ตอนที่ 13 ใจบาง ♡
ตอนที่ 13 ใจบาง ♡
หลังจากที่ซูยองเริ่มฟื้นไข้
พอเธอเริ่มเดินไหว ในระหว่างที่ควีออกไปหาอะไรมาให้กิน ซูยองก็ไปหาใบไม้หลากหลายชนิดแล้วนำมาบด เหมือนต้องการปรุงอะไรซักอย่าง
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ลุกขึ้นมาทำไม?” ควีถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งรีบเดินมานั่งใกล้ๆ
“ฉันนอนพักมาหลายวันแล้ว ขอบคุณนะคะที่คอยดูแลตลอด”
“เจ้าอยากจะทำสีอีกเหรอ?” ควีถามอย่างสงสัย เห็นซูยองกำลังตำใบไม้ นึกว่านางอยากวาดรูป
“อันนี้ไม่ใช่สีน้า เอาไว้ทำแบบนี้ต่างหาก”
ซูยองหยิบใบไม้ที่ตำไว้ บีบน้ำออกพอหมาดๆ แล้วนำมาโปะที่แผลของควีแทน
"ใบไม้ชนิดนี้จะช่วยให้แผลรอยไหม้หายไวนะคะ ตอนนี้ฉันไม่มียาอย่างอื่นเลย ต้องใช้วิธีนี้ไปก่อน"
“……..” ควีไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เขาเพียงแค่มองหน้าซูยองใกล้ๆ ในขณะที่ซูยองกำลังเอาใบไม้ที่ตำไว้มาโปะแผลให้ เขารู้สึกดีกับนางจนอยากจะเอามือขึ้นมาจับหน้าของเธอ แต่ก็ห้ามใจเอาไว้
“ขอบคุณนะคะ เราจำได้ละว่าทำไมตกลงมา ตอนนั้นเจอพวกเลวนั่นครั้งแรกบนเขาข้างบนนี่เอง เราหนีพวกนั้นจนกลิ้งตกลงมา หลงทางอยู่นาน และตกน้ำจนคุณมาช่วยนั่นหละ คุณใจดีกว่ามนุษย์อีกนะ”
ควีตกใจ! ที่ซูยองรู้แล้วว่าตัวเองไม่ใช่มนุษย์!!!
“เจ้ารู้ว่าข้าไม่ใช่มนุษย์ ยังไม่กลัวข้าอีกหรือ?”
“ไม่กลัวนะ ถ้าคุณไม่ได้ทำหน้าตาหน้ากลัว หรือนิสัยไม่ดี คุณก็คือสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งใช่ไหมล่ะ ฉันเดาว่าคุณน่าจะเป็นแวมไพร์ คุณไม่น่าจะใช่ผีใช่ไหมคะ?”
“เจ้ารู้จักแวมไพร์หรือ?” ควีมองหน้าอย่างสงสัย
“ข้า เอ้ย ไม่ใช่สิ ฉันเคยอ่านเจอในประวัติศาสตร์ เรื่องของพวกคุณมีจาลึก และถูกเล่ามาในทุกยุคทุกสมัยนะ ว่าแต่คุณคงไม่กินเลือดฉันใช่มั้ย?” ซูยองพูดแหย่ไปพร้อมกับเอาใบไม้มาโป๊ะแผลให้ควีต่อ
“แล้วอยากให้กินหรือเปล่าล่ะ?” ควีถามกลับแบบยิ้มๆ
“หรือกะจะเลี้ยงให้อ้วนๆ ฉันไม่อ้วนนะมีแต่แก้ม กินไม่อร่อยหรอก”
“ไหนขอดูแก้มหน่อยว่าน่ากินหรือเปล่า” ควียื่นมือมาจับแก้ม แล้วก็ยิ้มเล็กๆ ทำเอาซูยองเขินอาย > <
ความสัมพันธ์ระหว่างควีกับซูยองเริ่มดีขึ้นเป็นลำดับ
ควีเล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง ว่าแวม์ไพร์คืออะไร เทียบง่ายๆ อาจเป็นเผ่าพันธ์ุต้องสาป เป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องคอยหนีอยู่ร่ำไป เขาคิดว่าพวกเราไม่ได้มีชีวิตที่เป็นนิรันดร์ แต่ชีวิตอาจยืนยาวมากจนไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะตาย เลยนิยามไปก่อนว่ามีชีวิตเป็นอมตะ
“พวกคุณกินเลือดจริงๆ ใช่ไหม” หลังจากคุยกันมาซักพัก ซูยองเริ่มกล้าถามต่อ
“ใช่ เรากินเฉพาะเลือดสด แต่พวกเราไม่ได้กินเลือดมนุษย์กันนานแล้ว ก็กินเลือดสัตว์ เหมือนที่มนุษย์กินเนื้อสัตว์นั่นหละ แต่พวกเราชอบกินแค่เลือดไม่นิยมเนื้อเท่านั้นเอง”
“เวลากินเลือดพวกคุณกัดที่คอจริงๆ หรือเปล่าคะ หรือในหนังสือประวัติศาสตร์เขียนเกินจริง?” ซูยองขยับตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับมองหน้าอย่างสงสัย เหมือนกับเด็กที่กำลังตั้งใจฟังเรื่องเล่า
“ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น เดี๋ยวจะทำให้ดู” ควียิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ที่คอของซูยอง เขาใช้มือขวาช้อนไปที่ด้านหลังท้ายทอยเพื่อรองรับหัวของเธอ
และใช้มือซ้ายค่อยๆ โอบมาที่หลัง ควีขยับหน้าเข้าใกล้คอเธอทีละนิด ทีละนิด ใกล้จนลมหายใจรดที่ต้นคอขาวๆ ของซูยอง ปากของเขากำลังจะสัมผัสที่ผิวต้นคอของหญิงสาว
ซูยองเริ่มหายใจเร็วขึ้น
จนได้ยินเสียงหายใจหอบๆ ถี่ๆ
เธอตกใจ!!
คิดว่าเขาไม่น่าจะกัดเธอ
หรือว่าเธอจะคิดผิด?
แล้วจู่ๆ เขาก็ …
!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป …