ตอนที่ 6 นาย...ออกไป

ตอนที่ 6 นาย...ออกไป

ปัญญาประดิษฐ์หรือ A.I. ที่มีนามว่า อัลฟ่า จะควบคุมดูแลโลก The Era Online เอาไว้ทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว คนในบริษัท Phoenix Studio ก็ไม่สามารถเข้าไปแก้ไขหรือปรับเปลี่ยนโลก The Era Online ได้แม้แต่นิดเดียว พนักงานทั้งหมดในบริษัททำได้แค่พัฒนาเทคโนโลยีให้สอดคล้องกับเกม และ ประชาสัมพันธ์เท่านั้น แม้แต่ประธานบริษัท Phoenix Studio โนเบล เบอร์นาท ผู้ที่เป็นคนสร้าง AI อัลฟ่าและโลก The Era Online ก็ทำได้เพียงแค่เข้าไปดู ฐานข้อมูลและดูความเป็นไปของมัน แต่ก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปแก้ไขอะไรได้

ทำให้ The Era Online ได้รับการขนานนามว่าเป็นสุดยอมเกมเสมือนจริงที่มีเนื้อหาและตำนานเป็นของตัวเองมากที่สุดตั้งแต่มีเกม VRMMORPG เปิดให้บริการ ทุกคนมีสิทธิที่จะเป็นที่ 1 ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่มีการโกง ไม่มีโปรแกรมช่วยเล่นหรือแฮกเกอร์คนไหนสามารถเจาะทะลวง AI.อัลฟ่า ได้

ในฐานะที่เจสเปอร์เป็นผู้ย้อนเวลากลับมา สิ่งหนึ่งที่เขาคิดมาตลอด คือการวางแผนในการเล่น การไม่วางแผนล่วงหน้าจะทำให้ประสิทธิภาพในการเล่นเป็นสิ่งที่ยากลำบาก

เจสเปอร์ต้องการสถานที่ที่เงียบสงบในการใช้ความคิด เขาเลยเลือกที่จะตรงไปห้องสมุด

“ผมขอจองห้องส่วนตัว ขนาดเล็กเป็นเวลา 3 ชั่วโมงครับ”

เจสเปอร์ยื่นบัตรนักศึกษาให้ทางบรรณารักษ์ เมื่อตรวจสอบว่าเป็นนักศึกษามหาลัยแห่งนี้ บรรณารักษ์ก็จัดแจงให้ เจสเปอร์ สแกน ลายนิ้วมือเพื่อยืนยันเป็นขั้นตอนสุดท้าย ก่อนจะบอกหมายเลขห้องให้ชายหนุ่มได้รับทราบ

ห้องส่วนตัวในห้องสมุด ในมหาลัย HCCU มีมากมายหลายห้อง มีทั้งขนาดเล็ก ขนาดกลาง ขนาดใหญ่ เพื่อให้นักศึกษามาค้นคว้าข้อมูลร่วมกัน ในห้องขนาดเล็กเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาด 1-2 คน มีโซฟา โต๊ะและกระดานดิจิตอล อยู่ภายใน แต่ด้วยความที่มันเป็นห้องส่วนตัวทำให้มีนักศึกษามามั่วสุม พลอดรักอยู่กันบ่อยๆ แม้จะมีกล้องวงจรปิดคอยสอดส่องดูแลแต่ด้วยพลังรักของหนุ่มสาวมีหรือจะกังวลกับเรื่องแบบนั้น เช่นเดียวกับการทำเรื่องอย่างว่าในโรงภาพยนตร์ทั้งๆที่ทุกคนต่างรู้ว่า ในทุกๆโรงภาพยนตร์มีกล้องที่สามารถถ่ายได้ในที่มืดแถมคุณภาพยังคมชัดระดับ Hi-def ทุกคนยังไม่กลัวเกรงแล้วจะนับภาษาอะไรกับห้องแคบๆอย่างห้องสมุดที่เงียบเชียบ

สุดท้ายนี้ทางมหาลัยจึงได้แต่หันกลับมาใช้วิธีบ้านๆอย่างการให้ เจ้าหน้าที่มาคอยเดินตรวจเพื่อป้องกัน

เจสเปอร์มาที่ห้องของตัวเอง และ เปิดโทรศัพท์ของตนขึ้นมา โยนข้อมูลในช่วงเริ่มต้นที่มีฉายขึ้นบนกระดานดิจิตอล ข้อมูลทั้งหมดมีมากจน ตาลาย หากดูข้อมูลพวกนี้ในโทรศัพท์คงใช้เวลานานมากและอาจตกหล่นจุดสำคัญไปได้ กระดานดิจิตอลจึงมีส่วนช่วยอย่างมากในการเรียบเรียงข้อมูล เพียงแค่เลือกข้อมูลที่ต้องการมันก็จะปรากฏขึ้นบนกระดานทั้งหมดอย่างเป็นระบบระเบียบ

ซึ่งก่อนอื่นเลยเขาต้องหาที่พักใหม่ซะก่อนและจำเป็นต้องมีห้องที่ใหญ่กว่านี้ ยังไม่ต้องหวังถึงบ้านแค่ห้องที่มีอากาศถ่ายเทเหมาะสมสักห้องก็เพียงพอแล้ว

ภายในห้องส่วนตัวในห้องสมุด ชายหนุ่มนั่งอ่านข้อมูลบนกระดานและจดโน็ตอยู่เป็นระยะ เจ้าหน้าที่ที่เดินผ่านไปผ่านมาเพื่อเดินตรวจ ก็เหลือบมองมาที่ห้องของเจสเปอร์ เห็นว่าเป็นนักศึกษาที่ ตั้งใจมั่นทบทวนบทเรียน ถือว่าเป็นคนที่น่าชื่นชม ยิ่งได้เห็นข้อมูลบนกระดานที่มีตัวหนังสืออยู่เต็มไปหมดและยังไฮไลต์จุดสำคัญเอาไว้เยอะมาก

แถมมีภาพที่วาดเองกับมือชี้จุดอยู่เต็มไปหมด

เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวที่มองจากระยะไกล จึงทึกทักเอาเองว่านักศึกษาชายภายในห้องต้องเป็นประเภทรักเรียนอย่างแน่นอน ส่วนเนื้อหาอะไรบนกระดานพวกนั้นเจ้าหน้าที่ไม่ได้ให้ความสนใจเลยสักนิด

เพราะถึงแม้จะสนใจจริงๆหากอยากจะมองเห็นและรับรู้ถึงเนื้อหาบนกระดาน มีแต่ต้องเข้าไปอยู่ใกล้และแนบชิดกับกระจกสีขุ่น เสียละมั้ง

ไม่นานหลังจากเจ้าหน้าที่เดินตรวจจากไป...ประตูห้องของเจสเปอร์ก็มีคนเข้ามา เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ใส่หมวก ใส่แว่นดำและผ้าปิดปาก ปิดบังใบหน้ามากกว่าเขาในช่วงเข้าเสียอีก

ส่วนรูปร่างไม่ต้องพูดถึงขนาดใส่เสื้อคลุมทั้งตัวก็มองดูรู้เลยว่าเธอหุ่นดีมากแค่ไหนและที่สำคัญกลิ่นน้ำหอมเธอหอมมาก เจสเปอร์ที่ได้กลิ่นก็เคลิบเคลิ้มเหมือนทั้งห้องนั่น หอมอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ

“นาย...ออกไป!!”

