บทที่ 27
เพราะความดื้อรั้นของตัวเอง ทำให้ต้องบาดเจ็บหนักนอนพักไปสองวัน พอตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่กระทำคือ จัดการย่างเนื้อ แน่นอนส่วนผสมต้องเป็นสมุนไพรนานาชนิด หลังจากอิ่มกับเนื้อย่าง เด็กหนุ่มนั่งครุ่นคิดถึงการต่อสู้ที่ผ่านมาอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินทางกลับ ระหว่างทางยังคงไม่ละทิ้งการเก็บสมุนไพรเช่นเดิม เมื่อกลับมาถึงร้านยาพบว่า ปู่ของตนนั้นนั่งปรุงยาอยู่ในห้อง เพื่อไม่เป็นการรบกวนจึงรีบกลับเข้าไปที่ห้องของตนอย่างรวดเร็ว หลังจากเข้ามาในห้องมีดสั้นก็ปรากฏอยู่ในมือขวา ทันทีที่นั่งลงที่เก้าอี้ มีดสั้นถูกนำขึ้นมาตรวจสอบถึงอักขระศักดิ์สิทธิ์ดั้งเดิม มันเป็นอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่มีมานานแล้ว เพียงแต่ว่าไม่ค่อยมีคนให้ความสนใจ มันสามารถย่อขยายสิ่งของได้
“ลูกฟง เจ้ากลับมาแล้วรึ”
เสียงตะโกนเรียกจากนอกห้องดังแว่วเข้ามาด้านใน
“ขอรับท่านปู่”
“ออกมาทานอะไรก่อนเถอะ ปู่มีอะไรจะคุยกับเจ้า”
ทันทีที่เข้ามาในห้องครัว ชายชราเนี่ยกังนั่งยกยิ้มจ้องมองหลานชายอย่างอารมณ์ดี ขวดยาสีขาวนวลถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆอาหารสองสามอย่าง
“มันคือสิ่งใดขอรับท่านปู่”
“เจ้าเปิดดูสิ”
เมื่อเปิดจุกขวดยาออกกลิ่นยาหอมฟุ้งออกมาแตะจมูก
“ท่านทำสำเร็จแล้วขอรับท่านปู่ อีกไม่นานเราคงเปิดร้านยาได้เป็นแน่ ที่ท่านเรียกข้าออกมาคงไม่ใช้เพียงแค่นี้ใช่หรือไม่”
“ข้ามีบางอย่างจะมอบให้เจ้า”
ไม่ถึงสองลมหายใจคัมภีร์หนึ่งเล่มก็มาอยู่ในมือ ชายชราเนี่ยกังยื่นคัมภีร์ในมือให้แก่หลานชาย
“มันคือคัมภีร์เพลงดาบตัดสายฟ้า”
เมื่อได้ยินชื่อของคัมภีร์เด็กหนุ่มเนี่ยฟงถึงกับขมวดคิ้วเพราะชื่อของมันดูคล้ายกับคัมภีร์วิชาตัดสายฟ้านัก
“ท่านปู่ ท่านได้มันมาได้อย่างไร”
“อืม ช่วงที่เจ้าไม่อยู่ เมื่อเว้นว่างจากการปรุงยา ข้าก็ออกไปเดินเล่นที่ตลาด พบเจอคัมภีร์เล่มนี้วางขายอยู่ จากที่เห็นเจ้าใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ที่มีประกายสายฟ้า ข้าจึงคิดว่าคัมภีร์เล่มนี้คงเหมาะกับเจ้า มันเป็นคัมภีร์คัดลอกมาจากเล่มจริง ที่อยู่ในสำนักพยัคฆ์สายลม ข้าก็ไม่เข้าว่าเหตุใดคัมภีร์เล่มนี้ถึงมีขายในตลาด เพราะจากที่สืบทราบมาสำนักพยัคฆ์สายลมมีกฎห้ามนำคัมภีร์วิชาออกมาจากสำนัก เจ้านำมันไปฝึกเถอะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงเวลาประมูลแล้ว”
เด็กหนุ่มเนี่ยฟงยกยิ้ม คว้าคัมภีร์มาไว้ในมือแล้วเก็บไว้ที่แหวน หลังจากนั้นก็ทานอาหารพร้อมกับคุยกันนาน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นทั้งสองก็แยกย้ายกัน ชายชราเนี่ยกังกลับเข้าไปที่ห้องสำหรับปรุงยา ส่วนเด็กหนุ่มเนี่ยฟงรีบกลับเข้าไปที่ห้องเพื่อศึกษาคัมภีร์ดาบตัดสายฟ้า เมื่อเปิดอ่านก็พบว่ามันมีบางส่วนขาดหายไป แต่ยังดีที่ส่วนที่ยังเหลืออยู่เป็นเคล็ดวิชาและกระบวนท่าบางส่วน ตลอดเวลาสองวันที่อยู่ในห้องนั่งศึกษาคัมภีร์พร้อมกับท่องจำเคล็ดวิชา เมื่อทุกอย่างจดจำได้หมดแล้วก็ถึงเวลาใช้ เด็กหนุ่มเนี่ยฟงรีบออกจากห้องทันทีที่เปิดประตูออกมาก็ได้ยินเสียงเรียกดัง
“ลูกฟงเจ้าเตรียมตัวแล้วใช่หรือไม่”
“เตรียมตัวไปที่ไหนขอรับท่านปู่”
เสียงตะโกนดังออกมาจากชายชราเนี่ยกัง
“ลูกฟง เจ้าลืมไปแล้วรึว่าวันนี้เป็นวันประมูลที่หอการค้ามู่ชิงหลง”
“เอ่อ เช่นนั้นข้าขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะขอรับ”
ผ่านไปหนึ่งเค่อเด็กหนุ่มเนี่ยฟงก็ออกจากห้องโดยสวมชุดสีขาว มัดผมหางม้า ส่วนชายชราเนี่ยกังสวมชุดสีเทาขลิบขาวถือพัดไม้อยู่ในมือ ทั้งสองรีบมุ่งหน้าไปที่หอการค้ามู่ชิงหลง ตลอดสองข้างทางผู้คนมากมายต่างมุ่งหน้ามาที่นี่ ข่าวของอาวุธที่สลักอักขระศักดิ์สิทธิ์ถึงสามเล่มเป็นข่าวใหญ่ในเขตดินแดนแห่งสายลมไม่น้อย อีกทั้งยังมีเม็ดยาที่สามารถรักษาบาดแผลพร้อมกับเพิ่มพลังลมปราณได้ ผู้คนมากมายต่างอยากพบเห็น ผู้คนมีอำนาจและผู้มีกำลังฝีมือต่างอยากครอบครอง ส่วนข่าวผู้ที่นำมาประมูลนั้นถูกปิดเงียบเพื่อความปลอดภัย
ทั้งสองปู่หลานเดินมาถึงหอการค้ามู่ชิงหลงก็ถูกดูแลอย่างดี มีคนรับใช้สำหรับดูแลสองคนทั้งสองถูกพาไปด้านในไม่นานก็พบเจอห้องขนาดใหญ่ ตรงกลางเป็นเวทียกสูง มีที่นั่งล้อมรอบ เมื่อมองขึ้นไปด้านบนก็มีห้องกั้นด้วยผ้าด้านหน้ามีทั้งหมดเก้าห้องด้วยกัน สองปู่หลานถูกนำไปนั่งที่ห้องเก้า
