมปลาถึงเรืองแสงได้หละจ๊ะ” ซูยองตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่เห็น ถามควีด้วยความกระตือรือร้นรัวๆ
“ที่นี่เป็นแหล่งรวมหินเรืองแสง หินชนิดนี้มีสารพิเศษและประจุไฟฟ้าผสมอยู่ ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไม น้ำถึงพัดหินเหล่านี้มารวมกัน ปลากับสาหร่ายถ้ากินละอองหินเข้าไปพร้อมกับน้ำ ก็จะเรืองแสงเบาๆ แบบนี้” ควีพูดพร้อมช้อนปลาตัวเล็กๆ ขึ้นมาให้ซูยองดูใกล้ๆ
“เจ้าเอามือมานี่สิ” เขาค่อยๆ ช้อนปลาไว้ในมือนางอย่างแผ่วเบา
“ว้าวสวยจัง” ซูยองประสานมือรอรับปลาตัวน้อยๆ ที่เรืองแสงและกำลังว่ายเล่นไปมา
“น่ารักจังเจ้าปลาน้อย” เธอมองปลาซักพัก แล้วค่อยๆ วางปลาลงเบาๆ ที่ในแม่น้ำตามเดิม
“ชอบไหม” ควีมองหน้าซูยอง แล้วเผลอยิ้มละมุนตาม
“ชอบมากเลยค่ะ ^_^”
“ว้าย !” ซูยองพูดพร้อมกับหันมาไวเกินไปจนทำให้เซถลาลื่นจะตกน้ำ
ในจังหวะนั้น ควีคว้ามือซูยองไม่ให้ลื่นล้มได้ทัน แล้วเขาก็อุ้มซูยองแนบชิดอกด้วยแขนข้างเดียว พร้อมกับพาเธอข้ามไปนั่งอีกฝั่งที่ปลอดภัยแทน
“ข้าชอบมานั่งมองริมแม่น้ำที่นี่ ถ้ามองจากตรงนี้ จะเห็นสายแม่น้ำเรืองแสงยาวไปสุดสายตา พร้อมกับปลาที่แหวกว่ายระยิบระยับท่ามกลางแสงดาว”
ทั้งสองนั่งเอนหลังมองดูดวงดาวและแม่น้ำอย่างผ่อนคลาย ทุกสิ่งที่นี่สวยงามดูเพลินตาไปหมด ทำให้ลืมเวลาได้ง่ายๆ เวลาล่วงเลยไปนานจนซูยองเผลอหลับไป
ควีเห็นซูยองหลับอยู่ข้างๆ ก็เอื้อมมือมาปัดผมที่มาปรกหน้าเธอออกเบาๆ ในใจก็ได้แต่ครุ่นคิด ว่านางนั้นจะใช่ จิน ภรรยาของเขาที่กลับมาเกิดใหม่หรือเปล่า แล้วถ้าซูยองคือซูยอง ไม่ใช่ภรรยาเก่าเขา เขายังจะรักซูยองอีกหรือไม่ ?
หรือเขาไม่ควรจะคิดอะไร ปล่อยให้สุดแล้วแต่โชคชะตาจะพาไปดี ควีรู้แค่เพียงตอนนี้ เขากำลังกลับมามีความสุขที่ห่างหายไปแสนนานอีกครั้ง ♡
ควีอุ้มซูยองเดินกลับเข้าถ้ำไปอย่างช้าๆ เดินผ่านแสงจันทร์ และทางน้ำหินเรืองแสง เขาได้แต่หวังว่าความสุขนี้จะไม่หายไปเร็วนัก
“ไม่นะ ข้าขอร้อง !!
!!!
"ได้โปรด ไว้ชีวิตเขาเถอะ !!!
เขาไม่ได้ทำร้ายใคร เขาเป็นสิ่งมีชีวิตเหมือนกับพวกเรา”
ภาพของ จิน กำลังร้องขอคนในหมู่บ้าน ควีจำได้แม่นยำ เพราะในตอนนั้นควีก็อยู่ด้วย เขาโดนตรึงด้วยเหล็กปลายแหลม ที่เคลือบด้วยเงิน แร่ธาตุที่เรียกว่าเงินนี้ ไม่ได้ทำให้ควีตาย แต่ทำให้เขาอ่อนแรง และเมื่อโดนตอกด้วยโลหะเยอะขนาดนั้น ทำให้เขาสู้แรงไม่ไหว
เสียงขอร้องของจิน ยังคงก้องในหัวของเขา
“ได้โปรด”
แล้วอยู่ๆ
หอกเหล็กก็พุ่งตรงเข้ามาอย่างไว
ความมืดเข้าครอบงำตาฉับพลัน
“เฮือกกกกกก ! เรายังคงฝันเรื่องเดิม” ควีตกใจตื่นไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน
พอควีรู้ตัวอีกทีก็พบว่ารุ่งเช้าแล้ว
และความสุขเขาเหมือนจะพังทลายลงทันทีเมื่อพบว่า…
“ซูยอง ?”
“เจ้าหายไปไหน !!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป…