ตอนที่ 6 หักห้ามใจครั้งที่ 1

ตอนที่ 6 หักห้ามใจครั้งที่ 1 !

ซูยองเหมือนจะฝันร้าย แต่พอตื่นมาก็ยังคงสดใสเหมือนเดิม เธอพยายามประดิษฐ์ที่จับปลา อยู่คนเดียวครึ่งค่อนวัน แต่ไม่ว่าจะเอาหญ้ามาสานยังไง หญ้าก็ไม่แข็งแรงพอที่จะดักปลาไว้ได้ ถึงในบางครั้งปลาจะหลงมาติดกับ แต่ติดไม่นานก็ดิ้นพุ่งทะลุออกไปได้ทุกที

แต่ซูยองก็ไม่ลดละ ลองอะไรใหม่ๆ อยู่เรื่อยไป เธอสานด้วยความยากลำบากต้องมองใกล้มากเพราะสายตาสั้น สานหลายต่อหลายรอบจนมือนางเต็มไปด้วยแผลหญ้าบาด

จนควีเดินออกหายไปครู่นึง เพื่อไปหาต้นไผ่อ่อนมาให้ ควีทำทีไม่สนใจ แต่ก็อดสนใจไม่ได้

"ตุบ" (เสียงต้นไผ่วางลงบนพื้น)

“หืม… เอามาให้ฉันเหรอ?” ซูยองมองต้นไผ่อย่างสงสัย แต่พอคิดออกว่าควีเอามาให้เพราะอะไรก็ดีใจยกใหญ่

“ว้าววววว คุณหามาได้ยังไง เยี่ยมไปเลย” ซูยองทำท่าดีใจแล้วรีบเอาต้นไผ่ + ใบไผ่มาสานแทนต้นหญ้าทันที

แต่การสานที่จับปลาจากต้นไผ่ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะเธอต้องเหลา หรือตัดต้นไผ่เป็นก้านไม้เล็กๆ บางๆ ยาวๆ ไว้ใช้สำหรับสาน ซึ่งมีดที่มีอยู่ที่นั่น เป็นเพียงมีดพกเล่มเล็กๆ เล่มเดียวเท่านั้น

ควีเห็นมือซูยองแดงไปหมด เพราะพยามจะผ่าต้นไผ่ให้ซีกเล็กลง เธอค่อยๆ ทำอยู่นาน ก็เพิ่งจะผ่าไปได้ไม่กี่ก้าน จนควีเดินมาช่วยผ่าให้แทน

“เออ… ขอบคุณนะคะ ^_^” ซูยองขอบคุณที่เขาหยิบก้านไผ่ไปตัดให้

“ว้าววววคุณเก่งจัง แรงเยอะสุดๆ ยกนิ้วให้เลย” ซูยองเห็นควีผ่าไผ่ใช้เวลาไม่นานก็ยกมือชื่นชม

พอเปลี่ยนจากหญ้า มาเป็นไผ่ก็จับปลาได้ง่ายกว่าเดิมเยอะ

“ดูนี่สิ! จับปลาได้แล้ว ตัวอ้วนมากเลย วันนี้จะมีโปรตีนกินแล้วน้า” ซูยองชูปลาอวดควี ด้วยท่าทางดีใจสุดๆ

ซูยองเอาปลามาปิ้งข้างๆ กองไฟในถ้ำ เมื่อปลาสุกดี ก็แบ่งให้ควีกินด้วย ส่วนควีนั้น แค่มองเฉยๆ แต่ไม่กิน

“ลองชิมดูมั้ยคะ คิดว่าไม่น่าจะเหม็นคาว เพราะว่าเป็นปลาจากลำธาร ฉันมองหน้าคุณไม่ออก ไม่รู้ว่าคุณอยากกินไหม” ซูยองชูปลาเสียบไม้ขึ้นมา แล้วพยายามองเพ่งไปที่หน้าของควี

“ฉันปักไม้ไว้ให้ที่ตรงนี้นะคะ ถ้าคุณอยากกินก็มาหยิบได้เลย แต่ถ้าไม่อยากกินก็ไม่ต้องกังวลใจ ไม่เซ้าซี้น้า”

“ง่ำ ง่ำ” ซูยองกินปลาตัวอวบด้วยความเอร็ดอร่อย

“วันนี้อิ่มสุดๆ ไปเลย หลังจากที่หิวมาหลายวัน ขาเราก็เริ่มหายดีแล้วสินะ” ซูยองจับเช็กที่ข้อเท้าตัวเอง ส่วนที่บวมอักเสบเริ่มยุบลง

พรุ่งนี้เราต้องลองเดินไปสำรวจทางออกอีกรอบ แต่วันนี้รีบนอนพักเอาแรงก่อนดีกว่า

ซูยองหลับปุ๋ยเพราะกินอิ่มยิ่งหลับง่าย ทิ้งไว้ให้แวมไพร์ควีเริ่มใจเต้นอยู่เพียงลำพัง วันนี้ควีไม่นอนมองหน้าซูยอง เพราะกลัวจะเผลอใจ จึงหันหลังให้เธอ

แต่!!!

ซักพัก ซูยองก็กลิ้งม้วนตัวมาซุกควีเหมือนเดิม และคราวนี้ซุกเข้าที่กลางหลังแทน ปกติแล้วซูยองม้วนตัวมาซุกจะมีระยะห่าง เพราะควีหันหน้ามามองจะเขยิบหนีได้ทัน แต่คราวนี้ควีหันหลัง ทำให้ซูยองกลิ้งมาแนบชิดที่แผ่นหลังควีได้เต็มๆ

“ตุบ” เธอกลิ้งตัวมาซุก

ควีกำลังจะขยับหนี แต่เพียงเริ่มขยับไปได้นิดเดียว ซูยองก็เอื้อมมือคว้าไปกอดที่ด้านหล้งของควีซะแล้ว เธอกอดแนบแน่นอารมณ์เหมือนกอดตุ๊กตาหมีก่อนนอน

เธอหายใจแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ แผ่ซ่านมาที่หลังของควี ยิ่งเขาขยับหนีเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเข้ามากอดแน่นขึ้นเท่านั้น ครั้งนี้แม้ไม่เห็นหน้า แต่กลับทำให้ควีใจเต้นแรงกว่าเดิมซะอีก!

“ตึกตัก ตึกตัก ♡”

เจ้า!!

โปรดติดตามตอนต่อไป…