หญิงสาวตรงหน้าเขา พูดกับเขามาเพียงแค่ประโยคเดียว แต่ในประโยคเหล่านั่นแฝงไปด้วยเจตนาไล่อย่างชัดเจน

เจสเปอร์ไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อน...อีกทั้งเธอยังได้ปิดบังใบหน้าของเธอไว้ด้วย แต่หากพิจารณาจากน้ำเสียงที่จงใจไล่เขา

เจสเปอร์คาดว่าหญิงสาวคนนี้คงต้องมีเหตุผลของเธออย่างแน่นอน

“ฉันใช้ห้องนี้อยู่ หากเธอต้องการใช้ห้องอื่นก็ไปแจ้งบรรณรักษ์สิ?” เจสเปอร์ก็อยากจะยกห้องนี้ให้แต่เขายังใช้งานไม่เสร็จ

“ห้องอื่นเต็มหมดแล้ว และห้องอื่นก็มีเจ้าหน้าที่เดินตรวจไปมาจนฉันไม่มีสมาธิ ห้องนี้เหมาะที่สุดแล้ว...ฉันยังจำบท....เอ่อ ถือว่าฉันขอร้อง!” หญิงคนนั่นยังพูดโดนเจตนาที่จะใช้ห้องนี้อยู่เช่นเดิม

ทว่าเจสเปอร์ไม่สามารถอ่านความรู้สึกเธอได้ เพราะเธอนั้นได้ใส่แว่นและผ้าปิดปากปิดบังอยู่ตลอด ที่สุดแล้วเขาก็ไม่ยอมลุกออกไป แม้ตัวหญิงสาวจะพูดขอร้องแล้วก็ตาม

“ผมต้องขอโทษด้วย ผมจำเป็นต้องใช้ห้องนี้จริงๆและอีกอย่างผมมาก่อน” เจสเปอร์ตอบกลับอย่างสุภาพ

“. . .”  หญิงสาววางกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะและนั่งลงบนโซฟาในสภาวะจำยอม

งั้นก็ดีในเมื่อพูดแล้วยังไม่เข้าใจอีก ก็อย่าหาว่าเขาหน้าไม่อายก็แล้วกัน เจสเปอร์เก็บของออกจากโต๊ะทั้งหมดและนั่งลงกับพื้น รวบรวมข้อมูลต่อไป โดยไม่สนความเป็นอยู่ของผู้หญิงคนนี้ ในเมื่อเธอจะดื้อดึงเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องผ่อนปรน แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงจะให้ทำอะไรที่รุนแรงก็เกรงว่าจะไม่เหมาะ

ผ่านไปนานกว่า 5 นาที

“ทำไมนายยังไม่ออกไปอีก?” หญิงสาวคนเดิมเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความร้อนรน

“ฉันก็บอกเธอไปแล้วว่า ฉันกำลังใช้งานห้องอยู่และจำเป็นที่จะต้องใช้ห้องจริงๆ”

เจสเปอร์ยังคงไม่แยแสกับหญิงสาวผู้รวมห้องคนนี้เหมือนเช่นเคยพลางตัดบทสนทนาระหว่างเขากับเธอแต่เพียงเท่านี้

“เธออยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันสาบานได้เลยว่าฉันจะไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย”

เจสเปอร์ยังคงก้มหน้าเงยมองกระดาน สมาธิของเขาจดจ่ออยู่กับข้อมูลเหล่านั้นจนไม่วางตา ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน อาจจะสัก 10-20นาที เขาก็ยังคงไม่สนใจความมีตัวตนของผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด

“นายกำลังทำอะไร” เธอพูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนิ่งเงียบจ้องมองเจสเปอร์อยู่นาน

“บอกไปเธอก็ไม่เข้าใจหรอกและเธอไม่จำเป็นต้องมองผมตลอดเวลาขนาดนั่นก็ได้ ผมไม่ใช่คนไม่ดีอะไร คุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ผมไม่สนใจสิ่งที่คุณทำหรอก”

เจสเปอร์ยังคงง่วนกับข้อมูลตรงหน้า บรรยากาศที่น่าอึดอัดค่อยๆเบาบางลง ผู้หญิงคนนั่นไม่ได้จ้องมองเขาเหมือนเมื่อครู่แล้ว แต่เธอกำลังนั่งอ่านอะไรที่คล้ายกับหนังสือเล่มหนึ่งในมือ มีการขีดไฮไลท์ข้อความอยู่เป็นระยะ

ตอนนี้เธอถอดแว่นกันแดดกับหมวกออกแล้ว ขนาดเจสเปอร์ที่ไม่สนใจเธอและไม่ได้ขยับไปไหน แต่สายตาก็เหลือบมองเธออยู่บ่อย ผมดำยาวสลวย กับแววตาที่สดใส ที่สามารถสะกดผู้คนให้หลงไหล

ใบหน้าของเธอเล็กมาก ขนาดมีผ้าปิดปากใส่อยู่ ก็ยังไม่สามารถบดบังความสวยและความมีเสน่ห์ของเธอได้เลย

เจ้าหน้าที่กลับมาเดินตรวจอีกครั้ง เจ้าหน้าที่เดินตรวจห้องอื่นๆพบว่ามีหลายห้องกำลัง พลอดรักกัน ทำให้ต้องเสียเวลาตรวจมากขึ้น ทั้งชั้นมีโซนห้องส่วนตัวอยู่เยอะมากถึงแม้จะเป็นกระจกสีขุ่น ที่สามารถมองเห็นกิริยาท่าทางของคนที่อยู่ด้านในได้ นักศึกษาพวกนี้ก็ไม่อายที่จะพลอดรักกัน แต่เมื่อเดินตรวจถึงห้องเจสเปอร์

เจ้าหน้าที่ก็ตกใจมากเมื่อภายในห้องมีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วย เขาเผลอเชื่อใจชายหนุ่มในห้องนี้จนไม่อยากรบกวน ผ่านไปสักพักไอ้หนุ่มคนนี้กับพาผู้หญิงเข้าห้อง ต้องจับตาดูให้ดีกว่านี้

เวลาค่อยๆผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เจ้าหน้าที่เดินกลับมาตรวจห้องเจสเปอร์ เป็นรอบที่ 5 แล้ว เจ้าหน้าที่คนนั่นก็ต้องเปลี่ยนความคิดอีกรอบ นักศึกษาในห้องนี้ทั้งสองคน ดูเหมือนไม่เปลี่ยนท่าทางกันเลยรึยังไง ฝ่ายชายที่นั่งอยู่ที่พื้น ง้วนกับมือถือและสมุดจดในมือของตัวเอง

กระดานดิจิตอลก็แสดงเนื้อหาอยู่เต็มไปหมดไม่ซ้ำกันสักครั้งที่เดินมาตรวจ ส่วนผู้หญิงก็ยังไม่ถอดผ้าปิดปากออกมาเลยแถมยังจดจ่อในหนังสือเล่มเดิมแถมมากกว่าผู้ชายที่พื้นอีกต่างหาก นี้สิถึงสมกับการเป็นนักศึกษาที่สะอาดทั้งร่างกายทั้งจิตใจ ชายหนุ่มในห้องก็หล่อเหลามากๆ ถ้าตนเองมีหน้าตาแบบนี้ในช่วงวัยรุ่นคงมีผู้หญิงมาติดผันมากอย่างแน่นอน

ส่วนนักศึกษาหญิงที่อยู่ในห้องคนนั่นก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เธอสวยราวกับเทพธิดา ถ้าตนเองเป็นเด็กผู้ชายในห้อง ก็คงพอใจแล้วละที่มีเธอมาเคียงข้าง...เจ้าหน้าที่คิดไปไกลจนลืมตัวไปชั่วขณะ เขาวางใจห้องนี้แล้วหลังจากเฝ้าสังเกตมานาน

ภายในห้องยังคงไม่มีเสียงพูดคุยกันสักประโยค มีเพียงเสียงกระดาษที่พลิกตามจังหวะ เจสเปอร์รวบรวมข้อมูลและวางแผนเบื้องต้นเสร็จไปส่วนหนึ่งแล้ว ข้อมูลที่อยู่ในกระดานล้วนแต่เป็นข้อมูลที่ไม่มีประโยชน์

ข้อมูลทั้งหมดเป็นเพียง ชื่อของเมืองและชื่อของ NPC ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงก็เท่านั้น

ส่วนทางด้านเนื้อหาสำคัญๆเจสเปอร์ ก็ได้จัดการลบพวกมันไปทั้งหมดตั้งแต่หญิงสาวคนนี้ก้าวเข้ามาในห้องแล้วนั่นเอง

เจสเปอร์ลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้าให้ออกไปจากตัว เมื่อก้มมองนาฬิกาในข้อมือของตัวเองก็ต้องตกใจ ตนใช้เวลาไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว แต่ข้อมูลที่ต้องเตรียมยังเหลืออยู่นิดหน่อย แต่การจมอยู่กับข้อมูลตัวเลขนานเช่นนี้ ไม่ใช่ผลดี เจสเปอร์จึงตัดสินใจเลือกที่จะเดินออกเพื่อผ่อนคลายสมองของตัวเอง พลางไปหาอะไรเครื่องดื่มมาช่วยให้ตื่นตัว โดยที่ไม่ลืมลบข้อมูลเหล่านั้นทิ้ง

“ฉันจะออกไปซื้อน้ำ เธออยากได้อะไรไหม?”

เจสเปอร์มองไปที่หญิงสาวเล็กน้อย ไม่ได้คาดหวังให้เธอตอบกลับ เพราะเธอก็ยังคงนั่งอยู่ทีเดิมมานานไม่ต่างกัน การที่เขาออกไปข้างนอกคงช่วยให้ ทั้งตัวเขาและเธอผ่อนคลายมากขึ้น

“...”

ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาวปริศนาคนนี้ เธอเพียงมองมาที่เจสเปอร์ เหมือนกับกำลังประเมินอะไรสักอย่าง

“ฉันจะไปซื้อน้ำกระป๋องตรงตู้กดน้ำอัตโนมัตินะ ฉันใส่อะไรลงไปในนั่นไม่ได้หรอก”

“…”

เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่มอง เจสเปอร์ออกไปจากห้อง เมื่อเจสเปอร์ลับสายตาไปเธอก็ค่อยๆเลื่อนผ้าปิดปากลงมา เผยใบหน้าทั้งหมดออกมา หากใครได้มาเห็นก็คงตรงอยู่ภายใต้มนต์เสน่ห์ของเธอแน่ๆ

นางฟ้าประจำมหาลัย สาวสวยอันดับ 1 ที่ไม่ต้องประกวดก็ได้ตำแหน่งไปครองอย่างไร้คู่แข่ง ‘เทพธิดาไอรีน’ นางฟ้าประจำมหาลัย HCCU เธอเดบิวต์เป็นไอดอล GirlGroup วง Blessing มา 2 ปีแต่ตัววงกลับไม่โด่งดังเท่าที่ควร

มีเพียงงดงามของไอรีนเท่านั้นที่โดดเด่นจนล้ำหน้าเพื่อนร่วมวง ทำให้เธอมีงานเดี่ยวเข้ามามากมายจนเป็นที่อิจฉาของเพื่อนร่วมวง สื่อต่างๆยิ่งชอบที่จะเขียนข่าวดราม่า มีเกาเหลาภายในวงบ้างละ ไอรีนจะออกจากวง Blessing บ้างละ

ทางค่ายต้นสังกัดเองก็ไม่ได้ออกมาปกป้องเธอจากข่าวพวกนี้เลยสักนิด ทำให้เธอต้องดิ้นรนด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก

เจสเปอร์ซื้อน้ำอัดลมให้ตัวเองพร้อมกับขนมเล้กน้อย ทั้งนี้ชายหนุ่มก็ไม่ลืมที่จะซื้อชามะลิร้อนกระป๋องหนึ่งให้แก่หญิงปริศนาคนนั่นด้วย แม้เธอจะไม่ได้ขอให้ซื้อให้ก็ตาม

แต่ถึงกระนั้นการจะให้เขากินของต่อหน้าคนอื่นโดยไม่แบ่งปันเจสเปอร์วางตัวไม่ถูกจริงๆ

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

เข้าไปร่วมพูดคุยกับไรท์หรือสมาชิกนักอ่านคนอื่นๆได้ที่แฟนเพจตามลิงค์ด้านล่างเลยนะครับ

www.facebook.com/writelazy